ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : โชคร้ายจริงๆ
บทที่24:โชคร้ายจริงๆ
แน่นอนว่า ทันทีที่Ferrickกลับมายังโลกเดิมแล้ว เขาต้องรีบบึ่งไปโรงเรียนโดยหมายมั่นจะไปแจ้งข่าวร้ายแก่Kenให้ระวังตัวไว้ให้ดี ในการมาของเมเช่ แต่จะด้วยเพราะเจ้ากรรมนายเวรในชาติปางก่อนตามมาทวงหนี้ หรือพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกตามหลักโหราศาสตร์ก็แล้วแต่ ที่ทำให้Ken เพื่อนสนิทของเขาซึ่งร้อยวันพันปีไม่เคยขาดหรือหยุดเรียนเลยแม้จะเป็นไข้หนัก กลับขอลากิจเพราะต้องไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ที่ล้มป่วยอยู่ต่างจังหวัดกันทั้งครอบครัวเป็นเวลา2วัน มันทำให้ไม่มีโอกาสแม้หนึ่งในพันที่Ferrickจะเตือนให้Kenรู้ตัวถึงมหันตภัยที่รอเขาอยู่ในGDLได้ เขาคงได้แต่ทำใจ และภาวนาให้เพื่อนของตนปลอดภัยในเช้าวันพรุ่งนี้ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา...
\"ฮ้าวววว(^O^)= เช้านี้อากาศดีแฮะ\"นี่คือคำพูดแรกที่Kenกล่าว หลังจากกลับมาที่GDLอีกครั้งนึง บรรยากาศยามเช้าในโลกใบนี้ ช่างแจ่มใสปลอดโปร่งยิ่งนัก แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านหน้าต่างมากระทบตัวเขา ช่วยสร้างความอบอุ่นแก่ร่างกายที่หนาวเย็นตามสภาพอากาศในฤดูนี้ ทิวทัศน์ที่มองเห็นจากห้องของKen เผยให้เห็นหมู่มวลวิหคโผบินร้องเซ็งแซ่ เคลื่อนไหวหลบซ่อนในเงาร่มไม้รอบๆบ้าน Kenไม่ได้สังหรณ์ใจแม้แต่น้อยนิดเลยว่า ในบรรยากาศที่น่าร่มรื่นเช่นนี้ นรกกำลังกวักมือรอเขาอยู่ในชั้นล่าง
2นาที43วินาที ก่อนที่Kenจะตื่น เมเช่ได้สติงัวเงียตื่นขึ้นมาเป็นคนที่สี่ในบ้าน ถัดจากเฟลย์เรีย มีเน่ และเจนนี่ที่ลงมาช่วยกันเตรียมกับข้าวในห้องครัวชั้นล่างสุด ก่อนที่เมเช่จะตื่นขึ้นมาในGDL เธอย่อมต้องตื่นก่อนแล้วในโลกแห่งความจริง ทำให้เมเช่มีเวลามากพอที่จะทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อคืนนี้ เธอจำได้ลางๆว่า ใช้เวลาไปถึง2วันเต็มๆ ในการตามล่าตัวKenจนต้องขอลางานที่ร้าน แต่กระนั้นแม้จะค้นหาทุกซอกทุกมุมของเมือง รวมไปถึงการสอบถามจากผู้คนที่เธอรู้จัก ก็ไม่มีใครรู้เห็นว่าKenหลบไปอยู่ที่ใด จวบจนตกเย็นเธอจึงไปกินเหล้าที่บาร์ประจำของเธอ เพื่อบรรเทาอารมณ์ที่ขุ่นมัวหงุดหงิด และได้กระทืบใครบางคนตอนขากลับจากร้าน จากนั้นก็หมดสติไปเพราะความเมา แต่ทำยังไงๆเธอก็นึกไม่ออกว่าใครกันเป็นคนพยุงเธอไว้ไม่ให้ล้มลงกับพื้น จนกระทั่งได้กลับมาที่GDLอีกครั้ง
\"(สภาพห้องแบบญี่ปุ่นนี้ไม่คุ้นตาเลยแหะ(+_+)? โรงแรมในเมืองไม่น่าจะมีรูปแบบการตบแต่งแบบนี้เลยนี่นา เอ้...หรือว่าที่นี่จะเป็นหอพักสตรี สไตล์โรงแรมเรียวคังที่อยู่ชานเมืองกันนะ ได้ยินข่าวมาว่ามันปิดไปนานแล้วนี้ ใครกันเป็นคนพาฉันมานี้ จะใช่คนๆเดียวกับที่พยุงฉันไว้ก่อนจะสลบไปมั้ยนะ)\"เมเช่ครุ่นคิด แต่จะนั่งสงสัยอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรมันก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ ว่าแล้วเมเช่ก็เดินโซซัดโซเซออกมาจากห้อง คลำทางเดินไปตามต้นเสียงในบ้านที่เธอได้ยิน เสียงของการทำอาหารที่ดังแผ่วๆมาจากห้องครัว และกลิ่นหอมหวลของเนื้อผัด ลอยโชยมายั่วยวนกระเพราะอันว่างเปล่าของเธออยู่ไม่น้อย แต่ก่อนที่เมเช่จะเดินไปถึงห้องครัว เธอก็ชนเข้ากับใครบ้างคนที่เดินพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำ โดยไม่ทันระวัง
\"อ๊ะ! โทษทีเป็นไรหรือเปล่า\"ใครบางคนที่ว่านั้น ก็คือKenนั่นเอง เขากล่าวขอโทษโดยไม่ทันมองหน้าของผู้ที่ถูกชน แต่เมื่อเพ่งดูดีๆ หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้นด้วยความตื่นตระหนก
\"เมเช่!(O_o)\"
\"Ken!\" ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน ถ้าจะเปรียบเทียบสถานะการณ์ในตอนนี้ให้เข้าใจง่ายๆ ก็คล้ายๆกับพยัคฆ์ตนหนึ่ง ที่ออกล่าเหยื่อซึ่งหนีไปได้เป็นเวลาเนิ่นนานจนมันแทบจะตัดใจแล้ว แต่จู่ๆเหยื่อที่ว่านั้น ดันกระโดดเข้ามาชนกับมันเองโดยบังเอิญ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ทั้งฝ่ายผู้ล่าและผู้ถูกล่า จะตกใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน ทำให้ทั้งสองถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ Kenเป็นฝ่ายได้สติก่อน เขาวิ่งอ้าวไปหน้าบ้านหมายจะหนีไปทางประตูที่เปิดอ้าไว้ แต่เมเช่ก็ไวทายาดคว้าคอเสื้อของเขาจากด้านหลังได้ทัน กระชากดึงกลับมาจนหน้าหัน แล้วง้างกำปั้นตั๊นเข้าที่ใบหน้าของKenจนแทบจะหมุนรอบได้
\"นี่แน่ะ เจ้าบ้าาาาาาาาาา [ OwO]====O))))))))))))))) >3<) \\[_o_]/ =\\[ToT]/=\\[_-_]/= \"เมเช่ตะโกนออกมาจนสุดเสียงในขณะที่ชกKen จนร่างกายของเขากระเด็นหมุนรอบ ลอยไปด้วยอาการเดียวกับคนที่ถูกรถชน ผ่านพ้นประตูหน้าบ้านลงไปกองกับพื้นอย่างสวยงาม แม้Kenจะไม่ใช่อุราชิมะ เคทาโร่ในLovehina แต่เขาก็อึดพอตัว พยายามจะลุกขึ้นหนีต่อแม้จะรู้สึกว่าพื้นโลกในตอนนี้ เอียงไปเอียงมา ราวกับเกิดแผ่นดินไหว เมเช่ไม่ปล่อยโอกาสให้Kenได้ตั้งตัว ตามเข้ามาซ้ำเข้าอีกเปรี้ยง จนKenหงายลงไปนอน แล้วจึงนั่งคร่อมระดมหมัดชกซ้ายชกขวาไปทั่วใบหน้าของKenด้วยโทสะอันรุนแรงที่สั่งสมมานาน
\"เจ้าบ้าๆๆๆๆๆๆ (พลั๊ก!ๆๆๆๆๆๆ )ทำไมถึงหนีไปไม่บอกไม่กล่าวหา! ฮือ ฮือ ฮือ นี่แน่ะๆๆๆo==(ToT) รู้มั้ยว่าฉันใช้เวลาตามหานายนานแค่ไหน ฮือ ฮือ ฮือ\"เมเช่เริ่มร้องไห้ออกมาขณะที่ซ้อมKen น้ำตาที่ไหลรินออกมาพร้อมๆกับแรงชกที่ค่อยๆเบาลง มันทำให้Kenใจเสียยิ่งกว่าการถูกอัดซะอีก
\"(อะไรกัน!(O_o\") เมเช่ร้องไห้ บ้าน่า เธอเสียใจที่เราหนีมาขนาดนี้เลยเหรอ แย่แล้ว ทำไงดี เราไม่น่าทำให้เธอเป็นห่วงเลย)\"Kenคิด แต่ความเป็นจริงก็คือ
\"(ฮือ ฮือ ฮือ (T_T)ลำบากเป็นบ้าเลยพอไม่มีเจ้านี้แล้ว งานก็หนักขึ้น ทำความสะอาดบ้านก็ยาก ซักผ้าก็เหนื่อย ทำอาหารกินเองก็ไม่อร่อย ฉันเก็บนายมาไว้ใช้แท้ๆ มาหนีกันไปง่ายๆแบบนี้ได้ไงกัน)\"นี้คือใจจริงของเมเช่ เธอไม่ได้ร้องไห้เสียใจเพราะเป็นห่วงKen แต่ทรมานกับการไม่มีคนไว้ใช้ต่างหาก น่าสงสารที่Kenไม่ได้รู้ถึงความจริงข้อนี้เลย เขากล่าวขอโทษขอโพยเมเช่ใหญ่ จนเธอหยุดซ้อมเขา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่Ferrickและทุกคนที่อยู่ในบ้านวิ่งมาดูเพราะได้ยินเสียงดังเอะอะของทั้งคู่...
