ความสุขอยู่หนใด

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จอมทะเลาะกับภรรยาเพราะปัญหาเรื่องเงิน เขาเครียดมากจึงทิ้งลูกและภรรยาเพื่อออกเดินทางตามหาความสุข เขาได้ไปยังสถานที่ต่างๆ แต่สุดท้ายเขาก็พบว่าความสุขจริงๆแล้วนั้นอยู่ไม่ไกลตัวเขาเลย

เนื้อเรื่อง

                 ณ เนินเขาลูกหนึ่ง ซึ่งห่างไกลหมู่บ้านค่อนข้างมากนัก มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านไม้เล็กๆหลังหนึ่ง ครอบครัวนี้ประกอบไปด้วยจอม ซึ่งเขาเป็นหัวหน้าครอบครัว ต้องรับภาระดูแลทุกคนในครอบครัว ภรรยาของเขาและลูกเล็กๆอีกสองคน โดยจอมมีอาชีพตัดไม้ และเก็บของป่านำไปขายในหมู่บ้าน ส่วนภรรยาของเขาเป็นแม่บ้าน คอยทำความสะอาดบ้าน เลี้ยงลูกๆ และทำกับข้าวไว้รอสามีกลับจากการตัดไม้ ซึ่งครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น ทุกคนรักใคร่กลมเกลียวกัน ต่างพร้อมรับฟังปัญหา และความคิดเห็นของแต่ละคน จอมรักลูกและภรรยาของเขามาก ถึงแม้บ้านเขาจะไม่ได้มีฐานะดี หาเช้ากินค่ำ แต่เขาก็มีความสุข

ช่วงเที่ยงวันหนึ่ง วันที่นำความเปลี่ยนแปลงมายังครอบครัวของจอม ด้วยปัญหาทางการเงิน นายจ้างงานตัดไม้ของจอม โดนตำรวจรวบตัวไปข้อหาบุกรุกพื้นที่ป่า ทำให้จอมตกงานอย่างกะทันหัน แถมยังส่งเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้เข้ามารักษาพื้นที่ป่าไว้ ทำให้จอมไม่สามารถเข้าไปเก็บของป่ามาขายได้อีกแล้ว ตอนนี้ครอบครัวเขาไม่มีรายได้เลย เงินก็มีแต่เงินที่หยอดกระปุกวันละเล็กละน้อย บวกกับตอนนี้ลูกๆของเขาก็ได้วัยที่จะเข้าโรงเรียนแล้ว ต้องใช้เงินจ่ายค่าเทอมและค่าอุปกรณ์การเรียน ทำให้จอมเครียดเป็นอย่างมาก  เขาจึงเข้าไปนั่งเงียบๆบนเตียงในห้องของเขา

                             “เราจะทำยังไงดี.. เราจะบอกลูกเมียยังไงดี” จอมบ่นพึมพำ

ทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกอย่างแรง ภรรยาของจอมนั้นเองที่เปิดเข้ามา เธอมีสีหน้ากระวนกระวายและเหนื่อยหอบ แล้วพูดด้วยเสียงดังว่า

                             “จอมคะ! คนในหมู่บ้านพูดกันว่านายจ้างของคุณถูกตำรวจจับไปแล้วหรือคะ แบบนี้เราจะหาเงินจากไหนกัน มันไม่จริงใช่ไหมคะจอม!?”

นั้นไม่ช่วยให้ความเครียดของจอมลดน้อยลงเลย ซ้ำกลับเพิ่มความตึงเครียดมากเข้าไปอีกที่ภรรยามาโวยวายใส่แบบนี้ ภรรยามานั่งลงบนเตียงข้างๆจอมแล้วพูดด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม

                             “แต่เราก็ยังเก็บของป่าไปขายได้นี่คะ เรายังมีทางหาเงินได้อยู่” เธอยิ้ม                          

จอมเห็นว่าถึงเวลาที่ควรจะบอกความจริงกับเธอ เธอเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขา และเขาหวังว่าเธอจะเข้าใจ

