ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : โอกาส
ร่างสูงนั่งพิงกำแพงบริเวณสระว่ายน้ำของบ้าน ชานยอลที่นั่งอาลัยตายอยากอยู่ริมสระน้ำ ทำให้คุณนายปาร์คที่มากรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที โชรงที่ถือแก้วนมร้อนเข้ามาก่อนยื่นให้กับมารดา
"ขอบใจจะ" คุณนายปาร์คมองเจ้าลูกชายด้วยสายตาเป็นห่วง "ตาชานเป็นอะไรหรือลูก แม่เห็นนั่งซึมตั้งนานแล้ว"
"มีเรื่องนิดหน่อยค่ะคุณแม่ คุณแม่ไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยงรงจะดูน้องให้" โชรงยิ้มกับมารดา
"แม่ฝากด้วยนะยัยรง" คุณนายปาร์คยิ้มก่อนเดินขึ้นบนบ้านไป
โชรงเดินเข้าไปหาชานยอล ร่างบางนั่งรอข้างๆผู้เป็นน้องชายก่อนวางมือเรียวของเธอบนไหล่หนา "เรื่องเมื่อกลางวันใช่ไหม"
ชานยอลหันหน้ามาทางโชรงก่อนพยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่
"ถ้าเจ๊เดาก็คงเรื่องที่อึนจีต้องกลับไปแต่งงานตามคำสั่งพ่อใช่ไหม"
"เจ๊รู้?"
"อืมม เจ๊รู้เรื่องแต่งงานจากอึนจีมาสักพักแล้วล่ะ เจ๊ว่าแล้วว่าสักวันจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่ที่เจ๊ไม่บอกเราไม่ใช่ว่าเจ๊อยากจะปกปิดนะ เจ๊อยากให้เราได้ยินจากอึนจีเองมากกว่า"
"ผมจะควรทำอย่างไรดีครับ ตอนนี้สมองผมตื้อหมดแล้ว ผม ผม.."
"ไม่อยากเสียอึนจีไปใช่ไหม เจ๊ไม่รู้หรอกว่าทำไมเราถึงเลือกจะปล่อยอึนจีไป แต่การที่ปล่อยอึนจีไปโดยที่ตัวเองต้องมานั่งเจ็บแบบนี้มันดีแล้วหรอ เจ๊รู้นะว่าเรารู้สึกอย่างไรกับอึนจี แล้วเจ๊เองมั่นใจว่าอึนจีเองก็รู้สึกกับเราแบบนั้นเหมือนกัน"
"..."
"ตอนนี้ก็เหลือแค่เราแล้วนะว่าจะทำอย่างไรต่อระหว่างปล่อยอึนจีแต่งงานไปหรือจะตามอึนจีกลับมา" ชานยอลมองไปที่พี่สาวก่อนจะรีบปาดน้ำตาเล็กน้อย
"เจ๊ครับขอกุญแจรถหน่อยครับ" โชรงยื่นกุญแจรถให้ ชานยอลรับก่อนรีบวิ่งขึ้นรถไป
"ฉันเลือกตามเธอนะอึนจี หวังว่าเธอจะรอฉันนะ" ชานยอลเปิดประตูก่อนขับบึ่งไปที่คอนโดโบมีทันที
อึนจีสะพายกระเป๋าเป้ออกมา ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา หญิงสาวมาหยุดที่หน้ารถสีดำสนิท ชายชุดดำเปิดประตูรถให้ก่อนที่หญิงสาวจะขึ้นรถไป "มาแล้วหรอ ออกรถเลย"
รถของจองพูจีเลี้ยวออกจากตัวคอนโดซึ่งเป็นเวลาที่ชานยอลได้เลี้ยวเข้ามาพอดี
"โธ่เว้ย!" ชานยอลสบถเล็กน้อยก่อนรีบบึ่งรถตามไป
ชายชุดดำสังเกตเห็นรถของใครบางคนตามมาติดๆ "เฮียครับมีคนตามเรามา"
จองพูจีหันไปทางหลังรถ ชายชรายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนหันกลับมา "หึ!ชักสนุกแล้วสิ เร่งเครื่อง" ชายชราพูดพลางหันหน้ามาทางลูกสาวที่ยังคงร้องไห้อยู่
ฝั่งชานยอลที่เห็นรถข้างหน้าเร่งเครื่องเพิ่มความเร็ว ชายหนุ่มจึงรีบใส่เกียร์เร่งและขับมาขนาบด้านข้างจองรถสีดำ ชานยอลเห็นจังหวะเหมาะๆจึงรีบหักรถขวางรถสีดำทางด้านหน้าทันที
รถของเฮียพูจีเบรกกระทันหันจนทำให้หัวกระแทกไปที่เบาะด้านหน้า "ขอโทษครับเฮียพอดีมัน.."