\"สรุปแล้วเรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ(^_^\") ขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้ตกใจกัน\"Kenขออภัยในความวุ่นวายที่เกิดขึ้น หลังจากเล่าเรื่องของเขากับเมเช่ให้ทุกคนในบ้านฟังแล้ว อาการบาดเจ็บช้ำในของKenที่เกิดจากฝีมือของเมเช่ได้เวทย์Healจากเจนนี่ช่วยรักษาจนค่อยยังชั่วขึ้น เมเช่ในตอนนี้สงบเสงี่ยมลงไปมากเมื่อเห็นFerrickอยู่ที่นี้ด้วย แต่ก็ยังส่งสายตาข่มขู่ให้Kenพูดถึงตนแต่ในแง่ที่ดีๆอยู่ ก่อนที่เธอจะหันไปพูดกับเจนนี่ว่า
\"ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยดูแลฉันเมื่อคืน(^_^) และต้องขอโทษด้วยนะถ้าเกิดตอนที่ฉันเมาอยู่ พูดจาหรือแสดงกิริยาอะไรที่ไม่ดีออกไป\"เมเช่กล่าวขอบคุณเจนนี่ที่ช่วยเหลือเธอไว้อย่างสุภาพ ค้านกับบุคลิกที่แท้จริงของเธออย่างลิบลับ เจนนี่บอกว่าเธอต่างหากละที่เป็นฝ่ายได้รับการช่วยเหลือจากเมเช่ ซึ่งจัดการกับพวกอันธพาลที่เข้ามาหาเรื่องเธอกับKei แต่รู้สึกว่าเมเช่จะจำไม่ได้ซะแล้วในเรื่องนี้ คงเพราะมันเป็นวิธีการ\"ระบายความเครียด\"ที่เธอทำอยู่เป็นประจำในช่วงเวลาที่เมาหนัก จนเห็นเป็นเรื่องธรรมดาไม่สนใจจดจำให้รกสมอง
\"เห็นทีฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนละนะ คงจะไม่รบกวนทุกคนไปมากกว่านี้แล้ว ไป๊Ken(OwO)\"ประโยคสุดท้ายเธอถลึงตา เน้นเสียงหนักใส่Ken แต่Kenก็ปฏิเสธด้วยความรู้สึกกึ่งกล้ากึ่งกลัวว่า
\"เอ่อ โทษทีนะเมเช่ แต่ฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้วละว่าจะอาศัยอยู่ที่นี้กับFerrick ฉันคงไม่สามารถกลับไปกับเธอได้หรอก ขอโทษจริงๆนะ\"พอKenพูดจบเท่านั้นแหละ เมเช่ก็พูดขึ้นด้วยอันดังเกือบจะเป็นตวาดว่า
\"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว! แต่อย่างน้อย นายก็ไปเก็บเอาข้าวของๆนาย ออกไปด้วยซิ\"เธอบอกทั้งๆที่หันหลังอยู่ไม่ยอมให้Kenเห็นหน้า Kenรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ตัวเองทำแบบนี้ เพราะยังไงเมเช่ก็เป็นผู้หญิง และอยู่คนเดียวมานาน เธอคงจะเศร้ามากที่อยู่ๆคนที่เธอสนิทด้วยจะจากไป และคงจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ยอมให้เขาเห็นแน่ แต่ความเป็นจริงก็คือ
\"(หึ หึ หึ กลับไปคราวนี้ฉันจะล่ามโซนายไว้ซะKen ดูสิว่าที่นี้ นายยังจะหนีไปได้อีกมั้ย :D )\"เมเช่กลั้นหัวเราะไว้อย่างเต็มที่ ด้วยความดีใจที่จะได้\"ทาสรับใช้\"กลับคืนมา เธอหันหน้าหลบKenก็เพื่อไม่ให้เขาจับพิรุธได้ จนในที่สุดKenก็หลงกลของเธอ ยอมตามกลับไปแต่โดยดี...
ณ ชายป่าด้านใต้ของเมืองเซนเทียไม่ไกลนักจากที่พำนักของราเซน เคอิน สัตว์เลี้ยงของเขา เนโกะ<(^o^)> ได้ออกมาวิ่งเล่นแต่เช้า ตามนิสัยซุกซนของเธอ สัตว์ทุกชนิดในป่าแห่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนเล่นของเธอทั้งนั้น คงเพราะชนเผ่าเนโกะทุกตัวมีความสามารถในการสื่อสารกับสรรพสัตว์แทบทุกชนิดในโลกนี้ได้ ไม่ใช่ด้วยทางภาษาหรือคำพูด แต่เป็นการเข้าใจในวิธีการแสดงออกทางร่างกายซึ่งเป็นภาษาสากล เช่นการกระดิกหูหรือหางเป็นต้น จึงไม่แปลกเลยที่ตอนนี้ที่เนโกะจะเล่นซ่อนหากับตัวบัฟเฟิ้ลอย่างสนุกสนาน จนเลยเขตที่อยู่ของราเซนออกไปโดยไม่รู้ตัว
\"นั้นใครอ่ะ เมี๊ยว? มานอนเล่นแถวนี้เหรอ เมี๊ยว\"เนโกะกล่าวด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนชุดดำ4คน นอนกองกันอยู่ใต้ต้นไม้อย่างเป็นระเบียบ พวกมันก็คือหน่วยไล่ล่าแห่งเซอินะที่มาตามล่าตัวมีเน่นั้นเอง zaionicกับคินช่วยกันแบกพวกมันมาทิ้งไว้ที่นี้ เพื่อไม่ให้ทางองค์กรเซอินะสามารถตามร่องรอยของมีเน่ได้ เนโกะย่องไปดูใกล้ๆด้วยความสนใจ เพราะเธอไม่เคยเห็นคนแต่งตัวแปลกๆแบบนี้มาก่อน สักพักเธอจึงสะกิดปลุกพวกมันให้ตื่นขึ้นเพราะคิดว่าทั้ง4 รุกล้ำเขามาในเขตบ้านของราเซนโดยพลการ
\"ตื่นนะเมี๊ยว มานอนในที่ของราเซนได้ยังไงนะเมี๊ยว ขออนุญาติราเซนหรือยังเมี๊ยว?\"เนโกะบอก ที่จริงฤทธิ์ของการฝังเข็มให้หลับจากฝีมือของเฟลย์เรีย หมดไปนานแล้วตั้งแต่เมื่อคืนวาน แต่คงเพราะอาการเพลียซึ่งเป็นผลข้างเคียงจากยาลบความทรงจำที่เฟลย์เรียใช้กับพวกเขา จึงทำให้รู้สึกตัวช้ากว่าที่ควรจะเป็นหลายชั่วโมงทีเดียว คนแรกที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา ก็คือผู้คุมกฏที่ใช้เคียวเป็นอาวุธ ทันทีที่ได้สติฟื้นขึ้นมาเขาก็รีบจู่โจมเนโกะก่อนเลยด้วยดาวกระจายตามสัญชาตญาณที่ได้รับการฝึกฝนมา เมื่อเห็นคนแปลกหน้ามาอยู่ใกล้ๆหลังจากที่ได้สติ เนโกะกระโดดหลบด้วยความว่องไว สะท้อนไต่ไปมาตามต้นไม้ จนถึงยอดสุดในอึดใจเดียวด้วยความตกใจ
\"<(O_o\")>ทำอะไรนะ เมี๊ยว? เล่นของมีคมมันอันตรายนะเมี๊ยว\"เธอร้องออกมาด้วยความตกใจปนโมโห ที่จู่ๆ ชายลึกลับคนนั้นก็ปาเธอด้วยด้วยดาวกระจาย เซอินะคนอื่นๆก็พลอยได้สติขึ้นมาเหมือนกันจากเสียงร้องของเนโกะ ทุกคนต่างงุนงงต่อสถานะตัวเอง และจำเหตุการณ์ก่อนที่จะหมดสติไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ซึ่งรวมไปถึงเรื่องราวการพบเจอมีเน่ด้วย
\"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ? ท่านผู้คุมกฏ ผมจำได้ลางๆว่าเรากำลังจะจัดหน่วยไล่ล่า ออกตามหามีเน่คนทรยศอยู่ในฐานลับชั่วคราวกลางเมืองเซนเทีย แล้วทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี้กันได้ครับ?\"เซอินะขั้นโยโฮ ชิน ถามผู้คุมกฏทั้งสองที่ทยอยฟื้นขึ้นมา พวกเขาทุกคนต่างก็นึกไม่ออกเช่นกัน ว่าเหตุใด จึงมาอยู่ในป่าซึ่งดูตามสภาพพันธุ์ไม้แล้ว คงจะเป็นป่าทางตอนใต้ของเมืองเซนเทีย อะไรทำให้พวกเขาสลบไป? แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่ป่าแห่งนี้ได้ คำถามเหล่านี้พากันประดังเข้ามาในหัวสมองที่มึนงงเลอะเลือนของเซอินะทั้งหมด จนผู้คุมกฏที่ได้สติเป็นคนแรกกล่าวขึ้นมาว่า
