ลำดับตอนที่ #130
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #130 : [Day 8] เรื่องราวของมารกระจก
{ DAY 8 }
"อ้าว กลับมาแล้วหรอ"
น้ำเสียงนุ่มนวลแฝงความขบขันเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางได้รูป ร่างสูงโปร่งในชุดฮิตะทาเระสีขาวนั่งยองๆให้อาหารเป็ดอยู่ข้างบ่อน้ำในหมู่บ้าน(ชั่วคราว)ขององเมียวจิ ใกล้ๆกันนั้นมีเป็ดมากุโร่สองตัวกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่สนโลก
ถึงจะเป็นแค่ฉากให้อาหารเป็ดธรรมดาๆแต่ทำไมมันถึงดูจรรโลงใจผสมความอบอุ่นหัวใจอย่างไรก็ไม่ทราบ โอเซย์เรียส ดี โฟว์ โยเวอัลโต้ขบคิดอยู่ในใจ พลางเหม่อมองรอยยิ้ม(ที่ดูเหมือน)อ่อนโยนของคนตรงหน้าแล้วพยักหน้าเล็กน้อยทักทาย
"สวัสดีครับ...เอ่อ....คุณรุ่นพี่?"
เหมือนว่าเคยมีคนเรียกอย่างนั้นจึงได้พูดไปอย่างไม่แน่ใจ
"เรียกข้าว่า เรียวเมย์ เถอะ หืม.... ว่าแต่พวกเจ้าสองคนยืนใกล้กันจะเรียกได้ว่าหมาแมวดีไหมนะ"
เรียวเมย์พูดยิ้มๆ พลางเหยียดตัวตรงแล้วบิดขี้เกียจด้วยท่วงท่าอ่อนช้อย
สองคน? โอเซย์ไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร จึงได้หันไปมองข้างตัว ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย
ไบรท์ ลูมินอสในชุดคลุมยาวสีดำประดับกางเขนสีเงินตามเครื่องแบบของเอ็กโซซิสต์ ร่างที่ตัวเล็กกว่าเขาไม่กี่คืบช้อนตาขึ้นมามองแล้วพยักหน้าทักทาย
"สวัสดีงิ โอเซย์ก็ถูกหวนกลับคืนมาเหมือนกันสินะงิ"
ลูกแก้วหวนคืน...ของวิเศษที่ทำให้หวนคืนผู้ที่ถูกภูติลักพาตัวไปกลับมาได้ด้วยอำนาจวิเศษ แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญในเวลานี้นี่นะ!
"เรียวเมย์ซัง...คุณ...รู้เรื่อง มารกระจก มากแค่ไหนกันครับ"
โอเซย์ถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ถึงจะออกแนวคาดคั้นไปสักเล็กน้อย แต่ก็คงไม่ได้เสียมารยาทจนเกินไป ร่างสูงเมื่อได้ยินก็เลิกคิ้ว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ
"อุ๊บ ฮะฮะฮะฮะ ได้เจอเข้าแล้วสินะ เจ้ามารกระจกนั่น"
เสียงใสกังวาลเพิ่มระดับความขบขันมากขึ้นอย่างปิดไม่มิด นัยน์ตาทับทิมกระจ่างจ้องมองมายังโอเซย์และไบรท์ ดวงตานั้นจ้องอยู่เนิ่นนานราวกับจะทะลุผ่านตัวตนของทั้งสอง.... ราวกับมองลึกเข้าไปถึงจิตวิญญาณ
"แถมยังโดนกินมาแล้วครึ่งหนึ่งเสียด้วย ที่รอดมานี่ฝีมือยัยจิ้งจอกนั่นสินะ"
โอเซย์ขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจนักเมื่อได้ยินคำสบประมาทจากเรียวเมย์ เขากำหมัดแน่นจนไอวิญญาณเริ่มหนาแน่น ร่างสูงเมื่อเห็นดังนั้นก็ทำท่าทางตกใจสุดขีด ทว่าดวงตานั้นยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
"ขออภัย ข้าเสียมารยาทไปซะแล้ว ลืมไปว่าทางนี้เองก็มีจิ้งจอกอยู่"
ชายหนุ่มผมสีเงินเริ่มรู้สึกเส้นความอดทนกำลังสั่นระริก บุคคลตรงหน้าแม้จะดูเป็นผู้ใหญ่ งดงาม และแลดูอ่อนโยนมากขนาดไหน กลับแผ่ความรู้สึกไม่ดีออกมามากมาย แต่แล้วความคิดของเขาพลันหยุดชะงัก เมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆรั้งแขนของเขาไว้
"เรียวเมย์ซัง ช่วยบอกเรื่องของมารกระจกมาสักทีได้ไหมงิ"
ไบรท์ถามออกไป ร่างสูงในชุดสีขาวไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินแล้วออกเดิน
"ล้อเล่นมามากพอแล้วสินะ ตามมาสิ"
...นั่นล้อเล่นหรอกเรอะ?
