อภินิหารธิดาเทพ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ปรับตัวให้คุ้นชิน(100%)

ตอนที่  3

ปรับตัวให้คุ้นชิน

1  เดือนต่อมา..

หลิงชิ่ง สาวน้อยสดใส วัย  15  ปี ขวัญใจชาวเมืองไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีคนรู้จัก และทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม บ้างก็กล่าวว่า หลิงชิ่ง นั้นคือ  ธิดาเทพ ที่ท่านเทพส่งลงมาช่วยเหลือดินแดนมนุษย์  อันด้วยเนื่องจาก หน้าตาที่มีความแปลกแตกต่างไปจากชาวเมืองโดยทั่วไป นัยน์ตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่ม แก้มแดงสดใส ซึ่งไร้การแต่งเติมและ หลิงชิ่ง แม่นางน้อยผู้นี้ยังช่วยให้พวกเขาอยู่ดีกินดีขึ้น หลิงชิ่งมักจะสอนสิ่งแปลกๆให้พวกเขา  อย่างเช่น นางมักจะให้พวกเขา นำน้ำจากแม่น้ำมาใส่ในหมอดินที่นางทำขึ้น  โดยนางจะใส่ ถ่าน หิน ดิน  ทราย  ลงไปแล้วน้ำก็เกิดใสขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ  ชาวบ้านต่างหายจากโรคระบายด้วยวิธีการเอาน้ำมาใส่หม้อดินที่นางทำขึ้น น้ำในแม่น้ำที่สกปรก ก็กลับใสอย่างน่าประหลาด  หลิงชิ่งยังช่วยสอนให้พวกเขาปลูกผักและทำมาค้าขาย  ช่างเป็น ธิดาเทพ โดยแท้
 

ตอนนี้หลิงชิ่ง สามารถปรับตัวอยู่ที่ได้อย่างราบรื่น  กิจวัตรประจำวันส่วนใหญ่ของเธอ คือ ตื่นเช้า มาเตรียมอาหาร ตอนสายเดินออกไปชมรอบเมือง  ตอนบ่ายจะเก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง  ส่วนตอนเย็นจะออกมาปัดกวาดเช็ดถูภายในวัด

และช่วงนี้เป็นช่วงเวลาบ่าย หลิงชิ่งที่กำลังจับพู่กัน เขียนบางสิ่งบางอย่างอยู่นั้น อันอัน ก็ปรากฏกายขึ้น 

“พี่สาว กำลังทำสิ่งใดอยู่รึเจ้าคะ”  เสียงน้อยของ อันอัน พูดขึ้น หลังจากที่อยู่ด้วยกันมากนาน ทำให้ หลิงชิ่ง ได้รู้ว่า ภูตตัวน้อยๆทั้งสอง ยังคงร่างอยู่เช่นเดิมร่างกายไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากกว่า 100 ปีแล้ว

“ข้ากำลังจดบันทึกสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามที่รู้ไว้ จะได้มิลืม”  หลิงชิ่งพูดพลางมองผลงานที่ตนเขียนด้วยความพึงพอใจ

“นี่มันภาษาไทย ใช่หรือไม่เจ้าค่ะ”  อันอัน ที่มองดูกระดาษแล้วเกิดความสงสัย

“ใช่แล้ว  ดีที่เจ้าจำได้”  หลิงชิ่งเคยสอนภูตทั้งสองให้รู้จักภาษาไทย  แต่ก็แค่พูดโต้ตอบง่ายๆไม่ได้สอนอ่านเขียนอย่างจริงๆจังซะที  ส่วนที่เธอเขียนอยู่นี้คือ บันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดที่กำลังจะเกิดขึ้น   ด้วยความสามารถของนักศึกษาเอกประวัติศาสตร์จีนอย่างเธอภาษาจีนจึงเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ด้วยความไม่ประมาทจึงใช้ภาษาไทยแทน เพราะเกินหายขึ้นมาคงยุ่งแน่ๆ

‘พี่สาว  แม่นางเพ่ยอิงมาเจ้าคะ’ เสียงอินอินที่อยู่ด้านนอก ดังขึ้นในหัว หลิงชิ่งรีบเก็บสมุดบันทึกทันที

