**Fic-แฮร์รี่ พอตเตอร์**

ลำดับตอนที่ #1 : [@_@]**เพื่อนใหม่**

ณ สถานีรถไฟคิงส์ครอส ลอนดอน แฮร์รี่คิดว่าดีใจมากที่พ้นมาจากครอบครัว

เดอร์สลีย์ได้ซักที และแล้ววันที่เขาเฝ้ารอคอยก้อมาถึง วันที่จะได้กลับไป

ฮอกวอตส์ เขาลาจากพวกเดอร์สลีย์ ตรงไปยังชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่

เมื่อเขาผ่านพ้นกำแพงเข้าไปกำแพงที่เขาคุ้นเคยกับมันดี

แฮร์รี่มองหาเพื่อนของเขา และนั่นเด็กชายผมสีแดงและครอบครัวของเขายืนอยู่

ตรงกำแพงเสาอีกอัน

“เฮ้ รอน”แฮร์รี่ร้องทัก เด็กชายผมแดงและครอบครัวของเขาหันมา

“แฮร์รี่ โอ้ดีใจจังที่เจอนาย เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปบนรถไฟแล้วล่ะ”

รอนกล่าวแก่แฮร์รี่

“แฮร์รี่โอ้วคิดถึงเทอจังสบายดีมั้ย”นางวีสลีย์พูดพลางสวมกอดแฮร์รี่

“เอ่อ เอ่อสบายดีครับ”

“แฮร์รี่ ยินดีที่ได้พบเธอเอาล่ะเธอไปขึ้นรถไฟกันได้แล้ว พวกเทอคงพบ

เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ข้างบน” อาเธอร์ วีสลีย์ กล่าว

“เอาล่ะลูกไปกันได้แล้ว”มอลลี่กล่าวพลางโบกมือ

และแฮร์รี่และรอนก้อเดินขึ้นรถไฟไป

รอนเห็นจินนี่ผู้เป็นน้องสาวอยู่ในตู้รถไฟกับเพื่อนของเธอ รอนและแฮร์รี่

พบเฮอร์ไมโอนี่อยู่บนทางเดินในรถไฟ

“เฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่ตะโกนเรียก

“เฮ้ ดีใจจังเลยที่เจอพวกนาย ฉันกำลังหาตู้ว่างๆอยู่น่ะ”

ทั้ง3เดินกันไปจนเกือบท้ายขบวนเห็นตู้รถไฟมีเด็กผู้หญิงน่ารัก2คนนั่งอยู่

คนที่พวกเขาม่ายเคยเห็นหน้าเทอ และคิดว่าจะไปนั่งตู้ท้ายสุดเลยแต่

เฮอร์ไมโอนี่เปิดประตูตู้รถไฟและก้าวเข้าไปแล้ว

“เอ้อ ฉันคิดว่าเรานั่งตู้นี้กันก้อได้”เฮอร์ไมโอนี่หันหลังมาพูดกับแฮร์รี่และรอน

“ก้อเทอเข้ามาแล้วนี่ เอาเลยตามใจเธอ”รอนพูดอย่างประชด

แฮร์รี่เพียงพยักหน้า

ทั้ง3นั่งลง พลางมองไปยังเด็กฝาแฝด2คนที่ดูน่ารักและดูไม่ได้สนใจพวกเขา

“เอ่อ ฉันว่าฉัน เอ่อไม่เคยเห็นหน้าพวกเค้าเลย”เฮอร์ไมโอนี่กล่าวแก่รอน

และแฮร์รี่

“ฉันก้อว่างั้น”รอนกล่าวแต่แฮร์รี่ยังคงเงียบ

แฮร์รี่รู้สึกว่าเด็กหญิงทั้ง2น่ารักมาก ทั้ง2เป็นฝาแฝดแต่ดูท่าทางไม่เหมือนกันแฮร์รี่รู้สึกแปลกๆ

ว่าเขาเริ่มจะรู้สึกแบบที่เขาเคยรู้สึกกับโช แชงเมื่อเห็นเทอครั้งแรก

ม่ายนะเค้าสลัดความคิดนี้ออกจากหัวที่เริ่มสับสน แต่เค้าก้อเลิกคิดไม่ได้

เค้าคิดว่าเธอคนที่นั่งติดกับริมหน้าต่างน่ารักมาก แต่อีกคนเขาม่ายเห็นจารู้สึก

แบบนี้เลย อะไรกัน แฮร์รี่คิด เธอฝาแฝดกันนะ แฮร์รี่เหม่อคิดต่อไปแต่ความคิด

หยุดลงเมื่อเสียงจากเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น

“แฮร์รี่” “นายเป็นอะไรไปน่ะ” แต่แฮร์รี่ไม่ได้ตอบ

“นิ ฉันว่าเราไปรู้จักเขากันหน่อยม่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ชวน

“ดีนี่พวกเธอน่ารักจะตาย” รอนตอบ แต่เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ารอนอย่างฉุนๆ

แล้วเทอก้อเข้าไปทักฝาแฝดรวมทั้งลากแฮร์รี่กับรอนไปด้วย

“สวัสดี”เฮอร์ไมโอนี่ทักทายฝาแฝด

“สวัสดีค่ะ”ฝาแฝดตอบพร้อมกัน

“เอ่อพวกเราไม่เคยเห็นเธอเลย”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“ใช่ๆ”รอนเสริม

