Great Dreams Land

ลำดับตอนที่ #2 : พบพานยอดยุทธ์

บทที่2"พบพานยอดยุทธ์"



............ทันทีที่ค้อนของออร์คตัวนั้นกระทบลงกับพื้น  แรงสะเทือนอันมหาศาลได้ทำให้เกิดเสียงดังกึกก้องไปทั่วป่า  สัตว์น้อยใหญ่พากันวิ่งหนีอย่างแตกตื่นต่อเสียงอันดังลั่น  Ferrickยังคงหลับตานิ่งอยู่ นึกสงสัยว่าทำไมเสียงถึงดังมาจากด้านหลังของตนเองไกลออกไป  



............"(หรือว่าเราจะตายแล้วนะ(-_-")  วิญญาณถึงกระเด็นออกมาจนได้ยินเสียงที่มันฟาดค้อนอยู่ด้านหลัง  แต่ทำไมมันไม่เจ็บเลยล่ะ)"Ferrickคิดในใจ  พร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้น แต่สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่นรกหรือสวรรค์  แต่เป็นป่า! เขายังไม่ตาย แต่มาอยู่ในจุดที่มองเห็นด้านหลังออร์คเมื่อครู่นี้  ก่อนที่จะหลับตาลง



............"ทำไมเรามาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ"Ferrickสงสัย พร้อมกับหันหลังดูที่ต้นเสียง ก็มองเห็นออร์คที่คิดจะฆ่าพวกเขายืนงงอยู่ ว่าทำไมเหยื่อของตัวเองถึงหายไปเฉยๆแทนที่จะเละตุ้มเป๊ะ อย่างที่มันต้องการ



............"จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ รีบหนีก่อนดีกว่า"ชายหนุ่มสรุปอย่างง่ายๆ แล้วรีบวิ่งหนีไปอีกทางนึงที่ตรงข้ามจากหน้าผา พอวิ่งไปได้สักพักเขาก็เริ่มสงสัยในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ แล้วก็ค่อยๆทบทวนทีละนิดว่าทำไมเมื้อกี้ ตนเองถึงได้ย้ายตำแหน่งจากจุดที่ถูกตีด้วยค้อนมายังด้านหลังของมันได้



............"ตอนนั้นเราก็แค่ มองไปที่ป่าด้านหลังของมันแบบนี้"Ferrickมองไปยังชายป่าที่เห็น มันเป็นทุ่งหญ้าที่กว้างไกลมากๆแสดงว่าใกล้จะออกจากป่าได้แล้วจากนั้นก็หลับตาลง



............"แล้วคิดว่าเราน่าจะอยู่ตรงนั้น พอเราลืมตาขึ้นมันก็ เฮ้ย!นี่มันอะไรกัน"พอลืมตาขึ้น Ferrickก็พบว่าตัวเองและเด็กที่อุ้มอยู่ มาปรากฎตรงที่ๆมองมาเมื้อสักครู่นี้ แต่ก็รู้สึกเหนื่อยวูบขึ้นมาทันทีทันใดอย่างประหลาด จนต้องค่อยๆนั่งลง



............"พี่ชายหายตัวได้หรือคะ?"เด็กหญิงถามอย่างสงสัย ท่าทางเธอจะไม่ค่อยกลัวแล้ว หลังจากที่Ferrickพาหนีมาได้ไกล เธอเอาแขนเช็ดคราบน้ำตาที่ติดอยู่ออก  แล้วจับหัวเข่าดูแผลที่เกิดจากการล้มตอนที่อยู่ในป่า เลือดยังไหลซึมออกมาช้าๆอยู่