\"ฉันคิดว่ายัยหูแมวตัวนั้นอาจรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับพวกเราก็ได้\" เขาบอก แล้วทั้งหมดก็เพ่งความสนใจ ไปยังเนโกะที่เกาะอยู่บนยอดไม้พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปโอบล้อมเนโกะเอาไว้ เพื่อจับตัวลงมาสอบสวน
\"จะทำอะไรนะเมี๊ยว? จะเล่นไล่จับเหรอเมี๊ยว เอาสิเมี๊ยว เล่นด้วยกันหลายๆคนสนุกดีนะเมี๊ยว<(^o^)>\"เนโกะกล่าวออกมาด้วยความไร้เดียงสา โดยไม่รู้สถานะการณ์ของตนเองเลย คงเพราะเธอไม่เคยออกไปผจญโลกภายนอก นับตั้งแต่ราเซนเก็บเธอมาเลี้ยง ทำให้ไม่รู้จักกับความน่ากลัวของพวกเซอินะ ชินชักมีดสั้นปาออกไปใส่เนโกะ โดยเล็งไปที่ขาหมายจะให้ตกลงมา แต่เนโกะก็รู้ทัน กระโดดไปยังกิ่งไม้ใหญ่ของต้นข้างๆอย่างรวดเร็ว ทว่า นั้นแหละ คือสิ่งที่พวกมันต้องการ
\"กร๊อบ! แง้วๆๆ พลั่ก เจ็บอ่ะเมี๊ยว<(ToT)> ไม่เล่นด้วยแล้วละเมี๊ยว\"เนโกะบ่นออกมา เมื่อกิ่งไม้ที่เธอหลบไปเหยียบ หักร่วงลงมาเพราะคาถาแมลงชอนไชที่ผู้คุมกฏคนนึงใช้ มันทำให้ต้นไม้ใบหญ้ารอบๆบริเวณนี้ ถูกแมลงขนาดจิ๋วที่สร้างขึ้นด้วยพลังเวทย์ กัดกินจนผุกร่อนเปราะบาง โชคดีที่เนโกะหมุนกลับตัวลงมายืนด้วยขาได้ในชั่วพริบตาก่อนจะถึงพื้นก็จริง แต่ระยะความสูงเกือบ20เมตรที่หล่นลงมา ทำให้เธอเจ็บขาเอาการอยู่ จนน้ำตาคลอไม่อยากเล่นอีกแล้ว เธอหันหลังกลับรีบวิ่งไปทางบ้านของราเซน แต่ก็ถูกพวกมันจับไว้ได้ก่อนเพราะความว่องไวที่ลดลงจากอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า
\"เจ็บอ่ะเมี๊ยว เลิกเล่นแล้วนะเมี๊ยว ปล่อยเรานะเมี๊ยว\"เนโกะดิ้นรนสุดชีวิต จากการถูกล็อกแขนบิดไปทางด้านหลังและกดตัวลงแนบพื้นไว้โดยฝีมือของชิน เนโกะจึงใช้แขนข้างที่ว่างอยู่ เอื้อมไปข่วนหน้าชินด้วยกรงเล็บที่ยืดยาวออกมาได้ประดุจเล็บแมว แม้ชินจะเบี่ยงตัวหลบไปได้ก็จริง แต่ก็ยังพลาดไปถูกปลายเล็บของเนโกะเข้าที่แก้ม จนเป็นรอยแผลยาว ความเจ็บปวดทำให้ชินเลือดขึ้นหน้า จะฟาดท้ายทอยเนโกะด้วยสันมือเพื่อให้สลบไปก่อน แต่ฉับพลันก่อนที่ชินลงมือ ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่น่าสะพรึงกลัว ก็แผ่กระจายปกคลุมไปทั่วป่าอย่างรวดเร็ว จนทำให้ชินชะงักด้วยความตระหนก ต่อสภาพแวดล้อมที่เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าประหลาด เนโกะจึงได้โอกาส สะบัดหลุดจากการจับกุมของเขาลุกขึ้นหนีไปได้ อีก3คนที่เหลือซึ่งคุมเชิงเอาไว้แล้ว พุ่งเข้าไปพร้อมกันหมายสกัดจับเนโกะไว้ แต่ก็เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะดูเหมือนว่าขาทั้งสองข้างของพวกเขาในตอนนี้ จะไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ซะแล้ว!
\"เฮ้ย! นี้มันอะไรกันเนี่ย\"ชินอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่เพียงแต่เหล่าผู้คุมกฏเท่านั้น ชินเองก็เริ่มที่จะขยับร่างกายไม่ได้เหมือนกัน ความเจ็บปวดเย็นเฉียบที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากปลายเท้า ทำให้ชินต้องก้มลงไปมองดูขาของตัวเอง เขาถึงได้รู้สาเหตุที่ความรู้สึกของร่างกายกำลังค่อยๆจางหายไป บัดนี้ครึ่งล่างของพวกมันทั้ง4คน กำลังถูกผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่โผล่ออกมาจากใต้พื้นดิน เคลือบคลุมแผ่ขยายไล่ขึ้นมาเรื่อยๆตามร่างกาย จนสูงท่วมเอวแล้วในตอนนี้ ไม่ว่าทั้งหมดจะใช้กำลังมากแค่ไหน หรือใช้มนตราใดๆของเซอินะ ก็ไม่มีวี่แววว่าจะทำลายผลึกน้ำแข็งที่จองจำพวกเขาเอาไว้ได้เลย หนำซ้ำยังเหมือนเป็นการเร่งเร้าให้ผลึกน้ำแข็งลุกลามเร็วขึ้นอีกด้วย ขณะที่พวกมันกำลังตื่นตระหนกต่อเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้น เนโกะก็เดินกลับมาอีกครั้ง โดยหลบอยู่หลังของชายผมยาวตาสีมรกตผู้นึง ที่บันดาลให้เกิดสิ่งอัศจรรย์แก่พวกมันในตอนนี้
\"ท่าทางพวกแกคงจะเบื่อหน่ายชีวิตมากสินะ ถึงกล้ามาแตะต้องสัตว์เลี้ยงของฉันในเขตป่าแห่งนี้\"ชายผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่พลังอำนาจบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น เย็นยะเยือกเข้าไปถึงไขสันหลังของเซอินะทั้ง4ที่ได้ยิน ยิ่งกว่าน้ำแข็งที่ครอบร่างกายของพวกมันเอาไว้ซะอีก บุรุษผู้นั้นคือ ราเซน เคอิน จอมดาบอาคมผู้เป็นนายของเนโกะนั้นเอง ราเซนเดินมาช้าๆไม่รีบร้อนอะไรจนใกล้ถึงตัวของพวกมัน ในมือขวาของเขาถือดาบที่เคยใช้จ่อคอหอยCloudเอาไว้ ทว่า คมดาบในตอนนี้หาใช่โลหะสีเงินอย่างที่เคยเป็นไม่ มันกลับกลายเป็นแท่งผลึกโปร่งใส เช่นเดียวกับน้ำแข็งที่พันธนาการเซอินะทั้ง4นี้ไว้ ราเซนยืนนิ่งจ้องดวงตาของพวกมัน แล้วเอ่ยวาจาถามว่า
\"ทำไมถึงคิดจะจับสัตว์เลี้ยงของฉัน หือ? ถ้าพวกแกหาเหตุผลดีๆมาอธิบายได้ละก็ ฉันอาจเมตตา ไม่ให้ตายอย่างทรมานมากนักก็ได้นะ(^_^)\"ราเซนบอก เซอินะทุกคนล้วนถูกปลูกฝังจิตสำนึกให้กล้าที่จะตาย มากกว่ายอมเผยความลับในองค์กรแก่ศัตรูยามที่ถูกจับได้ ทว่า ในตอนนี้ทุกคนราวกับถูกพลังอำนาจบางอย่างที่มองไม่เห็น บีบบังคับไปถึงจิตวิญญาณให้สารภาพในสิ่งที่ตนรู้ทั้งหมด โดยไม่มีการปิดบังอิดออด เพราะพวกมันทั้ง4ต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกันด้วยสัมผัสพิเศษบางอย่างว่า หากทำให้ชายผู้นี้ไม่พึงพอใจแล้วละก็ พวกมันจะได้พบพานกับความน่าสะพรึงกลัวบางอย่างที่อยู่เหนือความตายซะอีก...
