- * - กลอน - * -

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4

บางครั้ง.. ที่ใจ  หงอยเหงา..
เศร้า-เศร้า  ทั่วไป...กับทุกสิ่ง
มองไป..ไร้คน  พึ่งพิง
นั่งนิ่ง  คนเดียว..เดียวดาย

มองแหงน..ขึ้นบน..ท้องฟ้า
เยียวยา..หัวใจ  ให้หาย
กลับเหงา..กว่าเดิม..เพิ่มกลาย
ฝนตก..ประปราย..มืดมัว..

ไร้เสียง  พูดคุย..เงียบสงัด
นั่งฝึกหัด  ถักไหมพรม  ในที่สลัว..
แต่ถักไป  แล้วมัน  ดูมั่ว-มั่ว
ดูพันพัว เลิกทำ  จำนั่งเหงาต่อไป..

ดูตลก นั่งคนเดียว..ไม่น่าขำ
ไม่มีคน  ให้อำ  หายไปไหน..
ดูหนังเศร้า..ก็นั่งเคล้า  น้ำตาไป..
ไม่มีคน..ส่งทิชชู่ให้..เหมือนเมื่อวาน

มองไป  รอบ-รอบ..กับทุกสิ่ง
ในความเป็นจริง..ที่หักหาญ
ไม่อยากคิด..ว่าอะไร..ทำให้ร้าวราน
อุบัติเหตุ..ผลาญหัวใจ..ของฉันไป..

เสียงหัวเราะ..ครั้งสุดท้าย  เมื่อไหร่กันนะ
แล้วชีวิต..ฉันจะอยู่..ไปถึงไหน
ขาดคนรัก..ดูแล  เอาใจใส่
พ่อแม่  ที่เคยให้  ความรัก..ตลอดมา

ร้องไห้..จนน้ำตา..ไม่ไหลหยด
เก็บกด  ทุกครั้ง  ที่ห่วงหา
ครอบครัวบัดนี้..จากไป..ไม่มีแม้คำร่ำลา
เหว่ว้า..หัวใจ..อ่อนแอ...