คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความจริงที่รู้สึกได้ (100%)
ฟีนวิ่งเข้ามาในเส้นทางถนน ที่ตัดเข้ามาภายในโรงเรียนอีกครั้ง ก็เห็นคนเริ่มเดินเข้ามากันแล้ว เขาจึงเปลี่ยนไปมองหา คราวน์ พยายามมองหัวเขียวๆของเขา ซึ่งมันก็เป็นเป้าสายตาได้ดีทีเดียว ก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปหา
“นี่นายหายไปไหนมาฮะ ก็ไหนว่าไม่สอบไง ใจร้อนโดดเข้ามาคนแรกเฉยเลย” คราวน์ทักอย่างตกใจ
“ก็ไม่ได้มาสอบนี่ ก็เข้ามา……อ่า ช่างมันเถอะ เห็นมันสูงเลยอยากปีน”
“อ้าว เป็นงั้นไป โรคจิตเหมือนกันนะนายนี่ ฮะๆๆ แต่เห็นที คงไม่สอบไม่ได้แล้วล่ะ”
“ทำไม”
“นายไม่สังเกตเหรอ ว่ามีแต่เด็กๆอย่างพวกเรา ฉันหมายถึงคนสมัครสอบเข้ามาน่ะ” ฟีนมองไปรอบๆ ก่อนจะรู้สึกตัวว่า มีแต่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเท่านั้นที่เข้ามา แล้วหันไปดูที่ประตูทางเข้า ก็เห็นพวกบรรดาผู้ปกครอง รออยู่ข้างนอกกัน
“หมายความว่าไง”
“ก็ที่นี่ในวันนี้ ถูกกั้นอาณาเขตให้แต่เด็กที่อายุ 15-16 เข้าเท่านั้น และเมื่อก้าวเข้ามา ก็จะตกอยู่ในข่ายเวท ต้องเข้าสอบทุกคน”หนุ่มผมเขียวกอดอกอย่างภูมิใจกับความรู้ของตน
“ทำไมนายไม่บอกฉันตอนนายสอบเข้าได้ซะเลยล่ะ” ฟีนส่ายหน้าอย่างเบื่อๆ แต่มาคิดอีกที ความจริงเขาจะออกจากที่นี่ก็ได้ แค่มนตรากั้นอาณาเขตขั้นปานกลาง จะทำอะไรเขาได้ก็ให้รู้ไปสิ แต่มันอาจจะดีก็ได้ ที่เขาเข้าเรียน จะได้ทำอะไรง่ายกว่านี้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็ลองสอบๆดูก็ได้นี่ ถ้าสอบได้นะ โอกาสจะรู้จักคนดังๆก็เยอะ อย่างเช่น เจ้าหนุ่มผมสีทองคนนั้นน่ะ
ดอรินส์ เกรย์ดิน ดูเถื่อนๆใช่ป่ะ แต่เห็นอย่างนี้ เป็นเด็กที่เคยชนะการประลองที่เมืองกอร์ดอนเชียวนะ”
*กอร์ดอน เป็นเมืองแห่งนักรบ ทุกอาชีพที่เป็นสาขาต่อสู้ ว่ากันว่าเป็นเมืองเก่า และให้กำเนิด นักรบ
ที่มีคุณธรรมเป็นจำนวนมาก ออกจะเป็นเมืองแห่งความรุนแรง และเป็นสถานที่ฝึกวิชาชั้นเยี่ยม เพราะคนในเมืองรักการต่อสู้มาก ปัจจุบันปกครองระบบกษัตริย์ *----
“ข่าวแน่นจริงนะ แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นเขา” แล้วไอ้เมืองที่ว่านี่มันอยู่ไหนล่ะเนี่ย จะรู้มั้ย
