ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยัยตัวร้ายกับนายเทพบุตร
เสียงรถยนต์สุดหรูเลี้ยวเข้ามาในเขตคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค หญิงสาวร่างเพรียวในชุดรัดรูปสีแดงสดคลุมไหล่ด้วยเสื้อขนเฟอร์สีดำก้าวเท้าออกจากรถก่อนที่จะถอดแว่นกันแดดสีชาที่บดบังใบหน้าของเธอเอาไว้ คุณปาร์คกับคุณนายปาร์คเดินออกมารับหญิงสาวด้วยความดีใจ
"โชรง!!" คุณนายปาร์คเข้ามาสวมกอดลูกสาวของตน "แม่คิดถึงหนูที่สุดเลยลูก"
"รงก็เหมือนกันคะคุณแม่"
"แหม่!ไม่คิดถึงพ่อเลยนะ มันน่าน้อยใจจริงๆ" คุณปาร์คพูดตัดพ้อลูกสาว โชรงเห็นอย่างงั้นจึงเดินเข้ามากอดด้วย
"อย่าน้อยใจสิคะ รงก็คิดถึงคุณพ่อเหมือนกัน" โชรงกอดผู้เป็นบิดาด้วยความรัก "แล้วชานยอลล่ะคะ"
"ออกไปทำร้านอาหารบ้าๆของมันนะสิ พูดแล้วพ่อละเอือม" คุณปาร์คพูดด้วยน้ำเสียงโกธรเคือง
"หน่าคุณลูกพึ่งกลับมาอย่าทำเสียบรรยากาศสิคะ เข้ากันข้างในกันเถอะโชรงแม่จัดโต๊ะไว้ต้อนรับหนูแล้ว"
"คะคุณแม่" โชรงยิ้ม ที่จริงแล้วโชรงไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณปาร์คกับคุณนายปาร์ค แต่ด้วยความที่ทั้งคู่แต่งงานมาร่วม2ปีแต่ไม่มีทายาทสืบสกุลสักที จึงไปปรึกษาชินแสคนนึง ชินแสบอกว่าควรจะรับเด็กมาเลี้ยงสักคนก่อน ลูกที่จะมาเกิดถึงจะมา ทั้งคู่จึกรับโชรงที่เป็นเด็กกำพร้ามาเลี้ยง ไม่นานนักชานยอลก็เกิดมา ซึ่งทั้งโชรงและชานยอลเองก็รักกันเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน
'ก็อกๆ'
เสียงเคาะประตูดังขึ้น โชรงที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาเปิดประตูพบมารดาที่ยืนรออยู่ "แม่มีเรื่องจะคุยกับหนูหน่อย" คุณนายปาร์คเข้ามาในห้องของลูกสาว
"คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับรงหรอคะ"
"เรื่องชานยอลน่ะ หนูจำเรื่องที่คุณพ่อเล่าได้ไหม"
"อ่อ เรื่องที่ชานยอลจะเปิดร้านอาหารหรอคะ"
"ใช่จะ แม่อยากให้หนูไปช่วยน้องได้ไหม แม่เป็นห่วงน้อง" คุณนายปาร์คมีสีหน้าที่ห่วงอย่างชัดเจน
"ได้สิคะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ รงจะช่วยน้องสุดความสามารถเลยคะ" โชรงเอื้อมมือไปจับมือของมารดา คุณนายปาร์คจึงเข้ามาโอบโชรงกลับ
ชานยอลเดินก้าวมาในบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย ทั้งต้องรีบทำร้านแล้วยังต้องคอยห้ามปรามเหล่าแก็งค์แสบที่คอยป่วนราวกับเด็กๆ โชคยังดีที่มีซูโฮอีกช่วยเขาอีกคน ไม่งั้นเขาต้องเป็นประสาทในไม่ช้าแน่ๆ โชรงแอบย่องเข้ามาหลังชานยอลแล้วจึงปิดตาของเขา
"ใครครับ? คุณแม่หรอหรือเป็นนม?" ชานยอลพูดกลังจากที่จู่ก็ถูกปิดตาอย่างไม่รู้ตัว
"นี่เราจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอฮะ?" โชรงพูด เสียงหวานๆที่เขาได้ยินเหมือนกี้คือ..ใช่แล้ว..
