คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 Find out ว่าที่สมาชิก 100%
The Prince of Tennis :: Amazing Grace
Chapter 1 Find Out
แสงสีทองทอแสงระยิบระยับผ่านกระจกใสของหน้าต่างทอดลงบนโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ แฟ้มงานกองพะเนินถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีเพียงแฟ้มๆหนึ่งที่ถูกวางไว้ข้างๆถ้วยกาแฟ รอยยิ้มอย่างพอใจผุดขึ้นบนใบหน้า นิ้วมือเรียวเปิดแฟ้มที่เขียนไว้ตัวโตว่า ‘เอกสารสำคัญ’
“วัตถุดิบทั้งหมด... ครบแล้วสินะ” เสียงเข้มกล่าวพลางพลิกหน้ากระดาษมองข้อมูลที่ได้มาอย่างพอใจ
“เป็นโชคดีจริงๆสำหรับเรา พระเจ้ายังไม่ทอดทิ้งเราจริงๆ” เสียงเดิมกล่าวด้วยความดีใจพลางหัวเราะหึๆ เมื่อได้เห็นข้อมูลสำคัญ
“โลกนี้น่ะไม่มีโชคชะตาหรอก มีแค่ความต้องการเท่านั้น” เสียงนุ่มอีกเสียงกล่าวขึ้น เรียกให้คนที่กำลังจะเปิดหน้าถัดไปละสายตามามองคนที่ยืนมองหน้าเขาอยู่
“นั่นสินะ... จะหวังแต่โชคชะตาไม่ได้ แต่ทุกความต้องการต้องมีผลประโยชน์” แล้วหัวเราะอย่างพอใจอีกครั้ง
“และทุกผลประโยชน์จะเราจะได้ร่วมกัน”
“ไงเจ้าเปี๊ยก!” เสียงเรียกพร้อมกับการจู่โจมกอดคนที่กำลังเช็คแรกเกตข้างสนามอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว เรียวมะทำได้แค่ยอมให้คนเป็นรุ่นพี่กอดเท่านั้น ถึงจะรู้สึกแปลกๆแต่ด้วยความที่ไม่อยากจะสู้ให้เสียแรงเปล่ายอมอยู่เฉยๆเดี๋ยวก็เลิกไป
“รุ่นพี่ฮะ ผมอึดอัดนะครับ” เรียวมะพูดด้วยเสียงเรียบหวังว่าจะช่วยได้บ้าง และก็ช่วยได้ แต่รุ่นพี่ตัวป่วนปล่อยแต่กลับเอามือมากดหัวแทนแล้วเดินไปหาตัวจริงคนอื่นๆที่ยืนสุมหัวคุยกับโออิชิอยู่
“ก็อย่างที่รู้ๆเรื่องการแข่งปีนี้เหมือนกับปีที่แล้ว ดังนั้นเราต้อง...” รองกัปตันหยุดพูกถูกเมื่อคิคุมารุโผเข้ามาร่วมอีกคน
“ทำอะไรกันอยู่หรอ” คนเข้ามาใหม่ถามตาแป๋วทันที
“เรื่องสมาชิก ‘อีกคน’ นึงน่ะเอจิ” ชายหนุ่มหน้าหวาน ฟูจิตอบ คิคุมารุร้อง ‘อ๋อ’ แล้วพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วเราจะเลือกใครเหรอครับรุ่นพี่” ไคโดถามขึ้น
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อาจารย์ริวซากิคงเลือกไว้ให้แล้วล่ะ ใช่มั๊ยเทะสึกะ” โออิชิหันไปถามคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ
“อืม” ...แค่คำเดียวทำให้คนที่เหลือโล่งใจขึ้นมาทันที
“ถ้าดูจากข้อมูลแล้วล่ะก็... น่าจะเป็นคนนี้แหละ” เสียงกร๊อบแกร๊บกระดาษสมุดเปิดไปหน้าหนึ่งที่มีรูปเด็กผู้หญิงเรือนผมสีดำ ใบหน้าเรียวขาวอมชมพู ข้างล่างเขียนไว้ว่า ‘ฮิโรตะ สึราระ’
“ฮิโรตะ สึราระ กัปตันทีมเทนนิสหญิงคนปัจจุบัน ฝีมือร้ายกาจมาก และก็...เป็นคนที่กัปตันฮารุนะกัปตันคนก่อนฝากฝั่งเอาไว้ และที่สำคัญ ตอนปีสองได้เป็นตัวจริงเป็นตัวเต็งที่พาไปถึงระดับคันโตได้” อินูอิอธิบายถึงความร้ายกาจของ ‘ว่าที่สมาชิกใหม่’ ที่มีดีกรีสูงจนคนอื่นๆพากันตกตะลึงไป ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและอ่อนหวานในรูปที่อินูอิไปหามาได้ ทำให้หลายๆคนหัวใจเต้นเร็ว
“น่ารักชะมัดเลยเนี้ยว~” เอจิอุทาน
“แล้วเวลาซ้อมนี่คงต้องซ้อมรวมสินะครับ” โมโมะถามต่อ ...ถ้าซ้อมรวมก็ดีอ่ะซิ~
“คงต้องทำอย่างนั้นล่ะมั้ง แค่คนเดียวคงไม่เป็นไรหรอก” โออิชิตอบ แค่ผู้หญิงคนเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง? แต่คงเป็นการคิดผิดอย่างมหันต์ เพราะ...
