ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : หึง
"อร่อยจัง" ร่างเล็กบรรจงตักบรรดาอาหารจีนที่กองอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรงคนจ่ายตังค์ที่นั่งมองอย่างเอ็นดู "หัวเราะอะไรฮะบอส"
"หัวเราะนายล่ะ คนอะไรปากบอกว่าไม่ชอบแต่กลับกินของเค้าสักงั้น"
"คนละอย่างกัน นั่นอ่ะเรื่องส่วนตัว ส่วนนี่เรื่องงาน มันคนล่ะส่วนกัน" อึนจีพูดพลางยักคิ้วให้กับชายหนุ่ม
'Rrrr'
"เดี๋ยวฉันมานะ" ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ของตนก่อนเดินออกจากนอกร้านไป
"แค่กๆ" อึนจีไอเนื่องจากติ๋มซำชิ้นโตไปติดที่คอเธอ ร่างเล็กมองไปที่กาน้ำสีขาวที่วางไว้กลางโต๊ะ เธอจึงหยิบขึ้นมาก่อนรินลงไปที่แก้วเล็กที่วางเข้าชุดกัน น้ำใสไหลเข้าคอเธอท่ามกลางความฝืดและขมในเวลาเดียวกัน "น้ำอะไรเนี่ยทำไมขมจัง ช่างเถอะกินต่อดีกว่า"
ชานยอลเดินเข้าร้านมาเห็นลูกน้องของตนกำลังนอนโดยมือนึงถือแก้วส่วนอีกมือถือตะเกียบอยู่ แก้มของร่างเล็กแดงขึ้นพร้อมกับไอร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกาย "อึนจีๆอึนจีๆ"
ชานยอลมองไปที่แก้วน้ำที่ลูกน้องของตนถือไว้ เขายกขึ้นมาพร้อมกับดมกลิ่นน้ำใสๆที่อยู่ก้นแก้ว "เฮ้ย!นี่มันเหล้าขาวนี่ อย่าบอกนะว่า.......ชิบหายแล้วไง" ชานยอลสบถเล็กน้อยก่อนเขย่าร่างเล็กให้ตื่น
"อ้าวบอสมาล้าวววมานี่ม่ะมากินน้ามนี่กับโผมก่อนนน คิคิ" อึนจีพูดพลางหัวเราะไปมา
"อึนจีนายเมามากแล้วกลับบ้านไป เดี๋ยวฉันไปส่ง" ชานยอลดึงร่างเล็กขึ้นแต่ทว่าไม่มีทีท่าว่าเธอจะยอมทำตาม
"ครายมาววไม่มี๊ กินต่อเร็วว"
"นายไงเร็วๆสิ"
"ม่ายต้องมายุ่งกับโคนอย่างโผม อย่าทามห้ายโผมรู้สึกผิดมากกว่านี้ด้ายม้าย" อึนจีพูดพลางสะบัดแขนออกจากชายหนุ่ม
"ทำไมนายต้องรู้สึกผิดกับฉันด้วยฮะ" ชานยอลพูดกับร่างเล็กที่สติเริ่มหายไปทีล่ะนิด
"ก็โผม...โผม...โผมมม คร่อก!!" อึนจีพูดสลบลงไปบนโต๊ะ ชานยอลส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนนำท่อนแขนวางไว้บนไหล่ของเขาและพยุงร่างบางที่เมาจนไม่รู้เรื่องออกจากร้านไป
แสงแดดยามเช้าสะท้อนเข้ามาจากนอกหน้าต่าง เปลือกตาของอึนจีค่อยๆขยับขึ้นพร้อมกับอาหารมึนหัวที่เป็นเหมือนของแถมยามเช้า อึนจีขยี้ตาเล็กน้อยก่อนหยิบนาฬิกาที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาดู "ชิบหาย!!จะ9โมงแล้ว สายแล้วๆ" ร่างเล็กรีบผุดออกจากเตียงนอนทันที
เสียงดังเอะอะทำให้โบมีละออกจากหน้าจอโน้ตบุ๊คพร้อมกับดันแว่นของตัวเองลงเพื่อดูเพื่อนสาวที่วิ่งเตลิดออกมาน้อกห้อง "ยัยจี!แกเป็นอะไรของแกเนี่ย"
"ฉันสายแล้วนะสิ ทำไมไม่ปลุกฉัน!!" อึนจีพูดพลางหยิบผ้าขนหนูเตรียมเข้าห้องน้ำ
"หยุด!ยัยจี" ทนายสาวห้ามเพื่อนของตน "เมื่อวานแกเมามาบอสแกมาส่งแกที่ห้องแล้วก็ให้แกหยุดงานหนึ่งวันด้วย"
