Title: Artistic (Arakne): Chapter I
Rate: PG
Pairing: Jongtae
Twitter Hashtag: #JTartistic
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"I'm an Artist.
You are my Art
We're Artistic"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในอาีพอารเป็นศิลปิน านศิลปะ ระาษ สี ินปั้น และวรรรรม ือสิ่ที่รรโลใผมไ้ีว่าลิ่นเหื่อหรือวามเย้ายวนาเรือนร่าึ่ผู้เป็นเ้าบรรปั้นแ่ึ้นมาให้เป็นสิ่ที่เรียว่ามนุษย์
มนุษย์เปลือย็แ่มนุษย์เปลือย มนุษย์เปลือย็แ่ารเริ่ม้นอศิลปะ ผมมอภาพเหล่านั้นแล้ววาลระาษนเบื่อหน่าย มอนไม่รู้สึว่าศิลปะอพระเ้าือสิ่ล้ำ่าที่โลนี้เยมีมา
ในทาลับัน ผมิว่าผมสามารถรัสรร์านศิลปะที่พระเ้าเอ็ไม่อาสร้าไ้ วามโเ่นและวามามเหล่านั้น มันะรวมอยู่ในสีที่ผมป้ายลบนระาษ รลบนปลายพู่ัน ทิ้ลายเส้นเป็นหลัานเพื่อเย้ยหยันศิลปะอพระเ้า ว่าสิ่ที่พระอ์สร้า สามารถสร้าานที่น่าทึ่มาว่าที่พระอ์ไ้ทำไว้
อาราเน่ที่ำลัถูสาป ภาพอนอวเ่ ผมเหมือนเห็นัวเออยู่ในนั้น
ผมยืนอยู่ในฮอลนาลาอานัแสภาพในหอศิลป์มหาวิทยาลัยแห่หนึ่ที่ผมเยเรียน มอภาพวาที่ิอยู่บนำแพพร้อมำอธิบาย เินูมันไปเรื่อย ๆ ้วยวามเารพในานทุิ้น แม้ว่าพวมันะเป็นเพียภาพวาอนัศึษา็าม ผมไม่เยูถูานศิลปะอใร เว้นแ่านอพระเ้าที่พระอ์ไม่เยพันามันเลย พันปีที่แล้วมันเป็นอย่าไร พันปี่อมามัน็ยัเหมือนเิม
มนุษย์็ยัเป็นมนุษย์ ไม่มีอะไรเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นอย่าอื่นไ้
นั่นแหละที่ทำให้ผมเบื่อานศิลปะอพระอ์
"สวัสี่ะอาารย์" เสียแหลมอใรบานทำให้ผมละสายาาภาพรหน้าหันไปมอ ใบหน้าอ่อนเยาว์อเ็สาวนหนึ่สะท้อนอยู่บนนัยน์าอผม ผมยืนมอเธอพร้อมับเลิิ้วึ้น
"มีอะไรเหรอ" อันที่ริผมเอ็ไม่่อยอบที่ถูเรียว่าอาารย์เท่าไหร่หรอ แ่บทบาทาาร่วยสอนเล็น้อยสำหรับารเป็นศิษย์เ่าที่นี่ทำให้มีนัศึษาปัุบันบานที่รู้ัผม แ่มัน็มีไม่เยอะนัหรอ เพราะผมไม่ไ้แวะมาที่นี่บ่อย ผมอบพาัวเอเ้าไปอยู่ในที่ที่นอื่นไม่อบไป เพราะที่ที่นเยอะทำให้สมาธิผมไม่อยู่นิ่ และมันเป็นภาวะที่น่ารำาไม่น้อยสำหรับผม
"เปล่า่ะ เห็นอาารย์มอรูปนี้อยู่นานแล้ว อาารย์อบเหรอะ" เสียแหลมเสียเิมเอ่ยอบผมและยิำถามลับมา ผมยัไหล่ หมายวามว่าทั้ใ่และไม่ใ่ ผมรู้สึว่ามันพิเศษว่าานิ้นอื่นในนี้ แ่ไม่ไ้พิเศษสำหรับมารานอผม เหมือนับแ่รู้สึว่าเห็นัวเออยู่ในนั้นาภาพที่ศิลปินเป็นนวา
"ุวาเหรอ" ผมหันไปถามเธอ ท่าทาระริระรี้อเธอทำให้ผมพอะูออว่าเธอน่าะเป็นเ้าอผลาน เพราะผมหยุูานิ้นนี้นานว่าภาพอื่น ๆ เธอเลยิว่ามันพิเศษ แ่อย่าที่ผมบอไป มันไม่ไ้พิเศษสำหรับมารานอผม แ่สำหรับที่นี่
"เปล่า่ะ" เธออบ้วยเสียสใส นั่นทำให้ให้ิ้วอผมมวเ้าหาัน เพราะไม่ไ้าหวัำอบแบบนี้ไว้
"แล้วใรล่ะ?"
