เวอเกลเมอรี่ ~โรงเรียนไม่ธรรมดาของเด็กไม่ธรรมดา~

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ :: 5

บทที่ :: 5

“แฝดนาโร้กกกกกกกกกก !!!”

 เพทายตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ที่มีคนมารบกวนเวลานอนอันแสนสุขของเขา “เข้ามาได้ไงวะ ”

“ก็พี่นายไง ที่เป็นคนอนุญาต”ฟังก์ชั่นพูดปัดๆพร้อมกับโยนกระเป๋าของตัวเองลงบนตัวของเพทาย      จึงทำให้เด็กชายต้องลุกขึ้นออกจากเตียงด้วยความหงุดหงิด

“แถมยังบอกว่าให้พวกเราถล่มห้องนายได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจด้วยหล่ะ”ฟิวชั่นพูดเสริม เขานั่งรื้อกระเป๋าตัวเองเพื่อหาชุดนอนลายแมลงสาปสีชมพูออกมาเพื่อใสนอนในคืนนี้

เกินไปแล้วไอ้คุณพี่ชาย  พูดอย่างงี้เดี๋ยวมีเฮ เพทายคิด  เขาจึงเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของดังเคิล แล้วเคาะประตูห้องของดังเคิลอย่างบ้าคลั่ง

“ทำอย่างนี้ได้ไง ไอ้พี่บ้า รุป่ะพี่กำลังทำให้ผมเป็นบ้านะ”

“รู้สิ ก็มันสนุกนี่นา ที่ได้เห็นนายเป็นบ้าแบบนี้ นานๆจะได้เห็นสักที น่าขำพิลึก อิอิ”ดังเคิลตะโกนตอบออกมา

เพทายเดินหัวเสียกลับมาที่ห้องของตัวเอง เมื่อเปิดประตูออกมาเขาก็พบว่าพี่น้องฝาแฝดเจ้าปัญหาได้ยึดที่นอนของตนไปเสียแล้ว

“แล้วคืนนี้จะได้นอนมั๊ยเนี่ยะ แต่ละคนกรนอย่างกะรถไฟ” เพทายพูดแล้ว แล้วเดินดุ่ยๆออกไปจากห้อง

“ไปนอนโซฟาก็ได้วะ  ฝากไวก่อนเห๊อะไอ้พวกแฝดนรกเอ๋ย..”

-----------------------------------------------------

แคร้ง  แคร้ง เปาะ

“อ๊ะฟิวชั่นไข่นายนี้ไม่สวยเลยอ่ะ”ฟังชั่นมองไปที่ไข่ของฟิวชั่น

“จริงด้วยแฮะ  อ๊ะของนายก็เหมือนกันอ่ะแหละ” ฟิวชั่นมองไปที่ไข่ของฟังชั่น

“งั้นไม่เป็นไรตอกใหม่ก็ได้”ทั้งสองพูดพร้อมกัน แล้วไปหยิบไข่ไก่สีไข่ไก่ (??)ที่อยู่ตู้เย็นแล้วเอาออกมาตอกไข่ยังเค้าเตอร์สีขาวสะอาดที่เต็มไปด้วยเปลือกไข่

“เบาๆ หน่อยได้ไม๊ คนจะนอน”เพทายตะโกนออกมาด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว  เขาจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อถูกรบกวนเวลานอน 

                              ดังเคิลกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวของบ้าน โดยมีผู้ช่วยเป็นฝาแฝดพี่น้องตระกูลชั่น ที่กำลังช่วยกันทอดไข่อย่างสนุกสนานจนครัวเลอะไปด้วยเปลือกไข่ที่ทั้งสองโยนเอาไว้อย่างกระจัดกระจาย สองพี่น้องตอกไข่มาได้สองชั่วโมงแล้วเขาตั้งใจจะทำไข่เจียวโชว์ฝีมือให้เพื่อนของเขาดู ดังเคิลเดินออกจากห้องครัวไปห้องทานอาหารที่อยู่ข้างๆ  พร้อมกับจานอาหารเช้าที่วางอยู่บนถาดสีเงินอันใหญ่ในมือ  ส่วนสองพี่น้องฝาแฝดก็ไม่ได้สนใจเลยว่าได้มีรังสีอัมหิตแผ่ออกมาจาห้องรับแขกที่อยู่ข้างๆแล้วรังสีนั้นมันก็ใกล้พวกเขาขึ้นมาทุกที

