ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จีไม่แต่ง!!!
เรือหาปลาลำใหญ่จอดเทียบท่า คนงานจำนวนมากต่างวิ่งไปรับปลาที่คนงานในเรือยกลงปลาท่ามกลางการควบคุมของ 'จองอึนจี' ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของจองพูจีหรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่าเฮียพูจี เจ้าของเรือหาปลาที่ใหญ่ที่สุดในปูซานที่ใครๆต่างก็ขนานนามว่าเจ้าพ่อแห่งวงการเรือหาปลา
"พี่จีเฮียเรียก" เด็กวัยรุ่นวิ่งมาหาหญิงสาวที่ควบคุมการคัดปลาอยู่
"อืมฝากเช็คปลาแทนพี่ด้วย" อึนจีส่งแฟ้มให้เด็กชายก่อนเดินเขาไปในตัวออฟฟิต
ออฟฟิตที่สร้างถัดจากท่าเรือข้างล่างเป็นออฟฟิตธรรมดาทั่วไป ส่วนข้างบนเป็นห้องพักของอึนจีกับพ่อของเธอ หญิงสาวเปิดประตูกระจกสีชาเข้าไป พบบิดาของเธอที่กำลังเคลียร์เอกสารอยู่
"เฮียพูจีมีอะไรให้อึนจีคนนี้รับใช้ค่าา" อึนจีตะโกนเสียงดัง ทำให้เฮียพูจีต้องเงยหน้าขึ้นมา
"โอ้ย!นี่แกจะเสียงดังทำไมฮะ เป็นผู้หญิงหัดสำรวมหน่อย" เฮียพูจีเอ็ดลูกสาวทำให้อึนจีหงอลงไปนิดนึงก่อนที่จะลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามบิดา "ป๊ามีเรื่องจะคุยกับแกหน่อย"
"เรื่องอะไรหรอป๊า หรือว่าจะขึ้นเงินเดือนให้จีอ่ะ" หญิงสาวทำตาโตใส่บิดา เฮียพูจีส่ายหน้าไปมาทำให้หญิงสาวถอนหายใจทันที "แล้วเรื่องอะไรละ"
"ป๊าคิดเอาไว้แล้วว่าจะให้แกแต่งงานกับลูกของเฮียมุนชอล" หญิงสาวเบิกตากว้างกับคำพูดของบิดา นี่มันอะไรกันเนี่ยยย
"ป๊านี่มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วนะ อีกอย่างป๊าไม่สงสารจีหรอที่ต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ แล้วถ้าวันหนึ่งนายนั่นโมโหจีขึ้นมาแล้วฆ่าหมกส้วมป๊าจะว่ายังไง"
"เพ้อเจ้อหน่า ลูกชายของเฮียมุนชอลนะป๊ารับประกันได้เลยว่าดีจริง อีกอย่างนะเฮียมุนชอลเองก็เป็นเจ้าของเรือหาปลาใหญ่รองๆจากเราเลยนะ ถ้าแต่งงานกันจริงๆแกลองคิดดูสิ จะมีเรือที่ไหนจะมาสู้เรือของเราได้"
"ป๊าแต่จีไม่แต่งยังไงก็ไม่แต่ง!!" หญิงสาวคาดคั้นคำเดิม
"ยังไงแกต้องแต่งเพราะป๊ารับคำไว้กับเขาแล้ว"
"ถ้าป๊าอยากแต่งมากเชิญป๊าแต่งไปเลย แต่จีไม่แต่ง!!!"
"แกต้องแต่ง!! พรุ่งนี้แกเตรียมตัวได้เลยเพราะเฮียมุนชอลจะมาสู่ขอแก"
"แต่ป๊า..."
