คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
ณ ห้องพระบรรทม ตำหนักสีคราม พระราชวังซูซาคุ เวลา 02.49 AM.
............................................................................................................................................................
................เมื่อหญิงสามัญชนธรรมดา.....ที่ใคร ๆคิดว่าเป็นเช่นนั้น ได้หนีออกมาจากวังอันแสนรัก หนีจากชายอันเป็นที่รักของหล่อน หล่อนร้องไห้ เสียใจ กับสิ่งที่หล่อนกำลังทำ...โดยที่ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่าหล่อนกำลังทำอะไร แล้วทำไม่หล่อนถึงต้องทำเช่นนั้น ความจริงแล้ว...มันเป็นเรื่องที่หล่อนเสียสละอย่างยิ่งใหญ่ ที่ต้องการให้เจ้าชายที่หล่อนรัก ได้แต่งงานกับคนที่คิดว่าเหมาะสมกับพระองค์ โดยเรื่องนี้เป็นไปตามความประสงค์ของ พระราชินี!!! ถูกแล้วว....พระราชินี คิดว่าหล่อนเป็นแค่สาวสามัญชนธรรมดา และยากจน หล่อนจึงถูกคนในวังดูถูก....ดูแคลนมาแต่ไหน แต่ไร ก็คงจะมีแต่เจ้าชาย เพียงคนเดียวที่อ่อนโยน จริงใจต่อหล่อน แต่สุดท้ายความรู้สึกเหล่านั้นก็สูญสิ้นไป...เมื่อหล่อนรู้ว่า พระราชินี ต้องการให้องค์ชายอภิเษกกับเจ้าหญิงจากต่างแดน ไม่ใช่คนสามัญอย่างหล่อน....ทำไม!!! ทำไมหล่อนจึงไม่ยอมพูดออกไปว่า “ หล่อนนั่นล่ะ คือ เจ้าหญิง” แล้วทำไมหล่อนจึงหลีกหนีออกมา ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เผชิญกับความจริง !!!
…………ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บ...หล่อนปลอบใจตัวเอง ตลอดการเดินทาง ว่าการที่หล่อนทำอย่างนั้นมันถูกหรือไม่ !!! เวลาผ่านไปไม่นาน หล่อนก็เริ่มจะรู้สึกตัว ว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นผิดพลาดไป ทั้ง ๆที่ตนเองก็คือ องค์หญิง แล้วทำไม จึงไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง และไม่กล้าพูดมันออกไป.....เอาล่ะ ชั้นจะกลับไป ....และชั้นจะกลับไปในนามของ เจ้าหญิงแห่งเมืองต่างแดน !!!
.............................................................................................................................................................
“เอาล่ะ เสร็จไปอีกตอนแล้ววว.......ฮ้าว..วว..ว ง่วงจังเลยแฮะ แต่ทำไงได้...ก็มันนอนไม่หลับนี่นา” แล้วชั้นจะง่วงไปทำไมกันล่ะนี่ (งง กับชีวิตตัวเองค่ะ --^--***)
อ้อลืมแนะนำตัวค่ะ ชั้น คาโฮะ นัทสึมิ หรือเจ้าหญิงรัชทายาทคาโฮะ แห่งเมืองฟินิกซ์(ซูซาคุ) ดินแดนที่สวยงามที่สุดของประเทศฮอนชู ฮั่นแน่!!! ….นึกไม่ถึงล่ะสิ ว่าจะมีเจ้าหญิงที่บ้าบอ และติ๊งต๊องขนาด ดึกดื่นจนจะตี 3 อยู่แล้วยังมานั่งแต่งนิยายอยู่อีก แหม ๆๆ ก็มันว่างนินา และอีกอย่างมันก็นอนไม่หลับด้วยหนิ...ให้ทำไงได้คะ..^__^
