เล่ห์รักซ่อนกลลวง

ลำดับตอนที่ #5 : ความช่วยเหลือ 100%

     เธอเก็บแหวนขึ้นมาดู เป็นแหวนเงินเรียบๆแต่ว่าข้างในสลักชื่อไว้ว่า'ดารินนทร์' และในจดหมายก็มีกระดาษที่เป็นลายมือของคุณลุงเขียน

'ลุงเองนะปา 

     ที่หนูมาเปิดจดหมายนี้ อาจเพราะว่าป้าทำกับหนูก็ได้ เพราะงั้นลุงขอโทษกับสิ่งที่ป้าทำไว้กับหนูด้วย

 และลุงเองก็ขอโทษด้วยเพราะไม่สามารถช่วยอะไรหนูได้เลย อีกอย่างแหวนวงนี้เป็นสิ่งที่มากับหนูตอนที่

พวกเราเห็นหนูครั้งแรก มันอาจจะเป็นของแม่หนูก็ได้นะ นี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่แทนคำขอโทษจากคนแก่ๆนะลูก

ขอให้โชคดีดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะ

                                                                                                                                           รักและห่งใย

     เมื่ออ่านจบน้ำตาที่ว่าจะหายไปกลับกลับมาเยือนอีกครั้งที่ตา เธอไม่ใช่ว่าจะอ่อนแอกับทุกสิ่งแต่ว่าครั้งนี้มันเกินไป...เกินไปจริงๆ อยากจะบอกกับลุงเธอเหลือเกินว่าไม่โกรธและขอบคุณมากๆที่ให้ของสิ่งนี้มา มันเหมือนกับว่าแสงที่ริบรี่ไปสว่างอีกครั้ง อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าแม่แท้ๆของเธอนั้นชื่ออะไร

"เฮ้ เป็นไรน่ะ ลิต้าร้องไห้ทำไม"

"ฮือๆๆ ฮึๆ"

"โอ๋ๆ อย่าร้องนะ เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มัั้ยว่าเกิดไรขึ้น"

"ฮึ....ฮึ คือว่าที่บ้านที่เคยรับเลี้ยงเรา ส่งเรามาที่นี่แล้ว...แล้ว..."

"อย่าบอกนะว่าที่บ้านเธอตัดหางเธอมมาปล่อยไว้ที่นี่งั้นหรอก"

"ฮึ...ใช่ ฉันจะทำไงดี ฉันจะดรอปหางานทำก่อนดีมั้ยไอรีน"

"อืม...ไม่ๆ ฉันอยากเรียนพร้อมเธอ เอางี้ทำงานไปเรียนไปมั้ย"

"แต่ว่า อาจารย์ให้จ่ายเงินในอาทิตย์นี้นะ ฉันว่าหาไม่ทันหรอ" ในเมื่อปัญหาเกิดขึ้นมาแล้ว เธอก็ต้องแก้ มันไม่ใช่เวลามาร้องงไห้ฟูมฟายแล้วล่ะ

"เดี๋ยวฉันให้ยืมก่อน เอ่อ...อันที่จริงเงินพี่ชายฉันน่ะ เดี๋นวฉันไปคุยให้ ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกนะ เพื่อนๆกัน"

"แต่ว่า....เงินมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ"

"เชื่อเถอะว่า แค่นี้ขนหน้าแข้งพี่ฉันไม่ร่วงหรอก"

"แต่ว่า...."

"งั้นเอางี้ เธอก็ไปช่วยพี่ฉันทำงานสิ ใช่ๆนั่นแหละ ดีมาก"

"เอ่อ...แล้วจะให้ฉันทำไรงั้นเหรอ"

"เลขา มันต้องดีมากๆแน่เลย" ตอนนี้เธอไม่อยากว่าเพื่อนสักเท่าไหร่แต่ว่าตอนนี้น่ะ หน้าเพื่อนเหมือนจะคิดแผนอะไรสักอย่างได้แน่ๆ ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับเธอด้วยหรือเปล่า

"แล้วพี่เธอไม่มีเลขาประจำเหรอ"

"มีสิ แต่ว่าเป็นผู้ชายน่ะ งานบางอบางผู้หญิงทำดีกว่าน่ะ ฉันเลยอยากให้ลิต้าไปช่วยหน่อย"

"อืม งั้นเหรอ ขอนคุณมากๆนะ ไอรีน"

"ไม่เป็นไรๆ มาเก็บของกันต่อเถอะ"

-------------ต่อค่ะ---------------

"ฮัลโหล พี่วิคคือว่าไอรีน ต้องการความช่วยเหลือหน่อยน่ะ"

"มีอะไรห้ะ ตอนไม่ต้องการหนีพี่เชียวนะ"

"แหมก็นะ...คือว่าเพื่อนไออ่ะ ต้องการเงินแล้ว"

"เพื่อนดีๆที่ไหนพี่งรู้จักกันก็ขอยืมเงินหล่ะ"

"เปล่าเพื่อนเขาไม่ได้ขอแต่ไอเสนอให้เอง แล้วเพื่อนไอก็บอกว่าจะทำงานคืนให้ไง"

"แล้วโทรมาบอกพี่ทำไม เงินเราก็มีไม่ใช่เหรอ"

"ก็แบบ เพื่อนไอไม่ยอมยืม ไอเลยบอกว่าเดี๋นวยืมเงินพี่แล้วให้เธอทำงานคืนไง รับเพื่อนไอหน่อยน้า"

"แล้วเพื่อนจะมาทำอะไรล่ะ แม่บ้าน?"