"ไม่มีแต่ใดใดทั้งนั่น"
"ได้ถ้าป๊าอยากให้จีแต่ง จีก็แต่งก็ได้แต่ป๊าอย่าหวังเลยนะว่าจะเห็นไอ้จีคนนี้อยู่ที่นี้อีก!!!" อึนจีสะบัดหน้าเดินออกไป ตั้งแต่เกิดมาบิดาของเธอไม่เคยบังคับเธอเลย ถึงแม้จะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่บิดาเธอบังคับเรื่องเรียนมหาลัย แต่ถึงยังไงสุดท้ายพ่อของเธอก็ยอมเธออยู่ดี
หญิงสาวกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อนลงมือเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างใส่ลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของเธอ คืนนี้แหละเธอจะหนี!! เธอเปิดสมุดบัญชีของเธอ ยังโชคดีที่ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ส่วนที่พักเธอมีเพื่อนอยู่ที่โซลคนนึงที่พอยังให้ที่พักเธออาศัยได้บ้าง
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปหลายชั่วโมงแล้ว ซึ่งเธอคาดว่าคนในบ้านรวมถึงคนงานต่างๆก็พากับเข้านอนหมดแล้ว อึนจีลุกจึ้นมาเปลี่ยนชุดจากชุดนอนที่เธอสวมใส่อยู่เป็นชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำ ผมของเธอเกล้าขึ้นพร้อมกับใส่หมวกทับอีกที อึนจค่อยย่องออกมาจากห้องนอนก่อนที่จะเดินมาหน้าบ้านและปืนกำแพงหนีออกไป เธอโบกรถและมุ่งตรงไปยังสถานีรถไฟ โชคดีที่ยังเหลือรถไฟรอบสุดท้ายที่ไปโซลพอดี เธอเดินเข้ามาในขบวนรถไฟก่อนจะนั่งและหลับไปด้วยความเหนื่อย
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาในรถไฟ อึนจีเปิดเปลือกตาพร้อมขยี้ตาไปตา เธอมองออกไปนอกรถ ถึงแล้วหรอเนี่ยโซล เธอลุกขึ้นก่อนที่จะลุกออกจากเก้าอี้ไป
"เฮียคะเฮีย" สาวใช้วิ่งเข้ามาหาเฮียพูจีที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่
"มีอะไรฮะ เสียงดังไปได้"
"คุณจีคะ คุณจีหนีไปแล้วคะเก็บเสื้อผ้าไปหมดด้วยคะ"
"ฮะไอ้จีหายไป แกไปบอกคนของเรานะให้พลิกแผ่นดินหาให้ไอ้จีให้ทั่วทุกซอกทุกมุม มันไปไหนได้ไม่ไกลหรอก" สาวใช้พยักหน้า และวิ่งออกไปทันที "เหอะ ไอ้จีแกคิดว่าจะหนีป๊าพ้นหรอ ไม่มีทางหรอกเด็กน้อย"
********************
โหหหนางเอกเรานี่ใช่ย่อยเลยเนอะแสบจริงๆ ตอนหน้าพระนางจะเจอกันแล้วนะะะ(ถ้าเราไม่เวิ่นนอกเรื่องเนอะ555) เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้าาา
"พี่จีเฮียเรียก" เด็กวัยรุ่นวิ่งมาหาหญิงสาวที่ควบคุมการคัดปลาอยู่
"อืมฝากเช็คปลาแทนพี่ด้วย" อึนจีส่งแฟ้มให้เด็กชายก่อนเดินเขาไปในตัวออฟฟิต
ออฟฟิตที่สร้างถัดจากท่าเรือข้างล่างเป็นออฟฟิตธรรมดาทั่วไป ส่วนข้างบนเป็นห้องพักของอึนจีกับพ่อของเธอ หญิงสาวเปิดประตูกระจกสีชาเข้าไป พบบิดาของเธอที่กำลังเคลียร์เอกสารอยู่
"เฮียพูจีมีอะไรให้อึนจีคนนี้รับใช้ค่าา" อึนจีตะโกนเสียงดัง ทำให้เฮียพูจีต้องเงยหน้าขึ้นมา
"โอ้ย!นี่แกจะเสียงดังทำไมฮะ เป็นผู้หญิงหัดสำรวมหน่อย" เฮียพูจีเอ็ดลูกสาวทำให้อึนจีหงอลงไปนิดนึงก่อนที่จะลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามบิดา "ป๊ามีเรื่องจะคุยกับแกหน่อย"
"เรื่องอะไรหรอป๊า หรือว่าจะขึ้นเงินเดือนให้จีอ่ะ" หญิงสาวทำตาโตใส่บิดา เฮียพูจีส่ายหน้าไปมาทำให้หญิงสาวถอนหายใจทันที "แล้วเรื่องอะไรละ"
"ป๊าคิดเอาไว้แล้วว่าจะให้แกแต่งงานกับลูกของเฮียมุนชอล" หญิงสาวเบิกตากว้างกับคำพูดของบิดา นี่มันอะไรกันเนี่ยยย
"ป๊านี่มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วนะ อีกอย่างป๊าไม่สงสารจีหรอที่ต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ แล้วถ้าวันหนึ่งนายนั่นโมโหจีขึ้นมาแล้วฆ่าหมกส้วมป๊าจะว่ายังไง"
"เพ้อเจ้อหน่า ลูกชายของเฮียมุนชอลนะป๊ารับประกันได้เลยว่าดีจริง อีกอย่างนะเฮียมุนชอลเองก็เป็นเจ้าของเรือหาปลาใหญ่รองๆจากเราเลยนะ ถ้าแต่งงานกันจริงๆแกลองคิดดูสิ จะมีเรือที่ไหนจะมาสู้เรือของเราได้"
"ป๊าแต่จีไม่แต่งยังไงก็ไม่แต่ง!!" หญิงสาวคาดคั้นคำเดิม
"ยังไงแกต้องแต่งเพราะป๊ารับคำไว้กับเขาแล้ว"
"ถ้าป๊าอยากแต่งมากเชิญป๊าแต่งไปเลย แต่จีไม่แต่ง!!!"
