[exopink] Boy's Cafe♡~

ลำดับตอนที่ #4 : ทำเลร้าน 100%

          เก๊ก
          เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ 'ยุนโบมี' ทนายความสาวฝีปากกล้าเงยหน้าขึ้นจากโน๊ตบุ๊คพร้อมขยับแว่นขึ้น สายตามองไปเห็นเพื่อนรักของเธอที่เธอเข้ามาพร้อมฮัมเพลงอย่างมีความสุข

            "อ้าวไอ้โบมกลับมาแล้วหรอ วันนี้กลับเร็วจังนะ" อึนจีเอ่ยทักก่อนจะนั่งลงตรงข้ามโบมี

            "เร็วอะไรนี่มันทุ่มนึงแล้วนะแก แล้วไปไหนมาทำไมกลับช้า" โบมีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุ

            "ก็ไปหางานทำมานะสิ แล้วตอนนี้ฉันก็ได้งานแล้วนะเว้ยโคตรดีใจอ่ะ"

             "จริงดิ่ดีใจด้วยแก แล้วงานอะไรอ่ะ"

             "งานร้านอาหารที่กำลังเปิดใหม่อ่ะ พอดีฉันไปช่วยเจ้าของร้านเอาไว้ เค้าเลยชวนมาทำงานด้วย"

             "เฮ้ย!!!ทำไมมันง่ายอย่างงี้ว่ะหรือมันจะหลอกแก"

             "บ้าป่าวเค้าแต่งตัวออกจะดี ใช้รถหรู ลักษณะแบบลูกคนรวยอ่ะ"

             "นั่นแหละ!!ลักษณะอย่างงี้พวกสิบแปดมงกุฎชอบอ้างกัน"

             "แกก็....ฉันเชื่อนะว่าเค้าเป็นคนดี แล้วที่สำคัญอีกอย่างนะเค้าก็คิดว่าฉันผู้ชายด้วย"

             "หา!!!!"

             "ไอ้โบมฉันรู้ว่าแกห่วงฉันแต่แกไม่ต้องห่วงนะฉันดูแลตัวเองได้ อีกอย่างนะฉันเป็นแชมป์เทควันโดประจำปูซานตั้ง3สมัยซ้อนแหนะ ฉันดูแลตัวเองได้"

             "อืมมดูแลตัวเองดีดีนะแก มีอะไรรีบบอกฉันเดี๋ยวเลยนะ"

             "ครับผม" อึนจีทำหน้าตะเบ๊ะเหมือนทหารสร้างเสียงหัวเราะของเพื่อนสาวขึ้นมา






            ลมหนาวโชยมาเป็นระยะส่งสัญณาณของฤดูหนาวที่จะมาในไม่ช้า อึนจีกระชับเสื้อคลุมของเธอเข้ากับตัว ก่อนเร่งเดินไปที่นัดหมายโดยเร็ว เมื่อวานเธอบอกเรื่องงานของเธอให้โบมีฟังที่จริงตามที่โบมีพูดก็ถูก งานอะไรจะรับเธอโดยไม่ถามประวัติหรือถามที่มาที่ไปของเธอเลย แต่เธอเองก็เชื่อมั่นตามสัญชาติญาณของเธอว่าเขาเป็นคนดีคงไม่หลอกเธออย่างที่คิดไว้

              อึนจีเดินมาหยุดหน้าร้านพิซซ่าที่เธอกับเขานัดไว้เมื่อวาน เธอนั่งหน้าร้านก่อนหยิบแซนวิซที่เพื้อนรักเธอทำมาให้เมื่อเช้า ตอนนั้นเองมีเด็กชายคนนึงมองแซนวิซของเธออย่างหิวโหย

             "หิวหรอ" เด็กชายคนนั้นพยักหน้า "อ่ะพี่ให้" อึนจียื่นแซนวิซให้เด็กคนนั้นก่อนที่เขาจะวิ่งหนีไป

             หญิงสาวลุกขึ้นและเดินไปที่ริมฟุตบาต ทันใดนั้นเองท้องของเธอก็ร้องเสียงดัง "ใจเย็นลูก เดี๋ยวไม่นานก็เที่ยงแล้ว"

             "ไงเป็นคนดีแต่ไม่ดูเลยว่าตัวเองเป็นยังไง" เสียงทุ้มของชายยอลทำให้อึนจีมองไปทางด้านข้าง

             "บอส!?"
 