"ฮะ!ว่าไงนะ" อึนจีตะโกนเสียงดัง
"ตามที่พูดล่ะ แล้วทำอีท่าไหนล่ะถึงเมาขนาดนั้น" โบมีถามเพื่อนของตน
"ก็เมื่อวานช่ะฉันกินติ๋มซำแล้วก็กินน้ำ...ใช่แน่ๆน้ำนั้นต้องเป็นเหล้าแหง่เลย โอ้ย!แล้วฉันทำอะไรต่อหน้าบอสไปบ้างเนี่ย"
"ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆตอนนี้แกรีบไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวสะ ฉันจะได้ไปทำงานบ้าง" อึนจีพยักหน้าก่อนเข้าไปอาบน้ำ
@Boy's cafe
"เอาล่ะ!วันนี้อึนจีหยุดงาน ฉันเลยจะสลับตำแหน่งกันนิดหน่อย นายซูโฮวันนี้นายมาเสริฟ์แทนเดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารกับคยองซูเอง" เสียงหวานของโชรงกล่าวขึ้นท่ามกลางความไม่พอใจอย่างแรงของซูโฮ
"ทำไมต้องเป็นผมด้วย" ซูโฮกล่าว
"ไม่มีคำอธิบาย ก็แค่อยากให้นายมาเสริฟ์ จบนะ!! เอาล่ะทุกคนแยกย้ายแสตนด์บายตามจุดของตัวเองได้แล้ว"
"แต่ผม.." ซูโฮพูดขึ้นแต่ว่าโชรงขัดเอาไว้ก่อน
"ไม่มีแต่ นายไปทำหน้าที่นายได้แล้ว เข้าใจไหม" โชรงพูดพลางหยิบผ้ากันเปื้อนมาผูกเอวก่อนเข้าไปในครัว ซูโฮสบถเล็กน้อยก่อนเดินไปประจำจุดของตัวเอง
"แก!ฉันได้ข่าวลือหึ่งมาว่าวันนี้ร้านบอยคาเฟ่ต์มีพนักงานเสริฟ์ใหม่ชั่วคราวเพราะพี้อึนจีลางาน" หนึ่งในเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายแก๊งค์เดียวกับที่ขอไลน์เซฮุนกับจงอินเมื่อครั้งก่อนเอ่ยขึ้นสร้างความฮือฮาขึ้น
"แล้วพี่อึนจีสุดรักฉันเป็นอะไรแกร๊" เด็กสาวอีกคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลที่เมนตัวเองเกิดไม่มาทำงาน
"ไม่รู้แก แต่ที่ฉันรู้คือว่าพี่คนนี้หล่อแซ่บมากกกก" เด็กสาวคนแรกเอ่ยพร้อมกับตาลุกวาว
"จริงอ่ะ แต่จะสู้พี่จงอินฉันได้หรอ" เด็กสาวผมบ๊อบเอ่ยขึ้น
"จะสู้ได้หรือว่าไม่ได้คอยดูหรือกัน นั่นไงออกมาแล้ว" เด็กสาวคนดังกล่าวชี้ไปทางซูโฮที่เดินออกมาจากหลังร้านทำให้เด็กสาวแก๊งค์ดังกล่าวถึงกับอ้าปากค้าง
"หล่อ" เด็กสาวผมบ๊อบเอ่ย
"เท่" เด็กสาวเมนอึนจีเอ่ย
"ขาวผ่อง" เด็กสาวผมลอนเมนเซฮุนเอ่ย
"สุภาพบุรุษ" เด็กสาวผู้คลั่งไคล้ชานยอลเอ่ย
"ยิ้มหวาน" ตบท้ายด้วยเด็ กสาวตัวกระจายข่าวเอ่ย
"ฉันขอ!!!" เหล่าแก๊งค์นางฟ้า(?)เอ่ยขึ้นเสียงดัง ทำให้คนในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" ซูโฮเดินเข้ามาถามเหล่าชาวแก๊งค์ ทำให้เด็กสาวเหล่านั้นหันไปทำตาพริบพราวใส่
"เปล่าพี่..." เด็กสาวผมลอนเอ่ยพร้อมกับหันไปทางป้ายชื่อตรงหน้าอก "พี่ซูโฮ"
"ครับ นี่น้ำดื่มครับ" ซูโฮเอ่ยขึ้น
"ขอบคุณค่ะ" เหล่าเด็กสาวเอ่ยถึงพร้อมกันก่อนบิดม้วนไปมา
'ตึก'
วางถ้วยดังขึ้นทำให้คยองซูที่ง่วงหน้าเตาแก๊สหันมามองเจ้านายสาวที่ยืนอยู่ตรงช่องส่งอาหารพร้อมจ้องเขม็งไปทางซูโฮที่ยืนคยกับเด็กสาวคนนั้นทีคนนี้ที
โอ้ย!!!หงุดหงิดเว้ย....
