[exopink] Boy's Cafe♡~

ลำดับตอนที่ #7 : ความลับที่ถูกเปิดเผย

          ฮัลโหลลล ขอเปลี่ยนเวลาที่โชรงเลือกแทนตัวเองกับชานยอลจาก 'พี่' เป็น 'เจ๊' นะคะ เพราะเวลาที่คู่ซูรงปะทะกันจะได้ไม่งงเนอะ :)

 

...................................................................................................................      

          อึนจีสวมเสื้อฮู้ดตัวโคร่งทับเสื้อยืดที่อยู่ด้านในก่อนหยิบกระเป๋าเป๋เดินออกจากห้องไปหาน้องชายตัวแสบที่ยืนยิ้มเหมือนแป๊ะยิ้มอยู่

 

          "เสร็จแล้วช่ะ" เซฮุนเอ่ยถาม

 

          "อ่าหะ" อึนจีพยักหน้า ตอนนั้นเองโบมีที่พึ่งเดินออกมาจากห้องนอนเห็นสองศรีพี่น้องพร้อมกระเป๋าใบโจจึงเอ่ยถาม

 

          "อึนจีเซฮุนนี่จะเก็บกระเป๋าไปไหนล่ะ" โบมีพูดพลางขยี้ตาไปมา

 

          "อ้าว!ฉันลืมบอกแกหรอเนี่ย" โบมีพยักหน้า "พรุ่งนี้ร้านเปิดอ่ะฉันกับไอ้ฮุนเลยจะไปนอนค้างที่ร้าน"

 

          "อืมม โชคดีนะแก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปอุดหนุน" โบมีเดินมากอดเพื่อนสาวของตน

 

          "ขอบใจแกมากนะ อยู่คนเดียวระวังตัวด้วย ใครมาเคาะอย่าเปิดเด็ดขาดรู้ไหม"

 

          "ได้ค่าคุณแม่อึนจี" โบมีทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร "แกรีบไปเถอะเดี๋ยวจะสาย" อึนจีพยักหน้าและเดินออกไปพร้อมเซฮุน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          อึนจีกับเซฮุนเดินเข้ามาในร้าน สายตาของอึนจีมองไปเห็นโชรงที่นั่งตะไบเล็บอยู่ "สวัสดีครับคุณโชรง" อึนจีเอ่ย

 

          "มาแล้วหรอ นายสองคนช่วยไปยกพวกกระถางหลังร้านหน่อย" โชรงพูด

 

          "ได้ครับ" อึนจีกับเซฮุนพูดพร้อมกัน พร้อมกับวางกระเป๋าเป๋ลงบนโต๊ะ

 

         

          'Rrrrrr'

 

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โชรงหันไปหากระเป๋าต้นเสียงปรากฎเป็นกระเป๋าเป๋ของอึนจี "อึนจีโทรศัพท์เข้า"

 

          "ครับคุณโชรง" อึนจีขานรับพร้อมวิ่งออกมาเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาแต่ทว่ากระเป๋าตังค์ของอึนจีได้หล่นและกางออก โชรงเห็นจึงหยิบขึ้นมา เธอไปไปที่บัตรประชาชนของอึนจี โชรงเบิกตสกว้าง 'นี่มัน....'

 

          "ขอบคุณ คุณชะ...." อึนจีกันมาหาโชรงที่ถือกระเป๋าตังค์ของเธอออก อึนจีเม้มปากเข้าหากันและก้มหน้าลง 'มันจบแล้วไอ้จีเอ๊ย'

 

          "อึนจีเรามีเรื่องต้องคุยกัน ตามฉันมา" โชรงเดินออกจากร้านไป อึนจีถอนหายใจออกมาดังๆก่อนเดินตามไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "นี่มันอะไรอึนจี!!!" โชรงพูดด้วยน้ำเสียงตะคอก "ตอบสิคืออะไร!!"

 

          อึนจีก้มหน้าลงพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา สมองของเธอเป็นสีขาวโพลนไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คนตรงหน้าฟังแล้วถ้าเธอบอกแล้วคนตรงหน้าจะเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะบอกหรือเปล่า

 

          "เอาล่ะฉันมีทางเลือกจะบอกฉันดีดีหรือจะให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกชานยอล" โชรงยื่นข้อเสนอกับหญิงสาวตรงหน้า "เงียบ...แสดงว่าจะให้ฉันบอกชานยอลใช่ไหม ได้ๆๆ" 

 

          โชรงกำลังลุกออกไปแต่อึนจีคว้ามือของหญิงสาวเอาไว้ก่อน "ฉันจะเล่าความจริงให้คุณฟังคะ" อึนจีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา บางทีการเล่าความจริงให้คนตรงหน้าฟังมันก็ดีกว่าการที่บอสของเธอรู้ความจริง