"เจ๊รง!!!" ชานยอลจับมือชานยอลปิดตาเขาออก ก่อนทีาจะพุ่งเข้ามากอดพี่สาวที่ไม่ได้เจอมานาน "เจ๊กลับมาทำไมไม่บอกผม ผมจะได้ไปรับที่สนามบิน"
"ถ้าพี่บอกเรา มีหวังสนามบินได้แตกแน่ๆ นิ!!เคลียร์ก่อนเลยทำไมเราถึงไปคิดจะเปิดร้านอาหารฮะ"
"นี่คุณพ่อคุณแม่เล่าให้เจ๊ฟังแล้วหรอ" ชานยอลพูด "ผมอยากที่จะทำธุรกิจเป็นของตัวเองโดยที่ไม่อยากพึ่งคุณพ่อคุณแม่ เจ๊เข้าใจผมใช่ไหม"
"เข้าใจสิแล้วพี่ก็จะช่วยเราทำร้านอาหารอีกแรง" โชรงตบบ่าน้องชาย
"จริงหรอครับ!!"
"จริงสิ!!ยังไงสองหัวก็ดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้วนิ จริงม่ะ"
"ขอบคุณนะครับ ผมรักเจ๊ที่สู๊ดเลย" ชานยอลกอดพี่สาวตัวเอง ส่วนโชรงก็ลูบหัวน้องชายของตน
"พี่ก็เหมือนกัน"
'ตึ๋งดึ่ง'
เสียงแอพพิเคชั่นไลน์ดังขึ้นมา ชายหนุ่มเจ้าของโทรศัพท์หยิบขึ้นมาดู สายตาของจงอินเบิกกว้างก่อนรีบวิ่งมาหาน้องเล็กสุดของร้านทันที
"ไอ้ฮุนๆๆๆแกดูนี่ดิ" จงอินยื่นโทรศัพท์ให้เซฮุน เซฮุนมองผู้เป็นพี่ชายก่อนรับโทรศัพท์มา บุคคลในโทรศัพท์ทำให้เซฮุนเบิกตากว้างราวกับไข่ห่าน
"พะพี่..นี่มันน้องเยอึนที่เป็นเน็ตไอดอลนี่ พี่ได้มาได้ไงฮะ!"
"ช่วยไม่ได้คนมันหล่อเองนิ" จงอินพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์กลับ
"งั้นแชร์คอนแท็กติดต่อให้ผม" เซฮุนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แต่จงอินกลับยื่นขึ้นสูงๆ
"โนว์เวย์ อยากได้ก็หาเอาเองดิ"
"โหยพี่อย่าขี้เหนียวดิ ทีผมยังให้คอนแท็กน้องโชจีกับพี่เลย"
"นั่นมันคนแหละแบบเว้ย นี่คือสมบัติของฉันใครเค้าจะให้สมบัติกันง่ายๆหละจริงมั้ย"
"โหพี่ เอามานี่เลย" เซฮุนพยามยามเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์โดยมีจงอินทำท่าหลอกล่ออยู่
'โป๊ก!!'