                             “คืออย่างนี่นะที่รัก หลังจากนายจ้างผมถูกจับไป เจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ก็เข้ามารักษาพื้นที่ป่าทุกบริเวณเลย” จอมพยายามทำเสียงและสีหน้าเรียบๆ เขาไม่อยากให้ภรรยากังวล

ภรรยาเขาเงียบไป จอมหันหน้ามองหน้าเธอ หน้าเธอตกใจอย่างมากแล้วก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา

                             “ไม่มีเงิน..แม้แต่บาทเดียว” เธอพูดด้วยเสียงเบา จากนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างดัง

                             “เราไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว!!! ปัญหาใหญ่หลวงแบบนี้ จอมยังมานั่งเฉยๆไม่ทำอะไรอยู่ในห้องแบบนี้อีกเหรอ แล้วต่อจากนี้เราจะอยู่อย่างไร กินอะไร ลูกเต้าอีก ต้องเข้าเรียนแล้วจะเอาเงินจากไหน!!!” เธอลุกขึ้นโวยวายเสียงดัง

จอมที่นั่งอยู่บนเตียงตอนนี้เขาทั้งผิดหวังและเสียใจ เขาคิดว่าภรรยาเขาจะเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด จะร่วมแก้ปัญหาไปพร้อมกับเขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ทำให้จอมเริ่มมีโมโห เขาลุกยืนขึ้นแล้วตะโกนโต้เถียงภรรยา

                             “คุณคิดว่าผมไม่ได้คิดอะไรเลยหรือไง! คุณคิดว่าผมจะว่างนั่งเป็นไอ้โง่เง่าในสถานการณ์แบบนี้หรือ คิดว่าคุณคนเดียวหรือไงที่เครียด ผมก็เครียดไม่ได้ต่างไปจากคุณหรอก!”

ความโกรธของจอมพุ่งถึงขีดสุดและไม่อาจลงง่ายๆด้วย เขาพูดต่อไปอีกว่า

                             “ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจผม ไม่โวยวายใส่ผม พร้อมรับมือกับปัญหาไปด้วยกันกับผม” จอมพูดด้วยความโกรธ แต่น้ำเสียงสั่นๆเพราะจอมเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าแล้ว

ภรรยาของเขานิ่งเงียบไป แต่สีหน้ายังคงตกตะลึงที่จอมตะโกนใส่เธอ

                             “ฉันขอ…” เธอกำลังจะเอ่ยคำขอโทษแต่

                             “ไม่ต้องพูดแล้ว!” จอมตะโกนพร้อมกับมือขวาที่ไปตบแก้มซ้ายเธอ

                             เพี้ยะ!!

เธอก้มหน้า มือจับแก้มที่ถูกตบ แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป ทิ้งจอมอยู่กับความรู้สึกผิด แต่แทนที่จอมจะตามไปขอโทษเธอ แต่จอมหยิบกระเป๋าเป้เดินทาง ยัดสิ่งของจำเป็นทุกอย่างใส่เป้ เตรียมตัวออกเดินทาง เขาเปิดประตูออกไปหน้าบ้าน และพบภรรยาเขาอยู่ตรงนั้น มีน้ำตาคลอ และกำลังจะเดินเข้าบ้าน เมื่อเธอเห็นเขาจึงพูดเดี๋ยวเสียงที่ใจเย็นกว่าในห้อง

                             “ฉันขอโทษนะจอม ฉันผิดเองที่เริ่มโวยวายใส่คุณก่อน แล้วนั่น.. คุณจะไปไหน?” เธอถามเมื่อเห็นเป้เดินทาง สีหน้าเธอประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย

จอมเดินผ่านเธอไปสักพักเขาก็หยุด แล้วตอบคำถามเธอโดยไม่หันหลังมามอง

                            “ผมจะออกจากที่นี่ ไปตามหาสิ่งที่เป็นความสุขของผม” เมื่อพูดจบเขาก็ก้าวเท้าเดินจากไป ทิ้งให้ภรรยาที่อึ้งสุดขีด เธอคุกเข่าลงกับพื้น แล้วเริ่มร้องไห้..

