อภินิหารธิดาเทพ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (100%)(แก้คำผิด)

บทนำ

‘โอติน’ หญิงสาวร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก ด้วยดวงตากลมโตสองชั้น จมูกเล็กเชิดเล็กน้อย ผมยาวสยายสีดำสนิทยาวถึงสะโพก ผิวกายขาวผ่องแบบคนสุขภาพดี เดินทอดน่อง ชมงานศิลปะ ยุคจีนโบราณในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ มานานกว่า 2  ชั่วโมงแล้ว  ด้วยความชอบและคลั่งไคล้เป็นอย่างมาก ถึงขั้นลงเรียนมหาวิทยาลัย เอกประวัติศาสตร์จีน ทามกลางความไม่เห็นด้วยของพ่อกับแม่และพี่ชาย และตอนนี้เธอเรียนมาถึงปีสุดท้ายแล้ว  เธอสามารถทำให้พ่อและแม่ยอมรับได้ด้วยเธอทำได้เกรดดีมาตลอด ท่านทั้งสองจึงวางใจ  และตอนนี้เธอมาท่องเที่ยว... เอ้ย ศึกษา หาความรู้เพิ่ม เติมที่ พิพิธภัณฑ์แห่งนี้...

“ว้าวว... ที่นี้เยี่ยมจริงๆ ไม่เสียแรงที่เก็บตังค์ตั้งนาน”  โอตินอุทานออกมาเบาๆ เมื่อได้

เดินเข้าชมสิ่งของต่างๆ ที่ทางพิพิธภัณฑ์ได้จัดแสดงขึ้น ตอนนี้เธอได้เดินมากเกือบทุกห้องแล้ว ไม่ว่าจะเป็น ห้องวิถีชีวิต  ประวัติราชวงค์  การสงคราม  อาวุธ เครื่องใช่ต่างๆ เหลือก็แค่  ห้องที่จัดแสดงเสื้อผ้าและเครื่องประดับ

“สวยจังเลย...”  โอตินพูดขึ้น เมื่อเห็นแหวนหยกสีขาวบริสุทธ์เป็นแหวนเรียบๆ แต่ดูสวยสง่า มั่นคง ที่อยู่ในตู้เครื่องประดับ ของบุคคลในราชวงค์ 

“อ๋องหก แห่งราชวงค์เฉิน  เฉินหยางเหวิน....”  เสียงใสอ่านป้ายบรรยายใกล้ๆกับแหวน

“เรียนท่านผู้มีอุปการระคุณทุกท่าน  พิพิธภัณท์ของเราจะปิดใน 30 นาที  ขอให้ทุกท่านเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะคะ”

“โอะ!! จริงด้วยย   แย่แล้ว! ลืมพี่ไมโลไปซะสนิทเลย  ตายแน่ๆ”  โอตินร้องอย่างตกใจ 

เมื่อคิดเธอไม่ได้มาคนเดียว ยังมีพี่ชายของเธอที่ลางานมาเป็นเพื่อนเธอ เพราะเป็นห่วงเรื่องที่เธอมาเมืองจีนคนเดียวแบบนี้ คิดพลางเร่งฝีเท้าไปยังหน้าพิพิธภัณฑ์ทันที  โดยไม่ทันสังเกต แสงสีขาวนวลตาที่เกิดขึ้นด้านหลังของเธอ มันโอบล้อมแหวนหยกสีขาววงนั้น พลางค่อยๆจางหายไปพร้อมกับแหวน...

“จะเอ๋!! / เฮ้ยย!!” เสียงร้องที่แทบออกมาพร้อมๆกัน ของหนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวพี่น้องคู่นี้

“เจ้าตัวดี!  ไปไหนมาฮะพี่รอตั้งนาน”  เสียง บุรุษลึกทุ้มน่าฟัง  ของ ไมโล ดังขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวตัวดี ปล่อยให้เขารออยู่นาน

“โอ๋ๆๆ  ขอโทษน้า  เค้าดูเพลินจริงๆอ่า  นะๆ”  โอตินกล่าวเสียงอ่อยๆ พลางใช้ท่าไม้ตายท่า กระพริบตาร้อยทีเพื่อ เรียกความเห็นใจ

“มะ..ไม่..ไม่ต้องทำหน้าแบบนั่นนะ  พี่โกธรจริงๆ” ไมโลที่เห็นหน้าน้องสาวแบบนั่นก็ใจอ่อนหยวบ 

‘แล้วทำไมแล้วต้องแพ้ทางท่าแบบนี้ด้วยเนี่ย...  ใจแข็งเข้าไว้ๆ’  แต่ก็เตือนตัวเองในใจเข้มแข็งเอาไว้

“งือออ  นะๆ เดี๋ยวเค้าเลี้ยงข้าวเอง นะๆ”  เพิ่มของกินเข้าไปล่อ ไม่ได้ให้มันรู้ไป

“อ่าๆๆ  ก็ได้ๆ เห็นแก่มาเที่ยวนะเนี่ย  ไหนๆ ข้าวร้านไหน ไปเลยไปๆๆ”  สาบานนะ ว่าเขาเห็นแก่น้องจริงๆ

ตกดึก

“ ฮ้าวว  ง่วงจังเลยยย”  โอตินพูดหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย  ตอนนี้เธออยู่ใน  โรงแรมที่พักของเธอ ส่วนพี่ ไมโล ออกไปหาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานที่เมืองจีนแห่งนี้ ดูท่าก็คงจะกลับเช้า

 “ จัดของหน่อยดีกว่า”  เธอรื้อของออกจากกระเป๋ายามใบเก๋ ใบโปรดของเธอที่บรรจุของฝากที่เธอกับพี่ช่วยกันเลือกซื้อ ไปฝากคนที่บ้าน

“แหวนนี้มัน!!?” เธอร้องเสียงหลงเมื่อ แหวนหยกสีขาวบริสุทธิ์ วงนี้ช่างดูเหมือน วงที่เธอเห็นในพิพิธภัณฑ์

“มาอยู่ที่นี่ ได้ไงเนี่ยย  รึว่าพี่แอบซื้อให้เรา  ต้องใช่แน่ๆ สวยจัง...”  โอตินลองสวมแหวนวงนี้และมันไปพอดี เปะๆ ที่นิ้วนางทางขวา  ฉับพลันโอตินรู้สึกถึงความอบอุ่น คุ้นเคย อย่างน่าประหลาด  เธอชื่นชมแหวนของเธออยู่นาน  ก่อนที่จะเข้าสู่หวงนิทรา...

---------------------------------------


 

เป็นไง  ภาษาแปลกๆ ไปมั้ยอ่าาาา
ถ้ายังไงก็เม้นบอกด้วยนะค้าาา
ขอบคุณที่อ่านค้าาา

สาวนิทรา