“นี้พวกนายรู้อ๊ะป่าวว่าถ้าโดนปาไข่ใส่อ่ะ  จะเจ็บมากกก” เสียงของเพทายดังขึ้นมาข้างหลังของฝาแฝด ทำให้ทั้งสองหันกลับมามองข้างหลัง

“กำลังอยากเล่นสงครามอยู่เลย อิอิ”แฝดนรกพูดด้วยน้าเสียงสดใส

“เอ้า  อย่าเพิ่งเล่นกัน” ดังเคิลเดินเข้ามาในห้องครัว “ มากินข้าวเช้ากันดีกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

                               เด็กๆจึงหยุดสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น เพทายเดินขึ้นบันได เข้าห้องของตัวเองไป เพื่อไปทำกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำอยู่ทุกวันในตอนเช้า  ส่วนสองพี่น้องที่ทำอะไรเสร็จมาตั้งนานแล้วก็ง่วนอยู่กับการเก็บเปลือกไข่ที่พวกตนทำเลอะไว้ เนื่องจากเปลือกไข่และไข่ขาวที่เลอะในห้องครัวมีเยอะมากดังเคิลจึงเข้าไปช่วยทั้งสองด้วย   เมื่อเก็บของในครัวเสร็จเรียบร้อยสะอาดเหมือนเก่าทั้งสามจึงเข้าไปในห้องรับประทานอาหารแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้อง ทั้งสามรอจนเพทายลงมาแล้วจึงเริ่มรับประทานเอาหารช้าอันแสนโอชะกัน

“กินเลยนะคร้าบ~บ”ฝาแฝดฟังชั่นและฟิวชั่นพูดออกมา ทำให้สองพี่น้องไม่แท้อีกคู่หนึ่งหยุดชะงัก

“พวกนายจะพูดหยังงั้นทำไมหน่ะ”ดังเคิลถามด้วยความสงสัย

“เราชอบกอล์ ไมค์” ฟังชั่นตอบและเริ่มกิน

“เกี่ยวอะไรกันอ่ะ”เพทายถาม

“ก็ต้องทำตัวแบบญี่ปุ่นไงจะได้เหมือน อ๊ะ นี้อาหร่อยจังพี่ดังเคิล”ฟิวชั่นพูดทั้งที่อาหารเต็มปาก

“....”เมื่อฝาแฝดได้ไขสิ่งที่ติดอยู่หัวของเพทายและดังเคิลออกแล้ว เจ้าของบ้านทั้งสองจึงเริ่มทานอาหารกันบ้าง  เมื่อแต่ละคนทานเสร็จแล้วก็ต่างเดินไปล้างจานที่ซิงค์ในห้องครัว

“เอาละนะเตรียมตัวออกเดินทางได้ ทุกคนไปเตรียมสำพารกของตัวเองมาให้เรียบร้อยแล้วมาเจอกันหน้าบ้านน้า”ดังเคิลตะโกนบอกทุกคน เขาขึ้นบรรไดไปแบกกระเป๋าสีดำที่อยู่หน้าห้องนอน “ได้กลับบ้านซักที”พี่โตสุดในบ้านคิดแล้วเดินออกไปยังสนามขนาดหย่อมข้างนอก ซึ่งปูด้วยหญ้าสีเขียว ที่คอยจิ้มเท้าของคนที่เดินเหยียบมัน  ไม่นานเด็กทั้งสามก็ออกมายืนที่เดียวกับดังเคิล

“พร้อมยังทุกคน” เด็กๆพยักหน้าหงึก หงึก “งั้นไปกันเล้ย” ทุกคนสะพายกระเป๋าของตนแล้วเดินตามดังเคิลไป

พี่โตสุดเดินนำน้องๆไป เขาเดินไปหลังบ้านแทนที่จะเดินไปยังลานจอดรถ

หลังบ้านหลังใหญ่ของเพทายถูกปูด้วยหญ้าสั้นเตียนสีเขียวสด แต่กลับมีบางสิ่งที่แปลกไปจากเดิม

