คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5 แผนอันแยบยล
หลังจากที่จีเฮถึงบ้านด้วยสภาพอันงดงาม(รึเปล่า) แม่ของจีเฮก็รีบออกมาต้อนรับทันที
“ต๊าย ลูกของแม่ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย ทำไมสภาพเป็นอย่างนี้ละลูก” 0_o
“หนูไปนอนวัดพื้นถนนมาค่ะแม่ โอ๊ยหิวจังมีอะไรให้หนูกินบ้างละเนี่ย”
จีเฮพูดพลางปารองเท้าทิ้งไว้และเดินไปที่ห้องครัว บ้านของจีเฮเป็นบ้านที่ใหญ่พอสมควรเพราะบ้านเธอเป็นบ้านที่มีฐานะ และต้นตระกูลของเธอยังเป็นต้นตระกูลที่เก่าแก่ของเกาหลีเลยทีเดียว
จีเฮนั่งลงที่โต๊ะอาหารก่อนที่แม่ของเธอจะจัดอาหารมาวางไว้ให้จีเฮรีบสวาปามอย่างหิวโหย(ขนาดนั้น) แม่ของเธอค่อยๆนั่งลง
“นี่ลูก เห็นข่าวรึยังจ๊ะ” ^^
“เห็นแล้วค่ะ ฝีมือแม่ใช่ไหมค่ะ” -_-?
จีเฮพูดพลางเหลือบมองหน้าแม่ตัวเอง แม่ของจีเฮตีสีหน้าขึงขังก่อนที่จะปฎิเสธ
“เปล่านะ แม่ไม่รู้เรื่องเลย แม่เองก็ตกใจตอนที่ข่าวในหนังสือพิมพ์ลงเหมือนกัน” >0<
“ข่าวในหนังสือพิมพ์? อะไรกันเนี่ยทำไมมันเร็วอย่างงี้อะ” 0_o
“นั่นนะซิ คงต้องมีใครไปบอกถึงโรงพิมพ์แน่ๆเลยอะเนอะ ใครกันนะ อย่าให้แม่จับได้เชียวจะตีให้” ^0^
“เหรออออออออ” =_=;
จีเฮลากเสียงยาวเพราะเธอรู้ทันว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือใคร เธอโกรธแม่มาระหว่างทางจนเธอหายโกรธแล้ว และอีกอย่างเธอเองก็สงสารแม่ด้วยเพราะถ้าเธอขืนไปว่าแม่ เธอเองก็จะบาปซะเปล่าๆ และแม่เธอก็คงจะเสียใจเหมือนกัน
จีเฮก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ ก่อนที่แม่ของเธอจะพยายามชวนคุย
“ลูกจ๊ะ แล้วลูกจะทำยังไงต่อไปละเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันอะค่ะ คงต้องเงียบอย่างเดียว เพราะการเงียบเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด” -.,-*
“แต่แม่ว่า ถ้ามันมาถึงขั้นนี้แล้วก็แต่งๆไปเถอะนะลูกนะ”
“แม่!! จะบ้าเหรอ จะให้หนูไปแต่งงานกับคนที่ไร้น้ำใจอย่างตานั่นนะนะ ไม่มีทางอ่ะ” OoO
“ไร้น้ำใจ ทำไมไปว่าหนูแจเค้าอย่างนั้นละลูก” 0_o
จีเฮกลืนข้าวลงคอก่อนที่จะหันหน้ามาหาแม่ตัวเอง
“แม่รู้ไหมค่ะ ว่าวันนี้หนูไปเจออะไรมาบ้าง ตานั่นน่ะนัดหนูที่ร้านกันดารบนเขา เท่านั้นยังไม่พอ พอไปถึงจุดนัดพบที่แสนจะยากลำบากเนี่ย เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องงานหมั้นเลยด้วยซ้ำอะ ตานั่นเอาแต่ด่าหนูปาวๆ แถมพอหนูจะกลับบ้านรถดันมาน้ำมันหมด ตานั่นอ่ะเค้ายังทิ้งให้หนูเดินลงเนินมาคนเดียวอีกด้วยอ่ะ เห็นไหมค่ะ ว่าเค้าใจดำมากแค่ไหนกัน”
“โถ่ลูก คิดไปเองรึเปล่าจ๊ะ หนูแจเนี่ยนะเค้าจะใจร้ายกับหนูได้ขนาดนั้นเชียว” -.,-^
จีเฮถอนหายใจก่อนที่ตจะกลับไปกินข้าวต่อ
“ลูกจะว่าไงถ้าแม่มีทางแก้ไขให้” 0_o