"เพื่อนหนูเอ่ะ" เธอยัอบ้วยโทนเสียเิม นเพิ่มเริ่มรู้สึว่ามันฟัูน่ารำา
"ั้นเหรอ แุู่ีใเหมือนเป็นานุเอเลยนะ"
เ็สาวรหน้าไม่อบอะไรผม เพียแ่ส่ยิ้มให้ ผมึหันลับไปมอภาพนั้นอีรั้ ไม่แน่ว่าเธอูออว่าผมรำาเสียแหลม ๆ อเธอ เธอเลยเลือที่ะไม่พูอะไรที่ทำให้ผมรำาเพิ่มอี
rrrrrrrr
เสียโทรศัพท์าระเป๋าสะพายอนัศึษาทำให้ผมหันไปสนใเธออีรั้ เธอูลนลานวานหามันในระเป๋าเพราะมันส่เสียร้อันผมิว่านที่อยู่ในั้นัแสนี้ะไ้ยินมันและพาันรำาไปหม
"ฮัลโหล แป๊บนึ" เธอพูรอลในโทรศัพท์และหันมายิ้มแหย ๆ ให้ผม
"อัว่อนนะะอาารย์" ผมถือว่านั่นเป็นารบอลาที่สุภาพที่สุแล้วหลัาที่เธอทำให้ผมรำาั้แ่เอ่ยทั ร่าอเ็สาวเินห่าไปพร้อมับถือโทรศัพท์แนบหู ผมมอาม ยัไหล่อย่าไม่สนใ และหันลับมามอรูปนอวเ่อาราเน่อีรั้
มันเหมือนผมริ ๆ ให้าย ไม่ใ่ใบหน้า แ่เป็นทุอย่าในภาพ มันเหมือนผม นผมอยารู้ว่าใรที่เป็นนวามันึ้นมา
ผมย้ายสายามอไปที่ป้ายำอธิบาย มอบรรทัแรสุที่เียนื่อนวาเอาไว้
อีแทมิน
.
.
.
.
.
.
.
อีแทมิน อีแทมิน
ื่อนี้ิอยู่ในหัวผมั้แ่ที่สมอผมรับมันเ้าไป นถึอนที่ผมำลัับรถลับบ้าน มัน็ยัไม่หายไปไหน แ่อยไล่ามผม ไล่ามมาอยู่ในวามิ วิ่ไล่มาอย่าเร็ว และูเหมือนะเร็วมาว่าวามเร็วบนหน้าปัรถผมเสีย้วย มันทำให้ผมรู้สึเหมือนัวเอไ้่ออาารรมเียบ้วยารโมยื่อบนแผ่นป้ายบรรยายนั้นมาเ็บไว้ในหัวแล้ว
แม้ผมะรู้สึว่าานิ้นนั้นไม่ใ่านทีู่พิเศษอะไร แ่อะไรบาอย่าที่อยู่ในนั้นลับทำให้ผมหยุิถึมันไม่ไ้ ผมแน่ใว่านวา้อรู้ัผม ้อเยเห็นหน้าผม แ่ผมไม่เ้าใว่าทำไมเาถึึวามเป็นัวนอนอื่นเ้าไปใส่ในภาพวาอัวเอไ้ แม้ะเป็นภาพออาราเน่ที่เพื่อนหรืออาารย์ผมเยวาไว้ ผม็ไม่เยรู้สึว่ามันระาัวนอผมลไปละเลบนระาษเหมือนที่แทมินวา
ผมรู้ัวี รู้มาลอว่าัวเอเหมือนอาราเน่ ่าทอผ้าอวเ่ที่พยายามท้าทายเทพีอาธีนา ถึผลานผมะโเ่นว่าผลานอพระเ้า แ่สุท้ายผม็้อถูลโทษในวามอวีอัวเออยู่ี นี่ือวิถีอผู้มีอำนาพึทำ่อผู้้อยว่า
