ลำดับตอนที่ #96
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #96 : [Day 8] Halloween Night!!
{ Day8 }
คืนวันที่ 31 ตุลาคม
ทั่วทั้งลานสนทนาเต็มไปด้วยของตกแต่งนานาชนิด ไม่ว่าจะเป็นโคมไฟระย้าหลากสีสัน ใยแมงมุมที่ทำจากเส้นด้ายสะท้อนแสง ขนมที่ถูกดัดแปลงเป็นรูปสัตว์ประหลาดแลดูน่ารักสวยงามอย่างอัศจรรย์ และที่ขาดไม่ได้ก็คือเจ้าตะเกียงฟักทองที่ถูกแกะสลักออกมาอย่างน่ากลัวหรือที่เรียกกันว่า Jack O' Lantern
แสงเทียนที่วูบไหวในคืนฮาโลวีนทำให้รอบกายราวกับความฝัน บ้านเรือนในนครหลวงกรุงวอลซ์ที่ตั้งอยู่รายรอบก็ราวกับทอดยาวไปไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์หรือความเคลิ้มใดๆก็ตามแต่ ถึงทำให้ภาพที่มองเห็นจากสายตาคู่นี้แลดูพร่ามัว
นัยน์ตาสีแดงสดของสัตว์ประหลาดกำลังจ้องมองมา...
ไม่สิ...เมื่อเพ่งมองให้ดีกลับเป็นนัยน์ตาของหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งต่างหาก
"จงระวังตัวไว้ให้ดี..."
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีชมพูรูปกระจับนั้นแลดูน่าฟัง หากในเวลานี้ทำไมกลับได้รู้สึกว่ามันช่างห่างไกลเหลือเกิน
"อย่าปล่อยให้มนตราของวันฮาโลวีนดูดกลืนเจ้าไปเด็ดขาด..."
คำพูดต่อมาพูดว่าอะไรนั้นเขาก็ได้ยินไม่ชัดเจน เพราะพอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ท่ามกลางป่าลึกได้อย่างไรก็ไม่ทราบ
ดวงจันทร์เต็มดวงสีทองนวลทอแสงสาดส่องผ่านหมู่แมกไม้สีดำสนิทกลายเป็นววดลายประหลาดบนพื้นดิน และเพราะว่าเป็นฤดูใบไม้ร่วงทำให้บนยอดไม้แทบไม่มีใบอยู่เลย
แกรบ.... แกรบ...
เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปบนใบไม้แห้งเป็นเสียงๆเดียวท่ามกลางความเงียบสงัดนี้ ถึงแม้ตอนแรกจะไม่รู้สึกอะไรแต่บัดนี้กลับรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่เริ่มจับเข้าขั้วหัวใจ ขาทั้งสองข้างก้าวตรงไปยังแสงไฟจากงานเลี้ยงที่สอดส่องผ่านต้นไม้เข้ามา
จะกลัวไปทำไม...ก็แค่เดินกลับทางเดิมก็เท่านั้นเอง...
ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร...
อา...ทำไมถึงได้ไกลขนาดนั้นนะ....
เดินมาไกลขนาดนี้โดยไม่รู้ตัวได้ยังไงเนี่ย...
ไม่ไหวเลยแฮะเรา....
เมื่อไหร่จะถึงกันนะ....
วิ่งสิวิ่ง!!
ทำไมเหมือนหยุดอยู่กลับที่เลยล่ะ...
ทั้งๆที่อีกนิดเดียวแท้ๆ
อา...เริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้วสิ...
เหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าเกินมาก้าวหนึ่งหรือเปล่านะ?
เสียงปรบมือเป็นจังหวะดังขึ้นจากที่ไกลๆ
เสียงขับขานบทเพลงนั้นเป็นทำนองที่ไม่คุ้นหู
...แจ๊คคนแรกนั้นเป็นเด็กหนุ่มผู้กล้าหาญ ตามหาขุมทรัพย์ที่ใฝ่ฝัน แม้ว่ามันจะอยู่สุดขอบฟ้า ทว่าการเดินทางนั้นไม่ต่างอะไรกับโชคร้าย
แจ๊คคนที่สองนั้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม ทว่าไร้ซึ่งทรัพย์สินเงินทองใดๆ เขาได้พบกับหญิงสาวอันเป็นที่รัก แต่โชคชะตากลับพลัดพรากจนไม่อาจพบเจอ
แจ๊คคนที่สามนั้นช่างน่าสงสาร ถูกย่ำยีหัวใจจนแตกสลาย ปลายสุดถนนที่เต็มไปด้วยม่านหมอกนั้น เวลาทวงคืนจักกลับมา
แจ๊คคนที่สี่นั้นแสนเป็นมิตร ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางเหล่าสหาย แต่สุดท้ายต้องแยกจากกับคนรักทั้งน้ำตา
แจ๊คคนที่ห้าเป็นตำนาน ผู้คนกล่าวขานถึงตัวเขาไม่เว้นวัน ทว่าวาระสุดท้ายของเขานั้น กลับไร้ซึ่งคนที่รักอยู่ข้างกาย
แจ๊คคนที่หกนั้นเป็นคนขี้โกหก คำหลอกลวงของเขาทำให้เมืองต้องล่มสลาย แต่ถึงกระนั้น ความรักของเขาที่มีให้แก่เธอผู้นั้น จะยังคงอยู่ตลอดกาล
แจ๊คคนที่เจ็ดนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ไม่หวาดหวั่นแม้จะต้องปะทะกับเทพเจ้า
แจ๊คคนที่แปดนั้นแข็งแกร่ง นับว่าเป็นมังกรผู้ไร้พ่าย
แจ๊คคนที่เก้านั้นเป็นอมตะ ทว่าทำตัวสามะเลเทเมาตามประสา สิ่งใดที่อยากได้ต้องช่วงชิงมา แม้จะถูกไล่ล่าก็ไม่กลัว
แจ๊คคนสุดท้ายเป็นชายหนุ่มชาญฉลาด ทุกปัญหาแก้ได้ไม่ยากเย็น ชีวิตของเขาเพียงหนึ่งชีวิต ได้ช่วยชีวิตคนอื่นๆไว้มากมาย...