              "ก็ใช่นะสิ คิดว่าเป็นเอ๊กซ์โซหรือไง" ชานยอลพูดพร้อมยักคิ้วไปมา ให้ตายสิ!หลงตัวเองชะมัด

#ต่อ

               "บอสมาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ" อึนจีกล่าว

               "ก็ตั้งแต่เด็กผู้ชายคนนึงให้ของแก่อีกคนโดยที่ไม่คำนึงถึงตัวเองไง" อึนจีหน้ามุ่ยพร้อมก้มหน้า ชานยอลนิ่มก่อนหยิบแซนวิซในถุงให้อึนจี "อ่ะคุณพ่อพระ กินซะเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งซะก่อน"

               "ขอบคุณฮะ" อึนจีหยิบแซนวิซในมือของชานหนุ่ม ก่อนลงมือกินด้วยความหิวพอดี

               "ไป!ฉันจอดรถไว้ฝั่งตรงข้ามอ่ะ" ชานยอลหันไปบอกอึนจี แต่ทว่าร่างเล็กตรงกับกัดแซนวิซอย่างไม่แคร์คนรอบข้าง ชานยอลส่ายหน้าไปมาก่อนจับมือร่างเล็กตรงหน้าทันที

                "ฮะบอส" อึนจีตกใจเพราะจู่ก็โดนจับมือซะงั้น

                "ข้ามถนนกันจะได้ไปที่ร้าน" ชานยอลจูงร่างเล็กข้ามถนน อึนจีอึ้งเล็กน้อยในชีวิตนี้ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนจับมือเธอเลย ยกเว้นแต่ป๊าของเธอคนเดียว ใจดวงน้อยเต้นรัวราวกับกลอง 'โอ้ยยยแกเป็นอะไรไปเนี่ยไอ้จี'

                "ถึงแล้ว" ชานยอลหันกับมามองร่างเล็กที่ตามเขามาซึ่งตอนนี้แก้มของร่างเล็กได้แดงขึ้นลามไปถึงบริเวณหู "เฮ้ย!ทำไมนายหน้าแดงอย่างงี้อ่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

                 "ปะ..เปล่าฮะ สงสัยหนาวอ่ะฮะเลือดเลยสูบฉีดดี" อึนจียิ้มแหยะๆๆๆ เกือบไปแล้วไอ้จีเอ้ยย

                 "งั้นขึ้นรถกัน ฉันจะพาไปร้าน" ชานยอลอ้อมไปทางคนขับก่อนลงนั่งลงอึนจีจึงรีบเปิดประตูและนั่งลงไป






                รถยนต์หรูเลี้ยวเข้ามาในซอยแห่งนึง ซึ่งรอบข้างแทบจะไม่มีรถวิ่งผ่านสักคัน รวมไปถึงตึกน้อยใหญ่ที่ตั้งตระหง่าเรียงไปก็แทบจะเป็นตึกร้างเกินครึ่ง นี่มันทำเลที่ตั้งร้านหรือทำเลที่ตั้งสุสานกันแน่!!


                  "ถึงแล้ว!!นี่แหละร้านอาหารของเรา" อึนจีมองตึกที่สภาพถือว่าดีกว่าตึกทั้งหมดบนถนน ตึกสีไข่ไก่สองชั้นหน้าร้านประดับไปด้วยกระถางต้นไม้ที่บัดนี้ต้นไม้ได้เหี่ยวแห้งไปตามกาลเวลา ประตูบานเลื่อนของร้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นเกาะจนแทบมองไม่เห็นข้างใน

                  "ที่นี่หรอฮะ...น่ากลัวชะมัด" อึนจีพูดด้วยน้ำเสียงหวาดๆ

                  "ที่นี่แหละ พอดีเป็นตึกเก่าของพ่อฉัน ท่านเปิดร้านกาแฟแล้วเจ๊งฉันเลยขอตึกมา"

                  "เจ๊ง!!!"

