คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1. -แก๊งไอ้มีน
-แก๊งไอ้มีน
“มีน มีน มีนตื่น ไอ้มีนตื่นสิว้อยยย”
“แปะ” ไม่ต้องตกใจไอ้เสียงนี้หรอก มันก็แค่เสียงฝ่ามือสวยๆของฉันไปตบหน้าไอ้เพื่อนตัวดำข้างๆ เท่านั้นเอ้ง
“จะแหกปากใส่หูกูทำไมวะไอ้ดำ!”
“อ่อย ตบมาได้นะไอ้มีน ก็ปลุกเบาๆแล้วไม่ได้ยินก็เลยต้องเพิ่มเสียงแค่นั้นเอ้งงงง”
“และอีกอ่างนะเว้ย ผมไม่ดำนะครับ แค่คล้ำแดดเฉยๆ” ไอ้ดำมันยังเถียงอีกนะเมิงง ว่าแต่ ผมไม่ดำนะครับ มันคล้ายกับ ผมไม่เล็กนะครับ รึเปล่าวะ (ตูคิดอะไรอยู่ -.,-) เอาเถอะปล่อยมันไป อย่างที่เป็นนนนน....
ฉันมองหน้าดำๆของมันด้วยสายตาจิกกัด จริงๆมันก็ไม่ได้ดำหรอกแต่มันดำกว่าฉันเฉยๆเลยเรียกมันไอ้ดำๆ มันไม่ช่คนขาวมากผิวเหลืองน้ำผึ้งแต่ค้ำแดดเพราะมันเป็นนักบาสของมหาลัยอะนะ ตัวมันสูงๆ หน้าเข้มๆดำๆเหมือน(ก้อนถ่าน)ๆม่เห็นจะหล่อ แต่สาวดันกรี๊ด อ้อลืมบอกมันชื่อนิกกี้ แต่มันดูดีไปว่ะ เอาเป็นว่าเรียกมันไอ้ดำก็พอ คึคึ
“จะเถียงกันอีกนานมั้ยวะ หิวนะเว้ย” นี่ไม่ใช่เสียงไอ้นิก แต่เป็นเสียงไอ้ชาย หรือชาติชาย ชื่อแมนเคี้ยวๆ ชื่อหล่อมากจ่ะ หน้าตามันก็หล่อนะ ขาวๆ สูงๆ ดั้งโด่งๆ มันเป็นเดือนคณะวิศวะปีที่แล้วเสียดายที่มันแพ้ไอ้หมอสุดหล่อที่มันได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยไปครอง เหอะ หน้าตาก็งั้นๆ เพื่อนฉันเจ๋งกว่าเยอะ ชิ!
“เออ หิวเหมือนกันกินไอ้มีนได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย” อ้าวอีนี่ จะกินกูซะงั้น นี่ก็ไม่ใช่เสียงไอ้นิกไอ้ชายอีกเช่นกันแต่เป็นเสียง อีทอมหัวลำโพง อุ้ย อย่าบอกมันนะว่าฉันแอบด่ามัน คึคึ
ทุกคนอย่าตกใจ มันไม่ได้ชื่อลำโพงแต่อย่างไร แต่ไอ้ปอมันเป็นทอมที่ชอบตัดผมทรงผู้ชาย และชอบทำผมตั้งๆ เหมือนๆทอมที่เค้าชอบฮิตๆกันอะแหละ ฉันเลยเรียกมันหัวลำโพงซ้า (ในใจอะนะ) จะว่าไปมันก็เป็นทอมที่ดูดีคนนึงนะ จัดว่าหล่อเท่ๆ สาวก็เยอะไม่ต่างจากไอ้สองตัวข้างบนนั่นแหละ
ก็ที่เล่าๆ มานี่ก็เป็นเพื่อนซี้ในกลุ้มของฉันนั่นแหละ แต่ขาดอีกสองคน มันอยู่คนละคณะกับพวกเรา เอาเป็นว่าอ่านๆไปเดี๋ยวก็รู้จักมันเองแหละ ชีวิตพวกเราก็ไม่มีไรมาก ก็หลับๆเรียนๆ กากๆเกรียนๆ เมาไปเลื่อยยยยย ตามภาษาเด็กวิศวะ
ทุกคนคงสงสัยแล้วสินะว่าฉันเป็นใคร อะแฮ่ม จะแนะนำตัวแล้วนะ ฉันก็ชื่อมีน หรือไอ้มีน ที่เพื่อนเรียกกัน ฉันเรียนวิศวะปีแล้ว หน้าตาฉันก็เฉยๆ บ้านๆทั่วไป มีรูจมูกสองรู มีหูข้างซ้ายข้างขวา มีปาก มีตานั้นแหละ
แต่ใครๆชอบเข้าใจผิดว่าฉันเป็นทอม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันว่าฉันก็ไม่ค่อยคิดอยากจะมีแฟนเป็นผู้หญิงนะเว้ย หน้าตาฉันดูยังไงมันก็ไม่มีแววความหล่อ ความสูงก็ปกติหญิงไทยทั่วไป 165(หรา) แต่แค่เตี้ยสุดในสุดในกลุ่มแค่นั้นเอ้งงงงงงง