............"อย่าไปจับเลยจ๊ะ เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อเปล่าๆ เอาผ้าพันไว้ก่อนดีกว่า หนูชื่ออะไรเหรอ"Ferrickกล่าว แล้วก็ฉีกแขนเสื้อของตัวเองออกมา เพื่อที่จะใช้พันแผลของเด็กหญิง เขาถึงได้สังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่า เสื้อผ้าของเขา ไม่ใช่ชุดที่ใส่ตอนเข้านอน แต่มันกลายเป็นชุดผ้าหนาๆมีบางส่วนเป็นแผ่นหนังเย็บติดที่หน้าอก คลุมมาถึงเอวคล้ายชุดของทหารหรือนักรบในยุโรปสมัยกลาง แถมมีเข็มขัดเหล็กหน้าตาแปลกๆสลักอักษรบางอย่างที่หัวเข็มขัดอีกด้วย ถึงจะสงสัยยังไงก็ตามแต่ตอนนี้Ferrickสนใจแผลของเด็กมากกว่า จึงรีบใช้ผ้าที่ฉีกออกมาพันแผลให้เธอ



............"หนูชื่อลูน่าค่ะ พ่อของหนูเป็นหัวหน้าหมู่บ้านเรเบลใกล้ๆนี่เองค่ะ"เด็กน้อยกล่าว ท่าทางเธอจะยังขวัญเสียอยู่นิดหน่อย จากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ แต่สีหน้าของเธอเริ่มดีขึ้น เพราะหนีจากอันตรายมาได้แล้ว



............"แล้วพี่ชายละค่ะ ชื่อว่าอะไรเหรอค่ะ"ลูน่าถาม ดวงตาสีน้ำตาลกลมใสจ้องมองดูFerrick



............"เอ่อ พี่เหรอ (อื้ม ชื่ออะไรดีนะ ถ้าที่นี่เป็นโลกต่างมิติจริง คงไม่เหมาะแน่ถ้าจะให้เรียกชื่อไทย เพราะมันคงออกเสียงยากน่าดู ใช้ชื่อในบอร์ดละกัน)พี่ชายชื่อว่าFerrickจ๊ะ"Ferrickแนะนำตัวเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาที่โลกแห่งนี้

                

............"แล้วหมู่บ้านของลูน่าอยู่ทางไหนล่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปเอง"Ferrickrพูด พร้อมกับอุ้มลูน่าแล้วลุกขึ้นยืน

                

............"อยู่ทางด้านนั้นค่ะ"ลูน่าชี้นิ้วไปยังทุ่งหญ้าไกลออกไปด้านล่าง จากเนินที่พวกเขาพึ่งออกมาจากป่า ซึ่งถ้ามองดูดีๆก็จะเห็นหมู่บ้านเล็กๆอยู่ไม่ไกลนัก มีทุ่งนาอยู่ใกล้ๆกับตัวหมู่บ้านที่มีจุดเด่นเป็นหอกังหันลมขนาดใหญ่ แบบที่มีอยู่ในฮอลแลนด์นั้นเอง

                

............"มา งั้นเดี๋ยวพี่ชายพาไป "Ferrickบอก เขาอุ้มลูน่าไว้ให้มั่น แล้วก็จ้องไปที่หมู่บ้านแห่งนั้น ตั้งใจจะลองหายตัวไปอีก แต่ยังไม่ทันจะทำอย่างนั้นเขาก็..

                

............"ตูม! อั้ก อะ..อะไรกัน"Ferrickถูกของแข็งบางอย่างกระแทกที่หลังอย่างแรง จนล้มกระเด็นลงไป ปล่อยให้ลูน่าหลุดออกจากมือตกลงพื้น ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาทั่วหลังจนเขาร้องไม่ออก พยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มไปอีก Ferrickมองหาวัตถุที่ทำให้ตนเองล้มลงไปกองกับพื้น แล้วเขาก็เจอ มันเป็นกิ่งไม้ขนาดใหญ่เท่ากับขาของเขา ยาวประมาณ2-3เมตร มีร่องรอยถูกหักมาไม่นาน Ferricklสงสัย ว่าอะไรที่ขวางมันมาใส่ตัวเอง แล้วเขาก็ได้พบคำตอบ



                

............ออร์คตัวนั้นนั่นเอง Ferrickประมาทเกินไปที่คิดว่ามันจะไม่ตามมาแล้ว มันวิ่งออกมาจากป่าอย่างดุร้าย แต่ก็มีท่าทีพึงพอใจที่เหยื่อของมันขยับไม่ได้แล้ว มุ่งตรงมาที่ลูน่าที่อยู่ใกล้มันมากกว่า  Ferrickเห็นอย่างนั้นก็พยายามจะลุกขึ้นแต่เพราะอาการบาดเจ็บที่หลังทำให้เขาขยับไม่ได้ จึงตะโกนบอกให้เธอหนี แต่จะเพราะด้วยความกลัวของเด็กหญิงหรืออะไรก็ช่างทำให้เธอลุกไม่ขึ้น มันจึงฟาดค้อนลงมาใส่เธออีกครั้ง ทว่า