"บอส!!!" อึนจีมองไปที่เจ้าของรถที่ลงมายืนข้างหน้ารถ
"ให้ผมจัดเลยไหมครับ" ชายชุดดำหันหลังมาถาม
"หยุด!!ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันจัดการเอง" อึนจีเอ่ยห้ามก่อนจะเปิดประตูลงไป
"อึนจี!!" ชานยอลโผเข้ากอดร่างเล็ก "ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันมันไม่มีเหตุผล ฉันมันโง่ ฉันมันบ้า ฉันมัน.."
"บอสไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมทำให้ต้องเดือดร้อนในหลายๆเรื่อง ผมนั่นแหละที่โง่ที่บ้า" มือหนาค่อยลูบไปบริเวณรอบดวงตาของหญิงสาว
"ถ้างั้นนายไม่ไปได้ไหม นายกลับมาที่ร้านเป็นพนักงานตัวแสบของฉันเหมือนเดิมได้ไหม"
"ผม..ขอโทษครับ ผมไม่สามารถให้สิ่งที่บอสขอไม่ได้ ผมต้องกลับไปทำบ้านกลับไปทำในสิ่งที่ผมหนีมันมา ผมขอโทษ" ร่างเล็กก้มหน้าลง "ผมต้องไปแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะครับ ผมจะไม่มีวันลืมบอส ไม่ลืมบอยคาเฟ่ต์ ไม่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำมาด้วยกัน ลาก่อนครับ"
ร่างเล็กเดินขึ้นรถไป ในเมื่อเธอตัดสินใจไปแล้ว เธอก็ต้องทำ ถึงแม้จะต้องเจ็บปวดแค่ไหนก็เถอะ ชานยอลทรุดลงกับพื้น หัวใจของเขาเจ็บ เจ็บมากกว่าตอนแรกที่รู้ว่าอึนจีจะต้องกลับไปแต่งงานเสียอีก
"ออกรถได้เลย" อึนจีพูดด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาของเธอไหลมาหนักกว่าเดิม จองพูจีเหลือบไปทางลูกสาวก่อนส่ายหน้าออกมา
"ตอนนี้แกดูไม่ได้เลยรู้ไหม" จองพูจีเอ่ยก่อนหายใจดังเฮือก "จอดรถ!!"
"...."