แ่ผมลับื่นเ้นเหลือเิน บทลโทษอพระเ้ามันะามนาไหนัน ผมหวัว่ามันะไม่น่าเบื่อเหมือนานศิลปะที่เาเยสร้า แ่็ไม่รู้ว่าหวัมาเินไปหรือเปล่า
ผมัสินใับรถลับไปที่หอศิลป์อีรั้ เินย้อนลับไปที่ภาพนั้น แม้ะไม่รู้ว่าทำไป้วยเหุผลอะไร มีร่าอใรบานยืนมอมันอยู่ รูปร่าผอมเพรียวและเสื้อเิ้สีาวที่ายเสื้อถูเ็บลในาเเอวสูอเาทำให้ผมหยุมอร่านั้นา้านหลั ภาพอาราเน่ภาพเิมไม่อาไ้วามสนใาผมไป เมื่อเ้าอร่านั้นหันมาทาผมและสายาอเาสบเ้าับวาอผม
"อาารย์ฮยอน"
ผมสาบานว่าผมไม่เยรู้ัเ็นนี้ ไม่เยเห็นหน้าเามา่อน แ่็ไม่แปลใหรอถ้าเาะรู้ั และเรียผม้วยำเรียแบบนั้น
"เห็นินอาบอว่าอาารย์ูสนใภาพอผมเหรอรับ"
ผมรู้แล้วว่าอีแทมินนนี้เป็นใร
"รับ..."
"...ผมอบานอุ"
เาือบทลโทษที่พระเ้าประทานให้นอวีอย่าผม
อีแทมินยยิ้มึ้นทันทีที่ไ้ฟัประโยนั้น ใบหน้าอเาูสใสึ้นอย่าเห็นไ้ั ถ้าเปรียบเป็นแสอวอาทิย์ มัน็สว่านทำให้ผมมอเห็นทุอย่าบนโลใบนี้ไ้อย่าัเน
"ผมีใมาเลยที่ินอาบอผมว่าอาารย์ูสนใภาพอผม ยิ่มาไ้ยิน้วยัวเอแล้วผมยิ่ีใ อบุมาเลยนะรับ" เาพู น้ำเสียฟัูีในเ็บอาารไม่อยู่
"ุมีพรสวรร์นะ" ผมเอ่ยมเา ไม่รู้้วย้ำว่าอนนี้ัวเอำลัทำหน้าาแบบไหนอยู่
"ไม่หรอรับ ผมวาไ้ทั้หมนี่็เพราะอาารย์่าหา" แทมินพูไปยิ้มไป แ่ประโยอเาทำให้ิ้วผมมวเ้าหาัน มาว่าะรู้สึอย่าอื่น มันมีำถามไหลออมาาสมอผมเยอะไปหม เยอะนอบไม่ทัน
"เพราะผม? ผมไม่เยเอุนะ"
"รับ แ่ผมามบล็อออาารย์อยู่ ผมอบภาพที่อาารย์วาแทบทุภาพเลย โยเพาะภาพเทพีอาธีนา"
เาพู และผมิว่าวามสามารถพิเศษอเาือารพูโยไม่้อหุบยิ้มไ้ เายิ้มแทบะลอเวลา และผมเื่อว่าเาไม่ไ้โห สายาอเามันบอไ้ี มันมีแ่วามื่นมในวาู่นั้น เาแสมันออมาัเนนผมไม่ำเป็น้อสัเ วาอเามันเป็นประายึ้นอนที่พูำว่าอาธีนา
ใ่แล้ว อาธีนานั่นแหละเหมาะับเา
"ผมไม่รู้เลยว่าะมีนอบภาพนั้นอผม เพราะมันเป็นภาพที่ผมวาอนที่ผมหุหิมา"