กลับมาที่ด้านของเมเช่บ้าง ตอนนี้เธอกับKenได้เดินทางมาใกล้ถึงบ้านของเมเช่แล้ว Kenยอมกลับมาโดยดีก็จริง แต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะเปิดช่องว่างให้เมเช่ทำอะไรเขาได้อีก ด้วยการพาFerrickมาเป็นยันต์กันผีคอยคุ้มครองตัวเองไปด้วย เพราะรู้ดีว่าต่อหน้าFerrickแล้ว เมเช่ไม่กล้าที่จะใช้ความรุนแรงกับเขาอย่างแน่นอน เมเช่ชวนFerrickคุยนั้นคุยนี้โดยไม่สนใจKen หวังจะหว่านเสน่ห์อย่างเต็มที่ แต่ทันใดนั้นเอง ก็มียานบินทรงกลมรูปรักบี้สีแดง ลอยผ่านเหนือหัวของพวกเขาไปด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเสียงหวีดวิ้วคล้ายกับไซเรนของรถดับเพลิงเลยดังก้องไปทั่วเมือง
\"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?\"Ferrickถามอย่างงงๆ เขาไม่เข้าใจว่ายานบินนั้นเป็นอะไรก็จริง แต่เสียงสัญญาณที่ดังมาจากตัวมัน ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเอาซะเลย Kenเองก็ไม่รู้จักมันเหมือนกัน เมเช่จึงต้องเป็นคนอธิบาย
\"มันเรียกว่าAntiFireCraftนะ จะเรียกย่อๆ ว่าAFC.ก็ได้ แต่ชาวบ้านนิยมเรียกมันว่า\"รักบี้แดง\"มากกว่า มันเป็นยานดับเพลิงฉุกเฉินของเมืองเซนเทีย ที่มีความสามารถในการค้นหาแหล่งที่มีความร้อนสูงเป็นพิเศษโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติ หรือไม่มีในบันทึกการขอก่อกองไฟขนาดใหญ่ ของทางการ แล้วจัดการดับมันซะให้เรียบร้อยเพื่อป้องกันเหตุเพลิงไหม้นะ เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ทางนั้นมัน..\"เมเช่พูดยังไม่ทันจบ เธอก็รีบวิ่งไปทางที่\"รักบี้แดง\"บินไป ด้วยความรีบร้อน Ferrickไม่เข้าใจว่าเธอวิ่งตามมันไปทำไมกัน จนKenคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมาได้เช่นกัน บอกให้Ferrickรีบวิ่งตามเธอไปทันที
\"ละ..ล้อเล่นน่า ฉันต้องฝันไปแน่ๆเลย เดี๋ยวสิ ทำไม..\"เมเช่เข่าอ่อน ทรุดลงกับพื้นพูดอะไรไม่ออก เธอวิ่งตาม\"รักบี้แดง\"มาเพราะสังหรณ์ใจว่า มันอาจจะเกิดขึ้นจริงๆ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้แล้วกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอก็อยากจะให้มันเป็นเพียงความฝันหรือภาพลวงตาไปซะนี่ เพราะสิ่งที่เมเช่เห็นก็คือภาพบ้านพักโทรมๆของเธอลุกไหม้สว่างโชติช่วงไปหมดทั้งหลังด้วยพระเพลิงอันร้อนแรง แม้ว่า\"รักบี้แดง\"หลายลำจะพ่นน้ำออกมาจนดับมันได้แล้วก็ตามที แต่ไฟที่โหมไหม้มานานก็ทำลายโครงสร้างบ้านไปแล้วทั้งหมด FerrickกับKenที่ตามมาถึง เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็พากันตกตะลึง และสลดใจไม่ใช่น้อย ด้วยความสงสารเมเช่ สักพักก็มีเจ้าหน้าคนนึง สวมชุดคลุมสีส้มเหลืองหุ้มหมดตัวเหมือนชุดดำน้ำ ลงมาจากหุ่นยนต์ตัวนึงที่มีรูปทรงคล้ายArmorSuitแต่ไร้อาวุธติดตั้ง เดินออกมาจากซากบ้านของเมเช่ตรงเข้ามาหาเธอแล้วถามว่า
\"คุณคือ เมเช่เจ้าของบ้านใช่มั้ยครับ\"เขาควักเอาอุปกรณ์ที่คล้ายกับเครื่องคอมพิวเตอร์อันเล็กๆ ออกมาจากเสื้อ กดดู2-3ปุ่มก็ปรากฏรูปเมเช่ออกมา มันคงเป็นเครื่องมือที่บันทึกข้อมูลของประชากรในเมืองเซนเทียไว้ ว่าใครอาศัยอยู่ที่ไหนบ้าง ทให้เจ้าหน้าที่คนนี้รู้ได้ทันทีเมื่อพบเมเช่ว่าเธอคือเจ้าของเศษขี้เถ้า ที่เคยเป็นบ้านมาก่อนกองนี้อย่างแน่นอน
\"เราขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะไฟมันลุกลามไปเร็วจริงๆจากความเก่าแห้งของเนื้อไม้ทำให้เราไม่สามารถดับมันได้ทันท่วงที\"เขากล่าวแสดงความเสียใจต่อเมเช่ แต่ดูเหมือนเมเช่จะหูอื้อตาลาย ไม่ได้ยินอะไรไปซะแล้ว พูดพึมพัมเหมือนกับละเมอว่า
\"ทำไมกัน! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ \"เธอก้มหน้าลงกับพื้น น้ำตาที่แห้งเหือดไป เริ่มคลอขึ้นมาอีกแล้ว เจ้าหน้าที่คนนั้นแจ้งสาเหตุที่ทำให้เกิดเพลิงไหม้แก่เธอว่า
\"ต้นเพลิงมาจากห้องครัวด้านล่างครับ จากการตรวจสอบคร่าวๆพบว่าสาเหตุเกิดจากการระเบิดของถังแก๊สในห้องครัวชั้นล่าง ทำให้มันเผาผลาญทำลายโครงสร้างของบ้านเกือบจะทั้งหมดในทันทีที่เกิดระเบิด คุณพอจะทราบสาเหตุมั้ยครับ ว่าทำไมถังแก๊สของคุณมันถึงได้เกิดการระเบิดขึ้นเช่นนี้\"เจ้าหน้าที่ถามเมเช่ เธอสะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เธอเปิดถังแก๊สเอาไว้เมื่อวานในช่วงเย็นเพื่อทำอาหาร แต่ฝีมือที่ห่วยแตกของเธอทำให้มันไม่น่ากินเอาซะเลย เธอจึงเปลี่ยนใจเทมันทิ้งซะ แล้วผลุนผลันออกจากบ้านไปหาของกินข้างนอก โดยไม่ได้ปิดหัวแก๊สเอาไว้ มันคงจะค่อยๆรั่วสะสมอยู่นานจนกระทั่งไปเจอประกายไฟที่ไหนสักแห่งแน่ๆเลย ถึงได้เกิดระเบิดขึ้นแบบนี้
\"ไม่เป็นไรนะเมเช่\"Kenถาม เขาแตะบ่าเมเช่เบาๆเป็นการปลอบใจ มันทำให้เธอปล่อยโฮออกมาโดยไม่อายใครอีกแล้ว
\"ฮือ ฮือ ฮือ /(ToT)\\ เป็น..เป็นเพราะนายนั้นแหละ ฉันถึงต้องทำอาหารเอง จนทำให้ลืมปิดถังแก๊ส ถ้านายไม่หนีฉันไป ไฟก็คงไม่ไหม้บ้านของฉันแบบนี้ ฮือ ฮือ ฮือ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนกันเนี่ย แง แง แง้\"เธอร้องไห้ตีโพยตีพายเหมือนเด็กเล็กๆคนนึง จนไม่เหลือเค้าเดิมของอาเจ๊จอมโหดอย่างที่เคยเป็น Kenรู้สึกผิดและเสียใจจริงๆที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เมเช่ลุกขึ้นยืนกระชากคอเสื้อKen หมายจะชกหน้าเขาอีกรอบด้วยความคับแค้นใจ แต่Ferrickไหวตัวทัน จับแขนเธอเอาไว้จากด้านหลังก่อน แล้วรีบยื่นข้อเสนอที่จะสามารถรักษาชีวิตของKenเอาไว้ได้
\"เดี๋ยวๆ!ใจเย็นก่อนเมเช่ เอาอย่างงี้ดีมั้ยละ เธอมาอาศัยมาอยู่กับพวกเราเถอะนะ(^_^)\"Ferrickชวนเมเช่ ซึ่งข้อเสนอนี้ ก็ทำให้เธอหยุดร้อง ไห้ในทันที ราวกับปิดเครื่องเล่นเทป...
