ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บอยคาเฟ่ต์ยินดีต้อนรับครับ!!!
"เร็วสิชักช้ากันอยู่ได้" โชรงเท้าเอวเร่งให้จงอินกับเซฮุนให้รีบถูพื้นเพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงร้านที่ทุกคนต่างตั้งใจก็จะเปิดแล้ว
"สวยแต่โหดชะมัด" จงอินบ่นอุบอิบทำให้เซฮุนต้องยกมือตีที่แขนของจงอิน "อะไรของแกฮะ"
"พี่อยากโดนไล่ออกหรือไงฮะ" เซฮุนกล่าว
"พวกนายคุยอะไรกันรีบหน่อยสิ"
"คร้าบบ" ทั้งคู่ประสานเสียงกันด้วยน้ำเสียงอ่อยลง
ชานยอลที่ยืนอยู่หลังร้านใจของเขาเต้นรัวเพราะอะไรนั้นหรอ ก็เพราะร้านที่เขาหมายมั่นปั้นมือจะเปิดแล้ว ถ้าวันแรกดีก็ดีไป แต่ถ้าไม่มีคนเลยล่ะ เขาต้องถูกพ่อกับแม่ให้ไปทำงานที่ตัวเขาเองไม่ได้ชอบเลยสักนิดเดียว เขาจะทำยังได้ดีเนี่ย !!!
"กลุ้มเว้ย!!" ชานยอลสบถออกมาเสียงดัง
"บอสเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" อึนจีที่เดินเข้ามาหยิบพวกจานตามคำสั่งของโชรงกล่าว หลังจากที่เธอเห็นบอสของเธอกำลังเดินวนไปมาหลายรอบ
"เปล่าๆ นายมีอะไรก็ไปทำไป" ชานยอลปฎิเสธก่อนโบกมือไล่ให้อึนจีไปทำงาน
"บอสตื่นเต้นใช่ไหมครับ"
"นายรู้ได้ไง"
"อาการบอสออกจะชัดเจนขนาดนี้ เด็กอนุบาลยังดูออกเลย"
"นายไม่ตื่นเต้นหรือไง" ชานยอลถามเพราะดูท่าทางร่างเล็กจะไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งๆที่จะเปิดร้านแล้ว
"ตอนแรกตื่นเต้นนะครับแต่ตอนนี้ก็เฉยๆล่ะ"
"ฉันควรทำยังไงให้หายตื่นเต้นอ่ะ"
"อืม..บอสหลับตาสิครับ บอสทำสมองให้ว่างเปล่าอย่าคิดอะไรเลยนะ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ โอเคยังครับ" อึนจีเขยิบตัวเข้ามาใกล้ชานยอล
"อืมม ก็ดีนะ" ชานยอลลืมตาเห็นหน้าของร่างเล็กที่อยู่ห่างจากเขาเพียงคืบเดียว ลมหายใจอุ่นของร่างเล็กที่รดมาบริเวณปลายจมูกของเขา
"อะเออ ผมขอตัวยกจานไปหน้าร้านก่อนนะครับ เดี๋ยวคุณโชรงว่า" อึนจีก้มลงเพื่อหลบใบหน้าของตนที่บัดนี้แดงซ่านเหมือนลูกมะเขือเทศบวกกับใจที่เต้นรัวๆเหมือนกลอง ก่อนเดินออกไป
ชานยอลจับหัวใจของเขาที่บัดนี้เต้นแรงถี่ๆขึ้นแต่ทว่ามันเป็นคนละจังหวะกับตอนแรก "ทำไมใจเราเต้นแรงขนาดนี้ว่ะ หรือว่าเราจะ...ไม่!!ไม่เด็ดขาดเราไม่ได้ชอบนายนั่น เราชอบผู้หญิง ใช่!!ปาร์คชานยอลชอบผู้หญิง"
"โอเคเตรียมตัวนะ ครัวพร้อมแล้วใช่ไหม จงอินนายไปเปิดประตู เซฮุนอึนจีมากยืนนี้ ส่วนเราชานยอลมายืนข้างเจ๊ เอาล่ะนะ จงอิน" โชรงพยักหน้า จงอินหายใจเข้าลึกก่อนเปิดประตูร้านออก
ภายนอกร้านมีผู้คนมากมายหลากหลายวัยที่กำลังยืนรอการเปิดร้านครั้งนี้ คนในร้านต่างอึ้งกันไปตามๆกัน ผู้คนมากมายต่างยิ้มร่ากับการที่จะมาชิมร้านอาหารเปิดใหม่รวมถึงการที่จะมาพิสูจน์แหล่งข่าวที่เม้าส์กันว่าร้านนี้แซ่บตั้งแต่พนักงานยันเจ้าของร้าน
