คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 ข้อตกลง
จีเฮรีบขับรถออกจากบ้านทันที แต่เธอก็ดันหาร้าน Boom ไม่เจอ
“โอ๊ย ฉันจะบ้า ไอ้ร้านนั่นอยู่ส่วนไหนของโลกเนี่ย” T____T
จีเฮบ่นพลางขับรถวนหา เธอตัดสินใจโทรเข้ามือถือแจจุงเพื่อถามทาง
“นี่ ฉันนัดวันนี้นะ ไม่ใช่พรุ่งนี้ แล้วถึงไหนแล้วเนี่ย ขึ้นเขาแล้วรึยัง”
“เออรู้แล้วน่า ฉันก็กำลังจะไปนี่ไงเล่า เฮ้ย เมื่อกี๊นาย
“ก็ใช่นะเซ่ ขึ้นเขา อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้น่ะ”
“แล้วฉันจะไปตัสสะรู้ได้ยังไงกันเล่า โอ๊ย ฉันจะบ้า นี่นายใช้อะไรคิดเนี่ย นัดกันที่ร้านอยู่บนเขาอะห๊า”
“แล้วเธออยากให้นักข่าวเห็นรึไงกันเล่า อย่าพูดมากน่า ตอนนี้เธออยู่ไหนแล้วเนี่ย”
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่ฉันว่าฉันมีข่าวดีกับข่าวร้ายจะบอกนายนะ นายจะฟังข่าวไหนก่อนดีล่ะ”
“เอ่อ...ข่าวดีก่อนแล้วกัน ว่ามา”
จีเฮกลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะพูด
“ข่าวดีก็คือ วันนี้อ่ะ ฉันถึงแน่ แต่คงจะช้าหน่อย”
“อืม แล้วข่าวร้ายอ่ะ”
“ข่าวร้ายก็คือ ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ส่วนไหนของเกาหลีแล้วอ่า ฉันว่า ฉันหลง”
“อะไรนะ เธอว่าไงนะ!!” OoO
“ฉันคิดว่า ฉันหลงทาง ซะแล้วอ่ะ” -.,-;
แจจุงตบหน้าผากตัวเองก่อนที่จะเอาหน้าฟุบโต๊ะ
+ให้มันได้อย่างนี้ซิ โอย ฉันจะบ้า+
3 ชั่วอายุคนผ่านไป(นานไปป่ะ -.,-^ ) งั้นเปลี่ยน 3 ชั่วโมงผ่านไป….
จีเฮนั่งก้มหน้าอยู่ตรงหน้าของแจจุง -..-
“นี่เธอ......เฮ้อ! ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้วนะเนี่ย” -.,-*
“ก็ฉันไม่รู้จักร้านนี่นา” -..-;
“แล้วทำไมไม่โทรหาฉันให้เร็วกว่านี้เล่า” -.,-^
“ก็ฉันกลัวนายด่าอ่ะ” -.,-;;
“ -.,-^^ ”
แจจุงถอนหายใจพลางส่ายหน้า
“ความผิดนายนั่นแหละ ใครใช้ให้นายนัดซะบนเขาเล่าห๊า ฉันไม่ใช่พระเยซูนะ จะได้รู้ว่าร้านอยู่ไหนอ่ะ”
“แล้วเธออยากให้นักข่าวรู้รึไงกันละ เธอก็รู้ว่านักข่าวพวกนี้จมูกไวเป็นบ้า กันไว้ดีกว่าแก้แล้วกันน่ะ”
แจจุงตอบพลางจ้องหน้าจีเฮ
“นี่ แล้วนายมาจ้องหน้าฉันเพื่ออะไรกันฮ่ะ”
“นี่ ฉันขอพูดตรงๆเลยนะ”
“อืม ก็ดี ฉันไม่ชอบอ้อมค้อม”
“ถ้าเธอไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนี้อ่ะ ทีหลังบอกกันก่อนก็ได้ ฉันจะได้คุยทางโทรศัพท์”
“ใครบอกละว่าฉันไม่อยากเจอหน้าอ่ะ” \\ (^0^) // ( หน้าระรื่นขนาดนี้ )
แจจุงมองหน้าจีเฮ -.,-*
“แล้วใครใช้ให้เธอแต่งตัวแบบนี้เล่า ฉันอยากจะบ้าตายวันละหลายๆรอบ”
“ทำไมอ่ะ” o_o?
