ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถูกชะตา
บ้านหรูใจกลางกรุงโซลเป็นที่อยู่ของตระกูลปาร์ค เจ้าของส่งออกเมล็ดกาแฟที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเกาหลี ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ๊ตสีครีมพับแขนกับกางเกงยีนส์ลงมาจากบันได เขาคือ 'ปาร์คชานยอล' ทายาทคนเดียวของตระกูลปาร์คที่สาวๆทั้งน้อยใหญ่หมายปองเพราะนอกจากจะหล่อ รวย ยังพ่วงด้วยดีกรีนักเรียนนอกอีกด้วย
"อ้าวตาชานตื่นแล้วหรอลูก มาทานข้าวเช้าก่อนไป" คุณนายปาร์คมารดาของชานยอลเอ่ยขึ้น
"ครับคุณแม่" ชานยอลยิ่มพร้อมนั่งลงตรงข้ามกับคุณนายปาร์ค
"จบมาคิดหรือยังว่าจะทำอะไร จะมาช่วยงานบริษัทฉันหรือจะเปิดบริษัทใหม่ละ" บิดาของชานยอลลดหนังสือพิมพ์ลงมาถามลูกชายของตน
"คิดแล้วครับคุณพ่อ ผมอยากเปิดร้านอาหาร" บิดาและมารดาของชานยอลต่างมองหน้ากัน
"ตาชานแม่ว่าอย่าไปทำเลยร้านอาหงอาหารลำบากเปล่าๆ แม่ว่ามานั่งหล่อสบายๆในบริษัทคุณพ่อดีกว่านะลูก" คุณนายปาร์คกล่าวกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตน
"คุณแม่ครับ คุณแม่ก็รู้นิครับว่าผมไม่ชอบให้ใครมาว่าผมเป็นเด็กเส้น ทำร้านขอวตัวเองบริหารเองสบายใจกว่าเยอะ"
"ลูกก็อย่าไปสนใจพวกปากนกปากกาพวกนั้นสิ ทำร้านอาหาไม่ใช่ง่ายๆนะลูกต้องหาร้านเอง คิดเมนูเอง บริหารงานเอง ฝึกเด็กเอง เหนื่อยจะตายไป แม่ว่ามาทำงานที่บริษัทพ่อดีกว่านะตาชาน" คุณนายปาร์คหว่านล้อมลูกชายตัวเองสุดฤทธิ์
"คุณแม่ครับถึงมันจะเหนื่อยแต่ผมทำได้ครับ ตอนที่ผมเรียนที่แอลเอยังเหนื่อยกว่านี้เลย นับประสาอะไรกับอีแค่บริหารร้านอาหาร ผมบอกเลยแค่นี้จิ๊บๆครับ"
"ตาชาน!!! คุณคะช่วยกันห้ามลูกหน่อยสิคะ" คุณนายปาร์คหันไปขอความช่วยเลยจากสามี
"ถ้าแกอยากทำก็ทำ แต่...ถ้าภายในสามเดือนรายได้ทั้งหมดได้ไม่ถึง80%ของรายได้ร้านกาแฟทุกสาขา ถ้าทำไม่ได้แกต้องกลับมาทำงานบริษัทตกลงไหม" ชานยอลเบิกตากว้างกับคำพูดของบิดา นอกจากธุรกิจส่งออกเมล็ดกาแฟแล้ว ตระกูลปาร์คยังเปิดร้านกาแฟทั้งหมดเกือบยี่สิบสาขาทั่วโซล แล้วแต่ละร้านส่วนมากขายได้เฉียดแสนทุกเดือน แล้วอย่างงี้เขาจะทำยังว่ะเนี่ย
"คุณพ่อครับคือมันจะไม่โหดไปหน่อยหรอครับ" ชานยอลกล่าวกับบิดา
"ถ้างั้นแกทำไม่ได้ก็เลิกความคิดนั้นซะ" คุณปาร์คกล่าวอย่างตัดเยื่อใย