"ผมรู้รับว่าอาารย์หุหิ" ประโยอเาทำให้ิ้วผมมวเ้าหาันทันทีที่สมอประมวลผลมันไม่ไ้ "หมายวามว่าไว่าุรู้?" ผมถามออไป แ่แทมินลับอยแ่ส่รอยยิ้มให้ผม เาเป็นนยิ้มเ่ใ้ไ้ นผมไม่แน่ใว่าเยมีใรบอเาหรือเปล่าว่าเาเหมาะับรอยยิ้ม เาถึเอาแ่ยิ้มไม่หยุแบบนี้
"ารลสีออาารย์ไรับ"
เาอบ ผมไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึยิ้มออมาเมื่อไ้ฟัำอบอเา ผมย้ายสายาาใบหน้าน่ารัอนัศึษารหน้า วามันลที่ภาพอาราเน่ ึ่ล้ายระสะท้อนัวนอารเป็นนอวีาัวผมเอ แทมินหันหน้าไปมอที่ภาพามสายาอผม
"ั้นภาพนี้..." ผมเอ่ยและหันมามอเาอีรั้ แทมินละสายาาอาราเน่และลับมามอผมามเสียระุ้น "...ุวาไปิถึผมไป้วยใ่ไหม"
ประโยอผมทำให้สีหน้าอแทมินเปลี่ยนไป รอยยิ้มสใสหายออไปาใบหน้าเา สิ่ที่เ้ามาแทนที่ือสีแเรื่อใ้ผิว และ้วยวามที่เาผิวาว มันึทำให้ผมเห็นสีเลืออ่อน ๆ บนใบหน้าเาไ้ั และไม่แปลถ้าผมะอ่านออว่าเารู้สึอย่าไร ถึเาพยายามะเ็บมันเท่าไหร่็าม แ่อารม์เป็นสิ่ที่อยู่เหนือารวบุม ่อใหุ้ไม่แสออท่าทา ร่าายอุ็ะฟ้อมันออมาเอ
"อาารย์....ทำไมิแบบนั้นล่ะรับ" แทมินถาม ผมยยิ้มึ้นเมื่อรู้ว่าสิ่ที่ผมพูออไปำลัให้เาลำหาทาออให้ัวเอไม่เอ
"ผมเหมือนส่อระอนผมมอภาพทีุ่วา"
ผมอบ แ่แทมินลับเียบ แล้วมัน็ทำให้ผมอบใแปล ๆ นรู้สึว่าัวเอเหมือนโริเ้าไปทุที
"ุื่ออีแทมินใ่ไหม" ผมถามึ้นอี เพราะรู้ว่าเาไม่พู
"รับ"
"ี..."
"...อยาวารูปับผมไหม"
"อาารย์...ล้อผมเล่นหรือเปล่ารับ" ิ้วเรียวอนัศึษามวเ้าหาัน ผมลี่ยิ้มส่ให้เา ่อให้เารู้ัผมีนาไหน เา็ูไม่ออหรอว่ารอยยิ้มอผมในแ่ละแบบมันมีวามหมายยัไ
"หน้าาผมูไม่ริัเหรอ" ผมถามลับ เารีบส่ายหน้าปิเสธ และนั่นทำให้ทำให้มุมปาผมยสูึ้นว่าเิม
"ือผม..." แทมินพยายามะพู แ่เหมือนเาะยัไม่รู้ว่าัวเอวระพูอะไร สิ่ที่ผมทำมัน็ลาย ๆ ับารบัับ ถึท่าทาอผมมันะไม่เป็นแบบนั้นแ่แทมิน็ยัลำบาใที่ะอบลหรือปิเสธผมอยู่ี
