อภินิหารธิดาเทพ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 องครักษ์(100%)

ตอนที่ 4

องครักษ์

            หลิงชิ่งเดินเรื่อยๆ ภายในหมู่บ้านเพื่อเก็บรายละเอียดและจดจำมันเป็นครั้งสุดท้าย  เพราะมีโอกาสน้อยมากๆ  ที่จะได้มาสัมผัสด้วยตัวเองแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาที่นี้อีกรึป่าว และสุดท้ายก็มาจบที่หน้าผาแห่งนี้  หน้าผาแห่งนี้เป็นทุ่งโล่ง หญ้าสีเขียวขึ้นปกคลุมรอบบริเวณ  สายลมพัดเข้าหาตัวเรื่อยๆอย่างไม่ขาดสาย เธอชอบมาที่นี้ เธอชอบสายลม 

            หลิงชิ่ง คิดไม่ตกกับเรื่องที่ได้เจอมา  เธอย้อนยุคมาจริงๆหรอเนี่ย  เธอจะกู้โลกได้มั้ย  เธอจะทำได้รึป่าว  ความสับสนกังวลฉายชัดในดวงตากลมโต  เธอก็เป็นซะแบบนี้ ถึงแม้ภายนอกเธอจะดูร่างเริงสดใส  ใครจะรู้เล่าภายใจเธอมันวุ่นวายขนาดไหน

            พลบค่ำ หญิงสาวที่เพิ่งเคลื่อนตัวเข้ามาในห้องถึงกับชะงัก  เธอรู้ว่าที่นี้อยู่ไม่ใช่ตัวเมืองแต่ก็มิใช่กลางป่าดงเสียหน่อย

!!  แล้วเหตุใดจึงมี  ลูกเสือมานอนอยู่บนเตียงของเธอกันเล่า!!  ไม่ใช่แค่เสือธรรมดา!!  เสือหิมะ!!!

            เจ้าเสือหิมะ ขนปุย สีขาวทั้งตัวตั้งต่หัวจรดหางลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน นัยน์ตาสีทองส่องประกายแสดงให้รู้ว่ามันรับรู้ถีงการมาของเจ้าของห้อง   พลางกลิ้งตัวไปยังอีกฝั่งของเตียง ใช้ขาหน้าตบเตียงฝั่งที่ว่าง ข้างๆมันเสมือนจะให้ไปนอนข้างๆมัน

‘พี่สาวเจ้าคะ’  เสียงของ อินอินเจ้าเก่าทำให้เธอตื่นจากภวังค์

“ มีอะไรหรือ ออินอิน  เสือตัวนี้ทำไมถึง...”  เสียงใสรีบถามพลางชี้ไปที่ เจ้าเสือตัวน้อยซึ่งตอนนี้ ปรากฏร่างของ อันอัน กำลังเล่นกับมันอย่างสนุกสนาน

            “ ท่านเทพเซียนส่งมาเจ้าค่ะ ท่านบอกว่ามันจะช่วยคุ้มครองพี่สาวเพียงแค่พี่สาวเรียกชื่อมันก็จะมาทันที่เลยเจ้าค่ะ”  อินอิน ว่ายาว พลางมองไปที่ อันอันที่กำลังเล่นกับเจ้าเสือน้อยอย่างสนุกสนาน

“เช่นนั้นหรือ  ขอบใจเจ้ามาก”  หลิงชิ่งพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ถึงแม้ว่าตลอดเวลา  1 เดือนที่ผ่านมาตัวเธอเองจะศึกษาในเรื่อง วรยุทธ์  บ้างแล้วแต่ก็นับว่ายังได้แค่ขั้นพื้นฐานที่พอจะเอาตัวรอดได้ก็เท่านั้น  หากมีองครักษ์เพิ่ม ก็คงดีไม่น้อย

            “เจ้าเสือน้อย ได้เมื่อเจ้าตัวสีขาวเช่นนี้แล้ว  ข้าจะเรียกเจ้าว่า  ‘ไป๋เฟิ่ง’ ก็แล้วกัน”

            เจ้าเสือ น้อย ไป๋เฟิ่ง  ครางน้อยๆ ในลำคอ บ่งบอกว่ามันรับรู้แล้ว 

            “เจ้าไป๋เฟิ่งตัวน้อย  น่ารักจังเลยเจ้าค่ะ”  อันอัน พูดอย่างตื่นเต้น

            “พวกเจ้าไปนอนได้แล้ว  ข้าจะเข้านอนแล้ว พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแต่เช้า”  เสียงหวานบอกแกมดุ

“เจ้าค่ะ”  สองสียงใสตอบพร้อมกันและหายตัวไป  ที่นี้ก็เหลือแต่ เธอ กับเจ้า ไป๋เฟิ่ง

“เจ้าก็ด้วย  ไป๋เฟิ่ง” เธอหันมาพูดกับเจ้าเสือตัวน้อย

ครอกกก  เสียงกรนเบาๆ ดังมาจากเจ้าเสือตัวน้อย

 “ไป๋เฟิ่ง!!  เจ้าอย่ามาแกล้งหลับนะ  นี้มันที่นอนข้า”  เฮ้ออออ  เธอถอดหายใจอย่างปลงตกเสือ แบบนี้ก็มีด้วยแหะ   เอาเถอะนอนก็นอน

ค่ำคืนที่เงียบสงบ ดวงจันทร์เต็มดวง ลอยเด่นอยู่ทางกลางท้องฟ้า  ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับไร้กลุ่มเมฆบดบัง ในห้องเล็กๆแห่งนี้ มีเพียงหนึ่งสาวหนึ่งเสือ นอนเบียดเสียดบนเตียงเล็กๆ  แสงดวงจันทร์ส่องผ่านทางหน้าต่าง  กระทบร่างน้อยขนปุกปุ๋ยสีขาวที่นอนนิ่ง  พลันปรากฏแสงสีขาวนวลตา โอบล้อมร่างของเสือน้อยไป๋เฟิ่ง  กลับกลายเป็น บุรุษวัยแรกรุ่น โครงหน้าเข้มน่าหลงใหล นัยน์ตาสีทองสว่างไสว แพงตางอนเงางาม  จมูกโด่งสันตรง ริมฝีปากแดงระเรื้อ ผิวขาวเนียนนุ่ม  กล้ามเนื้อบางๆน่าสัมผัส ร่างกายสูงใหญ่ ยิ่งทำใหญ่เตียงนี้เล็กลงกว่าเดิม ส่งผลให้เจ้าของเตียงกระสับกระส่ายนอนไม่สะดวก เจ้าของนัยน์ตาสีทองเห็นดังนั้น จึงโอบร่างบางมาแนบชิดสัมผัสไออุ่น กลิ่นดอกโม่ลี่ฮวา โชยหอมอ่อนๆอันเป็นกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของร่างบาง   ทำให้ชายหนุ่มใจเต้นอย่างควบคุมไม่อยู่...

---------------------------------------------------
 

แถมให้อีกตอนในคืนนี้ เย้ๆๆ
สารภาพนิดหนึ่งไรท์เริ่มจะตันๆแล้วอ่ะ55555
เอามาลงไว้ก่อนน้าาา
ขออนุญาตหายตัวไปก่อน สัก 1 อาทิตย์ แต่คงไม่ถึงหรอกเพราะกลัว รีด คิดถึง
(ใครจะคิดถึงแก...//รีด)  เอาจริงๆ ก็ทิ้งไม่ลง5555


ฝันดีนะทุกคนนนนน