"เอาเถอะ!ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นหลุดลอยเป็นศพแบบนี้ ถ้าเฮียมุนซอลเห็นคงไล่แกเป็นไปเป็นคนใช้แทนลูกสะใภ้แน่ งั้น!ฉันจะให้เวลาแกอีกสองเดือน เคลียร์ปัญหาของแกให้เรียบร้อยแล้วอีกสองเดือนฉันจะมารับ หวังว่าแกคงจะเป็นคนมากกว่านี้นะอึนจี"
อึนจีมองไปทางบิดาของตนก่อนคลี่ยิ้มพลางกระโจนเข้ากอดผู้เป็นบิดาทันที "จีขอบคุณป๊ามากเลยนะ จีรักป๊าที่สุดเลย"
"พอๆๆ จะลงไม่ลง ถ้าไม่ลงฉันจะเปลี่ยนใจจริงๆด้วย"
"ลงจะลง จีรัก ป๊านะ" อึนจีสะพายกระเป๋าก่อนลงจากรถและรีบวิ่งกลับไปหาชานยอลทันที
"เฮือกๆ" เสียงหอบของใครบางคนทำให้ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาก่อนเบิกตากว้างขึ้น
"อะ อึนจี! นายมาได้ยังไง" ชานยอลพูดพลางเช็ดน้ำตาก่อนยืนขึ้น
"ผมมาตามคำขอร้องของมนุษย์หูกางแบบบอสไง โอ๊ย!!" ชานยอลบีบลงไปที่จมูกของอึนจี
"เดี๋ยวนี้ซ่าหรอไงฮะ เมื่อกี้ใครก็ไม่รู้ร้องไห้จนเสื้อฉันเปื้อนขี้มูกหมดล่ะ" ร่างบางตีไปยังที่อกของร่างสูงอย่างแรง
"บอสก็เหมือนกันแหละ ร้องไห้อย่างกับพระเอกซีรีย์อย่างงั้นแหละ"
"เอาเถอะๆ ฉันดีใจนะที่นายกลับมาอยู่ที่ร้านเหมือนเดิม"
"แต่...ผมอยู่ได้แค่สองเดือนนะครับ หลังจากนั้นผมจะต้องกลับไปจริงๆโดยไม่มีข้อแม้" ร่างเล็กพูดพลางก้มหน้าลง ซึ่งไม่ต่างกับชานยอลที่นิ่งค้างไปสักครู่ก่อนหัวเราะออกมาดังๆ "หัวเราะอะไรบอส"
"ก็หัวเราะนายนั่นแหละ จะเศร้าทำไมอีกตั้งสองเดือนไม่ใช่สองวันสักหน่อย เอางี้!ในฐานะที่นายกลับมาไปกินเนื้อย่างกัน ชวนเจ๊รงกับชาวแก๊งค์มาด้วยดีไหม"
"ดีครับ แต่บอสเลี้ยงนะ"
"ได้ครับ เดี๋ยวป๋าชานคนนี้จะเลี้ยงหนูอึนจีเอง" ร่างสูงพูดพลางกอดคอร่างเล็ก
"แต่หนูอึนจีคนนี้ กินเยอะม๊ากมากเลยนะ"
"สบายบรื้อ~ แค่นี้ขนหน้าแข็งป๋าไม่ร่วงอยู่ล่ะ"
"แต่ผมร่วงช่ะ"
"หน๊อย!ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่เลี้ยงเลย" ร่างโปร่งเปิดประตู อึนจีเห็นจึงรีบวิ่งขึ้นรถไปด้วย
ณ ร้านเนื้อย่าง
"เชียร์!!!!" แก้วน้ำเจ็ดไปชนกันตรงกลางโต๊ะก่อนจะกระดกเข้าปาก
"บอสไปตามอึนจีกลับมาได้ยังไงครับ" คยองซูเอ่ยถาม
"เคล็ดลับ บอกไม่ได้หรอก" จะบอกให้อายทำไม!!ว่าตนร้องไห้จนป๊าอึนจีสงสารแล้วให้อยู่ต่อ
เสียชื่อบอสชานหมดสิครับ!!!
"พี่ชาน ผมขอโทษนะที่ตอนกลางวันผมว่าพี่ไปอ่ะ" จงอินเอ่ยขอโทษ
"ผมด้วยครับบอส ขอโทษนะครับ" เซฮุนเอ่ย
"ไม่เป็นไรๆ หลังจากนี้เราจะมาเอากันใหม่ มีอะไรให้บอกกัน อย่าปิดเป็นความลับ เข้าใจไหม!"
"ครับ!!!!" ทุกคนพร้อมใจส่งเสียงพร้อมกัน หลังจากนี้ไปเขาจะตั้งใจบริหารให้มากกว่าเดิมและเขาใช้เวลาสองเดือนที่มีอยู่ให้คุ้มค่าที่สุด ให้สมกับโอกาสที่เขาได้รับมา...
................................
มาต่อแล้ววว อาจจะสั้นนิดนึงน๊า
หลังจากนี้คงพักดราม่าแบบยาวๆ เพราะช่วงหวานๆที่ทุกคนรอคอยจะมาแว้ว ตบมือ555555
อย่าลืมติดต่อต่อด้วยน๊าาาาา
#บอยคาเฟ่ต์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น