‘ขอบใจ  อินอิน’  เธอกล่าวตอบ

“หลิงชิ่ง  เจ้าอยู่หรือไม่” เสียงพี่เพ่ยอิงร้องเรียกหลิงชิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง  สำหรับพี่เพ่ยอิงแล้ว  นางเป็นเด็กกำพร้าที่เร่ร่อนมากจากต่างแคว้น มาขออยู่อาศัยอยู่กับแม่ชีจาง ตั้งแต่ยังเล็ก

“มีอะไรหรอจ๊ะ  พี่เพ่ยอิง”  หลิงชิ่งเป็นประตูห้องออกมากล่าวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม 

“แม่ชีจาง  เรียกหาเจ้าน่ะ ตามมาสิ”

“เจ้าค่ะ”

ทั้งสองเดินเงียบๆ  หลิงชิ่งเดินไปตามทาง ซึ่งคือเพื่อเข้าไปยัง หอสวดมนต์ ที่ท่านแม่ชีมักอยู่ที่นี้เป็นประจำ

“หลิงชิ่ง  คารวะแม่ชีจางเจ้าคะ”

“ลุกขึ้นเถิด  มานั่งใกล้ๆแม่”  แม่ชีจางแม้ว่าสุขภาพของท่านจะเริ่มย่ำแย่ลง แต่ท่านก็ยังคงมีสีหน้าที่ค่อนข้างสดใส และยังใจดีเหมือนเดิม

“หลิงชิ่ง  แม่ได้ยินมาว่าลูกจะออกเดินทางงั้นหรือ”  ถึงแม้จะรู้ว่า หลิงชิ่งนั้น สามารถเอาตัวรอดได้ แต่ก็ยังมิวายอดห่วง มิได้อยู่ดี

“เจ้าคะ  ท่านแม่ชีได้โปรดอนุญาตด้วยนะเจ้าคะ”  หลิงชิ่ง ได้ยินท่านแม่ชีถามเช่นนี้ก็ทราบว่าท่านเป็นห่วง แต่ก็ต้องทำภารกิจตามที่ท่านเทพเซียนได้ให้ไว้   เนื่องจากบาดแผลของ

เธอก็หายดีแล้วอีกทั้ง  อีกไม่นานก็จะเกิดเหตุการณ์บ้างอย่างตามประวัติศาสตร์ขึ้นแล้ว  เธอจึงต้องเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงเพราะ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบุคคลในราชวงค์โดยตรง

“ได้แม่อนุญาต  แต่ลูกจำเป็นต้องส่งข่าวคราวมาหาแม่ด้วย”  ท่านแม่ชีจาง  กล่าวอย่างจำใจ เพราะทราบดีว่าหลิงชิ่ง ผู้นี้ดื้อเงียบแค่ไหน  หากไม่อนุญาต นางก็คงแอบออกไปอย่างแน่นอน

“หลิงชิ่ง  ขอขอบคุณท่านแม่ชีมากเจ้าค่ะ”  หลิงชิ่ง พูดอย่างอารมณ์ดี หลิงชิ่งรู้ดีว่ายังไงท่านแม่ชีจาง จะต้องอนุญาตอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ในช่วงพักฟื้น เธอได้ฟื้นฟูร่างกายโดยการฝึกออกท่าทาง มวยไทย แบบต่างๆ  ดูเธอรูปร่างบอบบางแบบนี้แล้ว แท้จริงเธอเคย ฝึกฝนมวยไทยไว้ป้องกันอยู่ช่วงหนึ่ง จึงมีทักษะอยู่บ้าง  อีกยังได้รู้อีกว่าภูตทั้งสองของเธอนั้น มีเวทมนต์ทำได้ทุกอย่างตามใจปรารถนา แต่มีข้อแม้ไม่ใช้ไปทางที่ผิดแค่นั้นเอง

‘หลังจากนี้สิ สนุกแน่ๆ  แม่จะเที่ยวให้หนำใจไปเลย หึหึๆ’ หลิงชิ่งคิดในใจอย่างมาดมั่น

ด้านของสองพี่น้องภูต เมื่อได้ยินเสียงความคิดของนายหญิงของพวกเธอ จึงรู้ได้ทันทีเลยความความสงบสุขคงจะไม่มีอีกแล้ว  หวังว่าสถานที่แห่งนั้น คงจะหนีไม่พ้นความวุ่นวายเป็นแน่...

 -------------------------------------------------------------
 

มาอีกตอนแล้วจ้าาาา
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นทุกกำลังใจนะคะ