เอาล้ะๆ เอาออกทะเลไปเยอะแล้ว อ่านๆไปเดี๋ยวพวกคุณก็รู้จักฉันมากขึ้นเอง *คำเตือน ! ระวังพวกคุณจะหลงรักฉัน (หลบตีน)
“วันนี้ตามใจมึงเลยไอ้ปอ” เสียงไอ้นิกพูดขึ้น
“อยากกินMK”
“กูว่าแล้วววววววววว” ไอ้นิกโหยหวนขึ้นทันที มันไม่ได้ไม่ชอบหรอก แต่เพียงแต่มันไม่ค่อยชอบผัก มันเลยไม่ค่อยอยากจะเข้า แต่มันพลาดไปละ ดันตามใจไอ้ปอ คึคึ
“ไหนใครบอกตามใจ” ไอ้ปอมองสายตาโหดมากค่ะ คุณผู้ชมมมมมมมมมมม -0-
“เออๆ กินก็กินวะ” สุดท้ายก็ต้องยอม
แล้วผู้เราก็แยกไปรถใครรถมัน พวกมันมีแต่ลูกคุณหนูมีฐานะดีขับรถแพงๆหรูๆกันทั้งนั้น ฉันก็บ้านฐานะ เท่าๆกับพวกมันแต่ฉันไม่ค่อยชอบขับรถยนต์เท่าไร เพราะฉันรักน้องนิน เอ๊ะ งง งง น้องนินไหน ก็รถมอไซต์คันโปรดของฉัน นินจา มันยาวไป เรียกน้องนินสุดสวยก็พอ
ฉันขึ้นคร่อมรถคู่ใจ ขับไปห้างที่นัดกับเพื่อนทันที
*ห้าง
ฉันเลี้ยวเข้ามาจอดรถชั้นใต้ดินของห้าง ฉันถอดหมวดและเช็กเก็ตหนังสีดำออกทันที แดดแรงจังวะ!
ฉันรีบเดินเข้าห้องแอร์ทันที แต่ทางที่ฉันผ่านดันได้ยินเสียงเด็กน้อยร้อง ผีป่าววะ ฉันหันไปมอง มีเด็กผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงน่ารัก ตัวเล็กๆขาวๆ น่ารักกกกอ้า (ลืมบอกฉันเป็นพวกรักเด็ก) สงสัยลูกครึ่งแหะ หน้าตาไปทางยุโรปตาสีฟ้าผมทางทองๆเหมือนตุ๊กตาเลย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
“น้องร้องไห้ทำไมคะ” ฉันคุกเข่ากับพื้นแล้วเช็ดน้ำตาให้น้องเค้า
“ฮึก ฮือ” เอ้าถามไม่ตอบ ฟังไทยไม่ออกรึป่าววะ
“ร้องทำไมคะ บอกพี่สิหลงทางหรอ” ฉันยิ้มอ่อนๆให้น้องเค้า
“ตุ๊กตาหนู อย่าใต้ทางรถคันนั้นค่ะ ฮึก ฮือ” อ่าวเห้ยพูดไทยได้เว้ย
“อ๋อ ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวพี่หยิบให้” ฉันมองไปใต้ท้องรถแลมโบกินี่คันสวย ถึงว่าน้องเค้าหยิบไม่ได้ รถมันต่ำ แขนเข้าไปได้แต่แขนแน่ๆแขนก็คงเอื้อมไม่ถึง ว่าแต่ตุ๊กแบบนั้นมันไหลเข้าไปได้ไงวะ? ฉันก้มต่ำแล้วก้มลงเอื้อมมือเข้าไปใต้ท้องรถ ไม่ถึงอ้ะ
ฉันมองซ้ายขาว เอาวะไม่มีคนเดินผ่าน ฉันนอนราบกับพื้นเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตา อ่า ได้แล้ว
ฉันลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ตุ๊กตา และเสื้อช๊อป แล้วเดินไปหาน้องเค้า
“เอ้า นี่ไงพี่หยิบให้แล้วนะ”
“ฮึก ฮึก” เอ้าร้องไม่เลิก ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าที่ปักชื่อฉันเช็ดหน้าให้น้องเค้า
“ไม่ร้องนะ เป็นผู้หญิงเค้าไม่ร้องบ่อยๆหรอกนะ เราต้องเข็มแข็งนะ” ฉันยิ้มให้น้องเค้า ทำไมน้องเค้าน่ารักจังวะ อยากได้ อยากเลี้ยง อยากเอากลับบ้าน(?)
