ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ปล่อย
"น้องค่ะ ขอเมนูหน่อยค่ะ"
"อปป้าค่ะ สั่งอาหารหน่อยค่ะ"
"โต๊ะผมยังไม่ได้อาหารเลยครับ"
"น้องค่ะ!!!!พี่รอนานแล้วนะ"
"เก็บตังค์ด้วยค่าา"
และอีกหลายคำมากมายที่ตะโกนเรียกเหล่าพนักงานของร้าน หลังจาดเมื่อวานนี้บอสของพวกเขาพึ่งจัดโปรโมชั่นลด50%เพื่อต้อนรับปีใหม่ที่กำลังมาถึงในอีกไม่กี่วัน ทำให้เหล่าลูกค้าที่ได้ยินข่าวต่างกรูกันมาที่ร้านกันตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ที่เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว ลูกค้าก็ไม่มีทีท่าจะลดลงเลย
อึนจียกถ้วยที่กินเสร็จแล้วเข้ามาในหลังร้าน ร่างบางยกขึ้นมาวางไว้บนซิงค์ล้างจาน หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมา วันนี้ทั้งวันเธอแทบจะไม่ได้พักแม้แต่นิดเดียว แม้แต่ข้าวเที่ยงเธอยังไม่ได้กินสักคำ อึนจีหันหลังเข้าก่อนจะหยิบจานออกมาจากกะลังมังก่อนค่อยบรรจงล้างอย่างช้าๆ
"ให้ฉันช่วยไหม" เสียงทุ้มดังขึ้น ทำให้อึนจีหันหลังกลับไป จานที่เธอถืออยู่ตกลงแต่ยังดีที่บอสของเธอเร็วและรับได้ทันพอดี "ระวังหน่อยสิ"
"ก็ผมตกใจเสียงบอสนี่" อึนจียู่ปากเล็กน้อย ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนบีบปากของร่างเล็กด้วยความเอ็นดู "เจ็บนะบอส"
ชานยอลยิ้มออกมา ที่เค้าเขามาในนี่ก็เพราะเห็นร่างเล็กที่ยกกะลังมังเข้ามาคนเดียว เขาจึงเดินเข้ามาช่วย ชานยอลวางมือหนาของตัวเองก้อนลงขยี้ผมสีน้ำตาลของร่างเล็กด้วยความเอ็นดู
"บอสอ่า!แกล้งผมอีกแล้ว ออกไปเลย ผมจะทำงานแล้ว" ร่างเล็กหันกลับไปที่ซิงค์ล้างจาน แต่ทว่าร่างสูงดึงจานในมือของเธอก่อน
"ฉันล้างให้ ส่วนนายรอเช็ดหรือกัน" ชานยอลหยิบฟองน้ำล้างจานขึ้นมาถู อึนจีจึงขึ้นไปนั่งบนเคาท์เตอร์ล้างจานข้างๆแล้วหยิบผ้าสีขาวขึ้นมาพร้อมเช็ด
"ไม่ยักจะรู้ว่าลูกชายคนเดียวของตระกูลปาร์คผู้ยิ่งใหญ่จะล้างจานเป็นกับเค้าด้วย"
"คุณแม่สอนฉันกับเจ๊รงให้ทำงานบ้านตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ เผื่อไปอยู่คนเดียวและก็..." ชานยอลเว้นจังหวะสักพักก่อนหันหน้ามองอึนจี "แต่งงานออกบ้านออกเรือนไปจะได้ทำเป็น"
คำพูดสุดท้ายของชานยอลมีอนุภาพกล้าแกร่งมากจนทำให้หัวใจเธอเต้นเร็วถี่ยิบ อย่าว่าแต่หัวใจเลย หน้าของเธอเองก็แดงเหมือนกัน!!
เป็นบ้าอะไรว่ะอึนจี!!