โกดังใหม่เอี่ยมขององเมียวจิกลับมีแต่ของเก่าๆฝุ่นเขลอะเต็มไปหมด
ความรู้สึกแรกที่โอเซย์เห็นข้าวของในโกดังคือความรู้สึกไม่ประทับใจสุดๆ ไหนจะหนังสือเก่าๆที่กองกันอย่างไม่ใส่ใจและข้าวของที่วางระเกะระกะไม่มีระเบียบด้วยแล้ว ยังมีกลิ่นเค็มๆของน้ำทะเลอีกต่างหาก
"ขอโทษที แต่ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งๆก็เลยยังจัดไม่เสร็จน่ะ"
เรียวเมย์กล่าวเสียงอ่อนๆ ชายหนุ่มค้นๆกองตำราที่วางสุมๆกันจนแยกไม่ออก ก่อนจะดึงออกมาม้วนหนึ่งแล้วกองออกหน้าทั้งสอง
"ก่อนอื่น พวกเจ้ารู้จักทสึคุโมะงามิกันไหม"
ไบรท์ส่ายหน้าไปมาแบบไม่รู้ ส่วนโอเซย์กอดอกแบบใช้ความคิด แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก
"ใช่...ภูตสถิตสิ่งของหรือเปล่าครับ?"
ชายร่างสูงเจ้าของผมสีดำยาวขยับรอยยิ้ม ดวงตาเริ่มมีแววประทับใจขึ้นมา
"ถูกต้องตามนั้น ทสึคุโมะงามิหรือภูติสถิตสิ่งของนั้นเกิดจากอุปการณ์หรือสิ่งของที่ใช้งานมานาน จนได้รับจิตของเจ้าของและเกิดเป็นตัวตนของตนเองขึ้นมา ซึ่งในคราวนี้ก็คือเจ้ากระจกบานนี้..."
เรียวเมย์ไล่นิ้วไปบนรูปที่วาดด้วยหมึกสีดำ เป็นรูปทรงกลมของกระจกโบราณบานหนึ่ง
"กระจกนี้เคยมีเจ้าของเป็นนางสนมคนหนึ่งของจักรพรรดิ นางผู้นั้นเคยเป็นที่รักของจักรพรรดิมาเสมอ และได้รับแก้วแหวนเงินทองมากมาย....
มีชีวิตความเป็นอยู่สมบูรณ์พูลสุข...จนกระทั่ง....."
ปลายนิ้วเรียวยาวลากไปตามตัวอักษรโบราณ
"จักรพรรดิได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ผู้มีใบหน้างดงามหาหญิงใดมาเปรียบ จักรพรรดิหลงรักนางอย่างโงหัวไม่ขึ้น จนถึงแต่งตั้งนางให้เป็นมเหสี....เอาอกเอาใจนางจนไม่ยอมสนใจผู้อื่น...."