"คุณโชรงครับส่งถ้วยมาหน่อยครับ" คยองซูเอ่ยแต่ก็ไม่มีทีท่าเจ้านายสาวจะขยับเลยแม้แต่น้อย "คุณโชรงครับ!!คุณโชรง!!"
"โอ้ย!จะเสียงดังทำไมอยู่กันแค่นี้เอง" โชรงหันไปตวาดชายร่างเล็กก่อนส่งถ้วยไปทางคยองซู
"ก็ผมเรียกคุณโชรงตั้งหลายครั้งแล้ว คุณโชรงก็ไม่หันมาสักทีนิครับ" คยองซูยกถ้วยมาวางหน้าโชรง "ฝากใส่พริกไทยด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปทำออเดอร์ต่อไปก่อน"
"ชะแว่บ~ มาแล้วครับคุณโชรง" เซฮุนสไลด์ตัวเหมือนกับเหล่าไอดอลที่เต้นบนเวทีm countdown "ดูนั่นสิครับคุณโชรงเฮียแกนี่จะเสน่ห์แรงนะครับ ผมว่าสลับหน้าที่ก็ดี แต่คงจะไม่ได้เพราะพี่อึนจีแกทำอาหารไม่เป็น5555"
เซฮุนพูดพลางหันไปทางโชรงที่บิดพริกไทยพร้อมจ้องไปทางเฮียของเขา พริกไทยจำนวนมากอยู่บนแกงจนแถบล้นออกมานอกถ้วย ชายหนุ่มเบิกตากว้างก่อนตะโกนออกมาเสียงดัง "คุณโชรงครับ!!!พริกไทยล้นแล้วครับ"
"เฮ้ย!!" โชรงจิ๊ปากเล็กน้อย "นายนี่มัน!! รอแปปนึงนะเดี๋ยวไปทำใหม่"
"แปลกไปนะเนี่ย มันต้องมีซัมติงชัวร์" เซฮุนพูด
'ก๊อกๆ'
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้หญิงสาวล่ะถุงขนมใบโตก่อนจะเดินไปเปิดประตู "ยัยโบมกลับมาแล้ว...บอส" อึนจีเบิกตากว้าง คนที่อยู่ภายนอกนั้นไม่ใช่โบมีเพื่อนสาวของตนแต่เป็นบุคคลที่เธอก่อเรื่องไว้เมื่อวาน
ซวยแล้วไง!!!!!
