[exopink] Boy's Cafe♡~

ลำดับตอนที่ #5 : ครอบครัวเดียวกัน

            อึนจีสะพายกระเป๋าเตรียมออกจากบ้านด้วยความง่วง เมื่อคืนเธอมาเซฮุนเข้ามาในห้อง ตามปกติแล้วโบมีแทบจะไม่ให้ใครเข้าห้องนอกจากเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้น แต่ทว่าเมื่อคืนเธอกลับต้อนรับเซฮุนอย่างดีแถมซื้อเนื้อมาย่างเป็นของรับขวัญเซฮุนอีกด้วย

            "พี่จีจะไปไหน" เซฮุนเอ่ยถามหลังจากตนออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นพี่สาวกำลังสะพายกระเป๋าออกจากห้อง

            "ฉันจะไปทำงาน ข้าวต้มอยู่ในครัวไปกินซะนะ แล้วก็พอโบมีออกไปทำงานแกก็ล็อคห้องดีดีด้วยเข้าใจมั้ย"

            "ไม่เข้าใจ" อึนจีหันมามองตาขวาง เซฮุนจึงพูดต่อ "ที่ผมบอกว่าไม่เข้าใจเพราะผมจะไปทำงานกับพี่ด้วย" อึนจีอึ้งไปชั่วขณะเพราะตั้งแต่เด็กเซฮุนถือได้ว่าเป็นบุคคลที่ไม่ถ่านแห่งปี!!!เลยก็ว่าได้

           "เฮ้ย!!ตัวแกก็ไม่ร้อนนี่หว่า หรือว่ากินเนื้อจนเพี้ยน ไม่สิเมาอากาศโซลแน่เลย" เซฮุนเอามืออึนจีที่จับหน้าผากออก

            "ผมไม่เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ แต่ที่ผมอยากไปทำงานเพราะผมไม่อยากนั่งเฉยเดือดร้อนพี่หรอก ทั้งๆที่ผมก็โตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว" เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงจริง วันนี้ไอ้ฮุนไม่ได้มาเล่นๆแหะ

            "ฉันก็ไม่อยากจะขัดแกนะ แต่ฉันเป็นแค่พนักงานคนนึง ไม่มีอำนาจจะรับใครเข้าทำงานหรอก"

            "พี่แค่พาผมไปก็พอ ผมมีวิธีหน่าพี่"

            "เห้อ~ ถ้าฉันบอกว่าไม่แกก็จะไปช่ะ" เซฮุนพยักหน้า

            "งั้นแกก็รีบอาบน้ำซะ แต่ฉันไม่รับประกันนะว่าบอสจะรับแกหรือเปล่า" เซฮุนยิ้มร่าก่อนวิ่งเข้าไปอาบน้ำ






            ทั้งคู้เดินเข้ามาในซอยที่ตั้งของร้าน อึนจีพึ่งนึกได้ว่าตนคืออึนจีเด็กผู้ชายไม่ใช่อึนจีเด็กผู้หญิง "เดี๋ยว!ไอ้ฮุน ถ้าแกเข้าไปในร้านแล้วห้ามพูดอะไรที่เกี่ยวว่าฉันเป็นผู้หญิงเข้าใจมั้ย"

             "พูดอย่างกับพี่ปลอมตัวเป็นผู้ชายอย่างงั้นแหละ"

             "ไม่เชิงหรอกคือบอสเค้าเห็นฉันชกต่อยกับโจร เค้าเลยคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย"

             "ไหนล่ะค่าตอบแทน" เซฮุนยื่นมือออกมา อึนจีจึงตีเข้าไปเต็มแรง "โอ้ยเจ็บนะพี่"

             "สมเล่นลิ้นกับฉันเล่นดีนัก"

             "ผมจะแฉพี่"

             "งั้นฉันจะให้บอสไม่รับแกเข้าทำงาน" อึนจียักคิ้วก่อนเดินนำไป

             "เดี๋ยวพี่จี!!!ขี้โกงนี่หว่า" เซฮุนพูดพร้อมวิ่งตามอึนจีไป






             อึนจีและเซฮุนเดินเข้ามาในร้านที่สภาพดีขึ้นเป็นลำดับ ผนังที่สีหลุดร่อนออกก็ถูกเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน 

 