จบบทที่24
แน่นอนว่า ทันทีที่Ferrickกลับมายังโลกเดิมแล้ว เขาต้องรีบบึ่งไปโรงเรียนโดยหมายมั่นจะไปแจ้งข่าวร้ายแก่Kenให้ระวังตัวไว้ให้ดี ในการมาของเมเช่ แต่จะด้วยเพราะเจ้ากรรมนายเวรในชาติปางก่อนตามมาทวงหนี้ หรือพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกตามหลักโหราศาสตร์ก็แล้วแต่ ที่ทำให้Ken เพื่อนสนิทของเขาซึ่งร้อยวันพันปีไม่เคยขาดหรือหยุดเรียนเลยแม้จะเป็นไข้หนัก กลับขอลากิจเพราะต้องไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ที่ล้มป่วยอยู่ต่างจังหวัดกันทั้งครอบครัวเป็นเวลา2วัน มันทำให้ไม่มีโอกาสแม้หนึ่งในพันที่Ferrickจะเตือนให้Kenรู้ตัวถึงมหันตภัยที่รอเขาอยู่ในGDLได้ เขาคงได้แต่ทำใจ และภาวนาให้เพื่อนของตนปลอดภัยในเช้าวันพรุ่งนี้ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา...
\"ฮ้าวววว(^O^)= เช้านี้อากาศดีแฮะ\"นี่คือคำพูดแรกที่Kenกล่าว หลังจากกลับมาที่GDLอีกครั้งนึง บรรยากาศยามเช้าในโลกใบนี้ ช่างแจ่มใสปลอดโปร่งยิ่งนัก แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านหน้าต่างมากระทบตัวเขา ช่วยสร้างความอบอุ่นแก่ร่างกายที่หนาวเย็นตามสภาพอากาศในฤดูนี้ ทิวทัศน์ที่มองเห็นจากห้องของKen เผยให้เห็นหมู่มวลวิหคโผบินร้องเซ็งแซ่ เคลื่อนไหวหลบซ่อนในเงาร่มไม้รอบๆบ้าน Kenไม่ได้สังหรณ์ใจแม้แต่น้อยนิดเลยว่า ในบรรยากาศที่น่าร่มรื่นเช่นนี้ นรกกำลังกวักมือรอเขาอยู่ในชั้นล่าง
2นาที43วินาที ก่อนที่Kenจะตื่น เมเช่ได้สติงัวเงียตื่นขึ้นมาเป็นคนที่สี่ในบ้าน ถัดจากเฟลย์เรีย มีเน่ และเจนนี่ที่ลงมาช่วยกันเตรียมกับข้าวในห้องครัวชั้นล่างสุด ก่อนที่เมเช่จะตื่นขึ้นมาในGDL เธอย่อมต้องตื่นก่อนแล้วในโลกแห่งความจริง ทำให้เมเช่มีเวลามากพอที่จะทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อคืนนี้ เธอจำได้ลางๆว่า ใช้เวลาไปถึง2วันเต็มๆ ในการตามล่าตัวKenจนต้องขอลางานที่ร้าน แต่กระนั้นแม้จะค้นหาทุกซอกทุกมุมของเมือง รวมไปถึงการสอบถามจากผู้คนที่เธอรู้จัก ก็ไม่มีใครรู้เห็นว่าKenหลบไปอยู่ที่ใด จวบจนตกเย็นเธอจึงไปกินเหล้าที่บาร์ประจำของเธอ เพื่อบรรเทาอารมณ์ที่ขุ่นมัวหงุดหงิด และได้กระทืบใครบางคนตอนขากลับจากร้าน จากนั้นก็หมดสติไปเพราะความเมา แต่ทำยังไงๆเธอก็นึกไม่ออกว่าใครกันเป็นคนพยุงเธอไว้ไม่ให้ล้มลงกับพื้น จนกระทั่งได้กลับมาที่GDLอีกครั้ง
\"(สภาพห้องแบบญี่ปุ่นนี้ไม่คุ้นตาเลยแหะ(+_+)? โรงแรมในเมืองไม่น่าจะมีรูปแบบการตบแต่งแบบนี้เลยนี่นา เอ้...หรือว่าที่นี่จะเป็นหอพักสตรี สไตล์โรงแรมเรียวคังที่อยู่ชานเมืองกันนะ ได้ยินข่าวมาว่ามันปิดไปนานแล้วนี้ ใครกันเป็นคนพาฉันมานี้ จะใช่คนๆเดียวกับที่พยุงฉันไว้ก่อนจะสลบไปมั้ยนะ)\"เมเช่ครุ่นคิด แต่จะนั่งสงสัยอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรมันก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ ว่าแล้วเมเช่ก็เดินโซซัดโซเซออกมาจากห้อง คลำทางเดินไปตามต้นเสียงในบ้านที่เธอได้ยิน เสียงของการทำอาหารที่ดังแผ่วๆมาจากห้องครัว และกลิ่นหอมหวลของเนื้อผัด ลอยโชยมายั่วยวนกระเพราะอันว่างเปล่าของเธออยู่ไม่น้อย แต่ก่อนที่เมเช่จะเดินไปถึงห้องครัว เธอก็ชนเข้ากับใครบ้างคนที่เดินพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำ โดยไม่ทันระวัง
\"อ๊ะ! โทษทีเป็นไรหรือเปล่า\"ใครบางคนที่ว่านั้น ก็คือKenนั่นเอง เขากล่าวขอโทษโดยไม่ทันมองหน้าของผู้ที่ถูกชน แต่เมื่อเพ่งดูดีๆ หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้นด้วยความตื่นตระหนก
\"เมเช่!(O_o)\"
\"Ken!\" ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน ถ้าจะเปรียบเทียบสถานะการณ์ในตอนนี้ให้เข้าใจง่ายๆ ก็คล้ายๆกับพยัคฆ์ตนหนึ่ง ที่ออกล่าเหยื่อซึ่งหนีไปได้เป็นเวลาเนิ่นนานจนมันแทบจะตัดใจแล้ว แต่จู่ๆเหยื่อที่ว่านั้น ดันกระโดดเข้ามาชนกับมันเองโดยบังเอิญ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ทั้งฝ่ายผู้ล่าและผู้ถูกล่า จะตกใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน ทำให้ทั้งสองถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ Kenเป็นฝ่ายได้สติก่อน เขาวิ่งอ้าวไปหน้าบ้านหมายจะหนีไปทางประตูที่เปิดอ้าไว้ แต่เมเช่ก็ไวทายาดคว้าคอเสื้อของเขาจากด้านหลังได้ทัน กระชากดึงกลับมาจนหน้าหัน แล้วง้างกำปั้นตั๊นเข้าที่ใบหน้าของKenจนแทบจะหมุนรอบได้
\"นี่แน่ะ เจ้าบ้าาาาาาาาาา [ OwO]====O))))))))))))))) >3<) \\[_o_]/ =\\[ToT]/=\\[_-_]/= \"เมเช่ตะโกนออกมาจนสุดเสียงในขณะที่ชกKen จนร่างกายของเขากระเด็นหมุนรอบ ลอยไปด้วยอาการเดียวกับคนที่ถูกรถชน ผ่านพ้นประตูหน้าบ้านลงไปกองกับพื้นอย่างสวยงาม แม้Kenจะไม่ใช่อุราชิมะ เคทาโร่ในLovehina แต่เขาก็อึดพอตัว พยายามจะลุกขึ้นหนีต่อแม้จะรู้สึกว่าพื้นโลกในตอนนี้ เอียงไปเอียงมา ราวกับเกิดแผ่นดินไหว เมเช่ไม่ปล่อยโอกาสให้Kenได้ตั้งตัว ตามเข้ามาซ้ำเข้าอีกเปรี้ยง จนKenหงายลงไปนอน แล้วจึงนั่งคร่อมระดมหมัดชกซ้ายชกขวาไปทั่วใบหน้าของKenด้วยโทสะอันรุนแรงที่สั่งสมมานาน
\"เจ้าบ้าๆๆๆๆๆๆ (พลั๊ก!ๆๆๆๆๆๆ )ทำไมถึงหนีไปไม่บอกไม่กล่าวหา! ฮือ ฮือ ฮือ นี่แน่ะๆๆๆo==(ToT) รู้มั้ยว่าฉันใช้เวลาตามหานายนานแค่ไหน ฮือ ฮือ ฮือ\"เมเช่เริ่มร้องไห้ออกมาขณะที่ซ้อมKen น้ำตาที่ไหลรินออกมาพร้อมๆกับแรงชกที่ค่อยๆเบาลง มันทำให้Kenใจเสียยิ่งกว่าการถูกอัดซะอีก
\"(อะไรกัน!(O_o\") เมเช่ร้องไห้ บ้าน่า เธอเสียใจที่เราหนีมาขนาดนี้เลยเหรอ แย่แล้ว ทำไงดี เราไม่น่าทำให้เธอเป็นห่วงเลย)\"Kenคิด แต่ความเป็นจริงก็คือ
\"(ฮือ ฮือ ฮือ (T_T)ลำบากเป็นบ้าเลยพอไม่มีเจ้านี้แล้ว งานก็หนักขึ้น ทำความสะอาดบ้านก็ยาก ซักผ้าก็เหนื่อย ทำอาหารกินเองก็ไม่อร่อย ฉันเก็บนายมาไว้ใช้แท้ๆ มาหนีกันไปง่ายๆแบบนี้ได้ไงกัน)\"นี้คือใจจริงของเมเช่ เธอไม่ได้ร้องไห้เสียใจเพราะเป็นห่วงKen แต่ทรมานกับการไม่มีคนไว้ใช้ต่างหาก น่าสงสารที่Kenไม่ได้รู้ถึงความจริงข้อนี้เลย เขากล่าวขอโทษขอโพยเมเช่ใหญ่ จนเธอหยุดซ้อมเขา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่Ferrickและทุกคนที่อยู่ในบ้านวิ่งมาดูเพราะได้ยินเสียงดังเอะอะของทั้งคู่...
