The Quaintus เควนตัส อาณาจักรแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่งการจากลา

บทนำ
เควนตัส นครแห่งกาลเวลา
 เสียงบริกรรมคาถาดังเล็ดลอดออกมาจากประตูไม้เนื้อหนา ดำทะมึน เขียนลวดลายวิจิตรงดงามบานใหญ่ สร้างความกระวนกระวายใจให้กับชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านนอกเป็นอย่างมาก แม้จะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แต่มือก็กำหมัดแน่นเข้าด้วยกันอย่างอดกลั้น  และทันทีที่เสียงหยุดลงเขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที
ปรากฎให้เห็นโลงแก้วสองโลงตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ทางซ้ายเป็น หญิงสาวที่กำลังหลับอยู่อย่างสงบ กลางอก มีอัญมณีผลึกสีขาวอยู่  รอบๆประดับด้วย ดอกไม้สีขาว ชูช่อสวยงามล้อมรอบโลงแก้วนั้น  ถัดกัน เป็นโลงแก้วบรรจุ ชายหนุ่มที่มีโครงหน้าคล้ายกับหญิงสาวคนแรก นอนหลับตา มีอัญมณี สีดำที่ปรากฎให้เห็น เลยออกมาจากเสื้อคลุมสีดำสนิท รอบๆประดับด้วย ดอกไม้สีดำ เบ่งบานแข่งกับดอกไม้สีขาว อย่างกล้าแข็ง
 
"ผลเป็นอย่างไรบ้าง" ชายกลางคนที่พึ่งเข้ามาถามชายชราผู้ร่วมพิธีกรรมอย่างร้อนใจ ชายชราย่อตัวลง คำนับก่อนจะกล่าวข้อเท็จจริงใดๆ

"ท่านหญิงต้องสูญเสีย อายุขัยและ พลังกึ่งหนึ่ง ทำให้ร่างกายอ่อนแอลง" ชายชรา มองไปที่อัญมณีขององค์หญิงที่อยู่ในโลงแก้ว ที่ตอนนี้เหลือเพียงสีขาวหม่นๆเท่านั้น "ถึงความเสี่ยงจะมาก แต่ผลออกมาก็เป็นที่น่าพอใจไม่น้อย ครึ่งหนึ่งเสร็จสมบูรณ์ แต่คงต้องรออีกสักพัก ที่ร่างแบ่งภาคจึงจะตื่นขึ้น แต่นิสัย หรือสภาพจิตใจยังชี้ชัดไม่ได้ และสุดท้าย องค์หญิงจะต้องหลับไปเพราะมนตราหยุดเวลาเป็นเวลาอีกยาวนาน เพื่อรอ………สิ่งนั้น กลับมา" ดวงตาของชายชรา อ่อนแสงลงอย่างเหนื่อยอ่อน อย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของคนที่อยู่ตรงหน้า แต่ดูเหมือนชายวัยกลางคนจะรู้สึกได้

"การสูญเสียสิ่งหนึ่ง เพื่ออีกสิ่งหนึ่งมันเป็นสิ่งสมควรแล้ว ข้าเลือกที่จะทำในสิ่งที่ดีที่สุด" ชายกลางคนถอนใจอย่างระบายอารมณ์ สายตาเหม่อทอดไปไกล ……………………………

"ท่านแม่ อย่าเป็นอะไรนะคะ ท่านแม่ " เด็กหญิงนั่งคุกเข่าข้างๆ ผู้เป็นมารดาของตัวเอง ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด คนร้ายชุดดำหลายคนนอนเรียงรายกันอยู่บนพื้น พร้อมกับแผลฉกรรจ์หลายแห่ง มือไม้ของเด็กหญิงเปื้อนฝุ่นเขรอะ ชโลมด้วยน้ำสีแดงข้น จากโลหิตที่หลั่งไหลตรงหน้า พร้อมกับดาบเล่มยาวที่ตกอยู่ข้างกาย เพราะเธอนั่นเอง ที่ไม่เชื่อฟังท่านพ่อ และบุกเข้ามาช่วยท่านแม่เอง จนท่านต้องได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ  เพราะเธอคนเดียว เธอคือคนที่ฆ่าแม่ตัวเอง!!!!!!!  เธอร้องไห้กุมมือมารดาไว้ไม่ห่าง แล้วก้มลงกอดร่างนั้นอย่างหวงแหน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอัญมณีสีม่วงหม่นประจำตัวของแม่ส่องแสงเรืองรองขึ้นทันทีที่แม่ของเธอสิ้นลมหายใจลง  แต่แปลกที่มันกลับไม่หายไปเหมือนชาวเควนตัสคนอื่นๆ ที่จะตายพร้อมกับอัญมณีประจำตัวของตนเอง ที่พร้อมจะเกิด และสลายไปพร้อมกับคนผู้นั้น   แสงจากอัญมณี กลายเป็นเกล็ดแสงใสๆ ผ่านเข้ามาในตัวเธอส่วนหนึ่ง พร้อมกับอีกส่วนที่บินหายลับไปในอากาศ เธอจ้องมองมันพร้อมกับประกายตาความหวังที่มุ่งมั่นขึ้นมาใหม่ พร้อมกับชายวัยกลางคนผู้เข้ามาใหม่ ที่เข้ามาโอบกอดเธอ ด้านหลัง เขาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ก็มิได้เข้ามาขัด เพราะ.........โชคชะตาได้เลือกแล้ว