"แกต้องแต่ง!! พรุ่งนี้แกเตรียมตัวได้เลยเพราะเฮียมุนชอลจะมาสู่ขอแก"
"แต่ป๊า..."
"ไม่มีแต่ใดใดทั้งนั่น"
"ได้ถ้าป๊าอยากให้จีแต่ง จีก็แต่งก็ได้แต่ป๊าอย่าหวังเลยนะว่าจะเห็นไอ้จีคนนี้อยู่ที่นี้อีก!!!" อึนจีสะบัดหน้าเดินออกไป ตั้งแต่เกิดมาบิดาของเธอไม่เคยบังคับเธอเลย ถึงแม้จะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่บิดาเธอบังคับเรื่องเรียนมหาลัย แต่ถึงยังไงสุดท้ายพ่อของเธอก็ยอมเธออยู่ดี
หญิงสาวกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อนลงมือเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างใส่ลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของเธอ คืนนี้แหละเธอจะหนี!! เธอเปิดสมุดบัญชีของเธอ ยังโชคดีที่ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ส่วนที่พักเธอมีเพื่อนอยู่ที่โซลคนนึงที่พอยังให้ที่พักเธออาศัยได้บ้าง
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปหลายชั่วโมงแล้ว ซึ่งเธอคาดว่าคนในบ้านรวมถึงคนงานต่างๆก็พากับเข้านอนหมดแล้ว อึนจีลุกจึ้นมาเปลี่ยนชุดจากชุดนอนที่เธอสวมใส่อยู่เป็นชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำ ผมของเธอเกล้าขึ้นพร้อมกับใส่หมวกทับอีกที อึนจค่อยย่องออกมาจากห้องนอนก่อนที่จะเดินมาหน้าบ้านและปืนกำแพงหนีออกไป เธอโบกรถและมุ่งตรงไปยังสถานีรถไฟ โชคดีที่ยังเหลือรถไฟรอบสุดท้ายที่ไปโซลพอดี เธอเดินเข้ามาในขบวนรถไฟก่อนจะนั่งและหลับไปด้วยความเหนื่อย
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาในรถไฟ อึนจีเปิดเปลือกตาพร้อมขยี้ตาไปตา เธอมองออกไปนอกรถ ถึงแล้วหรอเนี่ยโซล เธอลุกขึ้นก่อนที่จะลุกออกจากเก้าอี้ไป
"เฮียคะเฮีย" สาวใช้วิ่งเข้ามาหาเฮียพูจีที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่
"มีอะไรฮะ เสียงดังไปได้"
"คุณจีคะ คุณจีหนีไปแล้วคะเก็บเสื้อผ้าไปหมดด้วยคะ"
"ฮะไอ้จีหายไป แกไปบอกคนของเรานะให้พลิกแผ่นดินหาให้ไอ้จีให้ทั่วทุกซอกทุกมุม มันไปไหนได้ไม่ไกลหรอก" สาวใช้พยักหน้า และวิ่งออกไปทันที "เหอะ ไอ้จีแกคิดว่าจะหนีป๊าพ้นหรอ ไม่มีทางหรอกเด็กน้อย"
********************
โหหหนางเอกเรานี่ใช่ย่อยเลยเนอะแสบจริงๆ ตอนหน้าพระนางจะเจอกันแล้วนะะะ(ถ้าเราไม่เวิ่นนอกเรื่องเนอะ555) เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น