"บ้าเหรอเพื่อนไอนะ เป็นเลขาช่วยงานพี่ราฟได้มั้ยล่ะ"

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวราฟมันจะสบายไป ให้เพื่อนเธอเป็นแม่บ้านไปล่ะกัน ถ้าไม่ยอมพี่ก็ไม่ให้เงินยืมล่ะก็อย่าหวังเอาตัวเองไปช่วยเพื่อนที่พึ่งรู้จักเลย เดี๋ยวพี่จะอายัดบัตรเรา"

"พี่วิค!! ไม่เอานะ ฮัลโหลๆๆพี่วิคเตอร์"

"เอ่อ ริต้าคือพี่ฉันบอกว่างานเต็มหมดเลยอ่ะ ไม่ต้องทำก็ได้ เดี๋ยวหาทำอย่างอื่น"

"อืมได้สิ ฉันว่าจะไปหางานที่ร้านอาหารน่ะ"

"เดี๋นวนะจะทำร้านอาหารใช่มั้ย ฉันรู้จักอยู่คนนึงเปิดร้านอาหารแต่ว่าเป็นกึ่งผับนะ เธอโอเคมั้ย"

"ตอนนี้โอเคหมดหล่ะ ฉันขอทำแล้วจ่ายค่าเทอมได้ก็พอแล้ว"

"งั้นโอเค เดี๋ยวเราไปคุยกันวันนี้เลยเป็นไง อ้อใช่พี่เขาเป็นลูกครึ่งไทยด้วยนะ"

"เหรองั้นก็ดีเลย พี่เขาน่าจะเข้าใจเรา"

"ป่ะ ไปกันเลย"

ณ ร้านอาหาร

"โว้ๆ วันนี้ทำไมพ่อมดของเราถึงได้มาร้านอาหารแทนผับวะ" นาวิน ชายหนุ่มเจ้าของร้านอาหารพูดขึ้นเมื่อเห็น วิคเตอร์ แมกซ์คาวิล เพราะว่าในทุกๆคืนของวิคเตอร์นั้นถ้าไม่เจอกันที่ผับและโรมแรม ก็ต้องไปถึงบริษัทเลยทีเดียว วันๆนึงของวิคเตอร์มีค่ามากเกินกว่าจะออกมาเจอเพื่อนฝูงด้วยซ้ำไป 

"มากินข้าวกับหุ้นส่วนน่ะ เลยมาอุดหนุนแกซะหน่อย กลัวเจ้ง"

"ร้านฉันขายดีนะเว้ย ไม่เจ้งง่ายๆหรอก" เขาก็พูดไปเท่านั้น มันเห็นๆอยู่ว่าร้านของเพื่อนสนิทที่เป็นลูกครึงไทย-อังกฤษของเขานั้นคนเข้าตลอด อาจเพราะการค้าของเพื่อนเขาที่สร้างร้านอาหาณกึ่งผับ และถึงแม้เป็นผับแต่ก็ยังมีการจัดโซนอย่างดีเยี่ยมไม่ให้ลูกค้ามาวุ่นวายกันและกันรวมทั้งพนักงานเช่ากันที่มีการแบ่งหน้าที่ก่อนเปิดให้บริการ

"วันนี้ฉันไปโซนผับนะ แล้วก็เปิดห้องพิเศษให้หน่อยด้วยล่ะ"

"ครับๆ คุณวิคเตอร์เดี๋ยวพนักงานคนนี้รีบไปเปิดห้องให้เลย"

"โหห...ร้านนี้ใหญ่จังเลยไอรีน"

"ใช่ๆ ร้านนี้ดังสุดๆเลยนะตอนนี้ เจ้าของร้านชื่อพี่นาวินน่ะ ใจดีด้วยนะอาหารก็อร่อย"

"เหรอ ขอให้พี่นาวินของเธอรับฉันเข้าทำงานด้วยล่ะกัน" อย่าเป็นแบบพี่ชายเธอเลยนะ ไม่งั้นฉันชวดเงินไป คงไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วจริงๆ

"พี่เขาคงรับหล่ะ เขาใจดีจะตายไป"

"จ้าๆ งั้นไปกันเร็วเพื่อได้ทำงานวันเดี๋ยวนี้ ก็เริ่มเลยไงโอเคมั้ย"

"ได้สิ เดี๋ยวฉันนั่งเฝ้าเธอเอง"

"นี่ฉันกลายว่ามีผู้ปกครองคนใหม่แทนเพื่อนใหม่แล้วงั้นสิ"

"หืม...ไม่หรอกอาจจะเป็นพี่สะใภ้มากว่า"