          "อ้าว!มาแล้วหรออึนจี" ชานยอลเดินออกมาจากหลังร้านในสภาพที่เปรอะไปด้วยสีที่เปรอะทั่วผ้ากันเปื้อนและตามแขนของเขา

 

          "บอสไปตกถังสีมาหรือฮะ" อึนจีพูดพลางหัวเราะไปด้วย

 

          "ก็ฉันทาสีผนังเสร็จ แล้วสีก็กระเด็นไปทั่วเลย โชคดีนะที่ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย ไม่งั้นต้องซื้อชุดใหม่เพิ่มแน่" ชานยอลสบถออกมาเสียงดัง "แล้วนี่ใคร"

 

          "นี่เซฮุนลูกพี่ลูกน้องของผม พอดีมันจะมาสมัครงานกับบอสอ่ะฮะ" 

 

          "สวัสดีครับ" เซฮุนกล่าวสวัสดีกับชานยอล

 

          "เอาสิ ฉันอยากได้คนเพิ่มอยู่"

 

          "ขอบคุณบอสที่กรุณาเด็กน่ารักๆอย่างผมครับ" 

 

          "แล้วจงอินล่ะฮะ" อึนจีถามหลังจากที่ตั้งแต่เธอเข้ามาแล้วไม่เห็นจงอินอยู่

 

          "อ่อ ไอ้จงอินมันไปซื้อของนะเดี๋ยวมา ตอนนี้นายมาช่วยฉันทาสีโต๊ะหน่อยสิ พอจงอินมาจะได้เริ่มทำอย่างอื่น" อึนจีและเซฮุนพยักหน้าก่อนหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          "เสียใจด้วยครับ คุณไม่ได้จบทางการทำอาหารโดยตรง เรารับไว้ไม่ได้จริงๆ" ชายสูงวัยในชุดภูมิฐานกล่าว

 

          "ขอบคุณครับ" ชายร่างสูงกล่าวก่อนเปิดประตูออกจากห้องมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ 'ซูโฮ' โดยปฎิเสธในการเข้าทำงานเพราะเขาไม่ได้จบทางด้านการทำอาหารโดยตรง เขามีความใฝ่ฝันที่จะเป็นเชฟแต่เด็ก แต่ด้วยฐานะทางบ้านที่ไม่สามารถส่งเขาไปเรียนสายเชฟโดยตรงได้ เขาเลยตัดสินใจเรียนสายช่างแทน หลังจากเรียนจบเขาจึงตัดสินใจทำตามฝันของเขาเป็นเวลาเกือบ2ปีเต็ม เขาจึงตัดสินใจลองมาสมัครงานดู แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็เหลวไม่เป็นท่า

 

          ซูโฮถอนหายใจยาวๆ บางทีโชคชะตาอาจจะไม่ได้ลิขิตให้เขาเป็นเชฟแต่อาจจะลิขิตให้เขาทำตามสายงานที่เรียนจบมาก็เป็นได้ 

 

          'ตุ๊บ'

 

          ซูโฮเดินชนชายหนุ่มร่างเล็กที่เดินสวนมา ทำให้เอกสารมากมายที่ร่างเล็กถือมากระจายทั่วพื้น "ขอโทษครับ" ซูโฮกล่าว

 

          "ไม่เป็นไรครับ" ชายร่างเล็กกล่าวก่อนรีบเก็บเอกสารและเดินออกไปทันที

 

          "พิลึกคนแฮะ" ซูโฮสบถในใจ

 

          Rrrrr

 

          เสียงโทรศัพท์ของซูโฮดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาเห็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตาก่อนกดรับ "สวัสดีครับ....ใช่ครับ...อ่อผู้จัดการเข้ามาแล้วหรอครับ..ว่างครับ...เดี๋ยวผมเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละครับ...สวัสดีครับ" ซูโฮยิ้มออกมาในที่สุดก็ยังเหลืออีกที่ที่เขายังสามารถทำตามความฝันได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ชายชราเพ่งพิจารณาเอกสารสมัครงานของซูโฮสักพักใหญ่ๆ "อืมม คุณนี้โปรไฟล์ใช่ได้เลยนะ" ซูโฮยิ้มออกมากว้างๆ ในที่สุดก็มีคนเห็นค่าเขาสักที

 

          "ขอบคุณครับผู้จัดการ"

 

          "แต่....เสียดายนะคุณไม่ได้จบมาทางด้านการทำอาหารโดยตรง เห้อ..ขอโทษนะผมรับคุณไว้ไม่ได้จริงๆ" ซูโฮยิ้มเจื่อนๆออกมา ผิดหวังอีกแล้วสินะ