"ทำไมถึงยังไม่กลับมาอีกนะ..."
โรเซตตร้า ซินเซียร์ เชกเสปียร์เหม่อมองไปยังป่าทึบด้านหลังงานเลี้ยงแสงเทียนในลานสนทนา... ที่ๆ"คนๆนั้น"เดินออกไป
"ทั้งๆที่เตือนไปตั้งขนาดนั้นแท้ๆก็ยังไม่ยอมตั้งใจฟังให้ดีๆอีก เพราะอย่างนี้แหล่ะถึงได้ไม่ชอบพวกคออ่อน"
หญิงสาวกัดริมฝีปากคู่สวยอย่างขัดใจ ก่อนจะใช้มือเรียวยกแก้วไวน์ขึ้นจรดปาก
"พวกเราไปงานทางด้านนู้นกันเถอะค่ะท่านโรเซตตร้า ท่านโรเซตตร้า? ....กำลังรอใครอยู่รึคะ?"
เสียงของเด็กสาวในสังกัด...หรือจะเรียกว่าเป็นแฟนคลับของเธอเอ่ยแทรกขึ้นมา โรเซตตร้าเปลี่ยนไปยิ้มหวาน
"อ๊ะ ขอโทษทีจ๊ะ ข้าก็กำลังรอ...กำลังรอ...เอ๊ะ?"
นี่เธอกำลังรอใครอยู่กันล่ะ....
คืนวันที่ 31 ตุลาคม
ทั่วทั้งลานสนทนาเต็มไปด้วยของตกแต่งนานาชนิด ไม่ว่าจะเป็นโคมไฟระย้าหลากสีสัน ใยแมงมุมที่ทำจากเส้นด้ายสะท้อนแสง ขนมที่ถูกดัดแปลงเป็นรูปสัตว์ประหลาดแลดูน่ารักสวยงามอย่างอัศจรรย์ และที่ขาดไม่ได้ก็คือเจ้าตะเกียงฟักทองที่ถูกแกะสลักออกมาอย่างน่ากลัวหรือที่เรียกกันว่า Jack O' Lantern
แสงเทียนที่วูบไหวในคืนฮาโลวีนทำให้รอบกายราวกับความฝัน บ้านเรือนในนครหลวงกรุงวอลซ์ที่ตั้งอยู่รายรอบก็ราวกับทอดยาวไปไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์หรือความเคลิ้มใดๆก็ตามแต่ ถึงทำให้ภาพที่มองเห็นจากสายตาคู่นี้แลดูพร่ามัว
นัยน์ตาสีแดงสดของสัตว์ประหลาดกำลังจ้องมองมา...
ไม่สิ...เมื่อเพ่งมองให้ดีกลับเป็นนัยน์ตาของหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งต่างหาก
"จงระวังตัวไว้ให้ดี..."
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีชมพูรูปกระจับนั้นแลดูน่าฟัง หากในเวลานี้ทำไมกลับได้รู้สึกว่ามันช่างห่างไกลเหลือเกิน
"อย่าปล่อยให้มนตราของวันฮาโลวีนดูดกลืนเจ้าไปเด็ดขาด..."
คำพูดต่อมาพูดว่าอะไรนั้นเขาก็ได้ยินไม่ชัดเจน เพราะพอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ท่ามกลางป่าลึกได้อย่างไรก็ไม่ทราบ
ดวงจันทร์เต็มดวงสีทองนวลทอแสงสาดส่องผ่านหมู่แมกไม้สีดำสนิทกลายเป็นววดลายประหลาดบนพื้นดิน และเพราะว่าเป็นฤดูใบไม้ร่วงทำให้บนยอดไม้แทบไม่มีใบอยู่เลย
แกรบ.... แกรบ...
เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปบนใบไม้แห้งเป็นเสียงๆเดียวท่ามกลางความเงียบสงัดนี้ ถึงแม้ตอนแรกจะไม่รู้สึกอะไรแต่บัดนี้กลับรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่เริ่มจับเข้าขั้วหัวใจ ขาทั้งสองข้างก้าวตรงไปยังแสงไฟจากงานเลี้ยงที่สอดส่องผ่านต้นไม้เข้ามา
จะกลัวไปทำไม...ก็แค่เดินกลับทางเดิมก็เท่านั้นเอง...
ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร...
อา...ทำไมถึงได้ไกลขนาดนั้นนะ....
เดินมาไกลขนาดนี้โดยไม่รู้ตัวได้ยังไงเนี่ย...
ไม่ไหวเลยแฮะเรา....
เมื่อไหร่จะถึงกันนะ....
วิ่งสิวิ่ง!!
ทำไมเหมือนหยุดอยู่กลับที่เลยล่ะ...
ทั้งๆที่อีกนิดเดียวแท้ๆ
อา...เริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้วสิ...
เหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าเกินมาก้าวหนึ่งหรือเปล่านะ?
เสียงปรบมือเป็นจังหวะดังขึ้นจากที่ไกลๆ
เสียงขับขานบทเพลงนั้นเป็นทำนองที่ไม่คุ้นหู
...แจ๊คคนแรกนั้นเป็นเด็กหนุ่มผู้กล้าหาญ ตามหาขุมทรัพย์ที่ใฝ่ฝัน แม้ว่ามันจะอยู่สุดขอบฟ้า ทว่าการเดินทางนั้นไม่ต่างอะไรกับโชคร้าย
แจ๊คคนที่สองนั้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม ทว่าไร้ซึ่งทรัพย์สินเงินทองใดๆ เขาได้พบกับหญิงสาวอันเป็นที่รัก แต่โชคชะตากลับพลัดพรากจนไม่อาจพบเจอ
แจ๊คคนที่สามนั้นช่างน่าสงสาร ถูกย่ำยีหัวใจจนแตกสลาย ปลายสุดถนนที่เต็มไปด้วยม่านหมอกนั้น เวลาทวงคืนจักกลับมา
แจ๊คคนที่สี่นั้นแสนเป็นมิตร ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางเหล่าสหาย แต่สุดท้ายต้องแยกจากกับคนรักทั้งน้ำตา
แจ๊คคนที่ห้าเป็นตำนาน ผู้คนกล่าวขานถึงตัวเขาไม่เว้นวัน ทว่าวาระสุดท้ายของเขานั้น กลับไร้ซึ่งคนที่รักอยู่ข้างกาย
แจ๊คคนที่หกนั้นเป็นคนขี้โกหก คำหลอกลวงของเขาทำให้เมืองต้องล่มสลาย แต่ถึงกระนั้น ความรักของเขาที่มีให้แก่เธอผู้นั้น จะยังคงอยู่ตลอดกาล
แจ๊คคนที่เจ็ดนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ไม่หวาดหวั่นแม้จะต้องปะทะกับเทพเจ้า
แจ๊คคนที่แปดนั้นแข็งแกร่ง นับว่าเป็นมังกรผู้ไร้พ่าย
แจ๊คคนที่เก้านั้นเป็นอมตะ ทว่าทำตัวสามะเลเทเมาตามประสา สิ่งใดที่อยากได้ต้องช่วงชิงมา แม้จะถูกไล่ล่าก็ไม่กลัว
แจ๊คคนสุดท้ายเป็นชายหนุ่มชาญฉลาด ทุกปัญหาแก้ได้ไม่ยากเย็น ชีวิตของเขาเพียงหนึ่งชีวิต ได้ช่วยชีวิตคนอื่นๆไว้มากมาย...
"ทำไมถึงยังไม่กลับมาอีกนะ..."
โรเซตตร้า ซินเซียร์ เชกเสปียร์เหม่อมองไปยังป่าทึบด้านหลังงานเลี้ยงแสงเทียนในลานสนทนา... ที่ๆ"คนๆนั้น"เดินออกไป
"ทั้งๆที่เตือนไปตั้งขนาดนั้นแท้ๆก็ยังไม่ยอมตั้งใจฟังให้ดีๆอีก เพราะอย่างนี้แหล่ะถึงได้ไม่ชอบพวกคออ่อน"
หญิงสาวกัดริมฝีปากคู่สวยอย่างขัดใจ ก่อนจะใช้มือเรียวยกแก้วไวน์ขึ้นจรดปาก
"พวกเราไปงานทางด้านนู้นกันเถอะค่ะท่านโรเซตตร้า ท่านโรเซตตร้า? ....กำลังรอใครอยู่รึคะ?"
เสียงของเด็กสาวในสังกัด...หรือจะเรียกว่าเป็นแฟนคลับของเธอเอ่ยแทรกขึ้นมา โรเซตตร้าเปลี่ยนไปยิ้มหวาน
"อ๊ะ ขอโทษทีจ๊ะ ข้าก็กำลังรอ...กำลังรอ...เอ๊ะ?"
นี่เธอกำลังรอใครอยู่กันล่ะ....
===================================================================
สรุปผลประจำวัน
สรุปผลประจำวัน
ประจำวันที่ 29 ตุลาคม 2013
|
Jack O' Lantern = 80 คะแนน |
|
===================================================================
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น