ครอบครัวผมเป็นฆาตกร(my family is the murder)

ในวันธรรมดาที่แสนปกติ ผมกำลังช่วยพ่อตัดฟางสีทองที่ประกายตามแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาจนสร้างเหงื่อทั่วใบหน้าผมที่หยาบเยิ้ม ผมใช้มือปัดป่ายตามใบหน้าทุกๆสิบวิมันค่อนน่ารำคาญนะถ้าจะถามผม แต่ช่วยไม่ได้เมื่อธุรกิจครอบครัวของผม ฟาร์มวิลสัน ต้องดำเนินก้าวหน้าต่อไปแม้ว่าจะเหนื่อยจากการตัดฟางหญ้าเพื่อทำเป็นอาหารให้วัวของเราที่รอกินในโรงนา *ฉับ* เสียงจอบของพ่อผมปลุกผมจากการจ้องพื้นอย่างเหม่อลอย พ่อผมกำลังตัดฟางหญ้าอย่างทะหมัดทะแม่นจนเส้นเลือดที่แขนเขาปูนโปนแต่จู่ๆพ่อผมก็หยุดกึด เขาหันมาจ้องมองผมประมานว่า'แกมองหาพระแสงอะไร' ผมอยากจะพูดว่าไม่มีอะไรผมอยากจะพูดว่าเรื่องเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นแต่ผมเงียบและทำงานต่อพยายามเมินหัวใจที่เต้นตุมๆในหน้าอกผมทำให้การสนใจเหงื่อที่หน้าและแสงแดดที่ยังคงเผาเราทั้งคู่กลางทุ่งหญ้าสูงสีทอง การอยู่กับพ่อผมเเม่งเป็นอะไรที่น่าอึดอัดที่สุด เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ใช้สายตาหรือลูกปืนพูดแทน อย่างเช่นตอนที่ เชอร์รี่ แม่สาวผมบลอนด์ที่พยายามสาระแนเรื่องครอบครัวผมจนพ่อต้องใช้กระสุนเจาะกะโหลกเธอเพื่อพูดแทนความในใจเขา