คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Leave one wolf alive and the sheep are never safe
Leave one wolf alive and the sheep are never safe
คืนเดือนดับแรกของฤดูร้อนนั้นเงียบงันทว่าคาวคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือดชวนคลื่นเหียน ทุกตารางนิ้วของปราสาทวินเทอร์ลินน์ปกคลุมไปด้วยความตาย ร่างไร้วิญญาณของหมาป่าทุกตัวถูกตัดหัวและเสียบประจานบนหอกแหลม เพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตรอดท่ามกลางการสังหารหมู่คือทารกตัวน้อยที่ถูกโอบอุ้มเอาไว้ด้วยคมเขี้ยวของสิงโต เสียงคำรามต่ำดังเครือไปกับสายลม ดวงตาคมกวาดมองไปยังกองศพของฝูงหมาป่าก่อนจะเปลี่ยนทิศแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากปราสาทพร้อมกับหมาป่าที่เหลือรอดตัวสุดท้าย
ไม่กี่ไมล์จากพื้นที่ปกครองของวินเทอร์ลินน์ ชายร่างสมส่วนในเสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำเงินเข้มยืนตระหง่านอยู่หน้าผาสูง ผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสวไปตามแรงลมร้อนในยามค่ำคืน ใบหน้าที่คมเข้มมีริ้วรอยเล็กน้อยบ่งบอกถึงช่วงอายุ นัยน์ตาสีน้ำตาลอมแดงเหม่อมองคลื่นทะเลที่ซัดเข้าใส่โขดหินครั้งแล้วครั้งเล่า เขามีท่าทางที่สงบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรที่สามารถทำให้เขาไขว้เขวได้ ทว่าลมหายใจกลับสะดุดห้วงเป็นพัก ๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวกำลังพยายามข่มจิตใจที่ร้อนรุ่มของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น จู่ ๆ ใครคนหนึ่งก็ปรากฎกายขึ้นอย่างเงียบเชียบ
“เวนท์วอร์ท”
“ไง แซนเดอร์”
เจรอสโลว์ แซนเดอร์หันมองคู่สนทนา อีกฝ่ายเป็นชายร่างผอมสูงในชุดสูทสีเทา เรือนผมน้ำตาลเข้มถูกจัดทรงไปข้างหลังอย่างเรียบร้อย เขาดูมีอายุขึ้นจากครั้งล่าสุดที่ได้เจอ ทว่าสิ่งที่ยังดูเหมือนเดิมก็คือดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นยังคงทอประกายความทะเล้นเจ้าเล่ห์ไม่จางหาย
“มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง” แคสเปี้ยน เวนท์วอร์ทเข้าประเด็นในทันที
“ฉัน นาย นิกซ์ และนาธาเนียลที่กำลังพาทายาทคนสุดท้ายของคลินส์ขึ้นเหนือ” เจรอสโลว์บอก “ฉันอยากให้นายช่วยกระจายข่าว เอาเป็นว่าตระกูลคลินส์ถูกสังหารหมู่และไม่มีใครรอดจากเหตุการณ์ในครั้งนี้”
“ข่าวการสังหารหมู่ในช่วงที่โลกผู้วิเศษสั่นคลอนเพราะจอมมารเถลิงอำนาจ จะทำให้ความหวาดกลัวแพร่ออกไปไวยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง”
“ฉันรู้ตัวดีกว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฉันเป็นพ่อทูนหัวของเด็กคนนั้น ฉันต้องปกป้องเธอ—”
“เธอ?” แคสเปี้ยนพูดเสียงสูง “ทายาทคนสุดท้ายที่เหลือรอดของคลินส์คือผู้หญิงงั้นเหรอ?”
“ลูกสาวเพียงคนเดียวของเบนจามิน คลินส์” เจรอสโลว์พยักหน้าเบา ๆ “ลีอานน่าเพิ่งให้กำเนิดเธอเมื่อปลายฤดูหนาวที่แล้ว เบนจามินเลือกที่จะปกปิดเรื่องทายาทของตัวเองเอาไว้ อาซาเซลไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นมีตัวตนอยู่ เธอจึงรอดจากการสังหารหมู่”
“นายบอกว่านาธาเนียลกำลังพาเธอขึ้นเหนือ” แคสเปี้ยนพูดขึ้น
“ใช่ คำสั่งของเบนจามิน” เจรอสโลว์หันไปทางทิศเหนือ “ส่งตัวเธอไปที่ตระกูลจี”
“ให้ตายเถอะ นั่นมันยื่นเนื้อเข้าปากเสือชัด ๆ”
“หมอนั่นตัดสินใจไปแล้ว ฉันแค่มีหน้าที่ทำตาม”
“เธอชื่ออะไร” แคสเปี้ยนถาม “หมาป่าตัวสุดท้ายน่ะ”
“เรสโซ่”
“...”