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ลองใช้น้ำคั้นตัวใหม่ด้วย หึหึ” พูดพลางเขย่าแก้วน้ำคั้นไปมาอย่างพอใจ อินูอิเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์จนคนอื่นๆได้แต่เหงื่อตกดูไอ้สีน้ำคลองเน่าอย่างสยดสยอง ...ถึงว่าช่วงนี้อินูอิไปอยู่ในห้องแลบบ่อย
“มายืนโอเอ้อะไรกัน ไปซ้อมกันได้แล้ว” เสียงตะโกนเรียกสติของเหล่าตัวจริงจากอาจารย์ริวซากิ จนต้องพากันแยกย้ายไปซ้อมกัน
ตัวจริงแต่ละคนฝึกซ้อมกันอย่างแข็งขันเหมือนปกติ มีเพียงแต่แววตาและรอยยิ้มที่แสดงให้เห็นถึงความดีใจ คนเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมรู้สึกดีใจขึ้นมา ...เจ้าพวกนี้คงจะรู้เรื่องแล้วสินะ พลางเหลือบตาไปมองดูกัปตันทีมที่ยืนกอดอกมองลูกทึมซ้อมด้วยแววตานิ่งเฉย แต่แฝงแววครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“คิดเรื่องอะไรอยู่รึไงฮึ? เทะสึกะ”
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ ว่าแต่...” เสียงลากยาวเรียกให้คนต้องตอบหันมามอง
“เรื่องเธอคนนั้นน่ะครับ” น้ำเสียงเย็นนิ่งถาม ...ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง
อาจารย์ริวซากิยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ คนๆนี้ดูภายนอกเหมือนจะไม่รับรู้อะไร แต่ภายในใจกลับรู้ละเอียดดี พิลึกคนจริงๆ แต่แปลกที่เทะสึกะจะสนใจเรื่องนี้ ก็รู้อยู่แล้วว่าเธอคนนั้นต้องเข้าร่วมทีมอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงยังถาม
“อาทิตย์หน้าก็จะให้ ‘ฮิโรตะ สึราระ’ มาทำความรู้จักกับทุกคนแล้ว อ่อ! แล้วก็... จะมีคนที่รองฯฝ่ายวิชาการส่งมาดูแลพวกตัวจริง กัปตันอย่างเธอก็เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ ครูไปก่อนนะ”
ประโยคสุดท้ายเรียกให้คนเป็นกัปตันหันไปมองอาจารย์ที่ปรึกษา จะมีคนมาตรวจ? แปลก ที่ผ่านมาสองปีไม่มีการตรวจตราดูแลอะไรเลย และไม่มีวี่แววด้วย คงเป็นนโยบายใหม่ที่รองฯเสนอไปเป็นแน่
...คงไมมีอะไรหรอกมั้ง
“เฮ้ยเอจิเซ็นตีอะไรของนายน่ะ! เจ้าบ้าเอ๊ย!”
โป๊ก!