“ฮึก ขอบคุณค่ะพี่สาว” ยังๆ ยังสะอื้นไม่เลิก
“พี่ชื่ออะไรหนูชื่อน้องมิเชลค่ะ” เอออ หายง่ายดีเนาะ
“พี่ชื่อมีนค่ะ น้องน่ารักจังเลย อย่าร้องไห้บ่อยๆนะคะ” ฉันยิ้มให้น้องเค้าอดไม่ได้จริงๆที่จะไม่หยิกแก้มแดงๆนิ่มๆนั่น แฮ่มม น่ารักอ้ะ ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าให้น้องเค้า เผื่ออยากร้องอีกรอบ คึคึ
“น้องมิเชลรอใครหลงทางรึเปล่า”
“มิเชลรอคุณพ่อค่ะเดี๋ยวคนพ่อก็คงมา” โห พ่อแม่สมัยนี้ทำไมกล้าทิ้งลูกแบบนี้วะ เด็กตัวแค่นี้ คงประมาณ 4-5 ขอบเองนะ ไม่น่าปล่อยไว้คนเดียวเลย
“งั้นพี่รอคุณพ่อเป็นเพื่อนนะ”
RRRRRRRRRRR
“ฮัลโหลคนสวยรับสาย ไม่ทราบว่าคนไม่หล่อที่ไหนโทรมา”
[เพื่อนมีนคนสวย นิกคนหล่อโทรมาครับ ไม่ทราบว่าคุณมึง หลงทางน้ำมันหมด รถเสีย ถนนพัง หรือไงครับ รอนานแล้วนะเว้ยยย ไอ้ปอจะกินหัวไอ้ชายแล้วเนี่ย ]
“เออๆ เดี๋ยวกูไป มีปัญหานิดหน่อย”
[ให้เร็วเลยมึง ให้เวลา 5 นาที จับเวลา!]
แล้วมันก็ตัดสายไป ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยย ฟังตู บ้างเหอะ!
“เอ่อ น้องมิเชลคุณพ่อน้องจะมาตอนไหนหรอคะ” ฉันหันไปกดดันเด็ก(?) เอ้ยไปถามเด็ก
“พี่ยามๆ พี่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนน้องเค้าแปปปสิเดี๋ยวพ่อน้องก็มา” ฉันเรียกพี่ยามที่บังเอินผ่านมา แล้วบังคับพี่แกด้วยสาตา ประมาณว่าปฏิเสธเอ็งตาย!
“เอ่อ ครับๆ” หึๆ ดีมากค่ะพี่
ฉันคุกเข่าคุยกับน้องเค้าอีกครั้ง
“น้องมิเชลพี่คงอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้แล้ว เดี๋ยวพี่ให้ยามอยู่เป็นเพื่อนแทนนะคะ”
“พี่ไปนะคะ ฟอดดดด” ฮื้มมม มันอดไม่ได้จริงๆที่จะไม่หอมแก้มน้องเค้า คึคึ ก็น้องน่ารักกกกก
หลังจากฉันหอมแก้มนิ่มๆของน้องเสร็จฉันยิ้มหวานให้น้องเค้า แล้วส่งสายตากดดันไปให้พี่ยาม พี่แกคงเข้าใจอะแหละว่าฉันหมายถึงอะไร
“นานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” นั่นไงเสียงมันกลัวไม่รู้ว่านานจริง น มาเยอะซะ
“เอากินๆ อย่ามองเหมือนจะฆ่ากันแบบนั้น” ไอ้ชายห้ามทัพฉันกับไอ้นิก ส่วนอีทอมหัวลำโพงกินไม่รอนานละ โถ่
“เออ มีนเฮียโทรมา คืนนี้ร้านเดิมไปป้ะ”
“กินฟรีปะ” ไอ้ปอถาม
“เออ เฮียเลี้ยง”
“งั้นไป” ไอ้ปอตอบ
“ถามไอ้มีนเว้ย”
“สรุปไปป้ะมีน” นิกถามซ้ำ
“จะเหลือเหรอเพื่อนนิก กินฟรีทั้งที”
---------------------------------------------------
เอาลงไว้ก่อนเดี๋ยวมาแก้คำผิด
ความคิดเห็น