.......และสำหรับนิยายที่ชั้นแต่งเรื่องนี้ ก็อย่าคิดเป็นอื่นไป มันเป็นแค่งานแต่งสนุก ๆที่แต่งเล่น ๆให้กับชมรมที่เคยอาศัยอยู่ นั่นก็คือ ชมรมการแสดงยังไงล่ะ..^o^ (เอ้ะ!!! มันต้องใช้แสดงด้วยมิใช่หรอ หุ ๆ น่าสยองใครจะเล่นเป็นใครกันบ้างล่ะเนี่ย 555+ และแน่นอนว่ามันต้องไม่มีชั้น )
เมื่อพูดถึงประเทศฮอนชู ก้อขอเล่าให้ฟังซะหน่อยละกันนะ....ไหน ๆ ก้อไม่หลับ..ไม่นอนกันแล้วว... ประเทศ ฮอนชู ตั้งอยู่ในทวีปฝั่งตะวันออก เป็นดินแดนที่มีวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณ และอีกอย่างเป็นประเทศที่รักสงบมากด้วย แบ่งการปกครองออกเป็น 4 ภาค คือ เหนือ ใต้ ตะวันออก และตะวันตก โดยแต่ละภาคจะมีเมืองที่คอยควบคุมความเป็นอยู่ของประชาชน ในภาคเหนือ มีเมืองเก็มบุ (เต่า)ปกครอง ภาคใต้ เมืองซูซาคุ (ฟินิกซ์)ปกครอง ภาคตะวันออก เมืองเซริว (มังกร)ปกครอง และในภาคตะวันตก ก้อมีเมืองเบียกโกะ (เสือขาว)ปกครอง โดยเมืองทั้งหมดจะถูก เมืองเซริว ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศปกครองอีกที พระบิดาบอกเอาไว้ว่า เซริวเป็นเมืองที่ใหญ่ โอ่โถงมาก มีผู้คนมากมายอาศัยอยู่ และก็รวยมากที่สุดอีกด้วย เป็นแหล่งท่องเที่ยวและแหล่งอุตสาหกรรมที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเลยด้วยล่ะ
“องค์หญิงเพคะ เจ้าชายรัชทายาท...เสด็จเพคะ ทรงบรรทมรึยังเพคะ”
“ยังค่ะ...ให้พระองค์เข้ามาได้” ชั้นรีบลุกจากโต๊ะทำงาน...หลังจากเริ่มจะเคลิ้มหลับ
ประตูห้องถูกเปิด เจ้าชาย
“ว่าไง...ยัยตัวแสบดึกป่านนี้ยังไม่นอนอีกหรือ.. ยัยหมูตอน”
พอเข้ามาได้ก็มากัดเลยนะ ไอพี่บ้า.....(ถึงจะเป็นองค์ชายรัชทายาท ชั้นก็ไม่เว้นเหมือนกัน)
“หม่อมชั้น...ยังนอนไม่หลับเพคะ” -*- งัวเงีย (ดูท่าทางมันเหมือนคนเพิ่งจะตื่นซะมากกว่า)
“ว่าแต่ว่า...พระองค์ทรงมีอะไรรึป่าวเพคะ... ถึงมาหาน้องดึกดื่นป่านนี้” ชั้นเดินหลีกไปหาน้ำดื่ม....ก่อนจะมาต่อปากต่อคำกับองค์ชาย
“พี่แค่จะมาบอกว่า วันพรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางไปเมืองหลวง....กันแต่เช้า” พูดเรียบ ๆ(แต่รู้สึกจะเน้นคำสุดท้ายมากเลยนะ)
พรวดดด!!!! ........... สำลักน้ำอย่างแรง o_O
“หา!!! ว่ายังไงนะเพคะ....ทำไมน้องถึงไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อนล่ะเพคะ” OoO ชั้นตกใจจนสำลักน้ำกับเรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้กับหู (ว่าไงนะ...พูดอีกทีดิ๊)
“พี่ก็เพิ่งจะทราบเมื่อเย็นว่าเราจะต้องไปกันพรุ่งนี้ เสด็จแม่ท่านบอกกระทันหันน่ะ ตอนเสวย....และอีกอย่างเราเองมิใช่หรือที่เป็นคนไม่ยอมลงมาเสวยอาหารเย็นน่ะฮึ” --__--***
(จริง ๆแล้วก้อผิดที่ลืม...ไม่ยอมมาบอกแต่หัวค่ำ -^-;;)
“แล้ว...ทำไมเราถึงต้องไปกันด้วยล่ะเพคะ” ชั้นไม่เข้าใจโลกเลยเจง ๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
“เราก็ต้องไปเรียนกันนะสิ...อย่าบอกนะว่าน้องลืมไปแล้ววว”
“เอ่อ..แหะๆ.. เพคะ น้องลืมไปแล้วว.....เดี๋ยวนะขอนึกก่อน!!!”