"นางสนมผู้โดนทิ้งจึงเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก ทุกคืนๆก่อนที่นางจะเข้าสู่นิทรานางจะหยิบกระจกนี้มาส่องหน้าตน พร้อมกับพึมพำด้วยความแค้น ข้าอยากเป็นนาง....ข้าอยากเป็นนาง.... ข้าอยากเป็นนาง...."
โอเซย์และไบรท์สูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่ สนใจเรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากหนังสือ
"กระจกบานนี้จึงได้ซึมซับความปรารถนาอันแรงกล้าของผู้เป็นเจ้าของ จนกลายเป็นทสึคุโมะงามิ...."
เรียวเมย์ปิดตำราดังปัง ทั้งสองสะดุ้งเฮือก
"เพราะฉะนั้นเจ้ามารกระจกนี้จะเปลี่ยนรูปร่างไปตามความปรารถนาของผู้ที่เป็นเจ้าของมัน สะท้อนความคิดของมนุษย์ให้กลายเป็นรูปธรรมขึ้นมา"
"....ภูติลักซ่อน"
โอเซย์พูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวอย่างไม่อยากจะเชื่อตนเอง ที่แท้ตัวการที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดก็คือเจ้ามารกระจกนี้เองหรือ!!?
เรียวเมย์มองทั้งสองที่เริ่มหน้าซีดแล้วขยิบตา
"ในเมื่อพวกเจ้าได้รู้ความจริงแล้วล่ะก็ พ-ยา-ยาม-เข้า-นะ!!"
ทว่าเสียงที่พยายามดัดให้ดูแอ๊บแบ๊วของบุรุษตรงหน้ากลับทะลุหูซ้ายออกหูขวาของทั้งสองไปอย่างง่ายดาย
========================================================
ผู้ที่หาญสาบสูญ
========================================================
�
"อ้าว กลับมาแล้วหรอ"
น้ำเสียงนุ่มนวลแฝงความขบขันเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางได้รูป ร่างสูงโปร่งในชุดฮิตะทาเระสีขาวนั่งยองๆให้อาหารเป็ดอยู่ข้างบ่อน้ำในหมู่บ้าน(ชั่วคราว)ขององเมียวจิ ใกล้ๆกันนั้นมีเป็ดมากุโร่สองตัวกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่สนโลก
ถึงจะเป็นแค่ฉากให้อาหารเป็ดธรรมดาๆแต่ทำไมมันถึงดูจรรโลงใจผสมความอบอุ่นหัวใจอย่างไรก็ไม่ทราบ โอเซย์เรียส ดี โฟว์ โยเวอัลโต้ขบคิดอยู่ในใจ พลางเหม่อมองรอยยิ้ม(ที่ดูเหมือน)อ่อนโยนของคนตรงหน้าแล้วพยักหน้าเล็กน้อยทักทาย
"สวัสดีครับ...เอ่อ....คุณรุ่นพี่?"
เหมือนว่าเคยมีคนเรียกอย่างนั้นจึงได้พูดไปอย่างไม่แน่ใจ
"เรียกข้าว่า เรียวเมย์ เถอะ หืม.... ว่าแต่พวกเจ้าสองคนยืนใกล้กันจะเรียกได้ว่าหมาแมวดีไหมนะ"
เรียวเมย์พูดยิ้มๆ พลางเหยียดตัวตรงแล้วบิดขี้เกียจด้วยท่วงท่าอ่อนช้อย
สองคน? โอเซย์ไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร จึงได้หันไปมองข้างตัว ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย
ไบรท์ ลูมินอสในชุดคลุมยาวสีดำประดับกางเขนสีเงินตามเครื่องแบบของเอ็กโซซิสต์ ร่างที่ตัวเล็กกว่าเขาไม่กี่คืบช้อนตาขึ้นมามองแล้วพยักหน้าทักทาย
"สวัสดีงิ โอเซย์ก็ถูกหวนกลับคืนมาเหมือนกันสินะงิ"
ลูกแก้วหวนคืน...ของวิเศษที่ทำให้หวนคืนผู้ที่ถูกภูติลักพาตัวไปกลับมาได้ด้วยอำนาจวิเศษ แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญในเวลานี้นี่นะ!
