อภินิหารธิดาเทพ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 หลงยุค(100%)(สลับตอน)

ตอนที่  2
 

หลงยุค

            “แม่นางๆ” เสียงนุ่ม น่าฟังของสตรีวัยกลางคน กำลังส่งเสียงอยู่ข้างๆหูของโอติน

“อือออ  ขอนอนอีกหน่อยนะ”  โอตินพูดตอบกลับอย่างรวดเร็ว  ก็คนมันยังไม่อยากตื่นนี่หว่า  แต่เดี๋ยวนะ!!  แม่นาง?  ใครกันแม่นาง!!?  โอตินสะดุ้งตื่นอย่างรวดเร็ว

“โอ้ยยย...”  ปวดหัวชะมัด นี่มันอะไรกันเนี่ยยย

“แม่นาง  เจ้าค่อยๆลุกก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อน  ใจเย็นๆ” เจ้าของเสียงที่ปลุกฉัน พูดขึ้นพลางค่อยๆ ประคองฉันอย่างระมัดระวัง  เจ้าของเสียงที่ปลุก คือ สตรีวัยกลางคน แต่งกายด้วยชุดจีนโบราณสีเขียวอ่อน  ในห้องนี้ยังมีสตรีอีกคนหนึ่ง  ดูคล้ายๆนักบวช ไม่มีผมหัวล้าน มีสร้อยลูกประคำอยู่คอห้อยลงมายาวเกือบถึงสะดือ  แต่งชุดด้วยผ้าสีคราม ท่าทางใจดีดูท่าคงเป็นแม่ชี แน่ๆ

หลังจากที่โอติน รวบรวมสติได้แล้วพลางนึกถึงเหตุก่อนหน้านี้เพียงเล็กน้อย  ท่านเทพส่งเธอมาทำภารกิจนี่หน่า ต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์สินะ

“ฉัน..เอ่อ...ข้าเป็นอะไรไปงั้นหรือเจ้าค่ะ?” 

“แม่เจอลูก นอนมิได้สติ อยู่ที่ท่าน้ำหลังวัดเมื่อคืนวาน ส่วนสาเหตุนั้น เห็นทีแม่คงตอบลูกไม่ได้”  แม่ชีพูดอย่างใจเย็น  ต่างจากโอตินที่กำลังมีโทสะอยู่ในตา  หน๊อยย  ท่านเทพเซียน ส่งมาดีๆก็ไม่ได้

“ข้าขอขอบคุณ ท่านแม่ชีที่เมตตาเสียสละเวลามาดูแลข้าเจ้าค่ะ”  เสียงอ่อนแรงพูดขอบคุณแม่ชีที่ดูแลอย่างมาโดยตลอด

“ลูกชื่ออะไร  มาจากไหนรึ”  อ่า..  แม่ชีถามแบบนี้ แล้วข้าจะตอบอย่างไรให้ท่านเชื่อดีเล่า!?

“ข้า... เอ่อ .. คือข้า....”  เอาไงดีเนี่ยยยยๆๆๆ

“มิเป็นไรๆ  ค่อยๆนึก  ท่านหมอบอกว่า ศีรษะของเจ้า กระแทกอย่างแรก อาจเสียความทรงจำไป”   เสียงสตรีในชุดเขียวพูดขึ้น

 เสียความทรงจำ!!  เอ๊ะ! เราจะตกใจทำไม เราก็ยังจำได้อยู่เนี่ย   แต่มันก็เป็นความคิดที่ดีนะ มันคือ การเริ่มใหม่!!  แต่.. โกหก แม่ชีจะบาปมั้ยเนี่ยย

“แม่คือ แม่ชีจาง  เป็นผู้ดูแลวัดแห่งนี้ ส่วนนี่ คือ เพ่ยอิง  คนสนิทของแม่  แม่จะให้เพ่ยอิง นำยามาให้  หากลูกไม่มีที่ไป ลูกพักอยู่ที่นี้ย่อมได้เสมอ  แม่ขอตัวก่อน” 

หลังจากแม่ชีจางและเพ่ยอิงออกไปแล้ว โอตินก็ทำการสำรวจทันที  ห้องแห่งนี้มีขนาดกลางไม่ให้  เครื่องประดับก็แทบจะไม่มีอะไรเลย  มีแจกันอยู่ไม่กี่ใบ ชั้นวางหนังสือ และโต๊ะสี่เหลี่ยมริมหน้า  พลางคิดในใจ เราจะรอดมั้ยเนี่ยยยยย...