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า" อึนจีสะดุ้งเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ
"ร้านนี้แหละครับที่คุณอึนจีทำงานอยู่" ชายชุดดำหันกลับไปหาเจ้านายของตนที่นั่งอยู่เบาะหลัง จองพูจีมองไปที่ร้านอาหารที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย "จัดการเลยไหมครับ"
"ใจเย็นก่อนสิ ฉันอยากจะลองเจรจากับยัยจีก่อน ถ้าไม่ได้จริงๆก็จัดการได้เลย" ชายชุดดำพยักหัวก่อนขับรถออกจากบริเวณนั้นไป จองพูจีกระตุกปากเล็กน้อย
หึ!แกหนีฉันไม่พ้นหรอกจองอึนจี
สองพี่น้องเดินเข้ามาในบริเวณของคอนโดที่ทั้งสองอาศัย(โบมี)อยู่ เซฮุนผู้ที่เดินนำพี่สาวหยุดชะงักเมื่อเห็นรถสีดำที่จอดเทียบท่าหน้าคอนโด อึนจีเห็นว่าน้องชายหยุดจึงตีกระทบไปที่แขนของน้องชายทันที
"พี่จีเจ็บนะ" เซฮุนลูบต้นแขนของตัวเอง
"ฉันเห็นแกหยุดเลยคิดว่าหลับในไงเลยตีปลุก"
"ถามดีดีก็ได้นิพี่จี ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลย"
"เออๆ แล้วนี่หยุดทำไมฮะ"
"ผมว่ารถคันนั้นมันดูคุ้นๆพิกลอ่ะพี่ เหมือนกับรถของ....."
"ของลุงใช่ไหมล่ะเซฮุน" ชายชราเดินมาทางด้านหลัง สองพี่น้องเบิกตากว้าง โดยเฉพาะอึนจีที่ยืนข้างเหมือนกับโดยแช่แข็งไว้
"ลุงพูจี!!! มะ...มาได้ยังไงครับ"
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ แต่ตอนนี้อึนจีกลับบ้านกับป๊าเดี๋ยวนี้!!" จองพูจีคว้าข้อมือของลูกสาว อึนจีจึงสะบัดมือออกทันที
"จีไม่กลับ!!! จีจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่จีไม่ได้รักเด็ดขาด" อึนจียืนกร้านกับบิดา
"แต่แกจะทำให้ป๊าลำบากนะ รู้ไหมว่าถ้าแกแต่งงานแล้วแกจะสุขสบายไปทั้งชาติ อย่าว่าแต่แกเลยกิจการแพปลาของเราจะยิ่งใหญ่ด้วย แกทำแบบนี้ก็เท่ากับแกเห็นแก่ตัวนะรู้ไหม"
"ป๊าก็เอาแต่เรื่องป๊าเป็นใหญ่ ไม่คิดถึงใจจีบ้างเลยใช่ไหม ไม่คิดเลยหรอว่าถ้าจีแต่งงานไปจีจะเป็นอย่างไง ป๊านั่นแหละที่เห็นแก่ตัว!!" ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ อึนจีเดินขึ้นไปบนตึก ตามมาด้วยเซฮุนที่โค้งผู้เป็นลุงก่อนเดินตามพี่สาวไป
"แกบังคับฉันเองนะจองอึนจี!!" จองพูจีเดินกลับไปที่รถก่อนปิดประตูเสียงดัง รถหรูเลี้ยวออกนอกบริเวณคอนโด
"ป๊าแกกลับไปแล้ว" โบมีปิดผ้าม่านลง ร่างบางขึ้นมานั่งบนเตียงที่มีเพื่อนตัวเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้บนเตียง
"ใจเย็นดิว่ะไอ้จี ไม่มีอะไรหรอก" โบมีพูดพลางลูบหลังปลอบเพื่อน