"บอยคาเฟ่ต์ยินดีต้อนรับค่า" โชรงกล่าวหลังจากที่ตั้งสติได้คนแรกจึงพูดขึ้นมาดังๆเพื่อเรียกสติของคนที่อื่นที่ยืนเอ๋อด้วย
"สวัสดีครับเชิญครับ" คนที่เหลือต่างพูดพร้อมกัน ผู้คนต่างทะยอนกันเข้ามาในร้านจนร้านเต็มไม่มีที่ว่างนั่ง
"ยืนบื้อทำไมล่ะ ไปทำงานสิ" โชรงสั่งให้จงอินเซฮุนและอึนจีไปทำงาน ทุกคนพยักหน้าก่อนจะไปทำหน้าที่ "หายเหนื่อยเลยล่ะสิ"
"ครับเจ๊รง ดีกว่าที่ผมคิดเยอะมาก"
"แล้วก่อนเปิดร้านไปอยู่ไหนมา"
"ผมอยู่หลังร้านอ่ะครับ พอดีตื่นเต้นนิดหน่อย"
"หลังร้านหรอ..งั้นเราก็รู้สิว่าอึนจีเป็นอะไร เจ๊เห็นออกมาหน้าแดงยังไงก็ไม่รู้ พอถามก็ไม่บอก เรารู้ไหมล่ะ"
"เออคือ...สงสัยอากาศตรงหลังร้านมันอับอ่ะครับ อึนจีเลยหน้าแดงๆ" ชานยอลพูดโดยที่ไม่มองหน้าพี่สาว โชรงมองน้องชายที่มีท่าทีมีพิรุจ 'มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ'
"หรอ เจ๊ว่านะอึนจีน่ารักดีนะ เจ๊จีบดีป่ะ" โชรงเอ่ยขึ้นมาเพื่อล่อเสือให้ออกจากถ้ำ
"ไม่ได้!!" ชานยอลตะโกนขึ้นมาเสียงดัง "คือผมหมายถึง..ไม่ดีมั้งครับ อึนจีดูปวกเปียกอ่อนแอไม่เหมาะกับเจ๊หรอกครับ"
"งั้นหรอ...." โชรงยิ้ม ใช่!!ต้องใช่แน่ๆ น้องชายเขาต้องมีซัมติ้งกับอึนจีแน่ๆ
"โชรง!!ชานยอล!!" เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวด้วยชุดผ้าไหมสีพีชตัดกับสร้อยไข่มุกที่อยู่ตรงคอ ทั้งคู่มองไปตามต้นเสียง จึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
"คุณแม่มาได้ไงครับเนี่ย" ชานยอลวิ่งเข้ามากอดมารดาของตน
"วันเปิดร้านของลูกๆทั้งทีแม่จะไม่มาได้ยังไงล่ะ"
"คุณพ่อล่ะคะมาด้วยกันหรือเปล่า" โชรงกล่าวกับคุณนายปาร์ค หญิงวัยกลางคนจึงหน้าเศร้าลง
"คุณพ่อติดงานด่วนนะลูก" โชรงกับชานยอลมีสีหน้าเศร้าลง คุณนายปารค์จึงพูดทำลายบรรยากาศ "แม่หิวล่ะ มีอะไรเด็ดๆแนะนำแม่บ้าง"
"เชิญทางนี้เลยคะคุณแม่เดี๋ยงรงจะแนะนำเมนูเด็ดของร้านเรา" โชรงผายมือไปทางโต๊ะข้างในสุดและพาคุณนายปาคเดินไปตามมาด้วยชานยอลที่ยืนประกบมารด าไม่ห่าง
"แกๆดูนี่ดิ พี่จงอินหล่อมากอ่ะแก" หญิงสาววัยรุ่นเอ่ยกับแก๊งค์เพื่อนสาวของตน
"ไม่เห็นหล่อเลยดำก็ดำ พี่เซฮุนหล่อกว่า ทั้งขาว สูง หน้าหยก สเป็คฉันเลยอ่ะ" หญิงสาวอีกคนเอ่ย
"ไม่หล่อทั้งคู่แหละพี่อึนจีสิ ตัวเล็ก น่ารัก ยิ้มมีเสน่ห์ ดูดีกว่าของพวกแกอีก" หญิงสาวอีกคนพูดพลางบิดด้วยความเขินอาย
"โอ้ยพวกแกนิ! แต่ละไม่ได้เรื่องเลยสู้พี่ชานยอลเจ้าของร้านนู่น สูง ขาว หล่อ รวย แถมมีดีกรีนักเรียนนอกอีก คนนี้แหละพ่อของลูกในอนาคตฉัน" หญิงสาวอีกคนพูดขึ้นพร้อมทำตาเป็นประกาย
"พี่จงอินฉันหล่อสุด!!"