จริงสิ..... พรุ่งนี้แล้วหรือเนี่ย ทำไมมันเร็วอย่างนี้นะ TT^TT
คืออย่างนี้ค่ะ(หลายคนคง งง กับ 2 พี่น้องคู่นี้มักๆ) มันเป็นทำเนียมเดิมของเมืองซูซาคุค่ะ ที่เจ้าชายและเจ้าหญิงรัชทายาท จะต้องไปศึกษาเล่าเรียนกฎ ข้อปฏิบัติ ธรรมเนียมของชาววัง และก็วิชาต่าง ๆที่เจ้าชายและเจ้าหญิงรัชทายาททุกเมือง จะต้องรู้ รวมถึงวิชาที่จะต้องเลือกเรียนเป็นเอก เมื่อมีพระชนม์พรรษาครบ 16 ปี ความจริงแล้วองค์ชายทัตสึยะ ก็ต้องเดินทางไปเรียนตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่พระองค์ทรงติดพระราชกรณียกิจแทนพระบิดาที่ต่างประเทศ พระองค์จึงต้องเดินทางไปร่ำเรียนพร้อมกับน้องสาวตัวแสบ ซึ่งก้อคือ องค์หญิงอย่างชั้น คนนี้นี่เอง 555+ (หัวเราะอยู่คนเดียว)
โป๊กกก..กก!!!
“นึกออกรึยังล่ะยัยทึ่ม...(คิดนานจิงนะ)” เกิดอาการหมั่นใส้น้องตัวเองกระทันหัน
“ โอ้ยย!!....ทำไรน่ะ เจ็บนะ น้องนึกออกตั้งนานแล้วเพคะ”ได้สติทันที หลังจากโดนแขก ไปหนึ่งที(อย่าให้ได้ทีบ้างก็ละกัน...ไอพี่บ้า เป็นพี่ภาษาอะไรกัน ชอบแกล้งน้องจริงๆ เลย) แต่เจ็บจริงๆ นะเนี่ย ฮือๆ TToTT
“ก็พี่เห็นเราเงียบนาน ก็เลยถาม....แล้วว่าไงล่ะ ยัยตัวแสบเตรียมตัว เตรียมใจรึยัง??? อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง --*--” พี่ส่งหางตาเหี้ยมๆ ที่เฉียบคม มาหาชั้น
“แหะ ๆ .....ก็แหม อะไรมันก็ปุบปับไปหมดนี่นา แล้วอีกอย่างพี่เองก็เพิ่งจะบอกว่า ต้องไปพรุ่งนี้ มิใช่หรือเพคะ องค์ชาย” ในที่สุดชั้นก็หาข้อแก้ตัวได้ ^O^
“ให้ตายซี่...ยัยเปิ่นเอ๊ยยย พอถึงทางตันก็ลงพี่ทุกที ความจริง เสด็จแม่ก้อทรงตรัสไว้แล้วมิใช่รึไง ว่าให้เราเตรียมตัวให้พร้อม เพราะยังไงซักวันเราก็ต้องไป อย่างเลี่ยงมิได้” -o- หาข้ออ้างสุดๆ
“อ่า...เอ้ย” (จริงด้วยแฮะ เราลืมไปสนิทเลย)…และแล้วสุดท้ายชั้นก็ต้อง
“ก็ได้ๆ...ยอมแพ้แล้วเพคะ .......อากิ เอกิจัง มาช่วยหญิงเก็บของหน่อยสิ” ชั้นหันไปเรียกพี่เลี้ยงที่กำลังแอบฟัง เรื่องสนทนาของชั้นกับพี่อยู่ข้างนอก หลังจากเถียงกับไอพี่บ้าอยู่นาน (มันไม่ใช่ไรหรอกแค่คิดคำแก้ตัวไม่ออก ก็เท่านั้น)--^--** มันน่าเจ็บใจนัก
“มาแล้วเพคะ!!! มาแล้วเพคะ.... หม่อมชั้นเก็บให้เองนะเพคะ” อากิรีบเข้ามาช่วย
“ใช่เพคะ เดี๋ยวหม่อมชั้น 2 คนช่วยกันเองเพคะ...พระองค์เสด็จบรรทมเถิดเพคะ”เอกิ ช่วยอีกคน