เสียงจานเคาะหัวสองหนุ่ม ทั้งคู่จึงหันมาทางคนที่ตีทันที "เฮียตีผมทำไม เจ็บนะ" เซฮุนพูดพลางลูบแผลที่พึ่งโดนตีมาหมาดๆ
"ก็ตีไอ้พวกที่ไม่ช่วยทำงานไง นายเห็นไหม อึนจีกับคยองซูทำงานกันงกๆ แต่นายสองคนกับมาเล่นในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ใช่ไม่ได้เลยนะ" ซูโฮพูดพลางกอดอกไปด้วย
"เฮียพักผ่อนไงแปปเดียวเอง" จงอินหันมาพูดบ้าง
"พักนานไปและ นู่น!ไปช่วยกันยก โต๊ะหลังร้านไปเร็วๆ" ซูโฮขึ้นเสียงดัง
"คร้าบบบ" เซฮุนกับจงอินพูดก่อนเดินไปหลังร้าน ซูโฮส่ายหน้ากับคนทั้งสอง
นี่ก็ประมาณเกือบ3อาทิตย์ที่ทุกคนต่างมาช่วยกันทำร้าน จากที่ไม่สนิทกันเลยกลับกลายเป็นสนิทมากจนแถบจะเป็นครอบครัวเดียวกันๆ โดยมีซูโฮที่คอยเป็นพี่ใหญ่ควบคุมน้องทุกคนๆ ส่วนจงอินกับเซฮุนก็ตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋เพราะเป็นพวกสายเตาะผู้หญิงเหมือนกัน ส่วนคยองซูจากช่วงแรกๆที่แถบจะไม่พูดหรือแสดงสีหน้าอะไรเลยก็กลับเริ่มพูดมากขึ้น ส่วนอึนจีก็เริ่มสนิทกับทุกคนได้ดี สุดท้ายชานยอลบอสใหญ่ก็สนิทกับทุกคนมากขึ้นถึงบางครั้งจะชอบบ่นไปหน่อยเถอะ
เสียงรถยนต์จอดหน้าร้านทำให้ทุกคนต่างล่ะมือมาต้อนรับบอสใหญ่ของร้านทันที ชานยอลเดินเข้าร้านมาตามมาด้วยโชรงที่มาชุดจั้มสูทสายเดี่ยวขายาวสีเทาพร้อมด้วยแว่นกันแดดแบรนด์ดังที่เสียบไว้บนผมสีน้ำตาลที่ดัดลอนยาวไปถึงกลางหลัง ทำให้โชรงดูเซเลปตามงานดังๆเลยทีเดียว
"พี่จงอินเห็นเหมือนผมไหม" เซฮุนที่มองโชรงอย่างไม่วางตาสะกิดจงอินที่จ้องไปที่โชรงเช่นเดียวกัน
"เห็นดิ นางฟ้าชัดๆ"
ชานยอลเดินเข้ามาพร้อมด้วยโชรง "ไงทุกคน นี่เจ๊โชรงพี่สาวฉันจะมาช่วยฉันทำร้าน เจ๊นี่จงอิน เซฮุน อึนจี คยองซู แล้วก็เฮียซูโฮ" โชรงเดินมองไปทีละคนแต่ก็สะดุดไปที่อึนจี
"นายนี่เหมือนผู้หญิงจังเนอะ" โชรงพูดพร้อมหรี่ตาไปทางอึนจี
"ปะปล่าวครับ ผมเป็นผู้ชายล้านเปอร์เซ็นต์แน่นอนครับ" อึนจีพยายามตอบโชรงด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ในใจร้อนรนราวกับไฟ
"เอาเถอะ เป็นไงบ้างครับเฮียเรียบร้อยดีไหม" ชานยอลถามซูโฮ
"เรียบร้อยดีนะชานยอลเหลือแต่ยกโต๊ะมาอย่างเดียว"
"เดี๋ยวก่อนนะ ใครเป็นคนออกแบบร้านทำไมรสนิยมต่ำจังเลย ดูผนังสิสีเช๊ยเชย เคาท์เตอร์บาร์อย่างกับร้านเหล้า ของตกแต่งร้านก็แบบดูเสร่อมาก ถ้าฉันเป็นคนมากิรอาหารนะฉันไม่เลือกร้านนี้หรอก" ทุกสายตามองมาที่โชรงรวมถึงชานยอลที่ก็อึ้งไม่แพ้ทุกคนเหมือนกัน
"แต่เจ๊ครับ เราทำมาจวนจะเสร็จแล้วนะ"
"ทำแล้วก็ทำใหม่ได้นิ จริงมั้ย?" โชรงกอดพร้อมยักไหล่ "หรือชานยอลอยากจะไม่เปลี่ยนตามใจเรานะ แต่ถ้าคนไม่เข้าก็อย่ามาโอดครวญทีหลังล่ะ"
"เอางั้นก็ได้ครับงั้นเราไปซื้อของกัน"
"ชานยอลพี่ว่าร้านนี่ก็ดีอยู่แล้วนะ อย่าลืมสิร้านเราขายความอร่อยไม่ได้ขายบรรยากาศ" ซูโฮพูดขึ้นทำให้โชรงไม่พอใจอย่างแรง