"หรือให้ผมวาุ็ไ้" ผมิ่พูไปเพราะถ้าปล่อยให้เาอึอัอยู่แบบนั้นวันนี้เราลันไม่ไ้ แทมินเปลี่ยนสีหน้าทีู่ิไม่นั้นเป็นสีหน้าเียวับอนที่เาไ้ยินผมวนเาไปวารูป้วยัน วาลมอเามันโึ้น แม้ว่าริมฝีปานั้นะไม่ไ้อ้าออ แ่ผม็พอมอออว่าเาในาไหนอนที่ไ้ยินแบบนั้น
"อะไรนะรับ"
"ถ้าุไม่ไ้อยาวารูปับผม ็มาเป็นแบบให้ผมวา หรือว่าแม้แ่แบบวาุ็ไม่อยาเป็นให้ผม?" ผมเลิิ้วึ้นพร้อมำถาม ใบหน้ารหน้าผมส่ายไปมาอีรั้ แ่ราวนี้เายมือึ้นมา่วยันปิเสธ้วย ผมพอเ้าใว่าเาลัวผมิแบบนั้นริ ๆ เาถึูริัับารปิเสธำถามผมมานานี้
"เปล่านะรับอาารย์ ไม่ใ่แบบนั้น ือผม...ผมแ่ทำัวไม่ถู" แทมินอบ และผม็ทำเพียแ่พยัหน้ารับ
"แล้วมันแปลว่าุะไปหรือไม่ไปับผมล่ะ?" ผมเลิิ้วถามแทมินอีรั้ เาลับมาทำท่าอึอัเหมือน่อนหน้านี้ อยารู้เหลือเินว่าในหัวอเาำลัิอะไรอยู่ และอยารู้เหลือเินว่าพระเ้าใส่อะไรลไปในบทลโทษอผม ถึสร้าเาออมาให้น่าสนใไ้ั้แ่ที่ผมยัไม่ทันไ้เห็นหน้า
"อาารย์หมายถึ....หมายถึให้ผมไปบ้านอาารย์น่ะเหรอรับ"
แทมินเอ่ยถามผมไม่เ็มเสียนั และผม็ทำเพียแ่พยัหน้าเป็นำอบให้เาไป มอใบหน้าที่เ็มไป้วยหยาเหื่อาวามิอร่ารหน้า แม้ว่าในวามเป็นริใบหน้านั้นะหมสวยามและไม่ไ้มีเหื่อเาะอยู่็าม แ่เพราะผมมอเห็นวามัวลในวาลมนั้นัเสียยิ่ว่าเห็นัวเอในภาพที่เาวา มันเลยทำให้ร่าอเาเ็มไป้วยเหื่อาวามวิที่เาสร้ามันึ้นมา และมีแ่ผมที่มอเห็นมัน
และอนที่ฟันาวนั้นบลที่ริมฝีปาล่าเพื่อใ้วามิ สมอผม็เหมือนถูล้าวามิออไปั่วะหนึ่
พระเ้า บทลโทษนี้่าโหร้ายับผมเหลือเิน
"ผมะไปับอาารย์รับ"
ำอบาริมฝีปาไ้รูปนั้นทำให้ผมยิ้มว้าึ้น มอร่าที่โไป้วยเหื่ออเา้วยทั้เห็นใและอบใไปพร้อมัน ูเหมือนว่าวามัวลพวนั้นำลัเล่นานแทมินอยู่ และถ้าเาไม่ลายมันออาสมอเสียแ่อนนี้ ผมิว่าอนที่เราทัู้่ไปถึที่นั่นแล้ว วามลัวะทำให้เาทรัวไม่ไ้เอ
"ี ั้นามผมมา"
"อนนี้เลยเหรอรับ?"