\"สรุปแล้วเรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ(^_^\") ขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้ตกใจกัน\"Kenขออภัยในความวุ่นวายที่เกิดขึ้น หลังจากเล่าเรื่องของเขากับเมเช่ให้ทุกคนในบ้านฟังแล้ว อาการบาดเจ็บช้ำในของKenที่เกิดจากฝีมือของเมเช่ได้เวทย์Healจากเจนนี่ช่วยรักษาจนค่อยยังชั่วขึ้น เมเช่ในตอนนี้สงบเสงี่ยมลงไปมากเมื่อเห็นFerrickอยู่ที่นี้ด้วย แต่ก็ยังส่งสายตาข่มขู่ให้Kenพูดถึงตนแต่ในแง่ที่ดีๆอยู่ ก่อนที่เธอจะหันไปพูดกับเจนนี่ว่า
\"ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยดูแลฉันเมื่อคืน(^_^) และต้องขอโทษด้วยนะถ้าเกิดตอนที่ฉันเมาอยู่ พูดจาหรือแสดงกิริยาอะไรที่ไม่ดีออกไป\"เมเช่กล่าวขอบคุณเจนนี่ที่ช่วยเหลือเธอไว้อย่างสุภาพ ค้านกับบุคลิกที่แท้จริงของเธออย่างลิบลับ เจนนี่บอกว่าเธอต่างหากละที่เป็นฝ่ายได้รับการช่วยเหลือจากเมเช่ ซึ่งจัดการกับพวกอันธพาลที่เข้ามาหาเรื่องเธอกับKei แต่รู้สึกว่าเมเช่จะจำไม่ได้ซะแล้วในเรื่องนี้ คงเพราะมันเป็นวิธีการ\"ระบายความเครียด\"ที่เธอทำอยู่เป็นประจำในช่วงเวลาที่เมาหนัก จนเห็นเป็นเรื่องธรรมดาไม่สนใจจดจำให้รกสมอง
\"เห็นทีฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนละนะ คงจะไม่รบกวนทุกคนไปมากกว่านี้แล้ว ไป๊Ken(OwO)\"ประโยคสุดท้ายเธอถลึงตา เน้นเสียงหนักใส่Ken แต่Kenก็ปฏิเสธด้วยความรู้สึกกึ่งกล้ากึ่งกลัวว่า
\"เอ่อ โทษทีนะเมเช่ แต่ฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้วละว่าจะอาศัยอยู่ที่นี้กับFerrick ฉันคงไม่สามารถกลับไปกับเธอได้หรอก ขอโทษจริงๆนะ\"พอKenพูดจบเท่านั้นแหละ เมเช่ก็พูดขึ้นด้วยอันดังเกือบจะเป็นตวาดว่า
\"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว! แต่อย่างน้อย นายก็ไปเก็บเอาข้าวของๆนาย ออกไปด้วยซิ\"เธอบอกทั้งๆที่หันหลังอยู่ไม่ยอมให้Kenเห็นหน้า Kenรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ตัวเองทำแบบนี้ เพราะยังไงเมเช่ก็เป็นผู้หญิง และอยู่คนเดียวมานาน เธอคงจะเศร้ามากที่อยู่ๆคนที่เธอสนิทด้วยจะจากไป และคงจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ยอมให้เขาเห็นแน่ แต่ความเป็นจริงก็คือ
\"(หึ หึ หึ กลับไปคราวนี้ฉันจะล่ามโซนายไว้ซะKen ดูสิว่าที่นี้ นายยังจะหนีไปได้อีกมั้ย :D )\"เมเช่กลั้นหัวเราะไว้อย่างเต็มที่ ด้วยความดีใจที่จะได้\"ทาสรับใช้\"กลับคืนมา เธอหันหน้าหลบKenก็เพื่อไม่ให้เขาจับพิรุธได้ จนในที่สุดKenก็หลงกลของเธอ ยอมตามกลับไปแต่โดยดี...
ณ ชายป่าด้านใต้ของเมืองเซนเทียไม่ไกลนักจากที่พำนักของราเซน เคอิน สัตว์เลี้ยงของเขา เนโกะ<(^o^)> ได้ออกมาวิ่งเล่นแต่เช้า ตามนิสัยซุกซนของเธอ สัตว์ทุกชนิดในป่าแห่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนเล่นของเธอทั้งนั้น คงเพราะชนเผ่าเนโกะทุกตัวมีความสามารถในการสื่อสารกับสรรพสัตว์แทบทุกชนิดในโลกนี้ได้ ไม่ใช่ด้วยทางภาษาหรือคำพูด แต่เป็นการเข้าใจในวิธีการแสดงออกทางร่างกายซึ่งเป็นภาษาสากล เช่นการกระดิกหูหรือหางเป็นต้น จึงไม่แปลกเลยที่ตอนนี้ที่เนโกะจะเล่นซ่อนหากับตัวบัฟเฟิ้ลอย่างสนุกสนาน จนเลยเขตที่อยู่ของราเซนออกไปโดยไม่รู้ตัว
\"นั้นใครอ่ะ เมี๊ยว? มานอนเล่นแถวนี้เหรอ เมี๊ยว\"เนโกะกล่าวด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนชุดดำ4คน นอนกองกันอยู่ใต้ต้นไม้อย่างเป็นระเบียบ พวกมันก็คือหน่วยไล่ล่าแห่งเซอินะที่มาตามล่าตัวมีเน่นั้นเอง zaionicกับคินช่วยกันแบกพวกมันมาทิ้งไว้ที่นี้ เพื่อไม่ให้ทางองค์กรเซอินะสามารถตามร่องรอยของมีเน่ได้ เนโกะย่องไปดูใกล้ๆด้วยความสนใจ เพราะเธอไม่เคยเห็นคนแต่งตัวแปลกๆแบบนี้มาก่อน สักพักเธอจึงสะกิดปลุกพวกมันให้ตื่นขึ้นเพราะคิดว่าทั้ง4 รุกล้ำเขามาในเขตบ้านของราเซนโดยพลการ
\"ตื่นนะเมี๊ยว มานอนในที่ของราเซนได้ยังไงนะเมี๊ยว ขออนุญาติราเซนหรือยังเมี๊ยว?\"เนโกะบอก ที่จริงฤทธิ์ของการฝังเข็มให้หลับจากฝีมือของเฟลย์เรีย หมดไปนานแล้วตั้งแต่เมื่อคืนวาน แต่คงเพราะอาการเพลียซึ่งเป็นผลข้างเคียงจากยาลบความทรงจำที่เฟลย์เรียใช้กับพวกเขา จึงทำให้รู้สึกตัวช้ากว่าที่ควรจะเป็นหลายชั่วโมงทีเดียว คนแรกที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา ก็คือผู้คุมกฏที่ใช้เคียวเป็นอาวุธ ทันทีที่ได้สติฟื้นขึ้นมาเขาก็รีบจู่โจมเนโกะก่อนเลยด้วยดาวกระจายตามสัญชาตญาณที่ได้รับการฝึกฝนมา เมื่อเห็นคนแปลกหน้ามาอยู่ใกล้ๆหลังจากที่ได้สติ เนโกะกระโดดหลบด้วยความว่องไว สะท้อนไต่ไปมาตามต้นไม้ จนถึงยอดสุดในอึดใจเดียวด้วยความตกใจ
\"<(O_o\")>ทำอะไรนะ เมี๊ยว? เล่นของมีคมมันอันตรายนะเมี๊ยว\"เธอร้องออกมาด้วยความตกใจปนโมโห ที่จู่ๆ ชายลึกลับคนนั้นก็ปาเธอด้วยด้วยดาวกระจาย เซอินะคนอื่นๆก็พลอยได้สติขึ้นมาเหมือนกันจากเสียงร้องของเนโกะ ทุกคนต่างงุนงงต่อสถานะตัวเอง และจำเหตุการณ์ก่อนที่จะหมดสติไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ซึ่งรวมไปถึงเรื่องราวการพบเจอมีเน่ด้วย
\"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ? ท่านผู้คุมกฏ ผมจำได้ลางๆว่าเรากำลังจะจัดหน่วยไล่ล่า ออกตามหามีเน่คนทรยศอยู่ในฐานลับชั่วคราวกลางเมืองเซนเทีย แล้วทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี้กันได้ครับ?\"เซอินะขั้นโยโฮ ชิน ถามผู้คุมกฏทั้งสองที่ทยอยฟื้นขึ้นมา พวกเขาทุกคนต่างก็นึกไม่ออกเช่นกัน ว่าเหตุใด จึงมาอยู่ในป่าซึ่งดูตามสภาพพันธุ์ไม้แล้ว คงจะเป็นป่าทางตอนใต้ของเมืองเซนเทีย อะไรทำให้พวกเขาสลบไป? แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่ป่าแห่งนี้ได้ คำถามเหล่านี้พากันประดังเข้ามาในหัวสมองที่มึนงงเลอะเลือนของเซอินะทั้งหมด จนผู้คุมกฏที่ได้สติเป็นคนแรกกล่าวขึ้นมาว่า