"ท่านพ่อ ลูกควรทำอย่างไรต่อไปดี" ผู้เป็นพ่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านจากคนที่กำลังกอดไว้
"บางทีคำตอบนั้น อาจจะอยู่ในใจของลูกแล้ว ฟีเรน" หญิงสาวหันมากอดตอบพ่อ พร้อมกับร้องไห้ออกมา
 
และนี่คือ สิ่งที่ลูกตัดสินใจใช่มั้ย ผู้ใดใช้เวทต้องห้ามแบ่งภาคของตนเอง มีความผิดตามกฎของชาวเควนตัส ไม่เพียงเท่านั้น ยังต้องสูญเสียอายุขัยของตนครึ่งหนึ่ง พร้อมกับพลังอีกมหาศาลเพื่อสร้างกายใหม่ขึ้นมา และไม่สามารถกำหนดจิตใจหรือพลังของร่างนั้นได้ เพราะขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของร่างต้น มีความเสี่ยงสูงที่จะไม่สำเร็จ แต่ผลจากการใช้เวทก็ได้มาอยู่ตรงหน้าให้ได้เห็นแล้ว ทุกอย่างเพียงรอให้เขาตื่นขึ้น พร้อมกับลูกของพ่อที่จะนอนหลับไปแสนนานเพื่อรอคอยการกลับมาของร่างแบ่งภาค ที่จะมาช่วยปลดพันธนาการออก และฟื้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
                     ชายกลางคนคิดได้ถึงตอนนี้ ก็รู้สึกถึงความผิดปกติในโลงแก้ว เขาลดสายตาลงมาจ้องมอง ร่างแบ่งภาคของลูกสาวตนอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้ ได้ลืมตาขึ้นมามองที่เขาเหมือนกันอย่างรับรู้ เผยให้เห็นตาสีออกดำทอง ที่ซ่อนอยู่ภายในไม่ผิดเพี้ยนไปจาก ลูกหญิงของเขา เด็กชายผลักโลงแก้วที่ครอบตัวเขาออก ก่อนที่ข้าราชบริพารคนหนึ่ง จะเดินเอาเสื้อคลุมมาสวมให้อย่างเบามือ เด็กชายจับจ้องคนที่เดินเข้ามาหาอย่างไม่วางตาราวกับมีความผูกพันธ์อะไรบางอย่างหลงเหลืออยู่ ก่อนจะเบือนสายตาไปมองเด็กหญิงข้างๆเขา แล้วเรียกชื่อของเธอเบาๆ  "ฟีเรน" เหมือนกับเธอและเขาจะสามารถสื่อสารกันได้ โดยที่คนอื่นไม่รู้ เป็นสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นเกินกว่าใครจะตัดขาด ชายวัยกลางคนที่เดินเข้ามาใกล้หยุดชะงัก เมื่อได้ยิน คำพูดออกจากมาจากปากของเด็กหนุ่ม ก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะคุกเข่าลงข้างๆโลงแก้วของเด็กชาย

"เด็กน้อย ข้าคือพ่อของเจ้า"

"ท่านพ่อ   ... เอลดูรัส" ก่อนจะหันไปที่ร่างบางของหญิงสาวอีกครั้ง

"ใช่แล้ว เจ้าก็เหมือนลูกของข้าอีกคนหนึ่ง และข้าจะเรียกเจ้าว่า อะไรดีล่ะ อืมมม  ฟีน  เจ้าว่าดีหรือไม่" ท่านเจ้าทำท่าคิด

"ฟีน" เด็กหนุ่มทวนคำ อย่างชื่นชอบ

"เอาล่ะ ฟีน เจ้าต้องพักแล้ว เพื่อเตรียมพร้อมกับการเดินทางที่แสนจะยาวนาน หลับให้สบายนะ"  เด็กหนุ่มที่พึ่งได้ชื่อใหม่ "ฟีน" ก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง พร้อมกับครอบแก้ว ที่บรรจงปิด อย่างเรียบร้อย  ท่านจ้าว หันมาอีกร่างหนึ่งด้วยแววตาสลด และห่วงใย พร้อมกับสั่งการขั้นต่อไป แล้วร่างของหญิงสาวนามฟีเรน ก็ถูกผูกระโยงระยางด้วยเส้นใยสีทอง คล้ายผ้าเนื้อดี และหายไปในที่ที่เธอควรจะไป ที่ๆเธอจะเฝ้ารอคอย และชำระความผิดได้อย่างปลอดภัยที่สุด