"เรียวเมย์ซัง...คุณ...รู้เรื่อง มารกระจก มากแค่ไหนกันครับ"
โอเซย์ถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ถึงจะออกแนวคาดคั้นไปสักเล็กน้อย แต่ก็คงไม่ได้เสียมารยาทจนเกินไป ร่างสูงเมื่อได้ยินก็เลิกคิ้ว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ
"อุ๊บ ฮะฮะฮะฮะ ได้เจอเข้าแล้วสินะ เจ้ามารกระจกนั่น"
เสียงใสกังวาลเพิ่มระดับความขบขันมากขึ้นอย่างปิดไม่มิด นัยน์ตาทับทิมกระจ่างจ้องมองมายังโอเซย์และไบรท์ ดวงตานั้นจ้องอยู่เนิ่นนานราวกับจะทะลุผ่านตัวตนของทั้งสอง.... ราวกับมองลึกเข้าไปถึงจิตวิญญาณ
"แถมยังโดนกินมาแล้วครึ่งหนึ่งเสียด้วย ที่รอดมานี่ฝีมือยัยจิ้งจอกนั่นสินะ"
โอเซย์ขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจนักเมื่อได้ยินคำสบประมาทจากเรียวเมย์ เขากำหมัดแน่นจนไอวิญญาณเริ่มหนาแน่น ร่างสูงเมื่อเห็นดังนั้นก็ทำท่าทางตกใจสุดขีด ทว่าดวงตานั้นยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
"ขออภัย ข้าเสียมารยาทไปซะแล้ว ลืมไปว่าทางนี้เองก็มีจิ้งจอกอยู่"
ชายหนุ่มผมสีเงินเริ่มรู้สึกเส้นความอดทนกำลังสั่นระริก บุคคลตรงหน้าแม้จะดูเป็นผู้ใหญ่ งดงาม และแลดูอ่อนโยนมากขนาดไหน กลับแผ่ความรู้สึกไม่ดีออกมามากมาย แต่แล้วความคิดของเขาพลันหยุดชะงัก เมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆรั้งแขนของเขาไว้
"เรียวเมย์ซัง ช่วยบอกเรื่องของมารกระจกมาสักทีได้ไหมงิ"
ไบรท์ถามออกไป ร่างสูงในชุดสีขาวไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินแล้วออกเดิน
"ล้อเล่นมามากพอแล้วสินะ ตามมาสิ"
...นั่นล้อเล่นหรอกเรอะ?
โกดังใหม่เอี่ยมขององเมียวจิกลับมีแต่ของเก่าๆฝุ่นเขลอะเต็มไปหมด
ความรู้สึกแรกที่โอเซย์เห็นข้าวของในโกดังคือความรู้สึกไม่ประทับใจสุดๆ ไหนจะหนังสือเก่าๆที่กองกันอย่างไม่ใส่ใจและข้าวของที่วางระเกะระกะไม่มีระเบียบด้วยแล้ว ยังมีกลิ่นเค็มๆของน้ำทะเลอีกต่างหาก
"ขอโทษที แต่ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งๆก็เลยยังจัดไม่เสร็จน่ะ"
เรียวเมย์กล่าวเสียงอ่อนๆ ชายหนุ่มค้นๆกองตำราที่วางสุมๆกันจนแยกไม่ออก ก่อนจะดึงออกมาม้วนหนึ่งแล้วกองออกหน้าทั้งสอง
"ก่อนอื่น พวกเจ้ารู้จักทสึคุโมะงามิกันไหม"
ไบรท์ส่ายหน้าไปมาแบบไม่รู้ ส่วนโอเซย์กอดอกแบบใช้ความคิด แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก
"ใช่...ภูตสถิตสิ่งของหรือเปล่าครับ?"