“เรสโซ่ คลินส์”
คฤหาสน์หลังใหญ่ในแถบชนบททางตอนเหนือของนอร์เวย์ดูเก่าแก่และเปลี่ยวร้างราวกับว่าไม่มีใครอาศัยอยู่มานานหลายสิบปี ทว่าภายในกลับไม่มีแม้แต่ไรฝุ่นให้ได้เห็น การตกแต่งสไตล์นอร์ดิกดูสบายตาและทันสมัยแตกต่างจากภายนอกคฤหาสน์อย่างสิ้นเชิง
นาธาเนียล แซนเดอร์เพิ่งจะเดินทางมาถึงที่นี่พร้อมกับลูกหมาป่าอีกหนึ่งตัว ใบหน้าของเขามีความคล้ายคลึงกันกับเจรอสโลว์อยู่หลายส่วน จะต่างกันก็แค่เขาดูหนุ่มและอ่อนโยนมากกว่า
“แซนเดอร์” เจ้าของคฤหาสน์เอ่ยทักทายแขกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบขณะที่เดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีเทาตรงกันข้ามกับเขา เธอเป็นหญิงสาววัยกลางคนที่มักจะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าโทนสว่างตัดกับเรือนผมสีดำขลับของเธอ ใบหน้าคมเฉี่ยวดูดุแต่ก็มักจะมีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่ตลอดเวลา ทว่าดวงตาสีเหลืองทองคู่นั้นกลับไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย
“เจนิน จี”
“มีธุระอะไร” เจนินถามอย่างไม่อ้อมค้อม สีหน้าและท่าทางแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอรู้ตัวว่าเขากำลังจะโยนปัญหามาให้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“ก็แค่มาส่งของ”
“ถ้านายหมายถึงลูกหมานั่น ฉันต้องบอกว่าฉันไม่ชอบหมา”
“นี่คือทายานของตระกูลคลินส์”
“ได้ยินข่าวว่าตายกันหมดแล้ว”
“เธอคือทายาทคนสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่”
“อ่า” เจนินเลิกคิ้วก่อนจะโคลงหัวอย่างเข้าใจ “พวกนายปิดข่าวของเธอ”
“เบนจามินต่างหากล่ะ ฉันก็เพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน”
“แล้วนายพาเธอมาที่นี่ทำไม”
นาธาเนียลยกมือขึ้นโบกกลางอากาศเบา ๆ หนึ่งที แล้วจดหมายในเสื้อโค้ทสีน้ำตาลเข้มที่ห้อยอยู่บนที่แขวนเสื้อโค้ทก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของเจนิน เสี้ยวนาทีที่หยิบจดหมาย ความเยือกเย็นก็เสียดแทงเข้าไปในกระดูกพร้อมกับตราสัญลักษณ์รูปหมาป่าสีขาวที่ปรากฎขึ้นบนข้อมือก่อนจะจางหายไปในเวลาต่อมา
คิ้วของเจนินขมวดเป็นปมทันที รีบคลี่จดหมายเพื่อเปิดอ่านแล้วก็ต้องสบถออกมาพร้อมรอยยิ้มเหี้ยม
“หมอนี่มันแสบชะมัด”
“เธอเป็นคนให้สัญญาเองว่าจะตอบแทนเบนจามินไม่ว่าเขาจะขออะไรก็ตาม”
“แต่ก็ไม่ได้คิดว่าต้องตอบแทนด้วยการเลี้ยงลูกของหมอนั่น” เจนินตอบกลับทันควัน
“สัญญาศักดิ์สิทธิ์ปฏิเสธไม่ได้” นาธาเนียลบอก “เธอกับเรสโซ่ คลินส์ถูกสัญญาของเบนจามินผูกมัดเอาไว้แล้ว”
“เอาเถอะ”
เจนินหลับตาแล้วพ่นลมหายใจออกมา เธอนิ่งไปอยู่พักหนึ่งก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วพูดต่อว่า
“ต่อจากนี้หมาป่านั่นคือทายาทของจี”