"งั้นก็ได้ครับผมจะทำ แล้วคุณพ่อรอรับข่าวดีจากผมได้เลย" ชานยอลกล่าวก่อนเดินลุกออกจากโต๊ะไป
"คุณคะ มันจะไม่โหดไปหน่อยหรอคะ รายได้ของร้านกาแฟเราก็เฉียดแสนเกือบทุกเดือน ตาชานต้องทำรายได้อย่างน้อยๆห้าหมื่นอัพต่อเดือนเลยนะคะ"
"ก็ผมรู้ไงว่ามันทำไม่ได้หรอก ส่วนคุณก็ทำใจให้สบายๆรอการกลับมาของว่าที่ceo
บริษัทเราได้เลย" คุณปาร์คยักคิ้วให้กับภรรยาของตน
ชานยอลขับรถออกมานอกถนนเรื่อย ในใจก็คิดว่าจะทำยังไงให้รายได้ถึงเป้าของบิดา ไม่ใช่ว่าเขาจะรังเกียจงานบริษัทขนาดนั้น แต่ความที่เขาชอบความสันโดษ และไม่อยากโดนคนอื่นว่าเป็นเด็กเส้น เขาจึงยอมรับคำถ้าของบิดา
อึนจีเดินตามถนนมาเรื่อยๆ หลังจากที่เธอเอาของไปเก็บที่ห้องของ 'โบมี' เพื่อนสนิทของเธอแล้ว อึนจีจึงออกมาสูดอากาศข้างนอกและหางานทำควบคู่ไปด้วย
เธอเดินมาเรื่อยๆ สายตาเธอดันไปเห็นชายร่างใหญ่สองคนที่หัวมุมถนน เธอเพ่งตาไปชัดๆปรากฎว่าเป็นคนของพ่อเธอ "อะไรว่ะเนี่ย ตามมาเร็วชะมัด เอาไงดีว่ะไอ้จี" เธอสบถออกมา อึนจีมองไปฝั่งตรงข้ามถนนเห็นร้านตัดผม เธอจับผมของเธอขึ้นมาก่อนตัดสินใจเดินตรงไปที่ร้าน
หลังจากนั้น1ชั่วโมง อึนจีก็ออกมาในลุคผมซอยสั้นเลยคอมานิดนึง อย่างน้อยมันก็พอที่จะพลางตัวได้สักนิดแหละ เธอเดินออกจากหน้าร้าน พอดีกลับเวลาที่ท้องเธอร้อง เธอจึงเดินไปร้านพิซซ่าข้างหน้าพอดี
ชานยอลจอดรถเทียบฟุตบาทหน้าร้านพิซซ่าที่สมัยเขาเรียนชอบมาประจำกับเพื่อนสนิทของเขา หลังจากที่เขากดล็อกรถแล้ว พลันมีชายร่างสูงวิ่งมาฉกโทรศัพท์มือถือที่เขาถือไปทันที "เห้ย!!หยุดนะไอ้ขโมย"
อึนจีเดินมาเห็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เธอจึงสกัดขาชายตรงหน้าล้มก่อนที่จะเตะเขาไปมา "หน่อยไอ้หัวขโมย งานดีดีมีตั้งเยอะดั้นมาทำงานไม่สุจริตสักนี่" ขโมยงอตัวด้วยบาดเจ็บ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกจากมือเขาทันที โชคดีที่เธอเคยเรียนเทควันโดไม่งั้นเธอคงไม่กล้าบู๊ยังงี้หรอก
ชานยอลวิ่งมามองเห็นขโมยที่โดนจัดการด้วยร่างเล็กตรงหน้า 'สุดยอดเลยว่ะตัวเล็กแต่จัดการขโมยสักสลบเหมือด'
"อ่ะคุณมือถือ" อึนจียื่นโทรศัพท์ให้กับคนตรงหน้า
"ขอบคุณนายมากนะ" ชานยอลกล่าวขอบคุณคนตรงหน้า สักพักเสียงท้องของร่างเล็กตรงหน้าดันร้องขึ้นมาเสียงดัง อึนจีพลันจับท้องด้วยความอาย "หิวหรอ ไปกินพิซซ่ากันไหมฉันเลี้ยงเอง ถือสะว่าตอบแทนที่ช่วยฉันไว้หรือกัน"