                  "ใช่เจ๊ง!ไปเถอะรุ่นน้องฉันรออยู่" ชานยอลพูดก่อนเปิดประตูรถลงไป

                  "โห!!อัปมงคลตั้งแต่ทำเลร้านเลย" อึนจีสบถออกมาเสียงดัง

                  "เร็วๆอึนจี" อึนจีได้ยินอย่างงั้นจึงรีบเปิดประตูลงรถไป


#ต่อ


               ร่างบางก้าวเข้าไปในร้านที่ภายในไม่แตกต่างจากข้างนอกสักเท่าไหร่ โต๊ะไม้หลากสีถูกวางกองหลังร้าน พื้นกระเบื้องมีบางส่วนหลุดออกตามกาลเวลา ส่วนผนังสีร่อนออกเกือบหมด อึนจีเดินมาหยุดหลังจากที่ชายร่างสูงข้างหน้าหยุด ทั้งสองมองไปทางชายร่างสูงผิวคล้ำอีกคนที่กำลังเคลียร์พื้นที่อยู่ แววตาขี้เล่นของชายผิวคล้ำหันมาสะดุดกับทั้งสอง

              "อ้าวพี่มาแล้วหรอ นึกว่าจะปล่อยผมคนเดียวซะแล้ว" 'จงอิน'กล่าวขึ้น

              "ฉันไม่ทิ้งแกหรอกหน่า เพราะแกต้องใช้หนี้ฉันอีกบาน" ชานยอลพูดพลางยักคิ้วไปมา ก่อนหน้านี้ ชานยอลได้ช่วยใช้หนี้ให้จงอินจากพวกแก็งค์มาเฟีย ทำให้จงอินต้องเฟดตัวมาเป็นทาสในเรือนเบี้ยเพื่อใช้หนี้คืนชานยอล

             "เออจงอินนี่อึนจีผู้ช่วยฉัน อึนจีนี่จงอินรุ่นน้องฉันสมัยมัธยม" ชานยอลกล่าวเอ่ยแนะนำกันและกัน ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะพยักหัวเป็นเชิงเคารพกัน "เอาล่ะไหนๆก็ครบล่ะ เรามาเคลียร์ร้านกันต่อดีกว่า จงอินมีส่วนไหนจะเพิ่มเติมไหม"

              "ร้านนี้สภาพยังดีอยู่30% เราต้องทาสีใหม่แล้วก็ทำพื้นใหม่เล็กน้อย ส่วนครัวหรือพวกระเบียงข้างร้านทำความสะอาดแล้วก็ตกแต่งอีกสักหน่อยก็โอเคแล้วพี่" จงอินกล่าวตามวิชาของสถาปนิกตามที่ได้ร่ำเรียนมา ชานยอลพยักหน้าก่อนช่วยลงมือกันทำร้าน

               




               Rrrrrrr
               
               เสียงโทรศัพท์ของอึนจีดังขึ้นก่อนที่จะขอตัวบอสของเธอออกไปคุยข้างนอก เธอมองเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาก่อนรับสายทันที

               "ไงมีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยอีกล่ะ" อึนจีกล่าวกับอีกฝ่าย

               [พี่จีก็!!ไม่คิดมองน้องในแง่ดีเลยเนอะ] เสียงทุ้มของอีกฝ่ายตอบกลับมาทำให้เธอหงุดหงิดเล็กน้อย

               "ก็ทุกครั้งที่แกโทรมาไม่ใช่น้าเฮอีสั่ง ก็มีเรื่องจะให้ช่วย มีอะไรก็ว่ามาไอ้ 'เซฮุน' " อึนจีตอบลูกพี่ลูกน้องของเธอ เซฮุนเป็นลูกชายของน้าสาวของเธอ ตอนที่เธอเด็กๆเซฮุนมักจะมาเยี่ยมบ่อยๆ แต่หลังจากที่น้าสาวของเธอย้ายหลักแหล่งไปอยู่ที่คยองกี เธอจึงไม่ค่อยได้ติดต่อเขามากนัก

               [งั้นตรงๆไม่อ้อมค้อมเลยนะ ผมของไปอยู่กับพี่ได้ไหม] ดวงตาของอึนจีเบิกกว้าง ให้ตายเถอะมาขอในสิ่งที่ฉันเอาตัวไม่รอดเลยนะแก!!!