 

          "เอาล่ะเล่ามาสิ ฉันรอฟังอยู่" โชรงนั่งลงฟังสิ่งที่อึนจีจะพูด

 

          "คือที่จริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะปลอมตัวเป็นผู้ชายเลยนะคะ ฉันหนีการแต่งงานมาที่นี้แล้วเจอกับบอส ช่วงนั้นฉันจำเป็นต้องตัดผมเพราะลูกน้องของพ่อฉันตามฉันมา บอสก็เลยคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย แต่ฉันไม่ได้มีเจตนาที่จะหลอกลวงหรือจะต้มตุ๋นใคร ขอแค่มีงานทำแล้วก็รอดจากการแต่งงานก็แค่นี้ แต่ถ้าคุณโชรงคิดว่าฉันทำไม่ถูกยังไง ฉันจะลาออกคะ แต่ขอแค่อย่าไล่ไอ้ฮุนมันออกเพราะเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวด้วยอะไรเลย" อึนจีปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

 

          โชรงมองหญิงสาวตรงหน้า เธอถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนพูดออกมา "เอาละ เธอไม่ต้องออกอะไรทั้งนั้น ฉันจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แต่เธอต้องสัญญานะว่าจะบอกเรื่องนี้กับทุกคน" 

 

          "คะ ขอบคุณคุณโชรงมากนะคะ" โชรงยิ้มก่อนเดินจากไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "เอาละมาครบแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้เราจะเปิดร้านกันแล้วนะ เพราะฉะนั้นวันนี้เราจะไปแจกใบปลิวกัน แบ่งเป็นสามกลุ่มหรือกันเนอะ" ชานยอลเอ่ยกับลูกน้องของตนที่ยืนเรียงรายกันอยู่

 

          "เจ๊ขอบายนะ ข้างนอกฝุ่นเยอะ เจ๊ขี้เกียจจะไปขัดหน้าใหม่" โชรงพูดพลางกดสมาร์ถโฟนเครื่องหรูของตน

 

 

          "ถ้างั้นก็กลุ่มละ2คนเนอะ" 

 

          "เฮ้ย!ฮุนไปแถวย่านเมียงดงกัน แถวนั้นอ่ะสาวๆสวยๆแจ่มๆเยอะเลย" จงอินกระซิบกับเซฮุน เซฮุนได้ฟังผู้เป็นพี่พูดก็พยักหน้าตกลงทันที "บอสครับผมกับฮุนจะไปแถวเมียงดงครับ"

 

          "โอเคนี่ใบปลิวร้านข้างหน้ามีคูปองกินฟรีด้วยนะ" ชานยอลยื่นใบปลิวให้กับลูกน้องทั้งสองก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งออกจากร้านไป

 

          "คยองซูไปกับเฮียป่ะ" ซูโฮพูด คยองซูพยังหน้าตอบรับซูโฮ "เฮียกับคยองซูไปแถวทงเเดมุนนะ" ชานยอลพยักหน้าก่อนส่งใบปลิวให้

 

          "งั้นก็เหลือเราสองคนล่ะนะ" ชานยอลหันไปทางร่างเล็กที่สวมเสื้อฮู้ดตัวโคร่ง

 

          "แล้วเราจะไปตรงไหนดีครับบอส" 

 

          "อืมม....ไปฮงแดกันเถอะ" อึนจี พยักหน้าตอบรับ "เจ๊รงผมไปล่ะนะ"

 

          "อืมม โชคดีนะ" โชรงเงยหน้าขึ้นมาตอบน้องชาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "พรุ่งนี้อย่าลืมมาแวะร้านบอยคาเฟต์ ซอยa ถนนยางกี(ตรงนี้สมมุตินะ555) ถ้านำใบปลิวนี้มากินฟรีนะครับ" ชานยอลแจกใบปลิวและพูดชี้ชวน

 

          "บอสพักก่อนก็ได้นะครับตะโกนมา2ชั่วโมงแล้ว" 

 

          "ไม่เป็นไรฉันยังไหว นายพักก่อนก็ได้นะ" 

 

          "ไม่เป็นไรครับ บอสไม่พักผมก็ไม่พัก" อึนจียิ้ม ทันใดนั้นเองสายตาของเองพลันไปเห็นชายร่างสูงสองคนที่เดินมาทางที่เธอเดินอยู่ เธอจำได้ว่านี่คือลูกน้องของป้าเธอ!!!

 

          ให้ตายสิจะตามยันลูกบวชเลยไหมล่ะ!!