"แกไม่รู้จักป๊าฉันดี ฉันรู้ว่าป๊าไม่หยุดแค่นี้หรอก ฉันควรทำอย่างไงดีว่ะโบม" อึนจีลุกขึ้นมากอดโบมี
"แกค้านหัวชนฝาขนาดนี้ ป๊าแกคงไม่คิดเรื่องงานแต่งแล้วล่ะ เชื่อฉันสิ!"อึนจีพยักหน้าก่อนใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออก
วันรุ่งขึ้น
ชานยอลนั่งอยู่ในห้องทำงานเพียงคนเดียว ส่วนโชรงวันนี้ออกไปโบสถ์กับมารดา เขาจึงล่วงหน้ามาที่ร้านก่อน เสียงรถมาจอดบริเวณหน้าร้าน ชานยอลลั่กคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนเดินออกมานอกร้าน
"ร้านยังไม่เปิดนะครับ" ชานยอลเอ่ยกับชายชราที่ยืนพิงกับรถของตนอยู่
"ฉันไม่ได้มากินอาหาร แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายปาร์คชานยอล" จองพูจีถอดแว่นกันแดดออกก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน
"ร้านสวยดีนะ" จองพูจีพูดพลางเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงสแลคของตน
"คุณมีอะไรจะพูดกับผมครับ" พูจีหันมาสบตากับชายหนุ่ม ชายชรายิ้มมุทปากพลางลูบไปบริเวณเคราของตน
"ฉันอยากทำอย่างไรก็ได้ให้ลูกสาวฉันยอมกลับบ้านไปกับฉัน"
"ลูกสาว?" ชานยอลขมวดคิ้วแน่น
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย ลูกสาวฉันทำงานอยู่ที่นี้ นายเป็นถึงเจ้าของร้านก็น่าจะรู้ดีนะ"
"เดี๋ยวก่อนนะครับ ร้านผมมีแต่พนักงานผู้ชาย คุณคงจำร้านผิดแล้วล่ะครับ" ชานยอลยืนกรานกับชายชรา
'ตุ๊บ'
จองพูจีตบโต๊ะด้วยความโมโห "แล้วที่เมื่อวานฉันเห็นอึนจีทำงานที่นี้หมายความว่าอย่างไงฮะ!!"
ชานยอลนิ่งเหมือนถูกสตาฟเอาไว้ ผู้หญิงงั้นหรอ!!! งั้นที่ผ่านมาก็... บ้าจริง!!! ชานยอลก้มหน้าลง ร่างกายของเขาเริ่มที่จะชาไปทั้งตัว เขาควรทำอย่างไงดีล่ะ?!!
"ลูกสาวฉันหนีการแต่งงานมา ฉันพยายามตามหาทั่วเกาหลีจนรู้ว่าอยู่ที่โซลแล้วก็ทำงานที่ร้านนาย เมื่อวานฉันลองคุยกับอึนจีแล้วแต่มันไม่ยอมกลับ ฉันมั่นใจว่าถ้าเป็นนาย อึนจีคงจะยอม ขอร้องล่ะ!ถือว่าเห็นใจหัวอกคนเป็นพ่ออย่างฉัน ถ้านายเป็นฉัน นายก็อาจจะทำแบบฉันเหมือนกัน ฉันไม่กวนนายล่ะ หวังว่านายจะทำตามที่ฉันขอนะ" จองพูจีเดินออกจากนอกร้านไป
ชานยอลทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลรินออกมาจากเบ้าตา เขายอมรับว่าตอนแรกที่ได้รู้ว่าอึนจีเป็นผู้หญิงเขารู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อพ่อของอึนจีได้พูดขอร้องให้เขาบอกอึนจีกลับบ้าน ใจของเขาปั่นป่วนไปหมด เขาควรจะทำอย่างไรดี?
ปล่อยไปทั้งๆที่ใจอยากจะรั้งไว้ หรือรั้งไว้ทั้งๆที่อีกที่มีอีกคนอยากให้ปล่อยไป...