"นี่นายว่าความคิดฉันหรอ นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรที่จะมาพูด"
"ผมก็เป็นส่วนหนึ่งในร้านนี้ที่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเหมือนกับคุณ"
"นาย!!!" โชรงพูดด้วยน้ำเสียงโมโห ชานยอลจึงเข้ามาทั้งคู่เอาไว้
"เอาล่ะครับ ผมขอร้อง เอาอย่างงี้เรามาเปลี่ยนเฉพาะบางอย่างดีไหมครับส่วนบางอย่างเราก็คงไว้เหมือนเดิม" ซูโฮหันหน้าออกไปอีกทาง ส่วนโชรงเองก็หันออกไปอีกทางเช่นกัน
ความเงียบปกคลุมตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินลงมาที่ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างต่าง ซูโฮกับโรงที่เดินนำหน้าแต่ทั้งคู่กลับไม่ไปอีกทาง จนทำให้คนกลางที่เดินตามหลังพร้อมกับรถเข็นอย่างชานยอลกับอึนจีต่างก็มองหน้ากันด้วยความงุนงง
"บอสครับ2คนนี้ไม่คิดจะหันหน้าคุยกันหน่อยหรือครับ" อึนจีเอ่ยถามชานยอล
"นั่นนะสิ!ฉันดูอยู่นานล่ะ"
ทั้ง4คนเดินมาตรงที่ซุ้มขายสี "ชานยอลพี่ว่าเปลี่ยนสีเถอะ สีนั้นเสร่อพอกับคนทาแหละ" โชรงพูดพร้อมปรายตาไปทางซูโฮ
"ชานยอลพี่ว่าสีเดิมอ่ะดีอยู่และ ใครมาจะได้สงบๆเย็นๆไม่เหมือนใครบางคน" ซูโฮมองไปทางโชรง ทำให้โชรงจ้องตาเขม็นทันที
"ชานยอลเชื่อพี่!!เปลี่ยนเถอะ!!" โชรงพูดเสียงดัง
"ชานยอลอันเดิมดีแล้ว!!" ซูโฮพูดขึ้นมาเสียงดังบ้าง ส่วนสายตาของทั้งคู่จ้องกันจนแถบจะทะลุออกมา
"หยุดก่อนครับๆ" ชานยอลยกมือมากันทั้งคู่เอาไว้ "ผมว่าที่เฮียพูดก็ถูกนะครับสีผนังอันเดิมดีอยู่แล้ว ำว้เราค่อยเปลี่ยนวันหลังนะเจ๊"
"ตามใจเรา อยากได้สีเชยๆก็เชิญ!!!" โชรงพูดพร้อมกอดอกและสะบัดหน้าเดินออกออกไป
ซูโฮยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนตบไหล่ชานยิลและเดินออกไป อึนจีและชานยอลต่างก็มองหน้ากันและถอนหายใจออกมาดังๆ
ทั้งหมดเดินมาที่ตรงขายอุปกรณ์ตกแต่งจำพวกกระถางต้นไม้ ต้นไม้ปลอมต่างๆ โชรงเดินมาหยิบกระถางต้นไม้เล็กที่มีดอกไม้ปลอมใส่อยู่ เธอหยิบขึ้นมาก่อนหันมาหาทุกคน "พี่ว่าซื้อต้นไม้แบบนี้ไปวางบนโต๊ะก็น่ารักดีนะ"
ซูโฮเดินมาหยิบแจกันอันเล็กๆก่อนหันมาหาชานยอล "พี่ว่าอันนี้ดีกว่านะซื้อดอกกุหลาบใส่ไปหน่อยก็ดูดีล่ะ"
"พี่ว่าอันนี้ดีกว่านะชานยอลจะได้ไปต้องเปลี่ยนดอกไม้บ่อยๆด้วย"
"พี่ว่าอันนี้ดีกว่าอีกเรียบๆแต่มีสไตล์"
"อันดีดีกว่าชานยอล" โชรงพูดพร้อมยกขึ้นให้ชานยอลดู
"อันนี้ล่ะเชื่อพี่" ซูโฮ พูดพร้อมยกแจกันขึ้นมาเหมือนกัน
"โอเคครับเจ๊เฮีย!! ผมว่าที่เจ๊เสนอก็ดีนะครับ ไม่ต้องเปลี่ยนๆบ่อยๆด้วย" โชรงยกมือขึ้นมาเยสพร้อมโผกอดน้องชายท่ามกลางสายตาแค้นที่ซูโฮมองมา
ซูโฮถือถุงพลาสติกเข้ามาพร้อมโชรงที่เข้ามาพร้อมกัน ทั้งคู่เดินเข้าประตูพร้อมกัน โชรงเดินมาทลึงตาใส่ "เลดี้เฟิร์สอ่ะเคยได้ยินป่ะ"
"เคย!แต่ผมจะใช้กับคนที่สมควรใช้เท่านั้น" ซูโฮพูดพร้อมหันมาทางโชรง
"นาย!!หลบ!!"