 

          "ขอบคุณครับผู้จัดการ" ซูโฮกล่าวขอบคุณก่อนออกมาจากห้องทำงาน ครั้งที่สองของวันแล้วเป็นครั้งที่เกือบร้อยแล้วสินะที่พลาดงานเชฟ สงสัยคงต้องกลับไปทำช่างแล้วมั้ง

 

          "ขอเชิญคุณโดคยองซูคะ" เสียงเลขาหน้าหวานตะโกนเรียกชื่อบุคคลที่มาสมัครต่อจากเขา ซูโฮหันหลังไปมอง 

 

          "คนที่ชนเราเมื่อกลางวันนี่หว่า" ซูโฮพูดพลางมองคนที่เข้ากำลังเข้าห้องไป ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยก่อนเดินกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          เสียงเจ๊าะแจ๊ะในร้านข้าวต้มโต้รุ่งยามดึกดังสนั่นทั่วร้าน ผู้คนมากมายทั้งนักเรียน นักศึกษา นักธุรกิจ พนักงานทุกชนชั้น ต่างก็รวมใจมากินข้าวต้มที่ถือว่าเด็ดดวงที่สุดในโซล กาลเวลาไม่สามารถทำลายชื่อเสียงที่สั่งสมมานานเกือบ30ปีของร้านนี้ได้เพราะด้วยรสชาติของข้าวต้มที่ยังคงเป็นสูตรดั้งเดิมถึงจะเปลี่ยนผู้สืบทอดไปกี่คนก็ตามบวกกับราคาสบายกระเป๋า จึงทำให้ร้านข้าวต้มนี้เป็นที่กล่าวขานถึงปัจจุบัน

 

          ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ๊ตพอดีตัวกับกระเป๋าใบโตเดินเข้ามาในร้านที่เป็นมรดกของตระกูลเขาและเป็นที่อยู่ของเขา ด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง

 

          "ไงอาคยองลื้อได้งานหรือยัง" อาเเป๊ะหนวดยาวเกือบถึงคอเอ่ยถามบุตรชายของตน

 

          "ยังเลยป๊าเขาไม่รับคนที่ไม่ได้จบทางด้านอาหารโดยตรง" คยองซูนั่งเท้าคางด้วยความเศร้า

 

          "หน่าๆเดี๋ยวลื้อก็ได้เองแหละ ไปเปลี่ยนชุดสะ แล้วมาช่วยป๊าเสิร์ฟข้าวต้ม ลูกค้าเต็มร้านหมดแล้ว" อาเเป๊ะตบไหล่ลูกชายเบา คยองซูมองป๊าของตัวเองก่อนลุกขึ้น

 

          ไม่ใช่ว่าเขาจะรังเกียจธุรกิจร้านข้าวต้มของตระกูลหรอกนะ แต่ด้วยความชอบทำอาหารบวกกับความฝันที่อยากเป็นเชฟที่มีชื่อเสียง ทำให้เขาต้องพยายามหาทางที่จะเป็นเชฟให้ได้ ตอนที่ยังจะเลือกเรียนต่อ เขาเลือกที่จะเรียนหมอ เขาทุ่มเทกับการเรียนหมออย่างหนัก จนเรียนจบและได้เกียรตินิยมอับดับหนึ่ง แต่พอได้มาทำงานจริงๆกลับรู้สึกไม่ใช่ ทำให้เขามาลองดูสิ่งที่ชอบของเขาจริงๆ เลยตกลงที่จะเป็นเชฟ ซึ่งป๊าของเขาเองก็ไม่ได้ ก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังสนับสนุนความฝันของลูกชายอีกด้วย

 

          ซูโฮเดินเข้ามาในร้านข้าวต้มโต้รุ่งด้วยความหิวโหย หลังจากตระเวนสมัครงานหลายต่อหลายที่จนหมดแรงที่จะเดินต่อ

 

          คยองซูที่เปลี่ยนเป็นชุดเสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนเดินเข้ามารับออเดอร์กับผู้ที่มาใหม่ทันที "ทานอะไรดีครับ"

 

          "ข้าวต้มหมูครับ อ้าว!คุณ" ซูโฮเงยหน้ามองคยองซูที่ยืนอยู่ ซึ่งคยองซูเองก็ตกใจเช่นกัน