“จริงเหรอค่ะ ยังไงอะค่ะ” O_O
“พรุ่งนี้หนูก็ไปเจอหนูแจเค้าอีกทีซิลูก”
“แค๊กๆ มะ.......แม่ จะให้หนูไปเจอเค้าอีกเนี่ยนะ เพื่ออะไรอะค่ะ แทนที่จะได้จัดงานหมั้น แม่คงได้จัดงานศพตานั่นแน่ๆถ้าแม่ให้หนูไปเจอเค้าอีกทีอ่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะลูก แม่ก็ไปด้วย แม่ของแจจุงเค้าก็ไปด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ก็ไปคุยเป็นครั้งสุดท้ายไงลูก นะๆ แล้วแม่จะเคลียเรื่องงานหมั้นให้มันจบๆไปเลยไง”
จีเฮมองแม่ด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
“ทำไมละ ไม่เชื่อใจแม่งั้นเหรอ” =_=^
“เปล่าค่า ไปก็ไป แต่แม่ต้องอยู่กับหนูตลอดเวลานะค่ะ”
“จ๊ะ”
“แม่นัดเค้าที่ไหนละค่ะ”
“ 4 โมงเย็น ที่โรงแรมเดิมจ๊ะ” \ (^0^) /
จีเฮพยักหน้า เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่เธอทำงานเสร็จพอดี คิวเธอว่าง และเธอคิดว่าคิวของแจจุงก็คงว่างเหมือนกัน จีเฮก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อแต่ก็พยายามเหลือบมองแม่ของเธออย่างระมัดระวังเช่นกัน เพราะเธอคิดว่าแม่ของเธอจะต้องมีแผนอะไรแน่ๆ
4 โมงเย็น ณ โรงแรมหรูชื่อดังกลางกรุงโซล
จีเฮและแจจุงนั่งมองหน้ากันด้วยอารมณ์ที่เซ็งขีดสุดทั้งคู่ แม่ของทั้งคู่ก็นั่งจิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์ =___=
“นี่ ทำไมนั่งหน้าบูดอย่างนั้นละลูก ดื่มน้ำส้มของโปรดลูกก่อนซิจ๊ะ”
“นั่นซิแจ ดื่มน้ำก่อนซิ จะได้ใจเย็นขึ้นไง”
แม่ของทั้งคู่คะยั้นคะยอให้ทั้งสองดื่มน้ำเพื่อให้ใจเย็นลง จีเฮยกแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวหมด ก่อนที่จะกระแทกแก้วลงและมองหน้าแม่ตัวเอง
“ไหนว่าจะมาคุยเรื่องงามหมั้นให้มันจบๆละค่ะ หนูนั่งรอนานแล้วนะ” -*-
“เดี๋ยวซิลูก อีกเดี๋ยวก็จบแล้ว ใจเย็นๆนะลูกนะ”
“ผมอยากกลับบ้านอ่ะแม่ พวกนั้นรอผมกลับไปทานข้าวเย็นพร้อมกันด้วย” -*-
“โทรไปบอกเค้าเลยลูกว่าไม่ต้องรอ เพราะยังไงลูกก็ต้องทานข้าวกับแม่ และหนูจีเฮ”
“แต่....”
“ไม่มีแต่ใดๆทั้งสิ้น เอ้ากินหมูกระทะนี่ซิอร่อยนะ โรงแรมนี้เค้าทำอร่อยจะตาย”
แม่ของแจจุงพยายามคีบหมูใส่ปากของแจจุง แจจุงกินอย่างไม่เต็มใจนัก
แต่เพราะว่าค้าชอบทานหมูกระทะที่สุดแจจุงเลยฟ้าดซะเรียบ (ซะงั้น) -*-
ส่วนจีเฮก็ไม่ทาน เพราะเธอบอกว่าไม่อยากจะร่วมโต๊ะกับคนไร้น้ำใจ เธอเองก็นั่งดื่มน้ำส้มอย่างเดียวเช่นกัน-.,-^
แม่ของทั้งคู่แอบลอบสบตากันก่อนที่จะยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
ในขณะที่แม่ของจีเฮเดินไปหยิบน้ำส้มแม่ของแจจุงก็เดินตามมา
“อีกไม่นานยาก็ออกฤทธิ์แล้วแหละ เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วใช่แมะ” ^-^
“อืม แต่ว่า มันจะดีเหรอ มัน” -_-?