                

............"ช้าก่อนเถิดท่านเผ่าออร์ค"มีเสียงดังกึกก้องอย่างมีอำนาจปรากฎขึ้น ออร์คตัวนั้นถึงกับชงักและหันไปดูต้นเสียงนั้นทันที ซึ่งบุรุษเจ้าของเสียงนั้นก็เดินออกมาจากป่าอีกทางอย่างช้าๆแต่สง่างาม เขามีหน้าตาธรรมดาๆไม่สะดุดตา ใส่ชุดหลวมกว้างและผ้าคลุมสีแดง มีกระบี่ไม้เหน็บอยู่ที่เอว ผมยาวแต่มัดรวบเอาไว้ ราวกับจอมยุทธ์ในหนังจีนหลุดออกมาอย่างงั้นแหละ

                

............"ข้ามิทราบว่าท่านมีเหตุแค้นเคืองอันใด แต่การจะฆ่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้มิโหดเหี้ยมไปหน่อยเหรอ"ชายผู้นั้นกล่าวอย่างเรียบๆ แต่หนักแน่นทรงพลังอย่างบอกไม่ถูก เจ้ายักษ์นั่นถอยออกจากเด็กอย่างหงุดหงิด ที่มีคนมาขัดขวางมันเป็นครั้งที่2 พร้อมกับพุ่งตรงไปยังผู้ที่บังอาจมารบกวนมัน แล้วเงื้ออาวุธของมันที่โค่นได้แม้แต่ไม้ใหญ่ฟาดลงใส่อย่างรุนแรง

                

............"ไม่น่าเลย ในเมื่อท่านไม่เข้าใจในสิ่งข้าพูด ข้าคงต้องขอล่วงเกินล่ะ"จอมยุทธ์(น่าจะนะ)ผู้นั้นเอ่ยขึ้น แล้วชักกระบี่ไม้ออกจากเอวยื่นไปยังค้อนที่กำลังทุบลงมา Ferrickคิดว่าชายคนนี้ต้องเสียสติแล้วแน่ๆที่คิดจะใช้กระบี่ไม้ธรรมดาๆไปรับท่อนเหล็กยักษ์แบบนั้น มันไม่ต่างอะไรกับการเอาไม้จิ้มฟันไปยกรถยนต์ ภาพที่เขากำลังจะได้เห็นคงไม่ต่างจากภาพคางคกถูกสิบล้อเหยียบเละแน่อน แต่ชายหนุ่มก็ต้องสำนึกว่าเขาคิดผิดอย่างแรง

                

............"โครม ตึ้ง..ตึ่ง"เสียงดังกึกก้องไปทั่วเนินแห่งนี้ ของการตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรงสำหรับวัตถุที่มีน้ำหนักมหาศาลอย่างร่างกายของ"ออร์ค" ใช่มันเป็นออร์คอย่างแน่นอน Ferrickบอกกับตัวเองอย่างนั้น เขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเช่นกัน รู้แต่เพียงว่า บุรุษลึกลับที่โผล่มาช่วยเด็กไว้ผู้นี้ ขยับกระบี่ไม้แบบแปลกๆเพียงเล็กน้อยในชั่วพริบตาที่ค้อนฟาดลงมาถึงปลายกระบี่ จากนั้นออร์คตัวนั้นก็ลอยกระเด็นข้ามศีรษะของชายผู้นั้นมาด้านหลังหลายสิบเมตรตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรง แล้วนอนแน่นิ่งไปเลย

                

............"สุดยอด"Ferrickอุทานออกมา เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าบุรุษผู้นี้ ไม่ได้ดูเหมือนจอมยุทธ์เท่านั้น แต่เขาเป็นจอมยุทธ์จริงๆ ลูน่าเองยังคงนั่งนิ่งอยู่ เพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ Ferrickพยายามลุกขึ้นเพื่อไปหาลูน่าแต่ ก็ต้องทรุดลงอีกเพราะอาการบาดเจ็บยังคงอยู่