"เฮ่นโหลลล พวกเรามาแล้วคร้าบบ" แก๊งค์พนักงานเดินเข้ามา นำทีมโดยจงอินที่ตะโกนนำมาและตามมาด้วยคนที่เหลือที่ต่างก็หัวเราะจงอิน "บอสพี่ชานล่ะครับ" จงอินถามโชรงที่นั่งกอดอกอยู่
"สิงอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้าล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้" โชรงพูดพลางพยักเพยิดไปทางห้องทำงานที่ปิดตายตั้งแต่เช้า
"งั้นเดี๋ยวผมไปดูให้ครับ" อึนจีวางกระเป๋าลงก่อนเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน
เสียงประตูเปิดขึ้น ชานยอลเช็ดน้ำตาแบบลวกก่อนเงยหน้าขึ้นไปมอง ปรากฏเป็นร่างเล็กที่ยืนส่งยิ้มมาให้ "นายเข้ามาทำไม"
"ผมเห็นคุณโชรงบอกว่าบอสอยู่ในห้องนานแล้ว ผมเลยอาสาเข้ามาดูบอสครับ บอสเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมตาเหมือน....คนร้องไห้"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ออกไปได้แล้ว" น้ำเสียงราบเฉยทำให้อึนจีรู้สึกแปลกเข้าไปอีก โดยปกติบอสของเธอจะไม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบแบบโมโนโทนขนาดนี้ ยิ่งดวงตาที่แดงก่ำกับรอยคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่ ทำให้ร่างบางยิ่งมั่นใจว่าคงจะมีอะไรแน่ๆ
"แต่บอสดูไม่ดีเลยนะครับ มีอะไรบอกผมได้นะครับ" อึนจีเดินเข้ามาเท้าโต๊ะไว้ ชานยอลจึงถอยเก้าอี้จนชิดผนัง
"ไม่มีอะไร ออกไปได้แล้ว" เสียงทุ้มเพิ่มความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
"มันต้องมีสิครับ ปกติบอสไม่ใช่แบบนี้ บอสทีอะไรบอกผมมาได้นะครับ"
"ฉันบอกให้ออกไปได้แล้ว!! นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไงฮะ" ชานยอลตบโต๊ะก่อนลุกขึ้นและชี้ไปทางประตูทางออก
"ผมขอโทษครับที่มากวนบอส" ร่างเล็กก้มหน้าต่ำก่อนเดินออกจากประตูไป ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ มือหนาเสยผมขึ้นก่อนลูบไปที่ใบหน้าของเขา
ฉันขอโทษอึนจี....
ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องเหล่าแก๊งค์พนักงานเดินเข้ามาห้อมล้อมร่างบางเอาไว้ อึนจีทรุดลงกับพื้นก่อนปล่อยโฮออกมา
"อึนจีเป็นอะไร" โชรงถาม
"บอสเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ ผมถามบอสไม่ตอบบอกแค่ให้ออกไป ผมน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอครับ"
"ใจเย็นก่อน เฮียว่าบางทีชานยอลอาจจะเครียดเรื่องงานก็ได้ รอให้ชานยอลใจเย็น นายค่อยไปถามใหม่" อึนจีพยักหน้าก่อนเอาหลังมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ร้านboy's cafe คนเยอะ อย่างแรกอาจเป็นเพราะใกล้ช่วงปีใหม่ ร้านทุกร้านในละแวกนี้ทยอยหยุดกันหมด อีกสาเหตุนึงก็คือโปรโมชั่นของทางร้านยังไม่หมดเขตเลยทำให้เหล่านักกินต่างมาที่ร้านอย่างไม่ขาดสาย
ชานยอลเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยสภาพไม่ สู้ดีนัก สายตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างบางที่เขาตวาดไปเมื่อเช้า กำลังยืนเช็ดจานด้วยสภาพไร้วิญญาณ เขาอยากจะเข้าไปขอโทษดังๆกับอึนจี แต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อเขาเลือกแล้วว่าควรจะอย่างไรกับเรื่องราวที่พ่ออึนจีมาขอเมื่อเช้า ตอนนี้แค่ทำได้เพียงขอโทษผ่านสายตาเพียงเท่านั้น