“นี่กัปตัน ที่เค้าบอกว่ากัปตันจะต้องไปเข้าร่วมแข่งกับทีมชายน่ะ เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ?” เสียงใสๆของเด็กปี 2 ถามกัปตันอย่างกังวลๆ
“ใช่ อาจารย์ริวซากิบอกน่ะ” เสียงใสกังวานที่แฝงไปด้วยพลังตอบอย่างเรียบๆ ดวงตาสีดำเป็นประกายวาวใสจนดูน่าหลงใหล แววตาสีนิลที่บอกถึงความมั่นใจและความเป็นผู้นำจนดูน่าเกรงขาม แต่ตัดกับดวงหน้าสวยใสที่ดูอ่อนหวานจนน่าทะนุถนอม เป็นบุคลิกที่อ่อนโยนและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน เพราะเหตุนี้เองไม่ว่าใครต่อใครก็หลงรักและเชื่อฟังเธอ
“ถ้างั้นกัปตันก็จะไม่ได้แข่งร่วมกับเราสินะ” เสียงเด็กปี2อีกคนถามพลางทำหน้าเศร้าๆ
สึราระยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงจะไม่มีฉัน แต่ฉันเชื่อนะว่าพวกเธอน่ะทำได้” เสียงใสกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนเพื่อปลอบลูกทีมที่ทำท่าเหมือนจะเสียขวัญกำลังใจ
เพียงแค่คำปลอบโยนอันอ่อนหวานนั่นก็ทำให้ลูกทีมกลับมาหัวเราะและมีรอยยิ้มได้ เหมือนกับมีเวทย์มนต์วิเศษที่สามารถเสกอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา เพราะรูปร่างหน้าตาที่สวยงามและคำพูดที่อ่อนหวานจนทำให้คนเคลิบเคลิ้มตาม เป็นสิ่งที่ผู้หญิงหลายๆคนอยากมีบ้าง
“งั้นไปซ้อมแล้ว” สึราระพูดพลางยิ้มหวานอีกทีนึง ลูกทีมทุกคนจึงไปแยกย้ายกันไปซ้อมกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...รวมทั้งสาวน้อยผมเปียคนนี้
ลูกสักลาดสีเหลืองลอยออกไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าแล้วเด้งกลับตามแรงดึงของยางยืดมาหาเจ้าของอย่างช้าๆ
“นี่ๆซากุโนะ เจ้านี่น่ะ! เธอซื้อมาเองงั้นหรอ” เด็กหญิงผมแกละ ‘โอซาคาดะ โทโมกะ’ ถามเพื่อนสาวผมเปียเจ้าของลูกเทนนิสผูกติดหนังยาง
“จ้า เวลาซ้อมคนเดียวจะได้ไม่ลำบากน่ะจ้ะ” ซากุโนะตอบพลางหยิบลูกบอลขึ้นมาดู
“นี่ซากุโนะ ขอฉันลองตีหน่อยได้มั๊ยอ่ะ” โทโมกะหันไปถามเพื่อนสนิท
“ได้สิจ๊ะ” ซากุโนะยิ้มเล็กพลางส่งแรกเก็ตและลูกบอลให้เพื่อนสนิทที่ดีใจจนตัวสั่นที่ได้ลองเล่นเทนนิสตรั้งแรก
“สุดยอดไปเลยเนอะซากุโนะ ดูสิๆ” โทโมกะพูดด้วยความดีใจเมื่อตนเองตีลูกบอลติดต่อกันถึง5ครั้ง
ซากุโนะมองเพื่อนของตนอย่างชื่นชม โทโมกะทำอะไรก็ดีไปหมดไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม เธอเทียบไม่ติดเลยสักนิดเดียว จนแทบตัดเพ้อว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีไปสักอย่าง
“ว้า! พลาดจนได้” โทโมกะเอ่ยพลางเอามือลูบศีรษะเสียดายเมื่อเธอตีลูกพลาดไป
“ไม่เป็นไรจ้ะ” ซากุโนะพูดให้กำลังใจเพื่อนเพื่อสาว
“ใช้ของดีเหมือนกันนี่” เสียงใสๆกล่าวขึ้นด้านหลังเด็กหญิงทั้งสองคนจนต้องหันไปมอง
“กัปตัน!”
สึราระยิ้มเล็กน้อยให้เด็กหญิงทั้งสองคน พลางหันไปมองโทโมกะอย่างสนใจ จนเจ้าตัวทำหน้าตกใจขึ้นมา
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” โทโมกะถามอย่างหวาดๆ
สึราระยิ้มเล็กน้อย แล้วตอบว่า “อ่อ เห็นเธอ ‘หัดเล่น’ เมื่อกี้นี้น่ะ ใช้ได้เลยนะ สนใจจะเข้าชมรมมั๊ยล่ะ? ฝีมือเธอฝึกอีกหน่อยก็ใช้ได้นะ เธอก็เหมือนกัน” สึราระหันไปพูดกับซากุโนะจนเด็กหญิงทำหน้างงๆ
“คุณริวซากิมีความพยายามนะ พยายามอย่างนี้ต่อไปก็เก่งน่าดูเลยล่ะ เหมือนเพื่อนพี่... เอาเป็นว่าเธออยากจะเข้าชมรมมั๊ย” สึราระหันไปถามโทโมกะ
“คงจะไม่ได้หรอกค่ะรุ่นพี่ ถึงจะเสียดาย แต่หนูติดเลี้ยงน้องน่ะค่ะ แหะๆ” โทโมกะพูดพลางเอามือลูบศีรษะ
“โทโมะจัง!”