“ไม่ได้ ๆ ...มันเป็นของ ๆ หญิง หญิงต้องเก็บเอง พวกพี่คอยช่วยเหลือหญิงก็พอแล้ว” ชั้นเถียงสุดฤทธิ์ (ก็แหม!! มันเป็นของ ๆ เราจริง ๆนี่นา)
“แต่มันเป็นหน้าที่ของพวกเรานะเพคะ”
“ใช่...ให้พวกเราทำกันเองเถอะนะเพคะ...องค์หญิง”
พวกเราทั้ง 3 คน ต่างคน ก็ต่างพากันแย่งข้าวของใส่กระเป๋าสัมภาระของชั้น เพราะการแย่งกัน ทำให้เกิดการทะเลาะกันเสียงดัง เอะอะโวยวาย จนทำให้ใครบางคนที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกรำคาญ....
“หยุดซะที ....พอกันได้แล้ว!!!” อ๊ากก พี่ชายชั้นทำสีหน้าโกรธสุดขีด --__--^^^
ทุกสิ่ง ทุกอย่างหยุดนิ่ง เหมือนเวลาหยุดเดิน โลกทั้งโลกหยุดหมุน เมื่ออารมณ์ของพี่ชายชั้นพุ่งปี้ดแทบจะทำให้โลกระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ.. ชั้นเอง ซึ่งตอนนี้ก็อยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนัก หัวกระเซอะ กระเซิง เหงื่อออก เหมือนคนเพิ่งออกกำลังกายเสร็จใหม่ ๆ รวมไปถึง 2 พี่เลี้ยงด้วย กำลังรู้สึกว่าตัวเอง ได้ทำสิ่งที่ผิดร้ายแรงลงไป!!! ชั้นยืนนิ่งอึ้ง กับอารมณ์ขององค์ชายผู้เป็นพี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
และแล้ว ก่อนที่อะไรๆ จะเกิดขึ้นก็...
“ดึกดื่นป่านนี้แล้ว มัวเอะอะ อะไรกัน ....ไม่รู้จักหลับจักนอนกันมั่งรึไง”
เสียงของพระราชินี ดังมาแต่ไกล จนทำให้ทุกคนหันกลับไปมองเป็นตาเดียวกัน...ด้วยความตกใจ
“เสด็จแม่..!!!! ” ชั้นกับพี่พูดพร้อมกัน เรามองหน้ากันด้วยความตกใจ อย่างนึกไม่ถึง >__<
“ดึกป่านนี้พระองค์ยังไม่บรรทมอีกหรือเพคะ” ชั้นรีบเข้าประจบเสด็จแม่ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปจากตัวพี่ชาย
“นั่นสิพะย่ะค่ะ ....จะทรงประชวรได้นะพะย่ะค่ะ”
“อะไรกัน ทีเราสองคนยังไม่หลับไม่นอนกันเลย....ว่าแต่เกิดอะไรกันขึ้นหรือ ?” พระราชินี ไม่พูดเฉย ๆ แต่ทรงเดินประครองลูกตัวแสบทั้งสอง เข้ามานั่งบนเตียงของชั้น พร้อมกับหันซ้าย หันขวาเพื่อรอคำตอบจาก... ใครบางคน
“ว่าไง ทำไมไม่มีใครตอบแม่ล่ะ ... ทัตสึยะ ~ นัทสึมิ”
“อะ..เอ่อ คือ ..คือว่า ลูกกับเสด็จพี่กำลังซ้อมละครกันอยู่เพคะ.. นี่ไงเสื้อผ้าที่ลูกเตรียมไว้ (คว้าเสื้อไว้ได้พอดี) จริงมั้ยเพคะ องค์ชาย” ชั้นส่งสายตาที่ส่อแววเหี้ยมๆ แกมอ้อนวอนไปหาไอ้พี่องค์ชายตัวดี (เฮ้ย..ไอ้พี่บ้า รับมุกหน่อยสิเฟ้ยยย... เดี๋ยวแป้ก!!)