“ก็สร้อยที่ต้นแขนนั่นไงล่ะ ไอ้ที่เป็นรูปนกนั่น เป็นเครื่องหมายแสดงของราชองครักษ์ เพราะใครที่ชนะการประลอง นั้น จะถูกแต่งตั้งเป็นองครักษ์ แต่เขาอายุน้อยเกินไปเลยเป็นไม่ได้ ” ฟีนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่คราวน์ก็ยังไม่เลิก ชี้คนอื่นต่อ
“นู่นก็ด้วย เจ้าคนสวมแว่นนั่น คาราฟ โซเฟีย มาจากเมือง ไซคลอร์ป เป็นเด็กเก่งอันดับหนึ่งของที่นั่น แต่ชอบเก็บตัวเกินไปหน่อย แล้วก็ดูออกหยิ่งๆ ประสาคนเก่งแหละ” ฟีนก็แค่พยักหน้ารับส่งๆไป แล้วก็รีบเดินไปเรื่อยๆ ตามทางถนน จนสุดท้ายก็มาถึงจุดหมายที่ปราสาทหลังใหญ่ที่เขาเห็นไปแล้ว แต่ที่เปลี่ยนไปคือ มีชายร่างสูง เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว กับทรงผมที่เขาคิดว่าเก๋ไก๋ที่สุด โดยหวีให้เรียบ ให้ปรกหน้าเล็กน้อย ใส่ชุดดูน่าเกรงขามยืนปักหลักอยู่หน้าประตู คอยเด็กๆอยู่ด้วยสายตาไม่แสดงความรู้สึก ที่เจ้าตัวคิดว่าเท่ที่สุด
“สวัสดี ทุกคน ฉัน ศาสตราจารย์ โช คีฟ เป็นผู้ดูแลการสอบด่านแรก ปีนี้ก็ยังมากันอย่างคับคั่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนนะ เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ทุกคนตามฉันมา” แล้วเขาก็หันหลังไปเปิดประตูไม้บานใหญ่ด้วยตัวคนเดียว แล้วนำเด็กๆเข้าไปข้างใน แสงสว่างจากแสงแดดที่ลอดเข้ามาเป็นลำๆ ส่องให้เห็นโต๊ะ นับพันๆ ตัวที่ตั้งอยู่ อย่างเป็นระเบียบ ในห้องที่ไม่น่าจะมีขนาดความกว้างได้มากขนาดนี้ จะเป็นเพราะอะไรไปไม่ได้นอกจาก เวทมนตร์ ทุกคนจับจองที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว ตามที่ศาสตราจารย์โชสั่ง เมื่อนั่งกันเรียบร้อย พร้อมกับเสียงดีดนิ้วหนึ่งทีของผู้คุมด่าน ก็พลันปรากฎข้อสอบเล่มใหญ่หนาปึก ขึ้นมาตรงหน้าทุกคน
“เอาล่ะ ทำข้อสอบได้ อย่าลืมอ่านคำสั่งก่อนล่ะ ขอให้โชคดีในการสอบ” พอจบคำทุกคนก็ทำหน้าเครียด เร่งทำของตัวเองไปเรื่อยๆ แต่ก็มีคนบางส่วนที่ไม่ทำอะไรเลย และหนึ่งในนั้นก็คือ ฟีน เขานั่งเฉยๆ เมื่ออ่านคำสั่งที่ยาวเหยียดหน้าหนึ่งพอดีเสร็จ แล้วก็งีบไปอย่างสบายอารมณ์ ในจำนวนคำสั่งที่มีอยู่เต็มหน้านั้น คำสั่งจริง จะซ่อนอยู่แถวๆกลางหน้ากระดาษ เป็นคำที่ใครเห็นก็อดจะ ประหลาดใจไม่ได้
‘หากท่านผู้สอบเขียนอะไรลงไปในกระดาษคำตอบ นอกจากชื่อของท่านเอง ถือว่าสอบไม่ผ่าน’
ให้ตายสิ จะมีข้อสอบโลกไหนเมืองไหน ง่ายขนาดนี้บ้างเนี่ย!!!!!