 

          อึนจีหยิบฮู้ดขึ้นมาสวมปกปิดหน้าตา ชานยอลเห็นการกระทำของลูกน้องคนสนิทเลบถาม "นี่นายเป็นอะไร"

 

          "เปล่าๆๆครับ เออ!จริงสิผมยืมแว่นกันแดดบอสหน่อย" อึนจีชี้ไปทางแว่นกันแดดแบรนด์ดังที่เสียบไว้ตรงอกของชานยอล

 

          "นายจะเอาไปทำอะไร"

 

          "หน่าบอส แปปเดียว"

 

          "อะอะ" ชานยอลยื่นแว่นกันแดดให้ อึนจีจึงรับสวมและหันไปอีกทางทันที "อะไรของนายฮะเนี่ย" ชานยอลยังไม่ทันได้คำตอบชายร่างสูงเดินเข้ามาหาชานยอลก่อน

 

          "นี่รู้จักผู้หญิงในรูปมั้ย" ชายร่างสูงยื่นรูปถ่ายให้ชานยอล 

 

          ชานยอลมองไปที่รูปปรากฎเป็นผู้หญิงที่กำลังยิ้มจนตาแถบปิด คุ้นมาก...รอยยิ้มนี้คุ้นมาก แต่เขานึกไม่ออกว่าเคยเห็นมาจากไหน แต่จะว่าไปหลังจากที่เขากลับมาจากแอบเอเขาแถบจะไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนไหนเลยยกเว้นแม่กับโชรง 'สงสัยเขาคงมโนไปเองล่ะมั้ง'

 

          "ไม่เลยครับ" ชานยอลส่งรูปคืนให้กับชายร่างสูง

 

          ชายร่างสูงเหลือบไปเห็นร่างเล็กที่ไม่เพียงแค่คลุมด้วยฮู้ดกับสวมแว่นดำเท่านั้นดั้น!เอาใบปลิวมาปิดหน้าอีก ถ้าใครเห็นคงคิดว่าลูกน้องเขาเป็นโจรก็เป็นได้ ชานยอลส่ายหน้ากับอาการของร่างเล็ก ร่างสูงจึงเดินไปจับตัวอึนจีทันที "นี่นาย"

 

          "ไม่ครับ ผมไม่รู้จักใครทั้งสิ้น ผมไม่รู้จักจริงๆๆ" อึนจีหันมาก่อนโบกมือไม่มา ชานยอลเห็นอย่างงั้นจึงอดขำไม่ได้

 

          "เด็กบ๊องเอ๊ย!!พวกนั้นไปตั้งนานแล้ว" อึนจีหยุดการกระทำดังกล่าว "นี่นายเป็นอะไรไปฮะ ทำท่าอย่างกับเคยฆ่าคนมา"

 

          "เปล่านิฮะ ผมแค่...แค่...แค่อยากจะเป็นฮิปฮอปโย่ว์โย่ว์เท่านั้นเอง" อึนจีพูดพลางทำท่าไปมา

 

          "ติ๊งต๊องหน่า"

 

          "อ้าว!!ก็ผมเห็นเมื่อกี้เค้าแต่งแล้วเท่ดี เลยอยากแต่งตามบ้าง"

 

          "แล้วแต่นายหรือกัน ส่วนแว่นอ่ะเมื่อไหร่จะคืน"

 

          "โห..ขี้งกเอาคืนไปเลยไม่เอาแล้ว" อึนจีถอดแว่นคืนให้ชานยอล

 

          "ไม่เป็นฮิปฮอปแล้วหรอ"

 

          "ไม่แล้ว" อึนจียู่ปากเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปแจกใบปลิว ชานยอลหัวเราะเล็กน้อยก่อนหันไปแจกต่อ ทำไมนะ..ทำไมเวลาที่เขาอยู่กับร่างเล็กทีไรเขารู้สึกสดใสทุกที เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          เสียงกรนของชายหนุ่มผิวสีแทนทางด้านซ้ายกับเสียงกรนชายหนุ่มที่มีดีกรีเป็นน้องชายของตนทางด้านขวาต่างพร้อมใจประสานเสียงกันอย่างกับวงออเคสตร้า ทำให้อึนจีไม่มีทีท่าจะหลับลงเลย เธอลุกขึ้นมาถอนหายใจสักพักก่อนหยิบเสื้อคลุมและเดินออกจากร้านไป

 

          อึนจีเดินออกมานแกร้าน เธอเห็นชายหนุ่มร่างสูง เรือนผมสีดำขลับถูกสะท้อนกับแสงของพระจันทร์มำให้น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก 'คิดอะไรของแกว่ะไอ้จี ท่องไว้นั้นบอส!! นั้นบอส!!'