อึนจีมองหน้าชานยอลก่อนจะพยักหน้ารับคำ และเดินตามเขาไป
ชานยอลมองชายตรงหน้าที่กินพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อย "ค่อยๆกินได้ ถ้าสาวมาเห็นคงหมดกัน"
"สะสาว...หรอ" อึนจีเงยหน้ามามองชานยอล
"อ้าว นายเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ" ชานยอลถามด้วยความงง
"อะอะอ่อ..ฮะ" อึนจียิ้มรับคำ ก็ดีเหมือนกันปลอมตัวเป็นผู้ชายเลยดีกว่าปลอดภัยดีด้วย
"นายเป็นคนที่นี้หรอ"
"เปล่าหรอฮะ ผมเป็นคนปูซาน พอดีหนะ..หนีหนี้มานะฮะ เลยลี้ภัยมาที่นี่แล้วจะมาหางานทำด้วย" อึนจีกล่าวพร้อมยิ้มไปมา เกือบหลุดแล้วไม่ล่ะไอ้จีเอ้ยย
"ฉันรู้สึกถูกชะตานายจังเลย มาทำงานกับฉันไหมล่ะ ฉันจะเปิดร้านอาหาร นายสนไหม" ชานยอลกล่าว ปกติคนอย่างเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่นอกจากเพื่อนสนิทที่เขาไว้ใจ แต่ทำไมไม่รู้ถึงถูกชะตากับชายร่างเล็กตรงหน้า
"จริงหรอฮะ...ผมเอาฮะ ผมทำ" อึนจีพูดในขนาดที่มีพิซซ่าอยู่เต็มปาก วันนี้วันอะไรเนี่ยทั้งกินพิซซ่าฟรีแล้วยังได้งานด้วย ท่าทางแกจะรุ่งแล้วเว้ยไอ้จี
"งั้น พรุ่งนี้นายมาเจอฉันที่หน้าร้านนี้หรือกัน เดี๋ยวเราจะไปหาทำเลร้านกัน"
"หา หาทำเลร้าน คุณยังไม่มีร้านเลยหรอ"
"อืมม โครงการนี้พึ่งคลอดเมื่อสองชั่วโมงก่อนเอง ฉันจะยกให้นายเป็นเลขาฉันเลยดีม่ะ ส่วนเงินเดือนไม่ต้องห่วง นายได้แน่ๆๆ"
"ก็ได้ฮะ แต่คุณต้องให้ค่าพิเศษด้วยในฐานะที่ช่วยคุณทำร้านเอาเป็นสัก70%ของเงินเดือนหรือกัน"
"แหม่!!ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ก็ได้ค่าช่วยฉันทำร้าน70%ของเงินเดือนนาย"
"ดีฮะ อย่างงี้ค่อยน่าทำงานด้วยหน่อย" อึนจีพูดพลางหยิบพิซซ่าอีกชิ้น
หลังจากที่ชานยอลกับอึนจีกินพิซซ่าเสร็จก็เดินออกมาหน้าร้าน อึนจีจึงเดินไปส่งชานยอลที่รถ "พรุ่งนี้เจอกันนะคุณ ไม่สิ!!พรุ่งนี้เจอกันนะฮะบอส"
"แหม่ๆๆเออๆๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ ฉันจะได้เรียกถูก"
"ผมชื่ออึนจี จองอึนจีฮะ"
"อ่าอึนจี ฉันชานยอลนะ ไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน" ชานยอลปิดประตูรถก้อนสตาร์ถรถออกไป เขามองไปข้างหลังผ่านกระจกในรถ ทำไมนะทำไมเขาถึงถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก สงสัยคงจะมีดวงเป็นเจ้านายลูกน้องกันมั้ง ชานยอลยิ้มก่อนกดเปิดเพลงในรถยนต์และมุ่งกลับบ้านทันที........