เมื่อถึงเวลา ศาสตราจารย์ คีฟ ก็ดีดนิ้วอีกครั้ง ก่อนจะประกาศชื่อของคนที่ผ่านเข้าสอบแบบไม่ต้องตรวจคำตอบ และให้เด็กที่สอบผ่านที่ยังเหลืออีกพอสมควร เข้าไปในประตูที่ลึกลงไปของห้องเดิม
"ยินดีด้วยที่พวกเธอสอบผ่าน ต่อไปฉันขอมอบหน้าที่ให้กับ ศาสตราจารย์ ไดแอน
เซฟอน ผู้ดูแลการสอบรอบที่2" ก่อนจะปล่อยให้เด็กๆ อยู่ในห้องกว้างๆอีกห้อง ที่ยังไม่ปรากฎผู้คุมสอบ
ฟีนสังเกตคนรอบๆข้าง เพื่อมองหาคราวน์ แล้วก็ต้องเลิกล้ม เพราะขี้เกียจหา เปลี่ยนมายืนนิ่งๆรอกรรมการมาปรากฎตัว
ไม่นานเกินรอ ศาสตราจารย์สาวสวยหน้าตาเคร่งเครียด นาม ไดแอน ก็ปรากฎตัวขึ้น ผมสีน้ำตาลดูเงาวาว ถูกรวบไว้ด้านหลัง พันด้วยเชือกเส้นหนา หลายๆทบต่อกันยาวบนเรือนผม
“ด่านนี้เป็นการทดสอบพลังของพวกเธอ เราจะทดสอบกันง่ายๆ มาหยิบเอาผงชานี่ไปกินกับน้ำที่อยู่ตรงมุมห้อง
ใครฟื้นขึ้นมาได้ก่อน ก็เข้ารอบไปนะจ๊ะ” ทุกคนทยอยกันไปหยิบ ผงชาผสมยา ที่ฟีนสันนิษฐานว่าเป็นยาเบื่อ แต่ก็กินลงไปด้วยดี ผลที่ได้ไม่ต่างจากยาเบื่อนัก ชาออกฤทธิ์อย่างเฉียบพลัน ทำให้นักเรียนทุกคนเครื่องดับกลางอากาศ ทรุดลงไปนอนกองกับพื้น
ฟีนรู้สึกตัวชาไปวูบหนึ่ง ก่อนสะบัดศีรษะไล่อาการมึนตึ๊บนั้นออกไป ก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องมืดๆ
ที่มีเพียงคบไฟที่ให้แสงสว่างอยู่ เด็กหนุ่มหยิบคบไฟมาส่องดู ก็พบว่าประตูให้เปิดออกไปได้ แต่ก่อนที่จะเปิดออกไป ก็มีเสียงประกาศดังขึ้นมาในหัว และแน่นอนว่า น่าจะเป็น ศาสตราจารย์ผู้คุมสอบไดแอน
“ภารกิจของพวกเธอคือ ตามหาอะไรบางอย่างตามแผนที่ที่อยู่บนโต๊ะ และขอให้เก็บป้ายตราสัญลักษณ์ไว้ด้วย” ไม่ทันขาดคำ โต๊ะก็ปรากฎออกมากลางห้อง แถมมีแสงเหมือนแบบสปอร์ตไลท์ส่องมาให้เห็นอีก ถึงใครจะตาถั่วขนาดไหนก็คงจะเห็นมันอยู่ ฟีนเดินไปที่โต๊ะ คลี่แผนที่ดู ทางด้านซ้าย วาดรูปนาฬิกาทรายไว้ แต่ทรายที่เขียนด้วยหมึกกลับตกลงมาจริง และถ้าสังเกตดีๆ ที่ปลายโต๊ะจะมีแผ่นกระจกใสเขียนด้วยลวดลายบางอย่าง คล้ายกับโต๊ะวางอยู่
“การทดสอบนี้ จำกัดเวลาที่ 3 ชั่วโมง โดยดูจากแผนที่นะ เริ่มได้” ฟีนเก็บแผ่นกระจกใสไว้ในเสื้อ ก่อนจะถือแผนที่เดินออกมานอกประตู
มืดอีกละ ทำไมถึงชอบอะไรที่มันมืดๆจริงๆน้า โรงเรียนนี้ เอาแผนที่มาดูดีกว่า จะไปไหนดีล่ะ อืมมม…..
