เวอเกลเมอรี่ ~โรงเรียนไม่ธรรมดาของเด็กไม่ธรรมดา~

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ :: 4

บทที่ :: 4

                 รถสีเงินที่ดังเคิลขับอยู่ได้จอดอยู่หน้าบ้านสูงสามชั้น ตัวบ้านทาด้วยสีขาวสะอาด หลังคาเป็นสีแดง  ต้นคูนใหญ่ปลูกอยู่ข้างศาลาเล็กที่ตั้งอยู่ในสวนหย่อมข้างตัวบ้าน

“อ๊ะโห เพทายบ้านนายสวยจังว่ะ”ฟังชั่นที่นั่งอยู่เบาะหลังมองไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า  “แต่สู้บ้านเรามะได้หรอก บ้านเราใหญ่กว่าเยอะเลย”ฟิวชั่นพูดต่อ

เพทายพยักหน้าหงึกๆ เขาเปิดประตูรถแล้ววิ่งไปเลื่อนประตูบ้านเพื่อที่ดังเคิลจะได้จอดรถได้  เมื่อประตูบ้านเปิดออกจนสุด ดังเคิลจึงขับรถเข้าไปข้างในแล้วดับเครื่อง เด็กชายทั้งสองที่นั่งอยู่ในรถเปิดประตูรถแล้วเดินออกมาข้างนอก ดังเคิลพาเด็กๆเข้าไปนั่งในห้องรับแขกของบ้าน

เพทายรีบดันประตูบ้านกลับเข้าที่เดิมแล้ววิ่งตามคนอื่นๆเข้าไปในบ้าน  เมื่อเด็กชายเขาไปเขาก็ได้เห็นสองพี่น้องตระกูลชั่นนั่งเล่นตบแปะอยู่บนโซฟาสีครีม “เอ้าตบแปะชาร์จ ฮึ๊บ! ตบแปะชาร์จ...”ทั้งสองร้องเพลงแล้วตบมือกันไปมา   

ส่วนดังเคิลก็นั่งบนโซฟาอีกตัวที่วางไว้อยู่ทางซ้ายของโซฟาที่ฟังชั่นกับฟิวชั่นนั่งเล่นกันอยู่

              
                 ภายในห้องรับแขกของบ้านเพทาย  ซึ่งมีทีวีจอขนาดมินิโฮมเธียร์เตอร์แขวนอยู่บนผนังของห้องรับแขกที่ถูกฉาบด้วยวอลเปเปอร์สีครีม ด้านล่างของจอทีวีมีแผ่นหนังมากมายที่วางอย่างระแกะระกะเต็มไปหมดตามประสาชายโสด รูปหลายรูปถูกแขวนไว้อยู่บนผนังอย่างเป็นระเบียบตั้งแต่ฟอสซิลจนถึงรูปปัจจุบัน โซฟาสีครีมสามตัวถูกวางไว้อยู่กลางห้องโดยวางต่อกันเป็นมุมฉาก และมีโต๊ะกระจกขนาดเล็กวางไว้อยู่ตรงกลาง  นาฬิกาดิจิตอลวางตั้งอยู่ข้างโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กซึ่งวางอยู่ตรงมุมห้องพอดี

“นี้เพทายมานั่งเร๊ว”ฟิวชั่นหยุดจากการเล่นแล้วหันมาเรียกเพื่อนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูให้มานั่งยังโซฟาที่เหลืออยู่ตัวนึงเพราะโซฟาอีกสองตัวได้มีคนนั่งไปเรียบร้อยไปแล้วฟิวชั่นกวักมือเรียกเด็กชาย  เพทายวิ่งไปหาโซฟาแล้วกระโดดลงไปบนเบาะ

“อ่ะ มากันครบแล้ว งั้นก็มาเข้าเรื่องเลยละกันนะ” ดังเคิลเริ่มพูดเรื่องจดหมายเด็กๆมองดังเคิลตาเป็นประกาย “คือว่านะเรื่องมันนานมาแล้ว นานมากมาก นานจนพี่จำไม่ได้เลย แฮะ แฮะ”เขาแลบลิ้นให้กับทุกคน และแล้วสงครามหมอนก็เกิดขึ้นในห้องรับแขกสีครีมของเพทายการต่อสู้แบ่งออกเป็นสองฝ่าย โดยฝ่ายแรกเป็นของเด็กๆโดยมีเพทายเป็นผู้บัญชาการ  และเพทายเป็นทั้งหน่วยกล้าตายมีหน้าที่วิ่งลากหมอนใบใหญ่ที่แฝดนรกผู้มีหน้าที่บรรจุกระสุนหรือหาหมอนในบ้านจากทุกซอกทุกมุมมาตุนไว้ยังโซฟาฝั่งของตน อีกฝ่ายหนึ่งก็มีดังเคิลเป็นคนบัญชาการ และเป็นหน่วยกล้าตาย แต่ไม่มีผู้บรรจุกระสุน จึงทำให้ฝั่งของดังเคิลเสียเปรียบเป็นอย่างมากสงครามจึงจบลงอย่างรวดเร็ว

“อ่ะ เรามาคุยกันแบบดีๆ กันดีกว่า”ดังเคิลพูดหลังจากที่ทุกคนนั่งกันที่เดิมแล้ว  ที่แขนของเขามีรอยแผลที่เกิดจากฟันอันแหลมคมของเพทาย รอยหยิกบ้างตีบ้างของสองฝาแฝด และบาดแผลเล็กๆน้อยๆ อื่นๆอีกมากมาย “คือว่าโรงเรียน เวอเกลเมอรี่ เนี่ยเป็นโรงเรียนสอนเวทย์มนต์..”