"ใ่ หรือุิธุระสำัอะไร" ผมเลิิ้วถาม แทมินส่ายหน้าปิเสธแทบะทันที
และเป็นปีศาในัวผมเอ ที่ทำให้ผมรู้สึีมานานี้
"ั้น็ไปับผม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ทำไมอาารย์ถึวนผมวารูป้วยล่ะรับ" แทมินถามึ้นระหว่าที่เินามผมเ้ามาในบ้าน ผมเหลือบมอเา แม้ริมฝีปาเาะยัเอ่ยบทสนทนาับผมแ่สายาเาลับไม่ไ้โฟัสอยู่ที่ผมเลยแม้แ่นิ วาลมนั้นปรายมอไปรอบ ๆ บ้านผมอย่าสนใ เหมือนำลัมอหาภาพอาธีนาที่ผมเยวา และิว่าผมแวนมันไว้รไหนสัที่ในบ้าน
"ผมอยาเห็นุวาอาธีนา"
"หมายถึ....เลียนแบบภาพวาออาารย์น่ะเหรอรับ" แทมินหยุเินและเอ่ยประโยนั้นับผม ผมหันไปมอเา ใบหน้านั่นูเ็มไป้วยเรื่อหมายำถาม
"เลียนแบบัวุเอ"
ผมว่า และไม่ไ้ยืนรอประโยถัไปาเา แ่้าวเท้าเิน่อไปที่สูิโออัวเอ แทมินเินามเ้ามาในห้อ ไม่ว่าะเป็นถัสี ระานวารูปและรูปวา่า ๆ ที่ผมเยวาไว้วา้อนันอยู่ในห้อ สิ่เหล่านี้บอับแอผมไ้ีว่าห้อนี้ือห้ออะไร และถึแม้ว่ามันะทำให้เ็นัศึษาอย่าเาื่นเ้นแล้ว็าม แ่เมื่อผมัผ้าม่านที่แวนอยู่ทั้สาม้านอห้อนี้ออ และปราภาพทิวทัศน์ในสวนหลับ้านผ่านำแพที่ทำาระใสแล้ว อีแทมิน็ูะื่นเ้นมาึ้นไปอี
"สูิโอออาารย์สวยมารับ" น้ำเสียที่แทมินใ้เมื่อรั้ที่เาเอับผมลับมาอีรั้ าเรียวใ้าเเอวสูอเาเริ่มเินไปรอบ ๆ ห้อ พร้อมับใบหน้านั้นส่ายมอไปมาอย่าสนอสนใ
"อบเหรอ" ผมถามเมื่อเห็นท่าทาทีู่เหมือนเ็ไ้ออมาเที่ยวนอบ้านรั้แรอเา แทมินหันมาหาผม เาพยัหน้าเป็นำอบให้ผม้วยรอยยิ้ม
"อบ็ไปหยิบสีับพู่ันมาสิ" ผมว่าและเพยิหน้าไปทาโ๊ะวาอุปร์ เาพยัหน้ารับและเินไปหยิบอพวนั้นามที่ผมบอ
โอ เา่าเป็นเ็ที่ว่านอนสอน่ายอะไรอย่านี้
"อาารย์ะให้ผ...." เสียทุ้มาร่านั้นัึ้น แ่เหมือนว่าะยัพูไ้ไม่บีมัน็ถูลืนลอาว ๆ นั้นลไปเสียื้อ ๆ ผมเยหน้าึ้นมอเา ในมือเล็ทั้สอ้านั้นถือไว้ทั้านสีและพู่ันนา่า ๆ แ่แทนที่เาะเินเอามันมาให้ผม เาลับยืนนิ่ และมอผมอยู่รนั้น
ผมไม่ไ้สนใท่าทาอเาหรืออาารที่เาำลัเป็นอยู่ แม้ะรู้ว่าเิอะไรึ้นับเ็นนี้็าม ผมเินไปหยิบอุปร์่า ๆ ในมือเามาวาไว้ใล้ ๆับผ้าใบวารูป เมื่อเห็นแล้วว่าเาไม่ล้าเินมาหาผม้วยัวเอ
"ทำไม...ทำไมอาารย์ถอเสื้อล่ะรับ" อีแทมินเอ่ยถามผมเสียไม่ันั เา่อย ๆ ้าวมาหาผมอย่าั่ใ ท่าทาทีู่วิลัวแบบนั้นทำให้ผมสสัยว่าัวเอไ้ลายร่าเป็นปีศาที่แผ่รัสีมืออาายแล้วหรือเปล่า ผมไม่แน่ใเท่าไหร่ แ่ในหัวอแทมินมีวามิว่าถ้าเาเ้ามาใล้ผมอีสันิเาถูวามมือผมลืนเ้าไป
