[black butler] ทะลุมิติมาจีบนายสัปเหร่อ!!?

ตอนที่ 3 : กังวล

หลังจากที่กลับมาบ้าน ฉันก็มานั้งปลอบใจคุณยายอยู่เป็นชั่วโมงจนคุณยายหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

ฉันตัดสินใจอุ้มคุณยายเข้าห้องและปิดประตูในเธอให้เรียบร้อยจากนั้นก็มานั้งเช็กค่าใช้จ่ายในการทำศพคุณน้า

เงินที่เหลือของคุณน้ามีไม่มากนักเพราะใช้ไปกับการผ่าตัดมดลูก ฉันจึงนั้งคิดอยู่คนเดียวว่าจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายค่าทำศพ คุณยายก็มีเงินไม่มาก ส่วนฉันไม่มีเลยด้วยซ้ำ

ก้อกๆ

"สักครู่ค่ะ" เสียงเคาะประตูหน้าบ้านทำให้ฉันลุกมาจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและเดินไปเปิดประตู

"หวัดดี~"

เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันยิ้มนิดๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

"เชิญค่ะ" ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อยและเดินนำเขาเข้ามาในบ้าน

โซเซย์นั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ฉันรินชาให้เขาและเลือบไปเห็นล็อกเก็ตสีทองสวยที่ห้อยอยู่ที่ตัวโซเซย์ ความทรงจำชาติก่อนแวบเข้ามาทันที

เส้นผมของคลอเดียงั้นหรอ.....

ดูเหมือนร่างนี้จะเคยเจออยู่ครั้งนึง เป็นย่าของชิเอล ล็อกเก็ตอันนี้สำคัญมากจากที่ดูภาคเรือคัมปาเนี่ย แต่ที่รับไม่ได้คือในมังงะ ยิ่งอ่านเหมือนยิ่งอกหัก

ตกลงเขาเป็นอะไรกันกันแน่นะ.....









หลังจากคุยเรื่องคุณน้าเสร็จฉันก็เดินมาส่งโซเซย์ที่หน้าบ้านและเดินกลับเข้าบ้านด้วยใจว้าวุ่น

"ควรจะ...ทำยังไงดีนะ" ฉันยิ้มเศร้าออกมาและเดินมาที่หน้าห้องคุณยาย

สัมผัสนี้......ตายแล้วสินะ

ใช่คุณยายตรอมใจ ตอนที่ฉันอุ้มเธอไปที่เตียงลมหายใจเธอโรยรินมาก แต่ฉันช่วยอะไรไม่ได้

มันเป็นกฏนี่นา...

แต่ถ้าได้เตะเกรลซักทีสองทีคงจะเบาใจขึ้นบาง อันนี้ไม่ผิด ถือว่าช่วยยมทูตตามจับคนทำผิดกฏแล้วกัน (แลบลิ้น)

พอเริ่มมืดฉันก็เดินออกมาจากบ้านและปิดประตูแผ่วเบา ถึงแม้คุณยายจะไม่ตื่นมาได้ยินแล้วก็เหอะ

ฉันเดินตามถนนที่ยังมีคนพลุกพลานอยู่ ฉันหลับตาและซึมซับบรรยากาศยามค่ำคืนวักพักและเดินไปในตรอกแห่งหนึ่ง

'อยากลองย้อนไปในอดีตไหม' เสียงพระเจัาดังขึ้นในหัวของฉัน

"หึ!....ในอดีตเขาอาจจะรักกับใครคนนึง...แต่แล้วยังไงล่ะ...สุดท้ายคนคนนั้นก็ตายไปแล้วนี่" ฉันฉีกยิัมและเดินต่อเมื่อพระเจ้าไม่พูดอะไรต่อ

เดินเข้ามาลึกพอสมควรก็กางปีกและบินไปจุดมุ่งหมายทันที






ฉันมาถึงเหตุการณ์ที่เกรลแทงมาดามเรด จึงเร่งขยับปีกและเตรียมง้างขาเตะเกรล

ตู้มม!

ฉันเตะเกรลเต็มแรงจนกระเด็นทะลุกำแพงบ้านและดิ่งลงพื้นอย่างสง่างาม ฮิฮิ

"ค-น-บ-า-ป" ฉันพูดเน้นๆ และหัวเราะคิกคักใส่เกรลที่กระเด็นไปไกล

"ต้องขอบคุณท่านเทพีอะธีนา ที่ช่วยจับคนผิดกฏยมทูต" วิลเลี่ยมพูดพร้อมดันแว่น

"ยินดี~" ฉันพูดยิ้มและไปหาชิเอลที่คุกเข่าอยู่ข้างมาดามเรด

"ไง! ท่านเอิร์ล เจอกันอีกแล้ว~" ฉันพูดและเดินไปประคองมาดามเรดที่กำลังจะตายมานอนตัก

"ถือว่านี้เป็นของขวัญตอนรู้ตัวจริงของกันและกันเนอะ!" ฉันเอามือทาบไปที่แผลของมาดามเรดและรักษาทันที

ออร่าประกายฟ้าอ่อนส่องลงที่แผล ทำให้แผลค่อยๆสมานตัวกันเลือดค่อยๆหยุดไหล สีหน้ามาดามเรดค่อยๆคลายความเจ็บปวด

"เธอ...." ชิเอลพูดออกมาอย่างเหม่อลอย

ฉันล่ะมือออกเมื่อแผลหายดีแล้ว และหันมายิ้มให้ชิเอลที่ทำหน้านิ่งแต่ดวงตามีประกายแห่งความยินดีอยู่

"วินเซนต์คงเสียใจแย่ ถ้าเห็นพวกเธอมาฆ่ากันตายแบบนี้" ฉันยิ้มให้ชิเอลที่กระตุกไปเล็กน้อยกับคำพูดของฉัน

ฉันหันไปพงกหัวให้วิลเลี่ยมที่โค้งหัวให้อย่างสุภาพเป็นการลาและลากเกรลไปลงโทษ

"เป็นตัวตนที่ตรงข้ามกับกระผมจริงๆด้วยสินะครับ" เซบาสเตียนพูดด้วยรอยยิ้มถึงแม้ดวงตาจะไม่ได้ยิ้มไปด้วย

"ก็คงงั้น...แต่ก็ไม่ได้รังเกียดเธอหรอกนะ" ฉันพูดและหัวเราะแผ่วเบา

เซบาสเตียนเพียงยิ้มแปลกใจกับคำพูดของฉันและอุ้มชิเอลที่จามออกมาเมื่อกี้ขึ้น

"ตัวตน....ที่ไม่บริสุทธิ์ยังงั้นหรอ.." ฉันพูดและยิ้มอย่างเหม่อลอย

"ฉันคิดว่าในโลกนี้ไม่มีใครบริสุทธิ์หรอกนะ" ฉันยิ้มให้กับคำพูดของตัวเอง ส่วนเซบาสเตียนแค่หัวเราะอย่สงแผ่วเบาเท่านั้น

ใช่ไม่มี...


แม้แต่ฉันกับโซเซย์ก็ไม่มีใครบริสุทธิ์ทั้งนั้นแหละ

ไม่มี...