“เฮ้ย!!! หลุมนี้มาจากไหนฟะเนี๊ย !!!”เพทายตะโกนออกมาด้วยความตกใจ  เขาชี้ไปยังหลุมหลุมใหญ่ที่อยู่บนพื้นหลังบ้านของเพทาย 

“ได้เวลาออกเดินทางแล้วเด็กๆกระโดดตามพี่มานาค้าบ”ดังเคิลพูด แล้วกระโดดลงไปยังหลุมนั้น

“ว๊าวววววว” ฟิวชั้นพูด  “น่าสนุกดีเนอะ เราลงไปกันเถอะ” ฟังชั่นเอ่ยตาม แฝดนรกจับมือกันแล้วกระโดดลงตามดังเคิลไป

“เฮ้ย !!” เพทายร้อง เมื่อทุกคนได้กระโดดลงไปในหลุมประหลาดนั้น “จะบ้าเรอะกระโดดลงไปหน่ะ” เด็กชายยืนอยู่กับที่แทนที่จะกระโดดตามคนอื่นๆไป  เขายื่นอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน

 “ตกลงต้องลงไปในหลุมแปลกๆนี้จริงๆหรือไงอ่า” เพทายพูด “เอาก็เอาวะ ฮึ๊บ!! ” เขากระโดดลงไปในหลุมแปลกประหลาดนั้น

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา” เด็กชายรีบหลับตาสีแดงของเขาด้วยความกลัว “น่ากลัวจังอ้า!!!”

ร่างของเขาหล่นลงไปเรื่อยๆ  เหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

“เมื่อไหร่จะถึงซักทีเนี้ยเสียวโว้ย!!”เขาร้อง

ร่างของเพทายก็ได้หล่นลงไปบนใบไม้ใบใหญ่  เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่ผ่านวิกฤตหฤโหดมาซักพัก

“เล่นเอาซะใจหายใจคว่ำ ว่าแต่...ที่นี้มันที่ไหนกันอีกแล้วฟะเนี๊ย!”เขาร้อง “แล้วทีนี้จะไปยังไงเนี้ย”  เพทายเดินตรงไปตามทางข้างหน้า  ตามทางเป็นทางมืดๆแต่ที่เพทายสามารถมองเห็นทางได้ก็เพราะว่า ตามทางมีพืชเรืองแสงได้โตเต็มไปหมด

“โอ๊ยเมื่อไหร่จาถึงที่สิ้นสุดซักทีเนี๊ย”เด็กชายเริ่มหมดแรง “ไม่ดงไม่เดินแล้ว  ขี้เกียจ !”เขานั้งลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้า เด็กชายนั่งเล่นต้นไม้แปลกประหลาดอยู่อย่างนั้น

ตึก  ตึก  ตึก  ตึก   ตึก

มีคนเดินมา  เพทายคิด เขาละจาต้นไม้แปลกประหลาดแล้วกวาดตามองไปรอบด้าน อ๊ะนั้นไง

เจ้าของเสียงเท้านั้นได้ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของเพทาย คนคนนั้นคื เด็กผู้ชายที่ส่วนสูงพอๆกับเพทาย    ผมของเด็กชายเป็นสีม่วงเข้มสไลด์ยาวลงมาถึงต้นคอ เฮดโฟนสีดำถูกครอบอยู่บนหูทั้งสองข้างของเขา นัยน์ตาสีน้ำเงินบนใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของเด็กชายแปลกหน้ามองมาที่ตัวเพทาย    เขาหยุดมองซักพัก แต่แล้วก็เดินต่อไปโดยไม่ได้สนใจอะไร

“เฮ้ย!! นายอ่ะ”เพทายที่ตอนนี้อยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นมาและลุกขึ้น    เด็กชายคนนั้นหันหน้ากลับมามองเพทายแล้วชี้ที่หน้าของตน เขาทำหน้างง งง

“อือ...ใช่!นายนั้นแหละ”

“เราอ่ะหรอ”เขาเอ่ยเบาๆแล้วกลับหลังหันมามองเพทาย

-----------------------------------