“ดีซิ นี่คือวิธีที่ดีที่สุดแล้ว เชื่อฉันนะ เอาละฉันออกไปก่อนเดี๋ยวเด็กๆจะสงสัย” \\ (^0^) //
แม่ของจีเฮถอนหายใจอย่างยากลำบากก่อนที่จะเทผงสีขาวลงไปในเหยือกน้ำส้มและค่อยๆเดินถือออกมาส่งให้ลูก นี่เป็นเหยือกที่ 2 แล้วแต่ทำไมทั้งคู่ถึงไม่มีท่าทีจะหลับกันเลยก็ไม่รู้
“แม่ครับ ผมจะกลับแล้วนะ”
แจจุงพูดพลางลุกขึ้น แต่อยู่ๆก็เซทำท่าจะล้มลง แม่ของแจรีบมาพยุงลูกตัวเอง
“เป็นอะไรน่ะลูก”
“เปล่าครับ สงสัยจะนั่งนานไปหน่อย เลยมึน ผมกลับก่อนนะครับ”
“เอางี้ดีกว่านะลูก เดี๋ยวแม่ขับรถไปส่งดีกว่า กลับบ้าคนเดียวอันตราย นะรอแม่แป๊บนึงเดี๋ยวแม่ทานข้าวก่อนนะ”
“แต่.....”
“เชื่อแม่เค้าเถอะน่าแจจุง”
แม่ของจีเฮผสมโรง จีเฮพยายามถ่างตาตัวเองให้เปิกกว้างที่สุด เพราะตัวเธอเองก็เริ่มรู้สึกง่วงอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน ทั้งคู่สบตากันซักพักก่อนที่จะไม่รู้เรื่องอีกเลย......
ในขณะที่แจจุงกับจีเฮหลับไปเรียบร้อย แม่ของทั้งคู่ก็ลากลูกของตัวเองเข้าไปไว้บนเตียงในห้องนอน ในขณะที่แม่ของแจกำลังปลดกระดุมเสื้อของแจจุง แม่ของจีเฮก็พูดขึ้นมา
“นี่ มันจะดีแน่เหรอ ฉันว่ามัน ยังไงอยู่นา”
“ดีแล้ว อย่ากังวลไปเลยน่า นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ลูกของเราทั้งสองต่างก็หัวแข็งด้วยกันทั้งคู่ ขืนไม่ใช้วิธีนี้ไม่รู้ว่าจะได้แต่งงานกันเมื่อไหร่นะ อย่าคิดมากน่า”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ รีบๆถอดเสื้อเร็วๆเข้าซิ เดี๋ยวตื่นมาละยุ่งเลย”
“อืมๆ เป็นไงเป็นกัน มาถึงขั้นนี้แล้วนี่นา”
หลังจากที่แม่ของทั้งคู่ต่างก็จัดฉากกันจนเรียบร้อย ทั้งสองก็ออกมาจากห้อง และส่งยิ้มแหย่ๆให้กันและกัน^_^*
“หวังว่ามันคงจะสำเร็จนะ” -.,-
“อืม ฉันก็หวังอย่างนั้นนะ” -.,-;
“แล้วเมื่อไหร่เด็กสองคนจะตื่นละ” -.,-^
“ไม่รู้ซิ กินไปเยอะเหมือนกันนะ โดยเฉพาะจีเฮอ่ะ” -.,-^^
“เฮ้อ เรามานอนรอกันในห้องเนี่ยแหละ พอพวกนั้นตื่นเดี๋ยวก็โวยวายกันเองอะแหละ” -.,-^^^
แม่ของทั้งคู่พยักหน้าให้กันก่อนที่จะเดินไปงีบที่โซฟา
9 โมงเช้า
แจจุงสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เค้าเอามือบีบขมับตัวเองก่อนที่จะบึดขี้เกียจ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งบางอย่างอยู่บนเตียง แจจุงค่อยๆยื่นหน้าไปดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะอึ้ง แจจุงค่อยเปิดผ้าห่มของตัวเองและเห็นว่าเหลือแต่เพียงกางเกงลิงเพียงตัวเดียว แจจุงก็สบถออกมา #0#
“เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย” -0-?
แจจุงพยายามนึกเรื่องราวของเมื่อวาน แต่ซักพัก จีเฮเองก็เริ่มเปิดเปลือกตาขึ้นเช่นกัน จีเฮค่อยๆปิดขี้เกียจก่อนที่จะเหลืบไปเห็นแจจุงนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าและอารมณ์เรียบเฉย จีเฮพยายามขยี้ตาตัวเองเพราะนึกว่าฝันไปแต่แจจุงก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“ไม่ได้ฝัน” -.,-;
“อะ....อะไรนะ นะ...นายว่าไงนะ มันเกิดอะไรขึ้น” -_-?