 

          "คุณ!!" คยองซูนั่งลงคุยกับซูโฮทันที

 

          "วันนี้ผมเห็นคุณไปสมัครงานที่ร้านxxด้วย เป็นยังไงบ้าง" ซูโฮเอ่ยถาม หน้าของคยองซูจึงหงอยลงทันที

 

          "ไม่ครับ ผมไม่ได้จบทางด้านทำอาหารมาโดยตรง"

 

          "ผมเหมือนกัน เรานี่สงสัยดวงจะสมพงศ์กันนะเนี่ย5555" ซูโฮพูดพลางหัวเราะไปด้วย

 

          "นั่นสิ555 ผมชื่อคยองซูนะ อายุ24" คยองซูพูดแนะนำตัวเอง

 

          "อ้าว!งั้นพี่ก็เป็นพี่สิ ผมซูโฮ อายุ27"

 

          "พี่ซูโฮจะไปสมัครที่ไหนอีกหรือเปล่า"

 

          "ไม่อ่ะคงไม่มีที่ไหนจะรับพี่หรอก"

 

          "หน่าพี่ สักวันเรา2คนจะได้เป็นเชฟอย่างที่หวังไว้ สู้!!!" คยองซูกำมือแน่นเป็นกำลังใจให้ซูโฮ

 

          "สู้!!" ซูโฮเองตอบกลับคยองซูเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          คยองซูเดินออกมาจากบ้านในเวลาเช้า เขาเดินไปเรื่อยๆจนไปพบร้านอาหารที่ท่าทางพึ่งจะเปิดใหม่ จึงตัดสินใจเดินเข้าไป

 

          คยองซูเดินเข้าไปในร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นกาวผสมกับกลิ่นสี ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาปิดจมูกทันที เซฮุนเดินแบกกองกระเบื้องออกมาพร้อมอึนจี และจงอิน ทั้ง3เห็นชายหนุ่มร่างเล็กจึงเอ่ยถาม "คุณครับ ร้านเรายังไม่เปิดบริการครับ" เซฮุนพูด

 

          "เออ..ผมจะมา...สมัครงานอ่ะครับ" คยองซูพูด

 

          "คุณต้องคุยกับบอสอ่ะ นั่นไงมาพอดี" รถยนต์หรูจอดเทียบหน้าร้าน ชานยอลก้าวลงมาจากรถและมุ่งตรงมาทางร้าน

 

          "มีอะไรกันหรอ" ชานยอลเข้ามาร้านด้วยความสงสัย

 

          "คนนี้จะสมัครงานอ่ะพี่" จงอินชี้ไปทางคยองซู

 

          "อืมม..." ชานยอลมองไปคยองซูที่บัดนนี้ยืนตัวเกร็งอยู่ "โอเครับเลย"

 

          "หา!!!!" คยองซูตะโกนออกมาเสียงดัง "คุณจะไม่ถามหน่อยหรอว่าจะทำตำแหน่งอะไร จบอะไรมา เงินเดือนอะไรพวกนี้อ่ะ"

 

          "นายบอกแค่ตำแหน่งก็พอ ส่วนจบอะไรมาไม่สำคัญ ขอแค่นายตั้งใจที่จะทำงานที่นี้ก็พอ" 

 

          "ผมอยากเป็นเชฟครับ" คยองซูพูด

 

          "ได้สิว่างพอดี"

 

          คยองซูยิ้มออกมาปกติแล้วเขาจะมีสีหน้าเดียวยกเว้นเวลาที่เขาถูกใจมากๆอย่างเช่นตอนที่เจอซูโฮรวมถึงตอนนี้ด้วย คยองซูนึกถึงพี่ชายอีกคนที่ตกอยู่ในสภาวะเดียวกัน จึงถามชานยอลอีกรอบ "บอสครับผมมีพี่อีกคนที่อยากจะเป็นเชฟเหมือนกัน บอสจะรับเขาเข้าทำงานอีกสักคนอีกได้ไหมครับ"

 

          "เชฟหรอ..ก็ได้นะคนเดียวทำไม่ไหวหรอก งานหนักตายเลย" 

 