"พี่เซฮุนฉันต่างหาก!!"
"โนโนพี่อึนจีต่างหาก!!"
"หยุดจะพี่ชานยอลฉันต่างหาก!!"
"น้องๆครับใจเย็นครับ" จงอินที่ยกถาดอาหารมาพร้อมเซฮุนห้ามปรามหญิงสาวที่ทะเลาะกันขึ้นมาเสียงดัง "พวกพี่เอาอาหารมาเสิร์ฟจะ"
"พี่จงอินคะหนูคือแบบ..หนูขอไลน์พี่ได้ไหมคะ" หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ให้จงอิน จงอินยักคิ้วไปทางเซฮุนก่อนกดไอดีของตนลงไป
"ทักมาด้วยนะคะคนดี" จงอินพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนทำให้หญิงสาวตรงหน้าบิดม้วนเป็นเลขแปด
"พี่เซฮุนคะ หนูขอไลน์พี่ด้วยได้ไหมคะ" หญิงสาวอีกคนยื่นสมาร์ถโฟนของตัวเองให้เซฮุน
"นี่จะ ไม่ต้องทักพี่มาเดี๋ยวพี่ทักไปเอง" เซฮุนพูดพลางยักคิ้วให้จงอิน "น้องสองคนไม่สนหรอจะ"
"อ่อพวกหนูไม่ชอบพี่สองคนอ่ะคะ แต่ถ้าเป็นของพี่อึนจีกับพี่ชานยอลหนูเอา" เซฮุนยิ้มแหย่ๆ หน้าแตกเลยว่ะ
"น้องต้องไปขอสองคนนั้นเองนะคะ พี่สองคนไปล่ะนะ โชคดีคะคนสวย" จงอินพูดก่อนผลักหลังเซฮุนให้เดินไป
"อึนจีย่าห์!!" เสียงหวานของหญิงสาวที่แต่วตัวด้วยชุดสูทแบบเรียบหรูตามหน้าที่การงานของตน อึนจีมองตามตนเสียง เธอจึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
"โบมี!!" อึนจีเดินเข้ามาหาเพื่อนของตน
"ฉันโคตรคิดถึงแกเลย นอนคนเดียวเหงามากกกกก" โบมียู่ปากเล็กน้อย
"เหมือนกัน นั่งก่อน กินอะไรดีจะเพื่อนสาว" อึนจีพูด
"อืมม เอาอันนี้กับน้ำส้มหรือกัน" โบมีชี้ไปที่รูปอาหาร อึนจีพยักหน้าก่อนจดลงไป
"แปปนึงนะจะ" อึนจียิ้มหวานให้เพื่อน
"เดี๋ยวแก!!"
"ว่า?"
"คนนั้นอ่ะใช่บอสแกป่ะ โคตรหล่อเลยอ่ะะะ" โบมีชี้ไปทางร่างสูงที่ยืนกับมารดาแล้วก็โชรง
"อืมม แต่หล่อสู้ลีควอนบินฉันไม่ได้หรอก" อึนจีพูดพร้อมยักคิ้ว
"จะจะมโนได้โล่เลยนะแกเนี่ย ไปได้แล้วเดี๋ยวบอสแกว่า"
"ครับโบมีคนดี" อึนจีพูดพลางหยิกแก้มเพื่อนสาวของตน ตอนนั้นเองชานยอลได้หันมาพอดีจึงมองทั้งคู่ด้วยตาเขม็ง
อึนจีหยิบใบสั่งอาหารมาเสียบไว้หน้าครัว ชานยอลเห็นร่างเล็กจึงเดินมาพอดี "คนนั้นแฟนนายหรอ"
"อ่อคนนั้นเพื่อนสนิทผมอ่ะหะ"
"สนิทกันจังเลยเนอะ"
"ครับตอนนี้ผมก็อยู่กับมันอยู่"
"อยู่ด้วยกัน!!"