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่เธอทำอะไรฉันเนี่ย” -_-??
“นะ..นาย” -0-
จีเฮพูดพลางค่อยๆเปิดผ้าห่มออกก่อนที่จะมองหน้าแจจุงอย่างเคียดแค้น
“นี่ นาย นาย นายทำอะไรฉันเนี่ย!!” O.,O?
“เปล่า” -_-*
ทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่จีเฮจะถีบแจจุงตกจากเตียง
“ไอ้โรคจิตไปตายซะ!!!!”
“เฮ้ย บอกว่าไม่ได้ทำอะไรไงเล่า!”
แจจุงตะโกนก่อนที่จะลุกขึ้น จีเฮร้องกรี๊ดออกมาเพราะแจจุงใส่เพียงกางเกงลิงตัวเดียว ซักพัก แม่ของทั้งคู่ก็วิ่งเข้ามา
“อะไรกันเนี่ย นี่ นี่ ลูกทำอะไรหนูจีเฮเค้า” OoO
“เปล่านะครับ ผม..ผมเปล่า” =_=;
“หลักฐานคาตาอย่างนี้ยังจะมาพูดอีกเหรอ ทำไมลูกเป็นคนแบบนี้ห๊า”
แม่ของแจจุงวิ่งเข้ามาทุบลูกตัวเองแจจุงเอามือปัดเป็นพัลวัน จีเฮได้แต่นั่งร้องไห้โดยที่แม่ของตัวเองก็มานั่งปลอบ
“โถ่ลูก ถ้ารักกัน ทำไมไม่แต่งงานตามประเพณีละลูก ทำไมต้อง ต้อง”
“หนูเปล่านะแม่ ก็ไอ้โรคจิตนี่ซิ มัน มัน แงๆ”
“เฮ้ย นี่เธอพูดดีๆนะ ใครทำอะไรใครกันแน่” =_=;
“ก็นายนั่นแหละ นาย นาย ปล้ำฉันอ่ะ”
“จะบ้าเหรอ นี่ ต่อให้เธอใส่กางเกงในตัวเดียวมายืนตรงหน้าฉัน ฉันยังไม่มีอารมณ์เลย คนอะไรข้างหน้าข้างหลังอารมณ์เดียวกัน” A_A
“อะ...อะไรนะ นะ..นี่นายแอบดูของฉันงั้นเหรอ” -0-
จีเฮพูดพลางเอาผ้าห่มมาปิดหน้าอก แจจุงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจก่อนที่จะพูด
“นี่เธอ มีสติหน่อยได้แมะ คนอย่างฉันเนี่ยนะจะทำอะไรเธอ เธอนั่นแหละแอบมาลากฉันขึ้นเตียงรึเปล่า”
“นี่นาย นาย นายอยากตายใช่ไหมห๊า”
จีเฮพูดพลางเขวี้ยงหมอนใส่แจจุง
“พอๆ หยุดทั้งคู่นั่นแหละ แม่จัดการเอง”
แม่ของแจจุงพูดขัดจังหวะขึ้นมา
“ในเมื่อเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นแล้วละก็ แจจุง ลูกต้องรับผิดชอบ โดยการแต่งงานกับหนูจีเฮ”
“อะไรนะครับแม่ แต่....”
“ไม่มีแต่ ไม่มีการขัดขืน ไม่มีการเถียงใดๆทั้งสิ้น ไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวบ่ายนี้เราจะจัดแถลงข่าว”
“แม่ค่ะ แม่ช่วยหนูด้วย”
“อย่าพยายามเลยนะลูก เรื่องมาถึงขั้นนี้กันแล้ว หลักฐานคาตาอย่างนี้น่ะ”
แจจุงกับจีเฮมองหน้ากันก่อนที่จะตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“ไม่แต่ง/ไม่แต่ง”
“ลูกจะให้แม่ซ้ำใจจนตายรึยังไงกัน ลูกไปทำอย่างนี้กับหนูจีเฮเค้า แล้วแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“ก็ผมไม่ได้ทำอะไรนี่ครับแม่” -0-
“ถ้าไม่ได้ทำอะไรแล้วสถาพลูกทั้งคู่จะเป็นแบบนี้เหรอไงห๊า”
“แต่ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะครับแม่”
“ได้ งั้นถ้าลูกไม่แต่ง ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก”
“แม่” OoO
แม่ของแจจุงทำท่าจะเดินออกจากห้อง แจจุงรีบเดินไปดักหน้า
“แม่ครับ เรื่องอื่นผมยอม แต่เรื่องนี้มัน”
“มันทำไม” =_=?