"อึนจีเสริฟ์อาหารหน่อย" เจ้าชายน้ำแข็งมาดนิ่งประจำร้านเรียก อึนจีจึงหันไปมองที่คยองซูพร้อมพยักหน้า มือเรียวหยิบจานที่ตนเช็ดวางไว้ในตะกร้า
'เพล้ง'
เสียงจานใบที่อึนจีเช็ดเมื่อกี้ลงกระทบบนพื้นกระเบื้องของร้าน ทุกคนต่างหันมามองที่อึนจี หญิงสาวที่เป็นคนทำแตกได้แต่ก้มโค้งขอโทษทุกคนในร้าน ชานยอลเห็นจึงเดินเข้ามาหาอึนจีทันที
"นายทำอะไรของนายฮะ" น้ำเสียงโมโนโทนเหมือนกับตอนเช้าดังขึ้น อึนจีหันหลังไม่มองเจ้านายของตนก่อนจะก้มโค้งลงไป
"ผมขอโทษครับ ผมไม่ทันได้มอง" อึนจีกล่าวกับเจ้านาย
"ขอโทษแล้วมันจะดีขึ้นไหม ถ้าเกิดเศษจานไปโดนลูกค้าจะทำอย่างไง"
"ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับบอส"
"เหอะ!ไม่ได้ตั้งใจ แล้วที่ทำแตกนี้ผีผลักว่างั้น"
"ผม" อึนจีก้มหน้าร้องไห้ จงอิน เซฮุน โชรงเดินเข้ามาดูเหตุการณ์
"ใจเย็นก่อนชานยอล อึนจีพึ่งทำจานแตกครั้งแรก แล้วจานที่แตกก็ไม่ได้ได้โดยใครด้วย ไม่เป็นอะไรหรอก" โชรงเอ่ยกับน้องชาย
"เป็นสิครับ มีครั้งแรกเดี๋ยวก็มีครั้งต่อไป ผมไม่อยากมีปัญหาอีก" ชานยอลหันไปมองที่อึนจี ร่างสูงกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนพูดในประโยคที่ขัดกับความรู้สึกของตัวเอง "ฉันไล่นายออก"
"พี่มันจะไปป่าวว่ะ แค่คนทำจานแตกเอง" จงอินที่ยืนเงียบอยู่นายเอ่ยกับชานยอล
"นั่นสิครับบอส ผมเองก็เคยทำจานแตกเหมือนกัน" เซฮุนเอ่ย
"คำสั่งขอฉันถือว่าเป็นที่สิ้นสุด นายออกไปได้แล้วอึนจี" ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว มือหน้าจิกลงไปที่กางเกง
อึนจี..ฉันขอโทษ
อึนจีมองหน้าบอสเล็กน้อยก่อนโค้งและเดินออกจากร้านทันที
"พี่แม่งไม่มีเหตุผลเลยว่ะ" จงอินผลักอกพี่ชายของตนก่อนจะเดินออกไป
"ผมก็ผิดหวังในตัวบอสมากๆนะครับ" เซฮุนพูดก่อนเดินตามจงอินออกไป
โชรงมองหน้าน้องชาย ที่จริงเธอดูก็รู้ว่าชานยอลคิดอะไรกับอึนจี ซึ่งชานยอลไม่มีวันที่จะทำอะไรแบบนี้แน่นอน โชรงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนเดินออกไป ชานยอลทุบโต๊ะดังฉาด ก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลออกมา
ระยะทางที่อึนจีเดินมาห่างจากร้านพอสมควร อึนจีเอามือกุมที่หน้าอกของตัวเองพร้อมกับร้องไห้ออกมา
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ของอึนจีดังขึ้น ร่างบางหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ปรากฏเป็นเบแร์ของผู้เป็นพ่อ เธอจึงกดรับทันที
[ตกลงแกจะกลับกับป๊าไหม]
อึนจีระงับเสียงสะอื้นสักครู่ เธอจึงพูดออกไปกับป๊าของเธอทันที "จีจะกลับกับป๊า แล้วจะกลับให้เร็วที่สุดด้วย"
...................................
ทำไมตอนนี้มันเศร้าอย่างงี้ TT แต่งไปก็จะร้องไห้ไป
ที่บอสเลือกทำอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าอยากจะให้อึนจีไป แต่ด้วยสิ่งที่ป๊าอึนจีพูด ทำให้ชานยอลต้องเลือกที่จะให้อึนจีไป
ตอนต่อไปมาดราม่ากันอีกหน่อย แต่คงไม่มากเท่าตอนนี้แน่นอน
พูดคุยในเกี่ยวกับนิยาย
ติดแท็ก #บอยคาเฟ่ต์ นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น