“อ้อ ฮอกวอร์ต ใช่ป่ะ สุดย๊อด” แฝดสยามตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทั้งสองลุกขึ้นจากโซฟาแล้วลงไปนั่งกับพื้นตรงหน้าดังเคิลแทน

“ไม่ใช่” ดังเคิลยิ้ม “โรงเรียนนี้ไม่เหมือนกัน ที่นี้ไม่ได้มีแต่สอนเวทย์ มีอีกตั้งหลายวิชาแหนะเช่น ศาสตร์การต่อสู้  วิชาสมุนไพร วิชาตลกอย่างมีศิลป์ แล้วก็อย่างอื่นอีกนะ สนุกดี”

“อ๊ะโหไอ้วิชาสุดท้ายนี้สุดยอด อยากเรียนอ่ะพี่”เพทายพูด “น่าสนุกดีเนอะ เออแล้วพี่รู้ได้ไงอ่าฮะ”

“ก็พี่เป็นประธานนักเรียนนี้”ดังเคิลทำหน้างงๆเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเด็กๆ “อ้าวพี่ไม่เคยบอกนายหรอเพทาย”

“มะเคยอ่ะ ว่าแต่พี่อ่ะทำไมไม่ไปเรียนไม่โดนว่าหรอ” เพทายตอบ

“ไม่หรอก คือมีเหตุสำคัญหน่ะ บอกกับทางโรงเรียนแล้วเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร”ดังเคิลตอบ

“นี่ฟังชั่นกับฟิวชั่นแล้วบอกพ่อของพวกนายรึยัง  ต้องไปมอบตัวมะรืนนี้แล้วนา”

“ยังครับ”ฟิวชั่นเด็กชายตาสีเขียวยิ้มกว้าง

“ยังไงเดี๋ยวพี่ก็ไปส่งเราอยู่แล้วนี้บอกพ่อแม่เราให้ด้วยละกันนะฮะ”ฟังชั่นเด็กชายตาสีฟ้าพูดต่อ

“โย่!  กลับบ้านกัน เย้!”ทั้งสองพูดพร้อมกัน

“บ๊ายบายพี่ชาย”เพทายพูด “กลับมาให้ครบล่ะ”เด็กชายบอกลาเพื่อนสนิททั้งสองคนแล้วเดินขึ้นบันไดไป

“นี่เพทายกลับมาให้ครบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย”ดังเคิลถามน้องชายเพราะยังไม่ค่อยเข้าใจกับคำพูดของน้องชาย

เพทายค่อยๆหันหน้ามามองพี่ชายที่ยังอยู่ชั้นล่างอยู่ “กลับมาให้ครบ 32 นะจ๊ะ”เพทายโบกมือให้กับพี่ชาย เขาหันหลังแล้วเดินเขาห้องนอนของตนไป

 “ไป  ไป ไปส่งพวกเรากันเถอะนะพี่ดังเคิล”สองพี่น้องฉายาแฝดนรกลากดังเคิลออกจากห้องรับแขกไปยังรถของดังเคิลที่ ที่จอดรถ

เมื่อฝาแฝดเข้ารถมาเรียบร้อยดังเคิลก็สตาร์ทเครื่องแล้วออกรถไป

“ขอให้พี่ดังเคิลไม่ตายเถอะ  สาธุ” เพทายนั่งสวดมนตร์บนเตียง ในห้องของตน

เพทายเคยเจอพ่อของสองฝาแฝดมาแล้ว

“นี้ฟังชั่น ฟิวชั่น พ่อนายเป็นยังไงหรอ”ดังเคิลถามฝาแฝดหลังจากที่รถได้ออกมาไม่นาน

“พ่อเราอ่ะหรอ ใจดีมากๆ ฟันขาวจั๊ว รูปร่างได้สัดส่วน เรื่องการงานก็ดีนะฮะ เงินเยอะดี”

น่ากลัวมาก ~ ฟันทองงี้เต็มปากเลยกล้ามก็อ๊ะโห นี้ซินะมาเฟียใหญ่อ่ะ   เพทายคิด

งั้นก็ไม่ตายอ่ะจิ  อิอิ ไอ้เพทายแกพูดผิดแล้ว555บวก   ดังเคิลหัวเราะในใจ

“ไอ้คุณพี่ชาย  เฮียตายแน่ๆเลยฮือ ฮือ อุตสาหะอยู่กันมาตั้งนาน”เพทายพูด เขาเดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงขนาดคิงไซส์

“อ๊ะ”ความคิดอย่างหนึ่งแทงเข้ามาในหัวของเพทาย “ทำไมวะบ้านเรารวยจังวะ ทั้งๆที่พี่ดังเคิลไม่ได้ทำงานแท้ๆเลยอ่ะ..........คร่อก ฟรี๊~ร  ”

                  ห้องนอนของเพทายซึ่งตอนนี้ไฟได้ปิดลงเมื่อเจ้าของห้องเข้านอน หลังจากนั้นประมาณ3ชั่วโมงประตูห้องของเพทายก็เปิดออก  แล้วไฟในห้องของเด็กชายก็ได้เปิดขึ้นมาอีกครั้ง

“นี้ๆๆๆๆ เพทายนอนด้วย นอนด้วย”เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงหน้าประตู

“ว๊าว ! ห้องนายนี้ใหญ๊ใหญ่อ่ะ นอนด้วยน้าาาา”

เสียงนั้นทำให้ตาของเพทายเบิกโพลงถึงแม้ว่าเขาจะหลับสนิทแล้วก็ตาม เด็กชายตาสีแดงหลับตาปี๋แล้วค่อยๆพลิกตัวไปด้านหลัง

“ห๊า!!!!  แฝดนาโร้กกกกกกกกกก”

------------------------------------------------------------