ชายร่างสูงเจ้าของผมสีดำยาวขยับรอยยิ้ม ดวงตาเริ่มมีแววประทับใจขึ้นมา
"ถูกต้องตามนั้น ทสึคุโมะงามิหรือภูติสถิตสิ่งของนั้นเกิดจากอุปการณ์หรือสิ่งของที่ใช้งานมานาน จนได้รับจิตของเจ้าของและเกิดเป็นตัวตนของตนเองขึ้นมา ซึ่งในคราวนี้ก็คือเจ้ากระจกบานนี้..."
เรียวเมย์ไล่นิ้วไปบนรูปที่วาดด้วยหมึกสีดำ เป็นรูปทรงกลมของกระจกโบราณบานหนึ่ง
"กระจกนี้เคยมีเจ้าของเป็นนางสนมคนหนึ่งของจักรพรรดิ นางผู้นั้นเคยเป็นที่รักของจักรพรรดิมาเสมอ และได้รับแก้วแหวนเงินทองมากมาย....
มีชีวิตความเป็นอยู่สมบูรณ์พูลสุข...จนกระทั่ง....."
ปลายนิ้วเรียวยาวลากไปตามตัวอักษรโบราณ
"จักรพรรดิได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ผู้มีใบหน้างดงามหาหญิงใดมาเปรียบ จักรพรรดิหลงรักนางอย่างโงหัวไม่ขึ้น จนถึงแต่งตั้งนางให้เป็นมเหสี....เอาอกเอาใจนางจนไม่ยอมสนใจผู้อื่น...."
"นางสนมผู้โดนทิ้งจึงเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก ทุกคืนๆก่อนที่นางจะเข้าสู่นิทรานางจะหยิบกระจกนี้มาส่องหน้าตน พร้อมกับพึมพำด้วยความแค้น ข้าอยากเป็นนาง....ข้าอยากเป็นนาง.... ข้าอยากเป็นนาง...."
โอเซย์และไบรท์สูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่ สนใจเรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากหนังสือ
"กระจกบานนี้จึงได้ซึมซับความปรารถนาอันแรงกล้าของผู้เป็นเจ้าของ จนกลายเป็นทสึคุโมะงามิ...."
เรียวเมย์ปิดตำราดังปัง ทั้งสองสะดุ้งเฮือก
"เพราะฉะนั้นเจ้ามารกระจกนี้จะเปลี่ยนรูปร่างไปตามความปรารถนาของผู้ที่เป็นเจ้าของมัน สะท้อนความคิดของมนุษย์ให้กลายเป็นรูปธรรมขึ้นมา"
"....ภูติลักซ่อน"
โอเซย์พูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวอย่างไม่อยากจะเชื่อตนเอง ที่แท้ตัวการที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดก็คือเจ้ามารกระจกนี้เองหรือ!!?
เรียวเมย์มองทั้งสองที่เริ่มหน้าซีดแล้วขยิบตา
"ในเมื่อพวกเจ้าได้รู้ความจริงแล้วล่ะก็ พ-ยา-ยาม-เข้า-นะ!!"
ทว่าเสียงที่พยายามดัดให้ดูแอ๊บแบ๊วของบุรุษตรงหน้ากลับทะลุหูซ้ายออกหูขวาของทั้งสองไปอย่างง่ายดาย
========================================================
ผู้ที่หาญสาบสูญ
|
1.�Kazania ::ยุงเยอะง่ะ TOT�(คาร์ซาเนียร์ เดอ. โบรอนซาร์) |
�
|
|
คุกฝ่ายเอ็กโซซิสต์
|
1.�Dark Love : ความรักที่เจ็บปวด�(Canzoni di morte)
2.�The Great Devil [King Lucifer 2]�(ลูซิเฟอร์ ดาร์คเนส คาดิออส) 3.�ChenWin Avian Diagolas�(เชนวินด์ ดิ ไนท์แมร์) 4.�[yume] solitary◆Alone�(อายูมะ มาซาโตะ) 5.�akariyakami�(อาคาริ คอนฟิเนอร์ ยาคานามิ) 6.�✖[C.son]Fela Vi Britania ✖�(เฟรล่า วี บริททาเนีย) |
========================================================
�
�
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น