"ผมไม่อยาให้เสื้อผมเปื้อนสี ี้เียั" ผมอบ่อนะยื่นินสอให้เา แทมินรับมันไป และย้ายัวเอไปยืนที่หน้าผ้าใบวารูป ใบหน้าน่ารันั้นหันมาทาผม และนั่นทำให้ผมเห็นวาลมที่มีทั้วามัวล สับสน และภาพอผมสะท้อนอยู่บนนั้น
ถึผมะพูว่าพระเ้าสร้าแ่ศิลปะเิม ๆ ออมาให้เินว่อนเ็มโลไปหม แ่ผมเอ็เป็นหนึ่ในศิลปะอพระอ์ พระอ์รู้ัผมีว่าใร ว่าัวผมเอที่ิว่าไม่มีอะไรสามารถึูวามสนใอผมไ้นอาภาพวา แ่มันผิถนัเมื่อผมไ้เห็นเาสะท้อนอัวเอในวาู่นั้น
ผมไม่รู้ว่าัวเอร่วลมาลึแ่ไหน เพราะพอไ้สิอีที แทมิน็ส่ินสอแท่เิมืนให้ พร้อมับเอ่ยเรีย
"อาารย์รับ" ภาพรหน้าผมปรับโฟัสใหม่มาที่ใบหน้าอแทมิน ำไม่ไ้้วย้ำว่า่อนหน้านี้ผมำลัเหม่อ้ออะไรอยู่
"วาเสร็แล้วเหรอ"
"ริ ๆ ผมแ่ร่าไว้" แทมินอบพลามอไปที่ภาพร่าบนผ้าใบ รายละเอียมันไม่เยอะนั แ่ผม็พอูออว่ามันเป็นภาพอใร
"อยาวา่อไหม" ผมถาม แทมินพยัหน้า้า ๆ เป็นำอบ
"ั้น็วา่อ ผมอไปัารอะไรนิหน่อย เี๋ยวมา" ผมว่า่อนะล้วลไปในระเป๋าาเ ำอบุหรี่ไว้ และหันหลัเินไปที่ประู ะว่าะออไปสูบสัมวน เพราะรู้สึว่าสิอผมมันเริ่มไม่เ้าที่เ้าทา น้อหาอะไรมาัารเรียบเรียมันใหม่
"อาารย์รับ" แ่เสียอแทมินทำให้าอผม้อหยุไว้่อนะถึประูสูิโอเสีย้วย้ำ ผมหันไปมอเา เลิิ้วเป็นสัาให้เาพูสิ่ที่ัวเอ้อารออมา
"ผมอูภาพอาธีน่าออาารย์ไ้ไหม" แทมินเอ่ย และผม็ไม่รู้ว่ามีส่วนไหนอประโยเาที่ทำให้ผมรู้สึีน้อยิ้มออมาเอแบบนี้
"ที่นี่ไม่มี" ผมอบ และเินลับเ้าไปหาเา "มันอยู่บนห้อนอนผม ุล้าึ้นไปไหมล่ะ"
ริมฝีปาสีสวยถูบ้วยฟันาวนั้นอีรั้ ูเหมือนเาะทำมันทุรั้ที่มีอะไรให้ัสินใ มันทำให้ผมรู้สึว่าัวเอ้อรีบสูบบุหรี่เสียแล้ว เพราะถ้าให้อยู่แบบนี้่อไปเรื่อย ๆ ผมวบุมัวเอไม่ไ้ และพระเ้าหัวเราะเยาะผม ที่บทลโทษอพระอ์ยัไม่ทันไ้ทำอะไร ็ทำให้ผมเสียหลัไ้มานานี้แล้ว
"รับ ถ้าอาารย์ให้ผมึ้นไป" เาัสินใอบผมในที่สุ ผมยยิ้มึ้น และเาว่าสิ่ที่ทำให้ผมพอใไม่ใ่เพราะำอบอเา แ่เป็นแววาอเาเสียมาว่า
"ั้น็ามผมมา"
ผมอาะเสียสิไปแล้ว็ไ้
แ่บทลโทษาพระเ้า่าถูใผมเหลือเิน
TBC in ARTISTIC II
------------------------------------
ริๆให้มันเป็นวัน็อนะะ แ่แ่ไปแ่มามันยาวเยเลยอะ ฮือ
แ่ิว่ามีแ่สออนแหละ่ะ ไม่ยาวไปมาว่านี้แล้ว หมแร 5555555555
ใี่วยอมเมนท์ หรือแท็ #JTartistic ให้ในทวิเอร์้วยนะะ รั
ความคิดเห็น