“ยังจะมาถามอีก ดูสารรูปตัวเองก่อนที่จะถามได้แมะ” -.,-**
จีเฮก้มมองตัวเอง ก่อนที่จะเอ่ยถาม
“ฉันก็แต่งตัวตามปกติของฉันเองอ่ะ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย”
“เหรอ ตามปกติของเธอเหรอ เธอใส่หมวกไอ้โม่ง กับแว่นตาดำอันเท่าไข่ห่านออกมาเดินเพ่นพ่านทั่วเมืองเนี่ยนะ” =_=:
จีเฮยิ้มแหย่ๆก่อนที่จะถอนหมวกและแว่นตาออก
“ก็ฉันกลัวนักข่าวเห็นนี่น่า กันไว้ดีกว่าแก้ไม่ใช่เหรอ”
“พอๆ จบเถอะ เอางี้เรามาเข้าเรื่องของเรากันเลยดีกว่า”
จีเฮพยักหน้า และนิ่งเงียบเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่ากำลังรับฟัง แจจุงถอนหายใจก่อนที่จะเอาหลังพิงกับเก้าอี้
“ว่าไง เธอมีอะไรจะอธิบายไหม”
“อธิบายอะไรมิทราบ”
“ก็เรื่องข่าวไง”
“นั่นมันนาย ที่ต้องเป็นฝ่ายอธิบายให้ฉันฟังย่ะ”
จีเฮสวนตอบ แจจุงเหลือบตามองก่อนที่จะค่อยๆพูด
“ฉันไม่ได้ปล่อยข่าว”
“ฉันก็ไม่ได้ปล่อยข่าวเหมือนกัน”
“ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วนักข่าวจะรู้กันได้ยังไง” -_-?
“แล้วถ้าฉันรู้ ฉันจะมานั่งเครียดอย่างงี้ไหมเล่า ฉันเองก็เครียดพอๆกับนายนั่นแหละน่ะ”
จีเฮกระแทกเสียงตอบ ทั้งแจจุงและจีเฮต่างก็ถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเอาหลังพิงกับเก้าอี้และหลับตาลง แต่แจจุงก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“แล้วเรา 2 คนจะทำยังไงกับข่าว”
“ก็ ปฎิเสธไงล่ะ”
“เธอคิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเลยรึไงกันล่ะ”
“แล้วไม่งั้นนายจะทำยังไง จะหมั้นแล้วแต่งจริงรึไงกันละ”
จีเฮกับแจจุงสบตากันก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกันอีกครั้ง
“นี่นาย หยุดถอนหายใจพร้อมฉันซะทีจะได้ไหมเนี่ย” -.,-*
“เอ้า นี่มันสิทธิ์ฉันนะ” -.,-^
“ไม่รู้ละ ฉันไม่ชอบถอนหายใจพร้อมนาย แล้วตกลงนายเรียกฉันมาเพื่อที่จะมานั่งถอนหายใจอย่างนี้เนี่ยนะ”
“ เปล่า ฉันเรียกเธอมาเพื่อให้เธอมาช่วยฉันคิด ว่าจะทำยังไงกับข่าวที่มันหลุดออกไป เพราะเรื่องงานหมั้นก็มีแค่ ฉันกับเธอเท่านั้นที่รู้ ยกเว้นก็แต่....”