“อ่า..เอ่อ ใช่พะย่ะค่ะ พอดี...เราซ้อมกันถึงฉากหนีไฟไหม้กันพอดี(โหคิดมาได้...เจ๋งกว่าชั้นอีก) มันเลยเสียงดังเอะอะกันไปหน่อย ลูกไม่รู้ว่ามันไปรบกวนเสด็จแม่ ต้องขอทรงอภัยด้วย” --__--*** นี่คือ สีหน้าที่ไอ้พี่บ้ามันส่งมาให้ชั้น ทำให้ชั้นรับรู้ได้ว่า...มันต้องด่าชั้นอยู่ในใจแน่ ๆ เลย!!!(แกต้องไม่ได้ตายดีแน่)
“งั้นหรือ ^__^” ดูเหมือนว่าเสด็จแม่จะยังไม่เชื่อแฮะ --__--;; ชั้นก็เลยส่งซิกไปให้ 2 สาวพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเก็บของที่พื้นกันอยู่
“จริง ๆนะเพคะ” “ใช่ๆ..เพคะ” อากิ และเอกิ ต่างก็ช่วยกันตอบ
ระหว่างที่เรารอคำตอบอยู่นั้น เราต่างก็ช่วยกันเก็บของที่อยู่เกลื่อนห้อง(ด้วยฝีมือของชั้น55+)ใส่ลงกระเป๋า และบางอย่างก็ถูกจัดเก็บเข้าที่เดิม เพราะมันไม่ต้องเอาไปใช้ รวมถึงไอ้พี่เฮงซวยนั่น ก็ต้องมานั่งเก็บกับพวกชั้นด้วย 555+ ด้วยความสะใจ สมน้ำหน้ามัน ....เวลาผ่านไป(คิดว่าไม่เกิน 2 นาทีนะ) ในที่สุดเราก็ได้รับคำตอบ ที่ชั้นคิดว่า มันก็น่าพึงพอใจ พวกเราหันหน้ากลับมาที่เสด็จแม่ ต่างก็ลุ้นกับคำที่กำลังจะหลุดออกจากปากท่าน...OoO
“แหมๆ ....ทำไมมีเรื่องสนุก ๆ กันอย่างนี้ ถึงไม่มีใครเรียกแม่เลยมาเลยล่ะ ^____^”
“ก็ลูกเห็นว่ามันดึกมากแล้วนี่เพคะ ...แล้วก็ไม่ทราบว่าเสด็จแม่ยังไม่ทรงบรรทม(เอ้ะ!! หรือว่าทรงบรรทมไม่หลับเพราะเรา โอ้!! ไม่นะ)” หึๆ ใครจะคิดว่า มันจะมีเรื่องแบบนี้ขึ้นกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้พี่บ้า (จริงๆ แล้วชั้นก็ผิดไม่ใช่หรอ)
“อะ..เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ลูกขอทูลลานะพะย่ะค่ะ” ^___^ (หน้าระรื่นมากเลย) องค์ชายพูดจบและก็ลุกขึ้นจากเตียง เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชั้น และ 2 พี่เลี้ยงอยู่รับชะตากรรม เฮ้ย!!! ไอพี่บ้า...อย่าทิ้งกันงี้ดิ (ดูมัน หนีเอาตัวรอดคนเดียวซะงั้น เป็นพี่ภาษาไรกันฟะเนี่ย เคืองชิมัดเลย!!!) --__--***
“จ้ะ...ไปนอนเถอะ ทัตสึยะ” เสด็จแม่หันไปบอกองค์ชาย แล้วก็หันมาเผชิญหน้ากับชั้น ซึ่งกำลังนั่งตัวเกร็งอยู่บนเตียง __^__;; (หวังว่ามันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ)
ความคิดเห็น