\"ฉันคิดว่ายัยหูแมวตัวนั้นอาจรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับพวกเราก็ได้\" เขาบอก แล้วทั้งหมดก็เพ่งความสนใจ ไปยังเนโกะที่เกาะอยู่บนยอดไม้พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปโอบล้อมเนโกะเอาไว้ เพื่อจับตัวลงมาสอบสวน
\"จะทำอะไรนะเมี๊ยว? จะเล่นไล่จับเหรอเมี๊ยว เอาสิเมี๊ยว เล่นด้วยกันหลายๆคนสนุกดีนะเมี๊ยว<(^o^)>\"เนโกะกล่าวออกมาด้วยความไร้เดียงสา โดยไม่รู้สถานะการณ์ของตนเองเลย คงเพราะเธอไม่เคยออกไปผจญโลกภายนอก นับตั้งแต่ราเซนเก็บเธอมาเลี้ยง ทำให้ไม่รู้จักกับความน่ากลัวของพวกเซอินะ ชินชักมีดสั้นปาออกไปใส่เนโกะ โดยเล็งไปที่ขาหมายจะให้ตกลงมา แต่เนโกะก็รู้ทัน กระโดดไปยังกิ่งไม้ใหญ่ของต้นข้างๆอย่างรวดเร็ว ทว่า นั้นแหละ คือสิ่งที่พวกมันต้องการ
\"กร๊อบ! แง้วๆๆ พลั่ก เจ็บอ่ะเมี๊ยว<(ToT)> ไม่เล่นด้วยแล้วละเมี๊ยว\"เนโกะบ่นออกมา เมื่อกิ่งไม้ที่เธอหลบไปเหยียบ หักร่วงลงมาเพราะคาถาแมลงชอนไชที่ผู้คุมกฏคนนึงใช้ มันทำให้ต้นไม้ใบหญ้ารอบๆบริเวณนี้ ถูกแมลงขนาดจิ๋วที่สร้างขึ้นด้วยพลังเวทย์ กัดกินจนผุกร่อนเปราะบาง โชคดีที่เนโกะหมุนกลับตัวลงมายืนด้วยขาได้ในชั่วพริบตาก่อนจะถึงพื้นก็จริง แต่ระยะความสูงเกือบ20เมตรที่หล่นลงมา ทำให้เธอเจ็บขาเอาการอยู่ จนน้ำตาคลอไม่อยากเล่นอีกแล้ว เธอหันหลังกลับรีบวิ่งไปทางบ้านของราเซน แต่ก็ถูกพวกมันจับไว้ได้ก่อนเพราะความว่องไวที่ลดลงจากอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า
\"เจ็บอ่ะเมี๊ยว เลิกเล่นแล้วนะเมี๊ยว ปล่อยเรานะเมี๊ยว\"เนโกะดิ้นรนสุดชีวิต จากการถูกล็อกแขนบิดไปทางด้านหลังและกดตัวลงแนบพื้นไว้โดยฝีมือของชิน เนโกะจึงใช้แขนข้างที่ว่างอยู่ เอื้อมไปข่วนหน้าชินด้วยกรงเล็บที่ยืดยาวออกมาได้ประดุจเล็บแมว แม้ชินจะเบี่ยงตัวหลบไปได้ก็จริง แต่ก็ยังพลาดไปถูกปลายเล็บของเนโกะเข้าที่แก้ม จนเป็นรอยแผลยาว ความเจ็บปวดทำให้ชินเลือดขึ้นหน้า จะฟาดท้ายทอยเนโกะด้วยสันมือเพื่อให้สลบไปก่อน แต่ฉับพลันก่อนที่ชินลงมือ ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่น่าสะพรึงกลัว ก็แผ่กระจายปกคลุมไปทั่วป่าอย่างรวดเร็ว จนทำให้ชินชะงักด้วยความตระหนก ต่อสภาพแวดล้อมที่เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าประหลาด เนโกะจึงได้โอกาส สะบัดหลุดจากการจับกุมของเขาลุกขึ้นหนีไปได้ อีก3คนที่เหลือซึ่งคุมเชิงเอาไว้แล้ว พุ่งเข้าไปพร้อมกันหมายสกัดจับเนโกะไว้ แต่ก็เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะดูเหมือนว่าขาทั้งสองข้างของพวกเขาในตอนนี้ จะไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ซะแล้ว!
\"เฮ้ย! นี้มันอะไรกันเนี่ย\"ชินอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่เพียงแต่เหล่าผู้คุมกฏเท่านั้น ชินเองก็เริ่มที่จะขยับร่างกายไม่ได้เหมือนกัน ความเจ็บปวดเย็นเฉียบที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากปลายเท้า ทำให้ชินต้องก้มลงไปมองดูขาของตัวเอง เขาถึงได้รู้สาเหตุที่ความรู้สึกของร่างกายกำลังค่อยๆจางหายไป บัดนี้ครึ่งล่างของพวกมันทั้ง4คน กำลังถูกผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่โผล่ออกมาจากใต้พื้นดิน เคลือบคลุมแผ่ขยายไล่ขึ้นมาเรื่อยๆตามร่างกาย จนสูงท่วมเอวแล้วในตอนนี้ ไม่ว่าทั้งหมดจะใช้กำลังมากแค่ไหน หรือใช้มนตราใดๆของเซอินะ ก็ไม่มีวี่แววว่าจะทำลายผลึกน้ำแข็งที่จองจำพวกเขาเอาไว้ได้เลย หนำซ้ำยังเหมือนเป็นการเร่งเร้าให้ผลึกน้ำแข็งลุกลามเร็วขึ้นอีกด้วย ขณะที่พวกมันกำลังตื่นตระหนกต่อเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้น เนโกะก็เดินกลับมาอีกครั้ง โดยหลบอยู่หลังของชายผมยาวตาสีมรกตผู้นึง ที่บันดาลให้เกิดสิ่งอัศจรรย์แก่พวกมันในตอนนี้
\"ท่าทางพวกแกคงจะเบื่อหน่ายชีวิตมากสินะ ถึงกล้ามาแตะต้องสัตว์เลี้ยงของฉันในเขตป่าแห่งนี้\"ชายผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่พลังอำนาจบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น เย็นยะเยือกเข้าไปถึงไขสันหลังของเซอินะทั้ง4ที่ได้ยิน ยิ่งกว่าน้ำแข็งที่ครอบร่างกายของพวกมันเอาไว้ซะอีก บุรุษผู้นั้นคือ ราเซน เคอิน จอมดาบอาคมผู้เป็นนายของเนโกะนั้นเอง ราเซนเดินมาช้าๆไม่รีบร้อนอะไรจนใกล้ถึงตัวของพวกมัน ในมือขวาของเขาถือดาบที่เคยใช้จ่อคอหอยCloudเอาไว้ ทว่า คมดาบในตอนนี้หาใช่โลหะสีเงินอย่างที่เคยเป็นไม่ มันกลับกลายเป็นแท่งผลึกโปร่งใส เช่นเดียวกับน้ำแข็งที่พันธนาการเซอินะทั้ง4นี้ไว้ ราเซนยืนนิ่งจ้องดวงตาของพวกมัน แล้วเอ่ยวาจาถามว่า
\"ทำไมถึงคิดจะจับสัตว์เลี้ยงของฉัน หือ? ถ้าพวกแกหาเหตุผลดีๆมาอธิบายได้ละก็ ฉันอาจเมตตา ไม่ให้ตายอย่างทรมานมากนักก็ได้นะ(^_^)\"ราเซนบอก เซอินะทุกคนล้วนถูกปลูกฝังจิตสำนึกให้กล้าที่จะตาย มากกว่ายอมเผยความลับในองค์กรแก่ศัตรูยามที่ถูกจับได้ ทว่า ในตอนนี้ทุกคนราวกับถูกพลังอำนาจบางอย่างที่มองไม่เห็น บีบบังคับไปถึงจิตวิญญาณให้สารภาพในสิ่งที่ตนรู้ทั้งหมด โดยไม่มีการปิดบังอิดออด เพราะพวกมันทั้ง4ต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกันด้วยสัมผัสพิเศษบางอย่างว่า หากทำให้ชายผู้นี้ไม่พึงพอใจแล้วละก็ พวกมันจะได้พบพานกับความน่าสะพรึงกลัวบางอย่างที่อยู่เหนือความตายซะอีก...