"อ้าว!เพื่อนกันอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอครับ อีกอย่างไม่ได้มีผมคนเดียวสักหน่อย ไอ้ฮุนมันก็อยู่ด้วย"
'กริ๊ง'
"อาหารเสร็จแล้วผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ" อึนจีเดินออกไป ทำไมว่ะ!ทำไมเขาถึงหงุดหงิดได้เท่านี่!!!!
"ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ" จงอินโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อส่งลูกค้ารายสุดท้ายของร้านออกไป ทุกคนในร้านต่างล้มพับไปด้วยความเหนื่อย
"เหนื่อยจริงๆเลย" เซฮุนบ่นอุบอิบ
"แต่ฉันว่าก็สนุกดีนะ แถมได้ไลน์สาวมาด้วย" จงอินพูดกับเซฮุน
"พวกแกนี่เวลางานก็ไม่เว้นเลยนะ" อึนจีพูดขึ้น
"ฉันลืมบอกไปมีคนขอไลน์นายด้วย แต่ฉันบอกให้ไปขอนายเอง" จงอินพูดกับอึนจี
"แหะๆหรอ" อึนจียิ้มแห้ง ดีแล้วที่ไม่ให้ บรื้ออ!!แค่คิดก็ขนลุกหมดล่ะ
"แหม่!แค่เสิรฟ์ทำเป็นบ่น ฉันกับเฮียนี่อยู่หน้าเตาร้อนๆยังไม่พูดเลย" คยองซูกับซูโฮออกมาจากหลังครัว หลังจากทั้งคู่เก็บกวาดครัวเรียบร้อยแล้ว
"เอางี้ วันนี้ทุกคนเหนื่อยพอกันโอเคมั้ย" จงอินพูดขึ้นตามมาด้วยรอยยิ้มของทุกคน เหมือนเป็นฟ้าหลังฝนที่ทุกคนฝ่าพร้อมกันมาสุดท้ายผลลัพธ์หลังฝนครั้งนั้นก็ออกมามันเป็นฟ้าที่งดงามเกินคาด
"เอาล่ะทุกคนยอดของวันนี้มาแล้วนะ" โชรงเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับชานยอล ทุกคนจึงลุกขึ้นตั้งใจฟัง
"ยอดวันนี้หลังจากหักลบต้นทุนแล้วก็พวกคูปองกินฟรีที่แล้วแจก ยอดคือ 25,000 (คิดเป็นเงินไทยนะทุกคน) " ชานยอลกล่าว ทุกคนจึงกระโดดออกมาด้วยความดีใจ
"ดีมากทุกคน" โชรงเอ่ยพร้อมยกนิ้วโป้งให้ "แต่..หลังจากนี้ทุกคนจะหนักหน่อยนะเพราะว่า..."
"เจ๊ครับ!!" ชานยอลส่ายหน้าห้าม
"เจ๊ว่าเราควรบอกทุกคนนะชานยอล เพราะชานยอลได้ทำข้อตกลงกับคุณ พ่อไว้ว่าจะทำยอดขายร้านอาหาร3เดือนให้ได้80%ของร้านกาแฟของบริษัทคุณพ่อ ท่านจึงจะให้ทำร้านอาหารก่อนแต่ถ้าไม่ถึงร้านนี้ต้องถูกปิด ชานยอลกับฉันต้องไปช่วยคุณพ่อทำงาน ส่วนพวกนายก็คงต้องหางานใหม่" โชรงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"นี่คุณอย่าคิดมากสิ พวกเราทำได้อยู่แล้วเนอะ" ซูโฮพูดขึ้นมา
"ใช่!!" ทุกคนพูดพร้อมกัน
"งั้นพวกเราจะสู้ไปด้วยกันนะ" ชานยอลพูดพลางยื่นมือออกมา ทุกคนพยักหน้าก่อนวางมือทับลงมือชานยอล
"บอยคาเฟ่ต์สู้!!!"
.........................................
มาแว้ววตอนนี้นี่มันอารายยทั้งเฮฮา เสี่ยว เขิน เศร้า ครบ!! ต้องขออภัยหากทำให้ทุกคนปรับอารมณ์ไม่ทัน5555 เอาล่ะขอเข้าเรื่องที่มีสาระบ้างครั้งที่แล้วลงช่วงปีใหม่ใช่ไหทแล้วแบบลืมอวยพรปีใหม่อ่ะ วันนี้เลยขออวยย้อนหลังหรือกันเนอะ ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรงเนอะ สมหวังทุกประการเลย เอาล่ะเราก็พล่ามมาเยอะล่ะ ก็ขอลาไปก่อนเน้อ เจอกันตอนหน้าคร้าบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น