                

............"น้องชายอย่าพึ่งขยับตัว ท่าทางท่านจะบอบช้ำภายในมาก เดี๋ยวข้าจะรักษาให้"ชายผู้นั้นกล่าว Ferrickเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมอยู่ๆเขาถึงมาโผล่ใกล้ตัวได้ไวนัก แต่คิดในใจว่านี้คงเป็นวิชาตัวเบาแบบในหนังละมั้ง ท่านจอมยุทธ์ที่เขายังไม่ทราบชื่อได้จับเขาขึ้นนั่งแล้วเอาฝ่ามือทั้งสองทาบ ลงบนแผ่นหลัง Ferrickรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย แต่ความเจ็บปวดค่อยๆจางลงไปเรื่อยๆลูน่าเองก็ท่าทางจะหายตกใจแล้วก็เดินเข้ามาข้างๆFerrickแล้วจับมือเขาไว้อย่างเป็นห่วง สักพักเขาก็กระอักเลือดสีดำคล้ำออกมา ทำให้รู้สึกปรอดโปร่งขึ้นมาก จึงได้เอ่ยปากถามชื่อของจอมยุทธ์ผู้นี้

                

............"มิทราบว่าท่านจอมยุทธ์ มีนามว่าอะไร(ต้องถามแบบนี้มั้ง)"Ferrickถาม

                

............"ข้าหาใช่มีชื่อเสียงโด่งดังไม่ น้องชายไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากหรอก"บุรุษผู้นั้นกล่าวแบบเรียบๆ(พูดแบบหนังจีนของแท้เลยแหะ)

                

............"ไม่ได้หรอกครับ ยังไงคุณก็ช่วยผมกับลูน่าไว้ ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไง อย่างน้อยขอให้ผมได้รู้ชื่อคุณเถอะครับ"Ferrickพูดออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจจริงๆที่มีคนมาช่วยตนเองและเด็กเอาไว้

                

............"มิจำเป็นต้องตอบแทนอะไรหรอก ข้าก็เพียงช่วยเหลือพวกท่านตามหลักของคุณธรรมของชาวยุทธ์เท่านั้นเอง เรามีนามว่า กริฟ ฟิคชั่น"ในที่สุดจอมยุทธ์ลึกลับก็ยอมเผยนาม

                

............"ขอบคุณมากครับ ท่านกริฟ ผมชื่อว่าFerrickครับส่วนเด็กคนนี้ชื่อลูน่า ผมไปเจอเธอในป่ากำลังโดนไอ้ตัวนั้นไล่เธออยู่พอดี พยายามพาหนีออกมาแต่ก็ไม่รอดอย่างที่เห็นนี่แหละครับ"Ferrickกล่าวขอบคุณเป็นครั้งแรก เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมากแล้ว จนสามารถลุกขึ้นยืนได้ ลูน่าเองก็ท่าทางดีใจที่เขาไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านกริฟเริ่มเพ่งพิจารณาใบหน้าของFerrickสักพักแล้วก็เอ่ยปากขึ้นว่า

                

............"ท่านเป็นOUT MENหรือไม่"ท่านกริฟ ถามขึ้นด้วยชื่อที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

                

............"เอ่ออ OUT MENนี่มันอะไรหรือครับ"Ferrickถามด้วยความสงสัย  

                

............"ท่านไม่รู้จักOUT MENงั้นรึ เป็นไปได้ว่าท่านจะใช่ ถ้างั้นขอถามใหม่ ท่านอยู่ที่ประเทศอะไรหรือ"กริฟเปลี่ยนคำถาม

                

............"ประเทศไทยครับ"Ferrickตอบทันที นึกสงสัยว่าชายคนนี้จะรู้จักประเทศไทยอยู่รึ

                

............."มิผิดจริงๆ ในที่สุดก็พบOUT MENที่มาจากประเทศไทยเหมือนกัน"กริฟ เอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ทำให้Ferrickยิ่งสงสัยหนักขึ้นไปอีก