แจจุงและจีเฮสบตากันซักพักก่อนที่จะเอ่ยออกมาพร้อมกัน
“หวังว่าคงไม่ใช่แม่เรานะ”
จีเฮเอาหลังพิงเก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย
“อย่าบอกนะ ว่าเป็นอย่างที่เราคิดอ่ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ โอ๊ย จะบ้า”
“แม่นะแม่ แค่พูดเล่นแท้ๆอ่ะ”
จีเฮมองหน้าแจจุงอย่างหาเรื่อง
“เมื่อกี๊นาย
“ก็เรื่องที่ฉันตอบตกลงว่าจะหมั้นกับเธอไงเล่า ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นอ่ะ”
“นี่นาย โอ๊ย ฉันอยากจะตายจริงๆ นี่นายล้อเล่นงั้นเหรอ นายคิดว่าเรื่องนี้มันควรเอามาล้อเล่นรึไงกันเล่า”
แจจุงเหลือบมองหน้าจีเฮ พลางยิ้มที่มุมปาก
“ทำไมละ อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าฉันจะหมั้นกับเธอจริงๆน่ะ”
“ใครจะไปรู้ละ ฉันเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่นี่นา” ^_^
“อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าฉันหลงเส่นห์เธอน่ะ ฮ่ะๆ นี่เธอใช้อะไรคิดเนี่ย”
“จะบ้ารึไง ฉันหมายถึงว่า นายเล่นไปพูดแบบนั้นไงเล่า แม่นาย แม่....นายก็เลยออกมาปล่อยข่าวอ่ะ”
“เหรอ ฉันเองก็นึกว่าเธอแอบชอบฉันแล้วแอบไปบอกแม่เธอซะอีก”
“บ้ารึไง คนอย่างฉันเนี่ยนะแอบชอบนาย เฮอะ ฝันซิย่ะ รอให้น้ำท่วมหลังเป็ดก่อนเถอะย่ะ” #_#
จีเฮพูดแล้วลุกขึ้นออกจากเก้าอี้พลางทำท่าจะเดินออกจากร้าน แจจุงลุกเดินตาม
“นี่ จะไปไหนอ่ะ”
“กลับบ้านฉันซิ จะให้ฉันนอนที่นี่รึไงกันเล่า”
“นี่ เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”
“ไม่คง ไม่คุยแล้ว ไว้คุยกันเวลาอื่นแล้วกัน นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้ว หิว ฉันจะไปหาอะไรกิน”
แจจุงยักไหล่ก่อนที่จะหยุดเดินตาม จีเฮเหวียงกระเป๋าไว้ที่นั่งข้างคนขับก่อนที่จะขับรถออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะลงเขา อยู่ๆรถของเธอก็หยุด จีเฮ สบถออกมา
“อะไรกันอีกว่ะเนี่ย ไอ้รถเฮงซวยเป็นอะไรอีกละ” -..-?
เธอเดินไปเปิดกระโปรงรถทั้งๆที่ทำอะไรไม่เป็น ก่อนที่จะมองตัวเครื่องด้วยสายตาละห้อย แล้วก็เหมือนสวรรค์เข้าข้าง(รึเปล่า) แจจุงขับรถผ่านมาพอดี เค้าหยุดและพูดทับถมจีเฮ
“เอ้า! จอดรถชมวิวอยู่เหรอ ไม่กลับบ้านล่ะ”
“เรื่องของฉันน่ะ นายจะไปไหนก็ไปเลยไป เจอนายทีไร ฉันซวยทุกทีซิน่า”
จีเฮบ่นพลางเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มือถือ แจจุงเดินลงมาจากรถก่อนที่จะมาดูที่ตัวเครื่อง
“รถเสียเหรอ?”
“ถ้ามันดีแล้วฉันจะจอดจรงนี้เพื่อให้นายถามรึไงกันล่ะ?”
จีเฮตอบพลางมองโทรศัพท์ตัวเอง ง่ะ แบทหมด ซวยchipหาย จีเฮปาโทรศัพท์เข้าไปในรถอีกครั้งพลางเดินมาที่แจจุง
“นายซ่อมเป็นไหมล่ะ” @_@
“เดี๋ยวลองดูก่อนนะ”
แจจุงเดินไปที่นั่งคนขับ และซักพักแจจุงก็เดินออกมา
“รถเป็นอะไรอ่ะ”
“น้ำมันหมด” -.,-!!