“เป็นเป็นทั้งชีวิตของผมนะครับแม่ แม่จะให้ผมทนใช้ชีวิตกับคนที่ผมไม่ได้รักได้ยังไงกันอ่ะ”
“แต่งไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละลูก”
“แต่....”
“ตามใจ งั้นเราขาดกัน”
“แม่ครับ โอเค แต่งก็แต่ง แต่งก็ได้”
แจจุงกระแทกเสียงตอบแม่ของแจรีบเดินมากอดลูก
“จริงนะลูก” \\ (^0^) //
“ครับ แต่จีเฮละ เค้าจะแต่งรึเปล่า” =_=;
แจจุงมองมาที่จีเฮ จีเฮรีบตอบทันที
“ไม่มีทางย่ะ” >0<
“นั่นไงละ” ^0^
แจจุงลอบยิ้ม พลางเดินมากอดแม่ตัวเอง
“แม่ครับ เห็นไหมครับ มันอยู่ที่จีเฮไง มันไม่ได้อยู่ที่ผม ผมอ่ะยังไงก็ได้อยู่แล้ว”
“นี่นาย ทำไมง่ายเงี๊ยะ”
แจจุงยักไหล่ เค้าคิดอยู่แล้วว่ายังไงจีเฮก็ต้องค้านอย่างเต็มที่ แม่ของจีเฮพยายามกล่อมลูก
“โถ่ลูก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วนะ แต่งๆไปเถอะ”
“ไม่ค่ะ ยังไงก็ไม่แต่ง”
“ลูก แต่ลูกเสีย...เออ..เสีย”
“ยังค่ะ หนูมั่นใจ ว่าตานั่นคงไม่ทำอะไรหนูหรอก ถึงทำหนูก็คิดว่าให้ทาน”
“อ้าว นี่เธอ พูกงี้ก็สวยดิ” =_=^
“สวยอยู่แล้วย่ะ” -*-
ในขณะที่จีเฮกับแจจุงทำท่าจะทะเลาะกันรอบสอง แม่ของแจจุงก็ลากลูกตัวเองออกมานอกห้องเพื่อให้แม่ของจีเฮกล่อมลูกตัวเอง หลังจากที่แจจุงออกไปแล้ว แม่ของจีเฮก็กอดลูกทันที
“เห็นแก่แม่นะลูก แต่งเถอะ”
“แม่ค่ะ แต่”
“เห็นแก่แม่นะลูกนะ เห็นแก่คุณปู่ด้วยก็ได้”
“แต่หนูไม่ได้รักเค้าอ่ะ”
“งั้น พอคุณปู่หายป่วยก็ค่อยหย่าก็ได้นี่ลูก”
“แต่”
“นะลูกนะ เห็นแก่แม่สักครั้ง แม่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า แต่แต่งๆไปเพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายนะลูกนะ แม่ขอร้องนะลูก”
จีเฮทำท่าคิดหนักก่อนที่จะพยักหน้าช้าๆ
“ตกลงค่ะ แต่ ถ้าคุณปู่หายป่วย แม่สัญญาว่าจะให้หนูหย่ากับเค้านะค่ะ”
“จ๊ะ แม่สัญญา”
ซองฮโยจินกอดลูกตัวเองก่อนที่จะลอบยิ้ม จีเฮเองก็ถอนหายใจอย่างยากลำบากเช่นกัน
...................................................................................................................................................................................
ตัวอย่างตอนต่อไป
ณ งานแถลงข่าวงานแต่งของแจจุงกับจีเฮ อยู่ๆก็มีผู้หญิงปรากฏกลางงาน
“ไม่ได้นะ คิมแจจุงจะแต่งงานกับยัยนี่ไม่ได้นะ” >0<
จีเฮหันไปมองแจจุงก่อนที่จะยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะพลางยักคิ้วใส่ บอดี้กาดพยายามลากตัวผู้หญิงคนนั้นออกจากงาน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็สะบัดตัวออกและตะโกนขึ้นมา
“คิมแจจุงเป็นสามีฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เค้าแต่งงานกับยัยซองจีเฮนั่นหรอก”
ความคิดเห็น