 

          "อ้าวอึนจีนอนไม่หลับหรอ"

 

          "ครับ บอสด้วยหรอครับ"

 

          "อืมม ฉันคิดเรื่องร้านนิดหน่อยอ่ะ"

 

          "อย่าคิดมากสิครับ ร้านเราต้องคนเยอะแน่นอน เราแค่ต้องสู้!!!" 

 

          "สู้!!" อึนจียิ้มออกมา ชานยอลเห็นอย่างงั้นจึงนึกถึงปมคาใจเมื่อตอนกลางวัน เขารู้แล้วว่ารอยยิ้มนั่นเคยเห็นที่ไหน!!

 

          "นี่อึนจี นายมีพี่หรือน้องหรือแบบแฝดบ้างหรือเปล่า"

 

          "ไม่มีครับ บอสถามทำไมหรอ"

 

          "เปล่าหรอกไม่มีอะไร" ชานยอลพูด บางทีเขาอาจจะคิดมากไปเอง รอยยิ้มแบบนั้นอาจจะมีหลายคนก็ได้ "ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เราต้องเปิดร้านแต่เช้า"

 

          "ครับ" ทั้งคู่ลุกขึ้นก่อนเข้าร้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "นี่พวกนายเมื่อไหร่จะออกมาฮะ" โชรงตะโกนเรียกเหล่าพนักงานให้ออกมาจากหลังร้าน สิ้นเสียงของโชรงเหล่าพนักงานก็ออกมาในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวมีโบว์หูกระต่ายตรงคอกับกางเกงสีซีดโดยมีสายเอี๊ยมคล้องไหล่อยู่ "ว้าว!so cuteมากๆๆๆ"

 

          "นิคุณพวกผมมาทำงานร้านอาหารนะไม่ใช่มาทำงานที่สถานเลี้ยงเด็กจะได้ใส่ชุดแบบนี้" ซูโฮพูดหลังจากที่เขาได้ลองชุดกับทุกคน ทุกคนต่างก็ลงความเห็น 'ไม่ผ่าน' อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก

 

          "นายลองไปดูร้านอาหารที่อเมริกาสิ เค้าก็ใส่ชุดแบบนี้ทั้งนั้นแหละ อีกอย่างใส่อย่างงี้ก็สะอาดดีออก ไม่ดูสกปรกเหมือนชุดที่นายใส่ประจำหรอก"

 

          "นี่คุณ!!"

 

          "เฮียใจเย็นๆ ผมว่าเราไป เตรียมครัวกันดีกว่า ขอตัวนะครับคุณโชรง" คยองซูห้ามศึกระหว่างโชรงกับซูโฮ

 

          "คยองซูนายไม่น่าห้ามพี่เลยนะรู้ไหม" ซูโฮพูดอย่างหัวเสีย

 

          "หน่าพี่ผมขอ ไหนๆวันนี้ก็เปิดร้านวันแรกเราควรเริ่มต้นสิ่งดีดีจริงไหม"

 

          "เออๆๆพี่ว่ามาหั่นผักเตรียมกันเถอะ" คยองซูพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ชานยอลจอดรถเทียบหน้าร้านหลังจากออกไปซื้ออาหารเช้าจากข้างนอกมา เขาเข้ามาในร้านเห็นอึนจีที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ ชานยอลมองไปที่ชุดของร่างเล็กก่อนหัวเราะพรืดออกมา 

 

          "บอสขำอะไรฮะ"

 

          "ขำชุดนายนะสิใครให้ใส่ฮะเนี่ย"

 

          "ก็พี่สาวบอสนั่นแหละ ตลกมากเลยใช่ไหม"

 

          "ไม่หรอกน่ารักดี" ร่างเล็กแก้มแดงขึ้นเรื่อยจนลามไปถึงใบหู "ฉันหมายชุดนะไม่ใช่นาย"

 

          'เพล้ง'

 

          เสียงหน้าของอึนจีที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ให้ตายสิคิดอะไรอยู่ว่ะไอ้จี บอสจะมาชอบผู้ชายได้ไง "ผะผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนิฮะ"

 

          "งั้นนายไปเรียกคนอื่นมากินข้าวกันได้ล่ะ เดี๋ยวจะเย็นหมด" อึนจีพยักหน้าก่อนเดินออกไป ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเมื่อกี้ร่างเล็กรู้สึกยังไง แต่ถ้าจะเขินออกนอกหน้าซักขนาดนี้ ไม่แกล้งก็เสียชื่อปาร์คชานยอลหมดสิ

 

         เพราะถึงยังไงนายก็น่ารักเสมอแหละรู้ไว้ด้วย :)