"เธอว่าไรนะ ไอรีน"

"อ้อๆ ไม่มีอะไรรับเข้ากันเถอะ"

"พี่คะๆ พี่นาวินอยู่ไหนคะ" ไอรีนนาถามพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างคุ้นเคย คงมาที่นี่บ่อยน่าดู

"คุณนาวินรับแขกอยู่โซนผับวีไอพีค่ะ เดี๋ยวคงน่าจะมาแล้วค่ะ"

"อ่อ ขอบคุณค่ะ"

"งั้นเรานั่งรอก่อนเนอะ ริต้า"

"อืมๆ ได้สิ"

"โอ๊ะนั่น! พี่นาวิน พี่นาวินๆ"

"โห...วันนี้พี่เจอทั้งพี่ทั้งน้องเลยแหะ"

"หืม นี่พี่วิคก็มาเหรอ"

"ใช่อยู่โซนผับวีไอพีนู้น จะไปหามันรึเปล่า"

"ไม่หล่ะ เหม็นขี้หน้า"

"ทำไมงั้นหล่ะ"

"ก็ไอรีน แค่ฝากเพื่อนทำงานแค่นี้ก็ไม่ได้ เชอะ"

"อืม ไอรีนน่าจะรู้นิสัยวิคเตอร์นะว่าเป็นยังไง"  พี่วิค เขานั้นไม่ชอบการใช้เส้นไม่ว่าเรื่องใดๆก็ตาม เขาเกลียดที่สุด ไม่ใช่เธอไม่รู้แต่เธอก็อย่างช่วยเพื่อนของเธอเช่นกัน เรื่องแค่นี้สามารถช่วยได้อยู่แล้วแต่พี่เขาก็ไม่ช่วย เลยทำให้เธอโกรธพี่อยู่หน่อยๆ

"แล้วมานี่ มีไรรึเปล่า ไม่เห็นสั่งอาหารเลย"

"อ้อใช่ มัวแต่ฟ้อง ไอรีนเลยลืมเพื่อนเลย นี่ริต้าค่ะ เป็นคนไทยด้วยนะ"

"สวัสดีครับ ยินดีได้รู้จัก ผมนาวินครับ" เมื่อนาวินเลือกตอบเป็นภาษาไทยเธอจึงตอบเป็นภาษาไทยเช่นกัน

"สวัสดีค่ะ ปาริตาค่ะ หรือว่าเรียกริต้าเหมือนไอรีนก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"เอ่ ทั้งสองคนค่ะ ขอโทษที่ขัดจังหวะแต่ช่วยพูดภาษาที่ไอรีนเข้าใจหน่อนไดีมั้ยคะ"

"ฮะฮ่าฮ่า ไอนี่เนอะ รู้จักกันแล้วแต่ไอยัวไม่ได้ตอยคำถามพี่เลยนะ"

"อ้อ คือว่าไอจะฝากเพื่อนทำงานหน่อยไม่ต้องเอาตำแหน่งสูงก็ได้เพื่อนไอเอายกเว้นแม่บ้านนะ ไอขอร้อง เบื่อกับคำว่าแม่บ้านมากเลยตอนนี้"

"เห้ย เราทำไว้นะไอ แม่บ้านก็ได้นะคะ พี่นาวิน"

"เอ่อ พี่ว่าเราทำงานพวกเด็กเสริฟ์ดีกว่ามั้ย พี่กลัวเพื่อนเรากินหัวน่ะ ดูซิไม่รู้ใครทำอะไรมา"

"ก็พี่วิคน่ะสิ ให้เพื่อนไอไปทำ บอกส่ามีแค่นั้นงานเดียวที่ทำได้"

"เหรอ งั้นทำกับพี่ไปเถอะ พี่ไอใจร้ายไแหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอกริต้า"

"เอ่อ...ค่ะ"

"เห้ย เราขอโทษๆ ว่าจะเก้บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับซะหน่อย"

"ไม่เป็นไรๆ เราเองไม่โกรธหรอกเราของานทำนะ ไม่ใช่เจ้านาย ฮะอ่า"

"เหรอๆ โอเคงั้นเริ่มทำงานวันนี้เลยมั้ยคะ พี่นาวิน" ไอรีนนาเป็นคนถามว่าจะให้เธอทำงานเริ่มไหนและการแต่งตัวนั้ยจะต้องทำอย่่างไร

"ยังหรอก เดี๋ยวเริ่มพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้มากินข้าวกันก่อนเถอะ"

"ไอ เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ"

"อืมๆ ไปสิเดี๋ยวสั่งข้าวเพื่อให้"

"ขอบใจๆ"

                                                                                                     นาวิน    กิตติจานุวงศ์

มุมไรต์

ช่วยคอมท์กันหน่อยนะคะ สนุกมั้ยหรืออย่างไงก็คอมเมนท์ได้เลย 

เรื่องคำผิดอาจจะเยอะในบางที ต้องขอโทษด้วยค่ะ จะพยายาม

ให้มากขี้นน้า 

ป.ล.กดโหวต กดfavด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