จอมออกเดินทางไปตามแม่น้ำ จนพบหมู่บ้านแห่งนี้ ชื่อ “เมืองสุรา” เมื่อจอมมาถึง เขาก็เดินไปตามถนนของเมือง ซึ่งสองข้างทางเป็นบ้าน ที่มีแต่ขวดเหล้า ถังเบียร์ เต็มไปหมด จอมเจอผู้คนนั่งดื่มเหล้ากันหลายกลุ่ม จนในที่สุดเขาก็เดินเข้าไปถามชายคนหนึ่งในกลุ่มเหล้า

                             “ความสุขของท่านคืออะไรหรือ”

ชายผู้นั้นกระดกเหล้าจากขวดอึกหนึ่ง ก่อนหันมาตอบจอมด้วยเสียงที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง

                             “ความสุขของข้าคือการดื่มเหล้าแบบนี้แหละท่าน ฮ่าๆๆๆ” เขาหัวเราะ

จอมออกเดินต่อไปและคิดว่าที่แห่งนี้ ไม่มีทางที่เขาจะพบความสุขได้แน่ มองไปทางไหนก็มีแต่เหล้า สุรา และคนเมา มันจะเป็นความสุขได้อย่างไร

จอมจึงเดินทางออกจากหมู่บ้าน ไปถึงหมู่บ้านที่สอง ชื่อ “เมืองกระจก”

สมกับที่ชื่อเมืองกระจกจริงๆ เมื่อจอมเดินเข้ามา ไม่ว่าจะคนวัยไหน เพศไหน ต่างคนต่างถือกระจกคนละบาน คอยส่องหน้าตัวเองบ่อยที่สุดเท่าที่ทำได้ ไม่สนใจคนรอบข้างเลย

จอมเดินไปหาหญิงชราคนหนึ่ง ซึ่งจอมต้องเรียกถึงสามครั้ง เธอจึงจะเลิกสนใจกระจก

                             “ความสุขของท่านคืออะไรหรือ” จอมถาม

                             “ความสุขของข้าคือการส่องกระจกแบบนี้ทั้งวันไงหล่ะพ่อหนุ่ม ฮ่าๆๆๆ” หญิงชราตอบ

จอมเดินหนีจากหญิงชราผู้นั้น และคิดว่านี้ก็ยังไม่ใช่ความสุขอยู่ดี และตัดสินใจเดินทางต่อ แต่ด้วยความเหนื่อยจากการเดินทาง  จอมจึงนั่งพักที่ม้านั่งข้างถนน เขาเปิดเป้จะหยิบขวดน้ำ แต่ก่อนเจอขวดน้ำ เขาหยิบรูปออกมาใบหนึ่ง เป็นรูปครอบครัวของเขา ภรรยาของเขา ลูกๆและตัวเขาต่างยิ้มอย่างมีความสุข

จอมลุกขึ้นยืน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าความสุขอยู่ที่ใด รู้แล้วว่าควรจะไปไหน จากนั้นเขาก็ออกวิ่งกลับไปทางเก่า ผ่านเมืองกระจก ผ่านเมืองสุรา จนถึงหมู่บ้านของเขา เขาเห็นเนินเขาที่คุ้นเคย และบนเนินเขานั้น บ้านไม้หลังเล็กๆที่แสนอบอุ่น เขาเห็นภรรยาของเขา นั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน เมื่อเธอเห็นเขา เธอลุกยืนแล้ววิ่ง ทั้งสองวิ่งเข้ามากอดกัน ทั้งสองพูดพร้อมกันว่า

                             “ขอโทษนะ”

                             “พ่อกลับมาแล้ว!” เสียงเล็กๆดังขึ้นจากในบ้าน

ลูกๆของเขานั้นเอง เด็กๆวิ่งออกมากอดพ่อ จอมก็คุกเข่าลงกอดลูกๆของเขา แล้วจอมก็เงยหน้ามองภรรยาที่กำลังยิ้มมองเขาและลูก

                             “เรามาเริ่มกันใหม่นะ ผมสัญญาว่าจะไม่จากไปไหนอีกแล้ว”

                             ภรรยายิ้ม ลูกๆเงยหน้ามองแม่กับพ่อ แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าบ้านอย่างมีความสุข