หลังจากสำรวจห้องเรียบร้อยแล้วก็เริ่มสำรวจร่างกายตัวเองบ้างตอนนี้เธอหน้าตาเหมือนตอนที่เธอยังอายุ  15  เป็นสาวน้อยวัยละอ่อน ร่างกายไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก มีรอยถลอกเล็กๆที่ขาและแขน ส่วนที่ศีรษะมีผ้าสีขาวพันไว้รอบๆ แปลได้อย่างเดียวว่า หัวแตก แน่นอน นอกจากนั้น  ที่นิ้วนางข้างขวาของเธอยังคงมีแหวนหยกขาววงเดิมอยู่  โอตินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ราวกับว่ามันจะอยู่กับเธอตลอดไป   “พวกเจ้าออกมาเถอะ”

สิ้นเสียงเรียก  ปรากฏกายเล็กของเด็กผู้หญิงสองคน อยู่ตรงหน้า โอตินทำการมองสำรวจสาวน้อยทั้งสอง  ดูๆแล้วน่าจะอายุประมาณ 8 ขวบ

“อินอิน/อันอัน คารวะนายหญิงเจ้าคะ”  เสียงใสสองเสียงกล่าวประสานกันเกิดความไพเราะ

“พวกเจ้าสองคนน่ารักจริงๆ  ต่อไปไม่ต้องเรียก นายหญิง  ให้เรียกว่า พี่สาวก็พอ” 

โอตินพูดอย่างใจดี ทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อย

“จะดีหรอเจ้าคะ...  นายหญิ..ง เอ่อ.. พี่สาว” อินอินภูตแฝดพี่ถามกลับ เนื่องจากตนเป็นเพียง ภูตที่เป็นบ่าวรับใช้เจ้าของแหวนเท่านั้น

“ ดีสิ  ข้ากับพวกเจ้าจะสนิทกันมากขึ้นอย่างไรล่ะ”  โอติน ตอบยิ้มๆ “ข้าไม่ต้องการคนรับใช้ ต้องการเพื่อนหรือ พี่น้องมากกว่า”

“ ก็ดีนะเจ้าค่ะ ท่านพี่อินอิน อันอัน อยากมีพี่สาวเยอะๆ” อันอันภูตแฝดน้อง รีบเสนอความคิดเพื่อให้พี่สาวของเธอยินยอม

“หากเจ้าว่าดี  ข้าก็ว่าเช่นนั้น”   อินอินตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้

“เจ้ากำลังสนทนากับผู้ใดอยู่รึ?” เพ่ยอิงกลับเข้ามาในห้องพร้อมยาสมุทรไพร  เพียงกลิ่นยาที่ลอยมาทำเอา โอติน เกือบลมจับเพราะแค่กลิ่นก็รู้เลยว่าขมเกินบรรยาย 

‘ท่านเพ่ยอิงไม่เห็น อินอิน กับ อันอัน  หรอกหรอ?’ โอติน คิดในใจพลางมองไปที่สองพี่น้อง

‘มิเห็นเจ้าค่ะ นายหญิง  เอ่อ .. พี่สาว’ เสียงอินอิน  ตอบกลับมา

‘มิได้ยินด้วยเจ้าค่ะ..’ เสียงเล็กๆ เจือหัวเราะของอันอัน ช่วยเสริม

‘ข้าเข้าใจแล้ว พวกเราสามารถสื่อสารกัน ทางความคิดได้ด้วยสินะ’  โอตินพูดในใจถึงสิ่งที่ตนคิดเอาไว้

‘ใช่แล้วเจ้าค่ะ’ สองพี่น้องตอบพร้อมกัน

“เจ้ากำลังมองสิ่งใดอยู่รึ” เสียงของเพ่ยอิง เรียกสติของเธอคืนมา

“เปล่าเจ้าค่ะ  ขอบคุณมากนะเจ้าค่ะท่านเพ่ยอิง”  โอติน รีบกล่าวตอบ

“ไม่ต้องเรียกข้าเช่นนั้น เรียก พี่เพ่ยอิงก็เพียงพอแล้ว”  เพ่ยอิงตอบอย่างเกรงใจ เพราะจากที่นางสังเกตเห็น แม่นางผู้นี้ คงมีฐานะดีไม่น้อย หน้าตาสะสวย สะอาดสะอาน ผิวพรรณดีกิริยามารยาทเรียบร้อย นับว่ารู้ความอีกยังมีแหวนหยกขาวติดตัว คงมีราคามิใช่น้อย

หลังจากที่โอตินดื่มยาหมดแล้วตามด้วยน้ำชาอีกหลายๆจอก เพ่ยอิงก็พูดเรื่อง ชื่อ ขึ้นมาจึงสรุปคราวได้ว่า  ตอนนี้แม่ชีจางตั้งให้ว่า  หลิงชิ่ง  หลังจากนั้นเพ่ยอิงก็ขอตัวออกไปดูแลแม่ชีจางต่อ

 “อินอิน”  โอตินส่งเสียงเรียก อินอิน เมื่อเห็น เพ่ยอิง  ออกจากห้องไปแล้ว

“เจ้าค่ะพี่สาว”

“ตอนนี้สมัยราชวงค์ใด  วันใด ปีใด”  หากจะทำภารกิจก็ต้องเริ่มเรียนรู้สิ่งพื้นฐานของที่นี้เสียก่อน ถ้ารู้วันเวลาที่แน่นอนเราก็จะทำภารกิจได้ง่ายขึ้น

“สมัยราชวงค์เฉิน  เฉินหยางจื้อ ปีจื้อเจิ่งที่  3  วันที่ 2 เดือน 2  เจ้าค่ะ”  อินอิน  ตอบอย่างฉะฉาน ฉับไว  ยังดีที่ท่านเทพเซียนส่งผู้ช่วย เป็นภูตประจำแหวน สองพี่น้องฝาแฝด อินอิน กับ อันอัน   มาช่วยไม่งั้นแย่แน่ๆ
 

------------------------------------------------
 

สลับตอนนะคะ