********************
ฉากเปิดพระนางนี่แบบบู๊กระจายเลยเนอะ5555 เราขอฝากไรนิสนุง มีอะไรจะให้ปรับตรงไหนเม้นบอกเราได้เลยนะ เพราะบางทีเราก็เอ๋อๆมึนๆเนอะ โอเคเจอกันตอนหน้านะะะ
"อ้าวตาชานตื่นแล้วหรอลูก มาทานข้าวเช้าก่อนไป" คุณนายปาร์คมารดาของชานยอลเอ่ยขึ้น
"ครับคุณแม่" ชานยอลยิ่มพร้อมนั่งลงตรงข้ามกับคุณนายปาร์ค
"จบมาคิดหรือยังว่าจะทำอะไร จะมาช่วยงานบริษัทฉันหรือจะเปิดบริษัทใหม่ละ" บิดาของชานยอลลดหนังสือพิมพ์ลงมาถามลูกชายของตน
"คิดแล้วครับคุณพ่อ ผมอยากเปิดร้านอาหาร" บิดาและมารดาของชานยอลต่างมองหน้ากัน
"ตาชานแม่ว่าอย่าไปทำเลยร้านอาหงอาหารลำบากเปล่าๆ แม่ว่ามานั่งหล่อสบายๆในบริษัทคุณพ่อดีกว่านะลูก" คุณนายปาร์คกล่าวกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตน
"คุณแม่ครับ คุณแม่ก็รู้นิครับว่าผมไม่ชอบให้ใครมาว่าผมเป็นเด็กเส้น ทำร้านขอวตัวเองบริหารเองสบายใจกว่าเยอะ"
"ลูกก็อย่าไปสนใจพวกปากนกปากกาพวกนั้นสิ ทำร้านอาหาไม่ใช่ง่ายๆนะลูกต้องหาร้านเอง คิดเมนูเอง บริหารงานเอง ฝึกเด็กเอง เหนื่อยจะตายไป แม่ว่ามาทำงานที่บริษัทพ่อดีกว่านะตาชาน" คุณนายปาร์คหว่านล้อมลูกชายตัวเองสุดฤทธิ์
"คุณแม่ครับถึงมันจะเหนื่อยแต่ผมทำได้ครับ ตอนที่ผมเรียนที่แอลเอยังเหนื่อยกว่านี้เลย นับประสาอะไรกับอีแค่บริหารร้านอาหาร ผมบอกเลยแค่นี้จิ๊บๆครับ"
"ตาชาน!!! คุณคะช่วยกันห้ามลูกหน่อยสิคะ" คุณนายปาร์คหันไปขอความช่วยเลยจากสามี
"ถ้าแกอยากทำก็ทำ แต่...ถ้าภายในสามเดือนรายได้ทั้งหมดได้ไม่ถึง80%ของรายได้ร้านกาแฟทุกสาขา ถ้าทำไม่ได้แกต้องกลับมาทำงานบริษัทตกลงไหม" ชานยอลเบิกตากว้างกับคำพูดของบิดา นอกจากธุรกิจส่งออกเมล็ดกาแฟแล้ว ตระกูลปาร์คยังเปิดร้านกาแฟทั้งหมดเกือบยี่สิบสาขาทั่วโซล แล้วแต่ละร้านส่วนมากขายได้เฉียดแสนทุกเดือน แล้วอย่างงี้เขาจะทำยังว่ะเนี่ย
"คุณพ่อครับคือมันจะไม่โหดไปหน่อยหรอครับ" ชานยอลกล่าวกับบิดา
"ถ้างั้นแกทำไม่ได้ก็เลิกความคิดนั้นซะ" คุณปาร์คกล่าวอย่างตัดเยื่อใย
"งั้นก็ได้ครับผมจะทำ แล้วคุณพ่อรอรับข่าวดีจากผมได้เลย" ชานยอลกล่าวก่อนเดินลุกออกจากโต๊ะไป
"คุณคะ มันจะไม่โหดไปหน่อยหรอคะ รายได้ของร้านกาแฟเราก็เฉียดแสนเกือบทุกเดือน ตาชานต้องทำรายได้อย่างน้อยๆห้าหมื่นอัพต่อเดือนเลยนะคะ"
"ก็ผมรู้ไงว่ามันทำไม่ได้หรอก ส่วนคุณก็ทำใจให้สบายๆรอการกลับมาของว่าที่ceo