"คือฉันผ่านมาแถวนี้เลยซื้อข้าวต้มมาฝาก" ชานยอลพูดขึ้น ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะออกจากร้านเลย!! แต่ทำไมไม่รู้ช่วงที่อยู่ร้านใจของเขาเป็นห่วงแต่พนักงานตัวเล็กของเขาตลอด เขาจึงตัดสินใจแวะมาเยี่ยมที่ห้องพักพร้อมกับซื้อข้าวต้มมาเผื่อด้วย
"บอสเข้ามาก่อนสิครับ" อึนจีพูดด้วยน้ำเสียงปกติซึ่งขัดกับหัวใจของเธอที่เต้นโครมครามเหมือนจังหวะดิสโก้
"เพื่อนนายยังไม่กลับอีกหรอ" ชานยอลถาม
"ครับคงเกือบๆสองทุ่มโน่น"
"แล้วนายเป็นไงบ้างดีขึ้นหรือยัง"
"ก็ดีขึ้นแล้วครับมีมึนๆนิดหน่อย" อึนจีพูดพลางยิ้มแห้งๆ
"งั้นห้องครัวอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปเทข้าวต้มให้เสร็จแล้วจะได้กินยา"
"บอสไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปเทเอง"
"นายมึนๆหัวอยู่ไม่ใช่หรอ ให้ฉันไปเทให้เถอะ"
"งั้นเดินไปทางนี้แล้วเลี้ยวซ้ายครับ" ชานยอลพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปในห้องครัว
"เป็นไงอร่อยไหม"
"อร่อยครับ"อึนจียิ้มตอบรับ "บอสไม่กลับร้านหรอครับเวลานี้คนคงเยอะแล้ว"
"ฉัน..เออ..ขออยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเพื่อนเธอจะกลับได้ไหม" อึนจีเงยหน้าขึ้นมาถ้วยข้าวต้ม ดวงตาคู่สวยมองไปที่ดวงตาลึกของอีกฝ่ายทำให้ใจเธอเต้นแรงถี่ขึ้น ดวงตาคู่นั้นแผ่รังสีความห่วงใยออกมาทำให้รอบข้างของอึนจีเริ่มอุ่นขึ้น หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนพยักหน้าเบาๆให้กับบอสของเธอ
'ปึก'
"ขอโทษนะค่ะพอดีร้านปิดแล้วค่ะ" โชรงตบโต๊ะทำให้เหล่าสาวๆที่แอบส่งสายตาหวานให้กับซูโฮถึงกับหนีแทบไม่ทัน
"ขอโทษค่ะ ไว้เจอกันนะค่ะพี่ซูโฮ" หญิงสาวทิ้งบอมบ์ลูกโตเอาไว้ ทำให้โชรงยิ่งหัวเสียหนักเข้าไปอีก
"นายไม่รู้จักเวลั่มเวลาเลยนะ นี้ก็เกือบจะสามทุ่มล่ะมัวร์แต่คุยกับลูกค้าอยู่นั่นแหละ ไปถูพื้นได้แล้ว!!!"
"คร้าบบบ" ซูโฮพูดพลางหยิบไม้ม็อบมาถูพื้น
"มาเฮียผมช่วย" จงอินกับเซฮุนหยิบไม้ม็อบก่อนจะมาลงมือแต่โชรงดั้นถามเสียก่อน
"จงอินเซฮุนนายสองคนไม่ต้อง ให้นายซูโฮคนเดียวก็พอ แค่นี้คงไหวเนอะ" โชรงยิ้มพร้อมด้วยความเจ้าเล่ห์
จงอินเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงเรียกตัวน้องชายสุดที่รักกับเพื่อนมาดนิ่งที่พึ่งออกจากครัวมารวมตัวกันทันที "ฉันว่าวันนี้คุณโชรงแปลกๆนะ"
"ใช่พี่ ตอนบ่ายคุณเธอเล่นระดมใส่พริกไทยแต่สายตาที่จิกที่เฮียอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ" เซฮุนเสริมทัพ
"วันนี้ฉันเห็นคุณโชรงมองที่เฮียแล้วกำมือเเน่นด้วย" คยองซูพูด
"หรือว่าคุณโชรงหึงเฮีย!!" จงอินพูดสร้างความตกใจแก่เหล่าสมาชิกอย่างมาก
"เฮ้ย!ไม่หรอกมั้ง" คยองซูพูด
"แต่ผมว่าใช่นะพี่ คิดดูสิใครที่ไหนจะมาโกธรผู้ชายตอนคุยกับคนอื่นถ้าไม่ใช่ว่าหึง"