               "บ้าไปล่ะไอ้ฮุน!!! แกจะย้ายมาทำไม ถึงแกย้ายมาปูซานน้าฮันอีก็ตามมาเจออยู่แล้ว" 

               [ใครบอกผมจะไปอยู่กับลุงพูจีที่ปูซาน ผมจะมาอยู่กับพี่ที่โซลต่างหาก] บร่ะะไอ้เด็กนี่รู้ได้ไงฟร่ะว่าอยู่โซล

               "ใครอยู่โซลไม่มี๊ ฉันอยู่ที่ปูซานกับพ่อต่างหากแกมั่วแล้ว" อึนจีพยายามพูดอย่างไม่เป็นพิรุธเท่าไหร่ ให้ตายสิ!!!ไอ้จีเอ้ยย

               [โกหก!!ผมโทรไปที่บ้านพี่ แม่บ้านบอกพี่หนีออกจากบ้าน ผมเลยเปิดแอปเช็คสัญณาณโทรศัพท์พี่ มันบอกพี่อยู่ที่โซลอ่ะ] โห!!!!เก่งไปแล้วนะอิฮุนนน

                "แกอย่ามาเล๊ย ไม่ใช่แค่ลำบาแกนะ ลำบากฉันด้วย" อึนจีพยายามหว่านล้อมลูกพี่ลูกน้องของตน

                [ไม่เป็นไรพี่ผมอยู่ได้สบายบรือสะดือโบ่]

                "แต่ฉันไม่ให้แกอยู่ แล้วจะโทรให้น้าฮันอีจัดการแกด้วย" อึนจีพูดอย่างเสียงแข็ง

                [งั้นผมจะบอกลุงพูจีว่าพี่อยู่ที่โซล เอาไงดีครับพี่สาว จะให้ผมอยู่ดีดีหรือจะให้ลุงพูจีลากกลับปูซาน] อึนจีพยายามกลั้นอารมณ์ ตอนนี้เธอถือว่าเป็นแต้มต่อเซฮุนอยู่ ถ้าเกิดพลาดเท่ากับชีวิตเธอจบทันที

                 "เออๆ ก็ได้แต่แกมาต้องทำตัวดีดีรู้ไหม เพราะฉันอยู่ห้องเพื่อน ที่สำคัญห้ามสร้างเรื่องด้วย ไม่งั้นฉันจะส่งแกกลับคยองกี" อึนจีกล่าว ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ไอ้เด็กฮุนจนได้ ช่างเถอะให้มันอยู่สักพักพอพ่อเลิกล้มที่จะให้แต่งงานค่อยถีบหัวส่งมันกลับคยองกีก็ได้

                 [งั้นหกโมงมารับผมที่สถานี้รถไฟนะครับ รักพี่จีที่สุด จุ๊บ~] เสียงโทรศัพท์ตัดไปจากคำหวานเลี่ยนที่น้องชายเธอพูด สร้างภาระอีกแล้วไอ้จีเอ้ย......



................................
คุยกันสักกะนิด
กว่าจะผลักดันตอนนี้ครบ100% เล่นเอาแย่เหมือนกัน ตอนนี้เป็นไงบ้าง เปิดตัวพ่อคาสโนว่ากับน้องชายสุดกวนของจงอิน เชียร์ใครเป็นพิเศษเอ่ยยย เอาไว้คราวหน้าจะพาที่เหลือมาให้ครบ ฝากติดต่ามด้วยนะ