บริษัทเราได้เลย" คุณปาร์คยักคิ้วให้กับภรรยาของตน
ชานยอลขับรถออกมานอกถนนเรื่อย ในใจก็คิดว่าจะทำยังไงให้รายได้ถึงเป้าของบิดา ไม่ใช่ว่าเขาจะรังเกียจงานบริษัทขนาดนั้น แต่ความที่เขาชอบความสันโดษ และไม่อยากโดนคนอื่นว่าเป็นเด็กเส้น เขาจึงยอมรับคำถ้าของบิดา
อึนจีเดินตามถนนมาเรื่อยๆ หลังจากที่เธอเอาของไปเก็บที่ห้องของ 'โบมี' เพื่อนสนิทของเธอแล้ว อึนจีจึงออกมาสูดอากาศข้างนอกและหางานทำควบคู่ไปด้วย
เธอเดินมาเรื่อยๆ สายตาเธอดันไปเห็นชายร่างใหญ่สองคนที่หัวมุมถนน เธอเพ่งตาไปชัดๆปรากฎว่าเป็นคนของพ่อเธอ "อะไรว่ะเนี่ย ตามมาเร็วชะมัด เอาไงดีว่ะไอ้จี" เธอสบถออกมา อึนจีมองไปฝั่งตรงข้ามถนนเห็นร้านตัดผม เธอจับผมของเธอขึ้นมาก่อนตัดสินใจเดินตรงไปที่ร้าน
หลังจากนั้น1ชั่วโมง อึนจีก็ออกมาในลุคผมซอยสั้นเลยคอมานิดนึง อย่างน้อยมันก็พอที่จะพลางตัวได้สักนิดแหละ เธอเดินออกจากหน้าร้าน พอดีกลับเวลาที่ท้องเธอร้อง เธอจึงเดินไปร้านพิซซ่าข้างหน้าพอดี
ชานยอลจอดรถเทียบฟุตบาทหน้าร้านพิซซ่าที่สมัยเขาเรียนชอบมาประจำกับเพื่อนสนิทของเขา หลังจากที่เขากดล็อกรถแล้ว พลันมีชายร่างสูงวิ่งมาฉกโทรศัพท์มือถือที่เขาถือไปทันที "เห้ย!!หยุดนะไอ้ขโมย"
อึนจีเดินมาเห็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เธอจึงสกัดขาชายตรงหน้าล้มก่อนที่จะเตะเขาไปมา "หน่อยไอ้หัวขโมย งานดีดีมีตั้งเยอะดั้นมาทำงานไม่สุจริตสักนี่" ขโมยงอตัวด้วยบาดเจ็บ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกจากมือเขาทันที โชคดีที่เธอเคยเรียนเทควันโดไม่งั้นเธอคงไม่กล้าบู๊ยังงี้หรอก
ชานยอลวิ่งมามองเห็นขโมยที่โดนจัดการด้วยร่างเล็กตรงหน้า 'สุดยอดเลยว่ะตัวเล็กแต่จัดการขโมยสักสลบเหมือด'
"อ่ะคุณมือถือ" อึนจียื่นโทรศัพท์ให้กับคนตรงหน้า
"ขอบคุณนายมากนะ" ชานยอลกล่าวขอบคุณคนตรงหน้า สักพักเสียงท้องของร่างเล็กตรงหน้าดันร้องขึ้นมาเสียงดัง อึนจีพลันจับท้องด้วยความอาย "หิวหรอ ไปกินพิซซ่ากันไหมฉันเลี้ยงเอง ถือสะว่าตอบแทนที่ช่วยฉันไว้หรือกัน"
อึนจีมองหน้าชานยอลก่อนจะพยักหน้ารับคำ และเดินตามเขาไป
ชานยอลมองชายตรงหน้าที่กินพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อย "ค่อยๆกินได้ ถ้าสาวมาเห็นคงหมดกัน"
"สะสาว...หรอ" อึนจีเงยหน้ามามองชานยอล