"คุณนั่นแหละหลบ!!"
"เฮ้ยๆเฮียใจเย็นๆ" จงอินกับเซฮุนเดินเข้ามาห้ามศึก "คุณโชรงเชิญครับ" โชรงเดินเข้าร้านพร้อมหันกลับมาขยิบตาอย่างมีชัย
"อะไรของพวกนายหะ เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้" ซูโฮสบถออกมาก่อนเข้าร้านไป
"พี่จงอินนี่เราผิดช่ะ" เซฮุนพูด
"ช่างเหอะๆๆ" จงอินพูดพลางโบกมือไปมา
ด้านนอกร้าน อึนจียกถุงใบใหญ่ออกมาจากรถ แต่ทว่าแรงของเธอไม่สามารถยกได้ไหว ชานยอลเห็นจึงเดินเข้ามาช่วย "นายนี่หัดออกกำลังกายบ้างนะจะได้แข็งแรง" ชานยอลพูดพร้อมยกถังสีเข้าร้านไป
"เชอะๆ ใครจะไปกล้ามใหญ่เหมือนบอสหล่ะ" อึนจียู่ปากก่อนเดินเข้าร้านไป
ตอนนี้เป็นเวลาร่วมเกือบ2ทุ่ม ทุกคนในร้านต่างทำงานด้วยความล้า ชานยอลเห็นจึงบอกให้ทุกคนยุติทันที "พอกันก่อนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำต่อ" พอได้ยินอย่างงั้นทุกคนต่างวางมือก่อนนั่งลงด้วยความเหนื่อย
"งั้นผมกลับก่อนนะครับบอส" คยองซูพูดก่อนหยิบกระเป๋าออกไป
"ไอ้ฮุนไปติ๊ดกับสาวๆกันหน่อยเปล่า" จงอินพูดกับน้องชาย
"เอาดิ่พี่ พี่จีคืนนี้ไม่ต้องรอผมนะนอนก่อนได้เลย" เซฮุนพูดพร้อมกอดคอจงอินออกไป
"เฮ้ยไอ้ฮุน อีเด็กบ้าเอ้ย!!" อึนจีสบถออกมา "บอสครับผมกลับแล้วนะครับ"
"อึนจีกลับกับฉันไหมเดี๋ยวไปส่ง" ชานยอลพูด
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ" อึนจียิ้มก่อนออกไป
"พี่ไปก่อนนะชานยอล โชคดีหละ" ซูโฮพูดพร้อมเดินออกไป "อ่อ ส่วนคุณอย่าไปวี๊ดว๊าดที่ไหนล่ะเดี๋ยวเค้าจะหาว่าบ้า"
"นาย!!!" ซูโฮยิ้มก่อนเดินออกไป
"เจ๊รงกับเฮียนี่น่ารักเหมือนกันนะ"
"น่ารักบ้านเราสิ พี่ไปรอที่รถนะ" โชรงพูดก่อนที่สะบัดหน้าเดินออกไป ชานยอลเห็นอาการขอวพี่สาวก็ยิ้มออกมา ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่เคยเห็นพี่ของเขามีอาการแบบนี้เลย สงสัยเขาคงจะได้พี่เขยเร็วๆนี้หละมั้ง.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น