“งั้นก็ไม่เป็นไรจ้ะ เอ่อ ไปก่อนนะ” สึราระโบกมือให้ทั้งสองแล้วเดินกลับเข้าคอร์ทเทนนิสไป
เด็กหญิงทั้งสองมองสึราระจนหายลับเข้าไปในคอร์ทเทนนิส ความสงสัยจู่โจมเข้ามาในหัวทั้งสอง กัปตันอย่างสึราระจะมาสังเกตคนอย่างซากุโนะด้วยงั้นเหรอ? แต่ก็สร้างความดีใจเล็กๆให้กับซากุโนะที่สึราระชมเธอ
“รุ่นพี่สึราระนี่เค้าสวยจังเลยนะ ทั้งสวยทั้งเก่ง สมบูรณ์แบบเลยเนอะซากุโนะ ว่าแต่รุ่นพี่เค้าเป็นแบบนี้เสมอเลยเหรอ ชอบยิ้มเหมือนรุ่นพี่ฟูจิเลย” โทโมกะหันไปถามเพื่อสาว
“จ้ะ กัปตันเป็นคนใจดีมากเลย และเข้าใจทุกคนอย่างนี้แหละจ้ะ” ซากุโนะตอบ “เรามาซ้อมกันต่อเถอะจ้ะ”
“ดีเลย คราวนี้ฉันต้องทำให้ได้” โทโมกะบอกพลางตีต่อไป เรียกรอยยิ้มจากซากุโนะได้ดีทีเดียว
เด็กหญิงทั้งสองตีอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะที่สดใสดังไปยังบริเวณรอบๆ โดยที่พวกเธอไม่รู้เลยว่า มีคนๆนึงยืนมองการเล่นของพวกเธออยู่...
...ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ
“เลิกซะทีจะได้ไปดูว่าที่สมาชิกใหม่นะเนี้ยว” เอจิพูดอย่างดีใจ
“งั้นผมไปด้วยนะฮะรุ่นพี่ ผมอยากจะเจอตัวจริงอยู่เหมือนกัน เห็นเขาบอกกันว่าทั้งสวยทั้งร้ายกาจเลยนี่ครับ” โมโมะพูดพลางทำหน้าตาดีใจ
“น่าสนใจดีนี่ นายเองไม่ไปดูหน่อยเหรอเทะสึกะ” ฟูจิพูดพลางหันไปถามคนที่กำลังเก็บของอยู่
“ขอปฎิเสธ” ...ซึ่งใครๆก็ตื้อต่อไม่ได้
“น่าเสียดายเนอะ งั้นก็ไปกันหมดนี่เลยแล้วกัน” ฟูจิหันไปถามคนที่เหลือ ซึ่งมีเอจิ โมโมะที่เป็นแกนนำพยายามชวนคนอื่นๆไป ยกเว้นคุณทากะที่มีธุระกลับไปก่อน
“นายก็ไปด้วยกันสิเอจิเซ็น” โมโมะหันไปถามคนที่กำลังจะเดินหนีออกไปจากห้องชมรม
“ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะฮะ” เจ้าเปี๊ยกหันมาถามอย่างเซ็งๆ กะจะหนีซะหน่อยอยู่แล้วเชียว
“ไม่ต้องพูดมากน่าไปกันเถอะ” เอจิพูดพลางลากเรียวมะเดินไปที่คอร์ดเทนนิสหญิง โดยไม่สนว่าคนที่ถูกลากจะพยายามพูดอะไรก็ตาม
“ตกลงว่าเธอจะเข้าชมรมอะไร” เสียงใสปนความห้าวเล็กน้อยถามเพื่อนสาวที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า
“ก็คงเข้าชมรมขับร้องนั่นแหละ” เด็กสาวผมสีแดงตอบพลางหยิบซองใส่กระดาษยื่นคำร้องขอเข้าชมรมที่ตรงหัวเขียนว่า ‘ชมรมขับร้อง’
“แล้วเธอล่ะ ซองอึน?” เด็กสาวคนเดิมหันไปถามเพื่อนสาวอีกคนที่มองไปนอกหน้าต่าง แต่เหมือนจะไม่สนใจคำถามของเพื่อนสาวเลยสักนิด
“พี่ซองอึนเค้าเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว พี่โซวอนอย่าเพิ่งยุ่งกับพี่เค้าเลย” เด็กหญิงอีกคนตอบแทน โซวอนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันหน้าไปหาเด็กหญิงอีกคนที่หยิบไวโอลิมขึ้นมาเช็ดอย่างทะนุถนอม