“ครืนนน จ๊าก!!!!~” หินถล่มมมมม
“ก๊าซซซซซ อย่ากัดฉันน้าาาาา”
“วูบ ฝุบ ฉึก ฉึก ฉึก เหยออออ” กับดักกกก
เสียงคนเริ่มดังขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมกับสิ่งที่บอกถึงความน่ากลัวที่พวกนั้นโดนกันไปก่อน นำความสยองมาให้ใครหลายๆคนที่กำลังจะก้าวข้ามมาในทางสายนี้ เด็กหนุ่มไม่คิดอยากจะเอ้อระเหยอยู่แถวนี้นาน คนที่สู้ไม่ไหว หรือหมดสติ ก็สลายตัวหายไปนั่งเจ็บใจที่ห้องโถงใหญ่ ฟีนวิ่งหลบสิ่งกีดขวางไปเรื่อยๆ เพราะยิ่งอยู่นาน ก็จะยิ่งมีกับดักมากขึ้น และอันตรายขึ้น บอกตรงๆคำเดียวเลยว่า เปลืองพลัง หนีได้ก็หนีสิ ใครโง่อยู่อะ เหอๆ
ฟีนวิ่งมาถึงโค้งสุดท้าย หลังจากผ่านสัตว์ปีศาจมาสองตัว แต่ที่ได้พบอยู่ข้างหน้าคือ ทางตัน ที่มีหินขนาดใหญ่เป็นตัวกั้น แต่เมื่อสำรวจดีๆแล้ว จะเห็นช่องบางๆสลักเป็นลายอักขระอะไรบางอยู่เป็นหลุมลงไป
เด็กหนุ่มลองเอาแผ่นกระจกใสของตัวเองมาทาบลงไป เป็นไปตามที่คาด เมื่อแผ่นหินเปิดออกจริงๆ
เด็กหนุ่มก้าวเดินไปช้าๆอย่างระมัดระวัง
สิ่งที่อยู่ในห้อง ส่องแสงลอดออกมาให้เห็นโดยไม่ต้องใช้แสงไฟใดๆ ความสนใจทั้งหมดของเด็กหนุ่มที่พึ่งก้าวเข้ามา อยู่ที่แท่งคริสตัลสีใสส่องประกายอ่อนๆที่ลอยอยู่กลางห้อง เขาก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง แล้วเอื้อมมือไปคว้ามาถือ คริสตัลส่องสว่างจ้า แล้วเริ่มปริแตกออก โลกก็เหมือนถูกเหวี่ยง แล้วล้มลงไป
- - - - - -ห้องสอบที่2 - - -- -
“เด็กใหม่ปีนี้เป็นไงบ้างครับ ศาสตราจารย์ไดแอน นักพยากรณ์คนสวยของผม“ ศาสตราจารย์สาวหันไปตามเสียงเรียก แต่ความจริงก็รู้แล้วล่ะนะว่าใคร
“ฉันเป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ศาสตราจารย์โช อืม ก็ฝีมือไม่เลวค่ะ พลังสูงๆกันทั้งนั้น” อาจารย์สาวตอบ ก่อนสีหน้าจะเคร่งขึ้น จนคนข้างตัวสังเกตได้
“มีอะไรรึเปล่าครับ หนักใจอะไรบอกผมได้น้า ”
“มีเด็กคนนึงที่ฉันพยากรณ์พลังไม่ได้ค่ะ เป็น โครว์ ก็ไม่ใช่ ดูเหมือนพลังมันลึกกว่านั้น”
*โครว์ หมายถึง คนที่ไม่มีเวทมนตร์ แต่มีประสิทธิภาพทางร่างกายมาทดแทน
“อืม แบบทดสอบของผม ก็ระบุว่า ทุกคนมีพลังเวททั้งหมดเหมือนกัน” ก็แน่สิ ถ้าไม่มีแล้วจะผ่านเข้าประตูห้องสอบที่สองได้ยังไงล่ะ
“คงต้องเรียนท่านศาสตราจารย์ใหญ่ก่อนแล้วล่ะค่ะ อ๊ะ” เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับคนที่ต้องการพบเดินผ่านทวารเข้ามา พร้อมถามขึ้น
“มีอะไรกับผมรึเปล่า เซฟอน โช”
ฟีนรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที เพราะรู้สึกว่าท้องร้องประท้วง เด็กหนุ่มมองไปรอบๆตัว ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด สายลมพัดเอื่อยๆเข้ามาทางหน้าต่าง ดูเป็นห้องโปร่งๆ และมันจะโปร่งมากกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงคุยจากเตียงอื่นๆทั่วทุกสารทิศในห้อง เขาลุกขึ้นมองนาฬิกา ก่อนจะรู้สึกกับอะไรบางอย่างที่ข้อมือ มันคือ สร้อยสีออกเงินที่เขาไม่รู้ว่าทำมาจากวัสดุอะไรพันเกาะเกี่ยวกันอย่างงดงาม โดยมีจี้ที่มีอัญมณีสีขาวฝังอยู่ตรงกลาง ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นสีดำขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะศาสตราจารย์สาว เดินเข้ามาก่อน
“คนที่ผ่านการทดสอบขอให้ไปเขียนใบสมัครเข้าโรงเรียนที่หน้าห้องพักฟื้นนี่ได้เลยจ้ะ แล้วเจอกันวันเปิดเทอมนะจ๊ะ” พูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป ก่อนที่จะมีเด็กที่ตื่นแล้วออกไปบ้าง
ความคิดเห็น