“ห๊า น้ำมันหมด อะไรว่ะเนี่ย”
“ใช่ น้ำมันหมด ทำไมเธอไม่รู้จักเติมน้ำมันบ้างเนี่ย ไม่รอบคอบซะเลยนะเธอเนี่ย”
จีเฮเหลือบมองแจจุงที่พูดกระแนะกระแหนเธออย่างอารมณ์ดี
“โทษทีนะ น้ำมันฉันน่ะเต็มถังตลอด ถ้านายไม่บอกฉันให้มาร้านที่กันดารอย่างนี้อ่ะ รถฉันก็ขับได้ถึงปีหน้าละย่ะ” T^T
“เหรอ แล้วใครใช้ให้เธอหลงทางกันล่ะ เฮ้อ ผิดแล้วทาคนอื่นตลอดเลยนะเธอ หัดโทษตัวเองซะบ้างซิ”
แจจุงพูดแล้วเดินขึ้นรถ จีเฮมองค้อนตามแจจุง
“เอ้า ยืนบื้ออยู่ได้ ไม่ขึ้นรถล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่! ฉันมีขา ฉันเดินเองได้ นี่มันความผิดฉันนิ! นายจะไปไหนก็ไปเลยไป”
จีเฮพูดแล้วเดินลงเนินเขา แจจุงยิ้มแล้วขับรถตามมาเรื่อยๆ
“นี่ จะไม่ขึ้นแน่เหรอ อีกนานนะกว่าจะถึงข้างล่างน่ะ แล้วแถมฉันไม่รับประกันด้วยนะว่าเธอจะเจอแท็กซี่รึเปล่า ขึ้นรถมาเถอะน่า” ^-^
“ไม่ เดี๋ยวจะลำบากใจ”
“ไม่หรอก ฉันไม่ลำบากใจหรอกน่า คิดว่าช่วยๆกัน ขึ้นรถเร็วๆเข้ามันมืดแล้วนะ”
“ที่ว่าลำบากใจน่ะ ฉันหมายถึงฉันที่ลำบากใจไปขึ้นรถนายต่างหากละย่ะ นายน่ะ จะไปไหนก็รีบๆไปเลย เกะกะลูกตาจริงๆ”
“ OoO; ตามใจ! งั้นขอให้เดินให้สนุกละ อ้อลืมบอกไป เมื่อ 3-4 วันที่ผ่านมา มีข่าวผู้หญิงโดนข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งไว้แถวๆนี้อ่ะนะ ระวังตัวด้วยละ เธอยิ่งสวยๆอยู่ด้วย ไปละนะ บาย”
แจจุงพูดแล้วโบกมืออกมานอกรถพลางขับรถออกไป จีเฮเริ่มใจไม่ดีก่อนที่จะเริ่มวิ่ง
“เฮ้ยนาย นี่ เอาจริงเหรอเนี่ย นาย นายจะทิ้งฉันจริงๆเหรอเนี่ย เฮ้ย” -0-
จีเฮเริ่มออกวิ่งตามรถของแจจุงพลางร้องเรียก
“นี่ รอก่อนซิ นี่!!!”
จีเฮตะโกนเรียกแจจุงก่อนที่จะสะดุดขาตัวเองล้ม เธอมองค้อนไปที่รถของแจ
“ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้คนเฮงซวย กล้าทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไงกันห๊า กลับมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเซ่”
จีเฮก้มมองรองเท้าตัวเองก่อนที่หยิบขึ้นมาดู ส้นหัก เออ ให้มันได้อย่างงี้เธอคิดในใจ -.,-*
จีเฮถอนรองเท้าออกและหิ้วข้างละมือพลางเดินเท้าเปล่าลงเนินต่อ
หัวเข่าของเธอถลองเล็กน้อย ตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆ 2 ทุ่มได้แล้วมั้งเธอคิดในใจ T^T
+หนอย นี่นาย
จีเฮคิด ในขณะที่เธอเดินลงไป อยู่ๆก็มีรถแท็กซี่วิ่งสวนขึ้นมา จีเฮรีบโบกให้รถหยุดทันที โชคดีเป็นบ้าเลยแหะ เธอคิดพลางกระโดดขึ้นรถแท็กซี่
+แหม แล้วมาอำเราว่าต่อให้ลงไปถึงข้างล่างก็อาจจะไม่เจอรถ ฮึ คิดจะให้ฉันง้อนายอะดิ ฝันไปเถอะยะนายคิมแจจุง คราวหน้านายโดนฉันเล่นบ้างแน่+
แจจุงเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนที่จะผิวปากอย่างอารมณ์ดี เค้าจอดรถอยู่ที่เนินเขาข้างล่างเพื่อรออะไรสักอย่าง
+เฮ้อ ยังไม่ยอมโตซะทีนะเธอน่ะ ซองจีเฮ แต่ดูไปดูมาก็น่ารักไปอีกแบบแหะ+
แจจุงเผลอยิ้ม ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นรถแท็กซี่ที่วิ่งลงมาจากเนินเขา แจจุงยิ้มและค่อยๆขับรถออกไปเพื่อกลับบ้านเช่นกัน.......
...................................................................................................................................................................................
ตัวอย่างตอนต่อไป
“นี่ นาย นาย นายทำอะไรฉันเนี่ย!!” O.,O?
“เปล่า” -_-*
ทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่จีเฮจะถีบแจจุงตกจากเตียง
“ไอ้โรคจิตไปตายซะ!!!!”
“เฮ้ย บอกว่าไม่ได้ทำอะไรไงเล่า!”
ความคิดเห็น