เมื่อผู้นำตระกูลศักดิ์สิทธิ์เสียชีวิต ศพของพวกเขาจะถูกนำไปฝังที่สุสานเอโอลัสร่วมกับอดีตผู้นำคนอื่น ๆ บุคคลที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสุสานแห่งนั้นมีเพียงแค่ผู้นำคนปัจจุบันของสี่ตระกูลศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ดังนั้นเบื้องหน้าของหลุมศพของเบนจามิน คลินส์ หมาป่าทิศเหนือจากวินเทอร์ลินน์จึงมีเพียงแค่คนสามคนที่ยืนไว้อาลัยให้กับเขา
เจรอสโลว์ แซนเดอร์ สิงโตทิศใต้จากเฮฟิน, แคสเปี้ยน เวนท์วอร์ท จิ้งจอกทิศตะวันออกจากฟอนเดีย และ ซาไนเซียล นิกซ์ อินทรีทิศตะวันตกจากไอดาเนีย
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่การไว้อาลัยสักเท่าไหร่นักเพราะบทสนทนาที่เกิดขึ้นไม่ได้ให้ความเคารพกับเบนจามินเลยแม้แต่นิดเดียว
“เด็กคนนั้นจะกลับมารับตำแหน่งผู้นำตระกูลเมื่อไหร่” ซาไนเซียล นิกซ์พูดขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่มีโครงหน้าราวกับถอดแบบมาจากรูปปั้นกรีก ดวงตาคมสีเขียวอ่อนและเรือนผมสีทองถูกตัดสั้นให้ความรู้สึกกระฉับกระเฉง
“ใจเย็นน่า” แคสเปี้ยนบอก “เธอยังอายุไม่ถึงหนึ่งขวบเลยด้วยซ้ำ”
ซาไนเซียลจิ๊ปาก “เบนจามินชอบพาปัญหามาให้เราเสมอ”
“เราต่างหากที่ชอบกระโดดเข้าใส่ปัญหา และเบนจามินก็คอยตามล้างตามเช็ดให้” เจรอสโลว์ว่า
“ตอนนี้เบนจามินไม่อยู่แล้ว พวกนายคิดว่าหลังจากนี้อาซาเซลจะมาตามล่าใครต่อล่ะ” ซาไนเซียลยกมือขึ้นกอดอก ใช้สายตาไล่มองเพื่อนทั้งสองอย่างกดดัน “ศพต่อไปที่ต้องฝังอาจเป็นพวกเราคนใดคนหนึ่งก็ได้”
ซาไนเซียลพูดถูก ตระกูลหมาป่าไร้ทายาทสืบทอด ทิศเหนือขาดผู้นำ สามตระกูลศักดิ์สิทธิ์ที่เหลืออยู่จึงระส่ำระส่ายเพราะอำนาจที่เอนเอียง
“เกเบียล อาซาเซล” เจรอสโลว์เหล่มองไปทางหลุมศพของเบนจามิน “รู้ไหมคนอื่น ๆ เรียกหมอนั่นว่าอะไร — พายุคลั่ง ผู้นำกลุ่มกบฎต่อต้านสี่ตระกูลศักดิ์สิทธิ์”
“ที่ไอดาเนียพวกเราเรียกมันว่าหมาไม่รู้จักบุญคุณ” ซาไนเซียลบอก
“ตอนนี้อาซาเซลเหลือผู้ติดตามอยู่ไม่กี่คน” เจรอสโลว์ว่า “นี่อาจจะเป็นช่วงที่หมอนั่นอ่อนแอมากที่สุดก็ได้ เรามีโอกาสในการตามล่า”
“แล้วจะทำยังไงต่อ ตั้งศาลเตี้ยเองหรือไง” ซาไนเซียลตั้งคำถาม น้ำเสียงไม่พอใจปนประชดประชัน “เด็กคลินส์นั่นต้องเป็นคนลงดาบด้วยตัวเองตามกฎของวินเทอร์ลินน์”
“เธอเป็นแค่เด็กนะ ไม่ใช่เพชรฆาต”
“เด็กนั่นคือคลินส์ ทายาทคนสุดท้ายที่จะต้องขึ้นเป็นผู้นำ มือเธอต้องเปื้อนเลือดไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”
เจรอสโลว์กัดกรามแน่นจนเกิดเสียงลอดออกมา บ่งบอกได้เลยว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ได้ยิน แคสเปี้ยนเหลือบมองเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วพูดขึ้นว่า
“คำพยากรณ์บอกไว้ชัดเจนแล้ว แซนเดอร์ เราเลี่ยงมันไม่ได้หรอก”
“ฉันรู้”
เจรอสโลว์พยักหน้า
“เลือดต้องแลกด้วยเลือด”
〡〡〡〡〡〡〡〡〡
คิดถึงนักอ่านทุกคนจังเลยค่ะ เราตัดวิดีโอเทรลเลอร์อันใหม่มาให้ด้วย > จิ้มตรงนี้ < เพื่อชมได้เลยค่า
ความคิดเห็น