"อ้าว นายเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ" ชานยอลถามด้วยความงง
"อะอะอ่อ..ฮะ" อึนจียิ้มรับคำ ก็ดีเหมือนกันปลอมตัวเป็นผู้ชายเลยดีกว่าปลอดภัยดีด้วย
"นายเป็นคนที่นี้หรอ"
"เปล่าหรอฮะ ผมเป็นคนปูซาน พอดีหนะ..หนีหนี้มานะฮะ เลยลี้ภัยมาที่นี่แล้วจะมาหางานทำด้วย" อึนจีกล่าวพร้อมยิ้มไปมา เกือบหลุดแล้วไม่ล่ะไอ้จีเอ้ยย
"ฉันรู้สึกถูกชะตานายจังเลย มาทำงานกับฉันไหมล่ะ ฉันจะเปิดร้านอาหาร นายสนไหม" ชานยอลกล่าว ปกติคนอย่างเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่นอกจากเพื่อนสนิทที่เขาไว้ใจ แต่ทำไมไม่รู้ถึงถูกชะตากับชายร่างเล็กตรงหน้า
"จริงหรอฮะ...ผมเอาฮะ ผมทำ" อึนจีพูดในขนาดที่มีพิซซ่าอยู่เต็มปาก วันนี้วันอะไรเนี่ยทั้งกินพิซซ่าฟรีแล้วยังได้งานด้วย ท่าทางแกจะรุ่งแล้วเว้ยไอ้จี
"งั้น พรุ่งนี้นายมาเจอฉันที่หน้าร้านนี้หรือกัน เดี๋ยวเราจะไปหาทำเลร้านกัน"
"หา หาทำเลร้าน คุณยังไม่มีร้านเลยหรอ"
"อืมม โครงการนี้พึ่งคลอดเมื่อสองชั่วโมงก่อนเอง ฉันจะยกให้นายเป็นเลขาฉันเลยดีม่ะ ส่วนเงินเดือนไม่ต้องห่วง นายได้แน่ๆๆ"
"ก็ได้ฮะ แต่คุณต้องให้ค่าพิเศษด้วยในฐานะที่ช่วยคุณทำร้านเอาเป็นสัก70%ของเงินเดือนหรือกัน"
"แหม่!!ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ก็ได้ค่าช่วยฉันทำร้าน70%ของเงินเดือนนาย"
"ดีฮะ อย่างงี้ค่อยน่าทำงานด้วยหน่อย" อึนจีพูดพลางหยิบพิซซ่าอีกชิ้น
หลังจากที่ชานยอลกับอึนจีกินพิซซ่าเสร็จก็เดินออกมาหน้าร้าน อึนจีจึงเดินไปส่งชานยอลที่รถ "พรุ่งนี้เจอกันนะคุณ ไม่สิ!!พรุ่งนี้เจอกันนะฮะบอส"
"แหม่ๆๆเออๆๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ ฉันจะได้เรียกถูก"
"ผมชื่ออึนจี จองอึนจีฮะ"
"อ่าอึนจี ฉันชานยอลนะ ไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน" ชานยอลปิดประตูรถก้อนสตาร์ถรถออกไป เขามองไปข้างหลังผ่านกระจกในรถ ทำไมนะทำไมเขาถึงถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก สงสัยคงจะมีดวงเป็นเจ้านายลูกน้องกันมั้ง ชานยอลยิ้มก่อนกดเปิดเพลงในรถยนต์และมุ่งกลับบ้านทันที........
********************
ฉากเปิดพระนางนี่แบบบู๊กระจายเลยเนอะ5555 เราขอฝากไรนิสนุง มีอะไรจะให้ปรับตรงไหนเม้นบอกเราได้เลยนะ เพราะบางทีเราก็เอ๋อๆมึนๆเนอะ โอเคเจอกันตอนหน้านะะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น