"ใช่ๆเซฮุนพูดถูกฉันว่าเราคงต้องบอกเฮียแล้วล่ะ" ทั้งสามคนพยักหน้าพร้อมกัน
"เฮียพวกเรามีเรื่องจะบอก" จงอินพูดขึ้น
"อะไร?" ซูโฮวางไม้ม็อบพิงไว้กับขอบโต๊ะ
"พวกเราคิดว่า...คุณโชรงหึงเฮียอ่ะ" เซฮุนพูดขึ้น
"บะ...บ้า คิดอะไรของพวกนายเนี่ย คนอย่างคุณโชรงเนี่ยนะจะหึงเฮีย ที่เค้าใช้งานเฮียก็เพราะหมั่นไส้มากกว่า" ซูโฮพูดขึ้นก่อนหลุบใบหน้าต่ำลงเพื่อนไม่ให้ใครเห็นสีหน้าที่แท้จริง
"จริงๆนะเฮียขนาดพี่คยองซูยังคิดเหมือนกันเลย" คยองซูพยักหน้ารับคำของเซฮุน
"นายซูโฮ!!ทำไมถูพื้นฮะ พวกนายสามคนก็เหมือนกันกลับกันได้แล้ว"
"คร้าบบ" ทั้งสามคนพูดก่อนหยิยกระเป๋าและเดินออกนอกร้านไป
"ถูพื้นไปสิมองอยู่ได้" โชรงพูดพลางนั่งลงและหยิยสมาร์ถโฟนของตัวเองขึ้นมาแต่ตาก็เหลือบๆมองที่ชายหนุ่มไม่ห่าง
"โอ้ย!เสร็จสักที ปวดหลังหมดล่ะ" ซูโฮพูดพลางบิดเอวไปมา
"แก่แล้วก็อย่างงี้แหละ ทีหลังหัดกินบ้างพวกแคลซงแคลเซียมอ่ะ"
"คุณเป็นห่วงผมหรอไง"
"ปะปะ..เปล่านายกลับไปได้แล้วไป"
"คุณยังไม่กลับหรอ" ซูโฮพูดพลางหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย
"ยังอ่ะ รอชานยอลอยู่ เห็นออกไปเยี่ยมอึนจีตั้งแต่บ่ายล่ะยังไม่กลับเข้ามาอีก" ซูโฮฟังสักครู่ก่อนวางกระเป๋าเป้ของตนลงบนโต๊ะ
"งั้นผมรอเป็นเพื่อนคุณเอง"
"ไม่ต้องหรอกนายกลับบ้านไป ฉันอยู่คนเดียวได้" โชรงเอ่ยปากไล่ชายหนุ่ม
"อยู่คนเดียวมันอันตรายนะคุณ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเถอะนะ"
"แล้วแต่นายหรือกันแต่ถ้าพรุ่งนี้นายมาสาย ฉันหักเงินเดือนนายแน่ๆ" ซูโฮหัวเราะให้กับความเคี่ยวของเจ้านายสาวจอมแสบก่อนพยักหน้า
"คุณหิวไหม"
"นิดนึงอ่ะ"
"งั้นผมไปทำอะไรมาให้คุณกินนะ รอแปป" โชรงพยักหน้าตอบรับ
10 นาทีผ่านไป
"มาแล้วคุณ" เสียงซูโฮดังออกมาจากครัวกับหม้อรามยอนหม้อใหญ่ที่กินมีอนุภาพร้ายแรงต่อกระเพาะโชรงเป็นอย่างมาก "ในครัวมีแค่รามยอนอ่ะ คุณกินได้ใช่ไหม"
"ฉันกินได้หมดล่ะ ขอบใจนะ" โชรงหยิบตะเกียบที่วางข้างหม้อก่อนโซ้ยรามยอนอย่างไม่แคร์สื่อ "นายไม่กินหรอ"
"คุณกินเถอะ"
"งั้นนายเอานี่ไป" โชรงยื่นตะเกียบซีกหนึ่งให้กับซูโฮ
"มันจะกินได้ไงคุณ"
"โอ้ย!จะไปยากอะไร ทำอย่างงี้สิ!" โชรงจิ้มตะเกียบ(ที่มีข้างเดียว)ลงไปในหม้อรามยอนก่อนที่จะหมุน360องศาและจ้วงเข้าปาก ซูโฮจึงทำตาม ทั้งคู่อิ่มหน่ำสำราญกับรามยอนพร้อมกับประจุเล็กๆที่เริ่มแล่นเข้ามาในขั้วหัวใจ ประจุที่ทุกคนมักจะได้รับเมื่อเจอกับคนที่ใช่ ประจุที่ทุกคนเรียกว่า "ความรัก" นั่นเอง......
.................................
โอ้ย!!เปลี่ยนคู่หลักเป็นซูรงดีไหมมม หวานกว่าคู่หลักเราสักอีกกก
.................................
โอ้ย!!เปลี่ยนคู่หลักเป็นซูรงดีไหมมม หวานกว่าคู่หลักเราสักอีกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น