                

............"เอ๊ะ ท่านรู้จักประเทศไทยด้วยรึ ถ้างั้นที่นี่มัน..อุ๊ก"Ferrickกำลังจะถามเกี่ยวกับโลกแห่งนี้ แต่ก็ต้องชะงัก เพราะเกิดหน้ามืดขึ้นมา จนแทบจะล้มลงไปอีกครั้ง

                

............"ข้าว่าน้องชายอย่าพึ่งพูดอะไรจะดีกว่า ข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องการถามอะไร เอาเป็นว่า ไปพักผ่อนที่เมืองใกล้ๆนี้ก่อนดีกว่า"กริฟพูด หลังจากเห็นอาการของFerrick แล้วหันไปไปถามลูน่า ที่ยืนเกาะFerrickอยู่

                

............"แล้วบ้านของคุณหนู มิทราบว่าอยู่ที่ใดหรือ ใช่หมู่บ้านทางนั้นหรือไม่"กริฟถามลูน่า แล้วชี้ไปทางหมู่บ้านที่ลูน่าบอกว่าเป็นหมู่บ้านของตน ซึ่งลูน่าเองก็พยักหน้า แต่ไม่ยอมพูดอะไรด้วย(คงสงสัยในท่าทางและคำพูดแปลกๆของท่านกริฟอยู่มั้ง)

                

............"ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะ"กริฟเอ่ยขึ้นแล้วก็อุ้มลูน่าพร้อมกับจับเอวของFerrickแล้วกระโดดขึ้น ร่างของทั้ง3ก็ลอยไปไกลกว่า70เมตร ถึงจะลงพื้นสักครั้ง ท่านกริฟโดดอีก3-4ครั้ง พวกเขาทั้งหมดก็ลงมายังหมู่บ้านเรเทลของลูน่าแล้ว

                

............"(นี่นะเหรอวิชาตัวเบา เคยเห็นแต่ในหนังจีน หรือการ์ตูน นึกว่าเวลาลงพื้นจะมีแรงกระแทกรุนแรง แต่นี่มันเหมือนกับบินมาเลยแหะ นุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ)"Ferrick  คิดในใจ แล้วก็เริ่มใช้สายตาสำรวจความเป็นไปของหมู่บ้านเรเทลแห่งนี้ มันเหมือนกับฉากในหนังแนวอัศวินเจ้าหญิงที่เขาเคยเห็นเป็นอย่างมาก ชาวเมืองที่นี่แต่งกายแบบยุคกลางของยุโรปกันทุกคน มีร้านค้าขายของเป็นเพิ้งหลายร้าน ตั้งอยู่รอบๆข้างถนนที่มีลักษณะเป็นก้อนหินก้อนกรวดอัดลงกับพื้นจนเกือบเรียบ บ้านเรือนที่นี่มีส่วนใหญ่สร้างด้วยไม้เกือบทั้งหลัง แต่บางบ้านก็เป็นปูนหินใหญ่ประกอบกันขึ้น ท่าทางชาวบ้านของที่นี่กำลังเตรียมตัวจะไปทำอะไรบางอย่างเพราะมีการรวมกลุ่มกันอยู่ บางก็ถือคราด บางก็ถือจอบ เหมือนกับมีเหตุร้ายบางอย่างเกิดขึ้น

                

............"(หรือว่าชาวบ้านพวกนี้กำลังจะไปตามหาลูน่านะ)"Ferrickคิด ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะทันใดนั้นเอง ชายวัยกลางคน มีหนวดเครารุงรัง สะพายธนูและถือขวานไว้ในมือ กำลังพูดคุยอยู่ในกลุ่มนั้น หันมาเห็นลูน่า ก็ตะโกนออกมา

                

............"ลูน่า นั้นลูกจริงๆด้วย โอ้ขอบคุณพระเจ้า"ชายคนนั้นกล่าวแล้วฝ่าฝูงคน พุ่งตรงมาหาลูน่าทันที

                

............"พ่อคะ"ลูน่าเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาชายคนนั้น พอเขาถึงตัวลูน่าก็กอดเอาไว้ แล้วกล่าวอย่างปิติยินดีอย่างยิ่งว่า