“แน่ล่ะ พวกเทอไม่เคยหรอกใครๆในฮอกวอตส์ก้อคงไม่เคย”เด็กสาวริมหน้าต่าง

กล่าวพลางยิ้มให้ ยิ้มนั้นอ่อนหวานจนทำให้แฮร์รี่รู้สึกไม่อยากพูดอะไรอีกอยากจะอยู่กับรอยยิ้มนั้นนานนาน

“ทำมัยล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย

“อ้อเพราะ พวกเราคือเด็กใหม่น่ะ”เด็กแฝดอีกคนกล่าวด้วยเสียงอ่อนหวาน

“อืมมแปลกเนอะรอนฉันไม่เคยเห็นเด็กเข้าใหม่ยกเว้นปีหนึ่งเลย” รอนไม่ตอบแต่ยังคงมีสีหน้างงงง

“อืม แนะนำตัวกันก่อนดีกว่า ฉัน เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์”

“อ้อ ฉัน รอน วีสลีย์”  รอนพูดเสร็จแต่แทนที่จะมีเสียงแฮร์รี่กลับไม่มีรอนจึงเอาข้อศอกกระทุ้งแฮร์รี่ ทำให้เขาสะดุ้ง

“เอ่อ เอ่อฉัน..” “เฮ้พี่ค่ะนี่แฮร์รี่ พอตเตอร์ ว้าวดีจังที่เจอเธอ”เธอพูดพลาง

สะกิดเด็กสาวริมหน้าต่าง เธอส่งยิ้มให้แฮร์รี่ ทำเอาแฮร์รี่สมองหมุนติ้วราวกลับ

ตัวเขากำลังลอย เขาตื่นจากภวังค์ด้วยเสียงการสนทนาต่อ

“ฉันดริวล่า แพทเทิร์น”เด็กสาวริมหน้าต่างกล่าว “และนี่แฝดของฉัน เดฟนี่”

“ยินดีนะที่ได้พบพวกเธอหวังว่าเราคงจะได้เป็นเพื่อนกันนะ”เธอพูดต่อ

“เอ่อ ทำไมเธอถึงเพิ่งมาเรียนที่นี่ล่ะ”รอนถาม

“พวกเราย้ายมาจากเดิร์มแสตงค์น่ะ”ดริวล่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจาก

เดฟนี่โดยสิ้นเชิง

“อ้อ จริงหรอแล้วทำไมถึงย้ายล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“เอ่อคือพ่อแม่พวกเราเป็นมักเกิ้ลน่ะ แม่เราเป็นคนอังกฤษ ส่วนพ่อเป็นคน

บัลแกเรีย อันที่จริงเราอยู่บัลแกเรียแต่ทั้งสองจะต้องย้ายมาทำงานที่อังกฤษ

แม่อยากให้เราเรียนที่อังกฤษมากกว่า แม่จึงให้เพื่อนของแม่ที่เป็นแม่มด

มาติดต่อ เอ่ออาจารย์ใหญ่ที่นี่ว่าจะขอให้เรามาเรียนที่นี่น่ะ

แล้วเพื่อนของแม่ก็บอกว่าเขาอนุญาติ เขาใจดีมากเลยล่ะฉันคิดว่านะเราลุ้นแทบแย่

แล้วก้อมีเอกสารต่างๆมาบอกเราว่าต้องซื้ออะไรบ้างแจ้งรายละเอียดต่างๆน่ะ ก้ออือแค่เนี้ย”

“อ๋อเข้าใจแล้ว”

“อืมอีก10นาทีจะถึงฮอกวอตส์แล้วล่ะ ฉันว่าเราเปลี่ยนสวมเสื้อคลุมกันได้แล้ว”เฮอร์ไมโอนี่กล่าว  

และเมื่อถึงฮอกวอตส์ “เราหวังว่าจะได้เจอเธออีกในบ้านของเรานะ”

แล้วแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ก้อโบกมือให้แก่ฝาแฝดทั้ง2 ซึ่งเดฟนี่ตะโกนมาว่า

“แล้วเจอกันนะ”ส่วนดริวล่ายังคงให้รอยยิ้มน่ารักกลับมา

จนทำให้แฮร์รี่รู้สึกว่าโลกทั้งใบหมุนติ้ว แล้วทั้ง2ก็เดินจากไป ไปรวมกับพวกเด็กปี1

************************------------------------------------------------******************************

คุยกานหน่อยนะ++

ก้องานเขียนชิ้นนี้น่ะเฟิร์นก้อม่ายรุว่าจาถูกจายกานอ่ะป่าวแต่เฟิร์นก้อจาพยายามเต็มที่

เอาแบบว่าสู้สู้ สู้ตายไปเรย+_+ เหออๆๆ ก้ออยากจาฝากเพื่อนๆให้อ่านๆกานหน่อยนะ

อันนี้ก้อเปงผลงานเริ่มแรกอ่าส์นะ ก้อแสดงความคิดเห็นกานได้น้า อันนี้ก้อเพิ่งตอนแรกนะ

(*_*)ก้อช่วยติดตามด้วยนะจาพยายามมาอัพให้ไวๆนะค่ะ เหออ >_< คุยกานแค่นี้ก่อน

คราวหน้าเจอการใหม่ในบทหน้า ยังงัยก้อช่วยติดตามด้วยน้าค้า ปายแระแค่เนี้ยแระน้าที่

เฟิร์นอยากจาบอก ปายก่อนน้า............Bye......+++