“คนอย่างชอนซาคงจะเข้าวงออเคสตร้าแน่ๆ แล้วเธอล่ะพารัม” โซวอนหันมาถามคนข้างๆ
“ก็คงเข้าชมรมเต้นน่ะแหละพี่โซวอน พี่อินฮยองคงเข้าชมรมเต้นด้วยล่ะมั้ง” ดวงตาใสสีดำหันไปมองคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆตน
เหลืออยู่แค่คนเดียวที่ยังไม่ตอบโซวอนมองเพื่อนสาวอย่างเบื่อหน่าย อารมณ์เดี๋ยวเย็นเดี๋ยวสดใส ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าจะทำแบบนั้นไปทำไม เมื่อยหน้าเปล่าๆ
“คงมีเรื่องดีๆให้สบายใจน่ะแหละ ถึงได้มองไปทางคอร์ทเทนนิสอยู่ได้” หญิงสาวผมน้ำตาลวางไวโอลินลงอย่างเบามือหันมาพูดพลางยิ้มให้กับคนช่างจ้ออย่างโซวอน
“พวกเธอกลับไปกันก่อนก็ได้” น้ำเสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้น คนเป็นเพื่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วพากันออกจากห้องไป
นัยน์ตาสีน้ำตาลมองไปยังคอร์ทเทนนิสที่มีหญิงสาวเรือนผมดำกำลังซ้อมอยู่คนเดียวอย่างขยันขันแข็ง การควบคุมลูกให้อยุ่ในจุดๆเดิมจนเป็นรอยบนกำแพงที่สังเกตเห็นได้ง่ายเรียกว่าไม่ธรรมดาเลยจริงๆ รอยยิ้มน้อยๆผุดที่มุมปาก นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววพอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ขัดกับเมื่อครู่ที่ยังคงนิ่งเฉย
...พัฒนาขึ้นไปอีกสินะ สึราระ
“สุดยอดไปเลยแฮะ คอนโทรลลูกให้อยู่ในจุดเดิมๆได้โดยไม่ต้องขยับไปไหนมาตั้งเกือบ5นาทีแล้วนะ สุดยอดชะมัดเลยเนี้ยว~” เอจิพูดอย่างตกตะลึงในฝีมือของสึราระ
“เป็นเรื่องที่ทำเป็นปกติของฮิโรตะน่ะ เวลาเลิกซ้อมชมรมก็จะมาฝึกแบบนี้เป็นประจำ” อินูอิพลิกหน้าสมุดโน้ตอ่านรายละเอียดที่ตนไปสืบหามาได้ “แล้วก็... อีกสักพักก็คงจะกลับบ้านแล้วล่ะมั้ง” พูดพลางปิดหน้าหนังสือ
“จัดเวลาได้ดีจังเลยนะ” ฟูจิพูดขึ้น
“ดูๆแล้วค่อนข้างจะธรรมดาๆ ไม่มีพิษสงอะไรมากเลยนะ” โออิชิวิเคาระห์ภาพที่ตนเห็นอยู่ในเวลานี้
“แต่ถ้าลงแข่งจริงล่ะก็... ร้ายไม่เบาเลยล่ะ” อินูอิพูดเสริมต่ออีก
“ซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ข้างในสินะ ร้ายชะมัด!” โมโมะพูดพร้อมกับทำหน้าตาประกอบ
แต่ความร้ายกาจของสึราระยากที่จะให้ใครเห็นได้ ไม่ว่าเวลาไหนก็ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้เลยว่าเวลาไหนเอาเธอจะเอาจริงหรือแค่เล่นๆ ที่เหล่าตัวจริงได้เห็นนั่นเป็นแค่ภายนอกของสึราระเท่านั้น
“พวกนายมาทำอะไรแถวนี้”
ความคิดเห็น