                

............"ขอบคุณพระเจ้า พ่อนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกซะแล้ว คนในหมู่บ้านบอกว่าลูกหายเข้าไปในป่ากับเด็กคนอื่นๆแล้วไม่ได้กลับมา ลูกหายไปไหนกัน รู้มั้ยว่าในนั้นเป็นเขตหากินของออร์ค พ่อเคยห้ามไม่ให้ลูกไปเล่นแล้วไง"ลุงคนนั้นพูดขึ้น มีท่าทีตำหนิลูน่าเล็กน้อยเพราะเป็นห่วงมาก

                

............"ขอโทษค่ะ หนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ลูน่าอยากจะหาดอกแชสเซียร์มาให้คุณพ่อค่ะ วันนี้วันเกิดของคุณพ่อ แต่หนูยังไม่มีของขวัญอะไรให้เลย หนูเลยให้เพื่อนพาเข้าไปในป่า แต่ก็พลัดหลงกันนะค่ะ ลูน่าเลยเดินหาทางออกจากป่าไปเรื่อยๆ จนไปเจอออร์คเข้า พวกพี่ชายผ่านมาพบเข้าพอดี ก็เลยช่วยหนูไว้ หนูขอโทษค่ะคุณพ่อ"ลูน่ามีท่าทางเสียใจ ที่ทำให้พ่อของตนเป็นห่วง พ่อของลูน่าเห็นเช่นนั้นจึงปลอบใจว่า

                

............"ไม่เป็นไรหรอกลูน่า แค่ลูกปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้วล่ะ"ชายคนนั้นกล่าว แล้วก็ลูบหัวลูน่าเบาๆ จากนั้นก็หันมาทางFerrickกับท่านกริฟ

                

..........."เอ่อ...ขอบคุณท่านผู้กล้าทั้ง2มากครับ ที่ช่วยลูกสาวของผมไว้ ผมชื่อลูดอร์ฟ โรแลนเดอร์ เป็นหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ เรากำลังจะบุกไปค้นหาลูน่ากันพอดี ถ้าไม่ได้พวกท่านช่วยไว้ ลูกสาวผมคงต้องมีอันตรายแน่ ขอบคุณมากจริงๆครับ ไม่ทราบว่าท่านผู้กล้าทั้ง2มีชื่อว่าอะไรครับ ลูดอร์ฟถาม

                

............"ข้ามีนามว่ากริฟ ฟิคชั่น เป็นเพียงชาวยุทธ์พเนจรเท่านั้น หาใช่ผู้กล้าอะไรไม่ น้องชายผู้นี้ต่างหากที่พบลูน่าและพาเธอนี้ออกจากป่ามาได้"กริฟกล่าวอย่างถ่อมตัว

                  

..........."ผมชื่อFerrick นามสกุล(นามสกุลอะไรดีน่อ ชื่อที่ใช้ในบอร์ดไม่มีนามสกุลนี่นา งั้นเอางี้ละกัน)LH Paradiseครับ"Ferrick แนะนำตัวพร้อมกับนามสกุลที่คิดขึ้นมาสดๆร้อนๆ เขาเริ่มรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาอีกแล้ว อาการบาดเจ็บและเสียเลือดของเขายังตกค้างอยู่

                  

..........."ท่านกริฟ ฟิคชั่น และท่านเฟอริค แอลเฮช พาราไดรส์ ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนพวกท่านอย่างไรดี ยังไงก็ขอเชิญพวกท่านมาพักผ่อนก่อนนะครับ ทางเราจะจัดพิธีเลี้ยงต้อนรับและขอบคุณพวกท่านอย่างสมเกียรติเลยทีเดียว"ลูดอร์ฟพูด ด้วยความรู้สึกอยากตอบแทนพวกเขาด้วยใจจริง

                  

............"เอ่อ...ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมเพียงแต่..อุ๊บ"Ferrickรพูดขึ้น แต่อาการเวียนหัวประดังขึ้นหนักมากจนเขาต้องค่อยๆทรุดตัวลงแล้วสลบไป..



          

                                                                        จบบทที่2