          "ขอบคุณครับบอส งั้นผมโทรหาพี่เขาเลยนะครับ" คยองซูหยิบมือถือของตนเองขึ้นมาแล้วกดเบอร์ซูโฮที่แลกไว้เมื่อคืนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          แสงแดดช่วงเกือบเที่ยงไม่สามารถทำอะไรซูโฮที่ตอนนี้เดินเร็วกว่ารถไฟหัวกระสุนที่ญี่ปุ่นได้เลยสักนิด ตอนช่วงเช้าเขาได้รับโทรศัพท์จากคยองซูที่โทรมาบอกว่าเขาและซูโฮได้งานเชฟแล้ว เขาจึงรีบกระเด้งตัวออกจากที่นอนโดยเร็วก่อนที่จะรีบจ้ำอ้าวมาที่ร้าน

 

          ซูโฮเดินเข้ามาในร้านอาหารที่กำลังสร้างอยู่ คยองซูเห็นจึงเอ่ย "พี่ซูโฮมาแล้ว บอสครับ"

 

          ชานยอลเดินออกมาจากหลังร้านก่อนมองบุคคลที่มาใหม่ทันที "สวัสดีครับ"

 

          "ขอบคุณนะครับที่รับผมเข้าทำงาน" ซูโฮกล่าวขอบคุณ

 

          "ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ขอบคุณคยองซูดีกว่า"

 

          "ขอบใจนายนะคยองซู" ซูโฮกล่าวกับคยองซู

 

          "อืมม ฉันคงไม่รับคนเพิ่มแล้วล่ะ ไหนๆก็มาครบแล้วเนอะออกมาแนะนำตัวกันดีกว่า อึนจี จงอิน เซฮุนออกมา" ชานยอลเรียกทั้ง3ที่อยู่หลังร้าน

 

          "อ่ะๆฉันเริ่มก่อนๆ ฉันชานยอลนะ" ชานยอลพูดคนแรก

 

          "ผมของคนที่สอง ผมเซฮุนคนหล่อคนเดิม อายุ20คร้าบบ" เซฮุนพูดก่อนโค้งตัวอย่างสวยงาม

 

          "ฉันอึนจี อายุ24 เป็นญาติไอ้ฮุนมัน"

 

          "ฉันจงอิน หล่อคารมดีที่สุด อายุ24"

 

          "พี่จงอิน ผมต่างหากหล่อที่สุด" เซฮุนแย้งขึ้นมา

 

          "ฉันเว้ยมั่วแล้ว"

 

          "ผมต่างหาก!!!!!"

 

          "พอๆคนต่อไป"

 

          "ฉันคยองซูนะ อายุ24เท่าอึนจีและจงอิน"

 

          "เหยดดดดสาย24มาแรง ไม่เหมือนกับสาย20หรอกมีคนเดียวว" จงอินพูดแขวะเซฮุน

 

          "ไม่เสมอไปหรอกคนต่อไปอาจจะอายุเท่าผมก็ได้ ใช่ไหมสาย20คนที่สอง" เซฮุนเดินไปกอดคอเซฮุน

 

          "ขอโทษนะเซฮุน พี่27แล้ว" ซูโฮพูดพร้อมหันหน้าไปทางเซฮุนที่ช็อกอยู่

 

          "หว่ายยยไอ้ฮุนหน้าแตก" จงอินกล่าวล้อเซฮุน

 

          "ใครจะไปรู้และว่าพี่เค้า27 เห็นหน้าเด็กกว่าพี่จงอินอีก"

 

          "หนอยอิฮุนมาให้ฉันจัดการเลย" เซฮุนวิ่งไปหลบหลังชานยอลพร้อมแลบ แลบลิ้นใส่จงอิน ส่วนจงอินเห็นหน้าชานยอลที่มองมาด้วยสายตาดุ จึงมองเซฮุนอย่างแค้น

 

          "พี่ชื่อซูโฮนะ มีอะไรปรึกษาพี่ได้ คิดว่าพี่เป็นพี่พวกเราก็แล้วกันนะ" ซูโฮพูดพร้อมโปรยยิ้มให้ทุกคน

 

          "ถ้างั้นต่อไปนี้เราคือครอบครัวเดียวกันและนะ เราทุกคนจะช่วยทำร้านนี้ขึ้นมาโอเคไหม" ชานยอลพูด

 

          "ใช่!!!" ทุกคนพูดพร้อมกัน ถึงแม้ว่าทุกคนพึ่งรู้จักกลับถูกชะตากัน นี่มันคือพรหมลิขิตสินะ.......




.........................................
มาเต็มแว้ววว💕