กลับมาที่ด้านของเมเช่บ้าง ตอนนี้เธอกับKenได้เดินทางมาใกล้ถึงบ้านของเมเช่แล้ว Kenยอมกลับมาโดยดีก็จริง แต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะเปิดช่องว่างให้เมเช่ทำอะไรเขาได้อีก ด้วยการพาFerrickมาเป็นยันต์กันผีคอยคุ้มครองตัวเองไปด้วย เพราะรู้ดีว่าต่อหน้าFerrickแล้ว เมเช่ไม่กล้าที่จะใช้ความรุนแรงกับเขาอย่างแน่นอน เมเช่ชวนFerrickคุยนั้นคุยนี้โดยไม่สนใจKen หวังจะหว่านเสน่ห์อย่างเต็มที่ แต่ทันใดนั้นเอง ก็มียานบินทรงกลมรูปรักบี้สีแดง ลอยผ่านเหนือหัวของพวกเขาไปด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเสียงหวีดวิ้วคล้ายกับไซเรนของรถดับเพลิงเลยดังก้องไปทั่วเมือง
\"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?\"Ferrickถามอย่างงงๆ เขาไม่เข้าใจว่ายานบินนั้นเป็นอะไรก็จริง แต่เสียงสัญญาณที่ดังมาจากตัวมัน ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเอาซะเลย Kenเองก็ไม่รู้จักมันเหมือนกัน เมเช่จึงต้องเป็นคนอธิบาย
\"มันเรียกว่าAntiFireCraftนะ จะเรียกย่อๆ ว่าAFC.ก็ได้ แต่ชาวบ้านนิยมเรียกมันว่า\"รักบี้แดง\"มากกว่า มันเป็นยานดับเพลิงฉุกเฉินของเมืองเซนเทีย ที่มีความสามารถในการค้นหาแหล่งที่มีความร้อนสูงเป็นพิเศษโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติ หรือไม่มีในบันทึกการขอก่อกองไฟขนาดใหญ่ ของทางการ แล้วจัดการดับมันซะให้เรียบร้อยเพื่อป้องกันเหตุเพลิงไหม้นะ เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ทางนั้นมัน..\"เมเช่พูดยังไม่ทันจบ เธอก็รีบวิ่งไปทางที่\"รักบี้แดง\"บินไป ด้วยความรีบร้อน Ferrickไม่เข้าใจว่าเธอวิ่งตามมันไปทำไมกัน จนKenคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมาได้เช่นกัน บอกให้Ferrickรีบวิ่งตามเธอไปทันที
\"ละ..ล้อเล่นน่า ฉันต้องฝันไปแน่ๆเลย เดี๋ยวสิ ทำไม..\"เมเช่เข่าอ่อน ทรุดลงกับพื้นพูดอะไรไม่ออก เธอวิ่งตาม\"รักบี้แดง\"มาเพราะสังหรณ์ใจว่า มันอาจจะเกิดขึ้นจริงๆ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้แล้วกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอก็อยากจะให้มันเป็นเพียงความฝันหรือภาพลวงตาไปซะนี่ เพราะสิ่งที่เมเช่เห็นก็คือภาพบ้านพักโทรมๆของเธอลุกไหม้สว่างโชติช่วงไปหมดทั้งหลังด้วยพระเพลิงอันร้อนแรง แม้ว่า\"รักบี้แดง\"หลายลำจะพ่นน้ำออกมาจนดับมันได้แล้วก็ตามที แต่ไฟที่โหมไหม้มานานก็ทำลายโครงสร้างบ้านไปแล้วทั้งหมด FerrickกับKenที่ตามมาถึง เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็พากันตกตะลึง และสลดใจไม่ใช่น้อย ด้วยความสงสารเมเช่ สักพักก็มีเจ้าหน้าคนนึง สวมชุดคลุมสีส้มเหลืองหุ้มหมดตัวเหมือนชุดดำน้ำ ลงมาจากหุ่นยนต์ตัวนึงที่มีรูปทรงคล้ายArmorSuitแต่ไร้อาวุธติดตั้ง เดินออกมาจากซากบ้านของเมเช่ตรงเข้ามาหาเธอแล้วถามว่า
\"คุณคือ เมเช่เจ้าของบ้านใช่มั้ยครับ\"เขาควักเอาอุปกรณ์ที่คล้ายกับเครื่องคอมพิวเตอร์อันเล็กๆ ออกมาจากเสื้อ กดดู2-3ปุ่มก็ปรากฏรูปเมเช่ออกมา มันคงเป็นเครื่องมือที่บันทึกข้อมูลของประชากรในเมืองเซนเทียไว้ ว่าใครอาศัยอยู่ที่ไหนบ้าง ทให้เจ้าหน้าที่คนนี้รู้ได้ทันทีเมื่อพบเมเช่ว่าเธอคือเจ้าของเศษขี้เถ้า ที่เคยเป็นบ้านมาก่อนกองนี้อย่างแน่นอน
\"เราขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะไฟมันลุกลามไปเร็วจริงๆจากความเก่าแห้งของเนื้อไม้ทำให้เราไม่สามารถดับมันได้ทันท่วงที\"เขากล่าวแสดงความเสียใจต่อเมเช่ แต่ดูเหมือนเมเช่จะหูอื้อตาลาย ไม่ได้ยินอะไรไปซะแล้ว พูดพึมพัมเหมือนกับละเมอว่า
\"ทำไมกัน! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ \"เธอก้มหน้าลงกับพื้น น้ำตาที่แห้งเหือดไป เริ่มคลอขึ้นมาอีกแล้ว เจ้าหน้าที่คนนั้นแจ้งสาเหตุที่ทำให้เกิดเพลิงไหม้แก่เธอว่า
\"ต้นเพลิงมาจากห้องครัวด้านล่างครับ จากการตรวจสอบคร่าวๆพบว่าสาเหตุเกิดจากการระเบิดของถังแก๊สในห้องครัวชั้นล่าง ทำให้มันเผาผลาญทำลายโครงสร้างของบ้านเกือบจะทั้งหมดในทันทีที่เกิดระเบิด คุณพอจะทราบสาเหตุมั้ยครับ ว่าทำไมถังแก๊สของคุณมันถึงได้เกิดการระเบิดขึ้นเช่นนี้\"เจ้าหน้าที่ถามเมเช่ เธอสะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เธอเปิดถังแก๊สเอาไว้เมื่อวานในช่วงเย็นเพื่อทำอาหาร แต่ฝีมือที่ห่วยแตกของเธอทำให้มันไม่น่ากินเอาซะเลย เธอจึงเปลี่ยนใจเทมันทิ้งซะ แล้วผลุนผลันออกจากบ้านไปหาของกินข้างนอก โดยไม่ได้ปิดหัวแก๊สเอาไว้ มันคงจะค่อยๆรั่วสะสมอยู่นานจนกระทั่งไปเจอประกายไฟที่ไหนสักแห่งแน่ๆเลย ถึงได้เกิดระเบิดขึ้นแบบนี้
\"ไม่เป็นไรนะเมเช่\"Kenถาม เขาแตะบ่าเมเช่เบาๆเป็นการปลอบใจ มันทำให้เธอปล่อยโฮออกมาโดยไม่อายใครอีกแล้ว
\"ฮือ ฮือ ฮือ /(ToT)\\ เป็น..เป็นเพราะนายนั้นแหละ ฉันถึงต้องทำอาหารเอง จนทำให้ลืมปิดถังแก๊ส ถ้านายไม่หนีฉันไป ไฟก็คงไม่ไหม้บ้านของฉันแบบนี้ ฮือ ฮือ ฮือ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนกันเนี่ย แง แง แง้\"เธอร้องไห้ตีโพยตีพายเหมือนเด็กเล็กๆคนนึง จนไม่เหลือเค้าเดิมของอาเจ๊จอมโหดอย่างที่เคยเป็น Kenรู้สึกผิดและเสียใจจริงๆที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เมเช่ลุกขึ้นยืนกระชากคอเสื้อKen หมายจะชกหน้าเขาอีกรอบด้วยความคับแค้นใจ แต่Ferrickไหวตัวทัน จับแขนเธอเอาไว้จากด้านหลังก่อน แล้วรีบยื่นข้อเสนอที่จะสามารถรักษาชีวิตของKenเอาไว้ได้
\"เดี๋ยวๆ!ใจเย็นก่อนเมเช่ เอาอย่างงี้ดีมั้ยละ เธอมาอาศัยมาอยู่กับพวกเราเถอะนะ(^_^)\"Ferrickชวนเมเช่ ซึ่งข้อเสนอนี้ ก็ทำให้เธอหยุดร้อง ไห้ในทันที ราวกับปิดเครื่องเล่นเทป...
จบบทที่24
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น