เวอเกลเมอรี่ ~โรงเรียนไม่ธรรมดาของเด็กไม่ธรรมดา~

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ :: 3

บทที่ 3 :: จดหมาย

                 เด็กหนุ่มตาสีแดงมองรอบๆตัว “กลับมาที่เดิมอีกแล้วหรอเนี้ย” เด็กชายพูดอย่าง
หัวเสีย
“ทีนี้ทำไงดีอ่ะแผนที่ก็ดูไม่เป็น” แล้วความคิดหนึ่งก็แทงฉึกเข้ามาในสมองของเขา

เขาล้มตัวนอนลงกับพื้นหญ้าที่นุ่ม เหมือนมีพรมของหลุยส์ วิกตองมารองรับ ทำให้เขาหลับไปในที่สุด  

 เพทายเป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้เซา และ ขี้เกียจ(ออกไปทางสันหลังยาว)  เพทายจึงเป็นเด็กที่นอนง่ายมาก นอนง่ายพอๆกับโนบิตะเลยที่เดียว

“คร่อก~ก ฟรี๊~ร”

------------------------------------------------------------

                  ห้องพยาบาลของโรงเรียน ถือได้ว่าเป็นสถานที่  อู้ที่ง่ายที่สุด สบายที่สุด และ ไม่ผิดกฎหมาย  เด็กนักเรียนหลายๆคนมักแกล้งทำเป็นป่วย  แล้วขออาจารย์ประจำวิชามานอนที่ห้องพยาบาล เพื่อหลีกเลี่ยงการสอนที่น่าเบื่อของอาจารย์บางคน     และเพทาย ก็เป็นอีกคนที่ตอนนี้นอนหลับอยู่ในห้องพยาบาล  เขานอนบนเตียงที่อยู่ข้างหน้าต่างของห้องพยาบาล  โดยมี ปิง ฟังชั่น และฟิวชั่นดูแลอยู่ข้างๆ   สักพักเด็กชายก็เริ่มรู้สึกตัว

“ตื่นแล้วหรอเพทาย” ปิงถามเพื่อนเมื่อเห็นเปลือกตาของเพื่อนสนิทเปิดขึ้น

“โห” เด็กชายยันตัวขึ้นนั่งอย่างช้าๆ “พวกนายไม่เรียนกันหรือไง”

“อ้อ..ให้นกแก้วเขาคอยตามงานให้หน่ะ ให้เจ้าสองคนนี้ตามงานคงไม่ไหว”

ไม่ทันที่สองพี่น้องจะแก้ตัวเพทายก็รีบพูดกับปิงก่อน “ปิงนายอย่าเพิ่งไปไหนนะรอแว๊บนึง” แล้วเพทายก็ฟุบตัวลงนอนเหมืนเดิม    ไม่มีใครพูดอะไรเพราะยังงงกับการกระทำแปลกๆของเพทาย

สักพักเขาก็ตื่นขึ้นมาใหม่พร้อมกับมวนแผนที่

“จริงๆด้วย 555 เรานี้เก่งจริงๆ” เขาพูดเสียงระรื่น “นี้ปิงแผนที่นี้อ่านยังไงอ่ะสอนหน่อยดิ”

“อืม...ม” ปิงยื่นหน้าเข้าไปดูแผนที่ของเพทาย แล้วมองหน้าเขา “แต่อธิบายยากหน่ะมัน...”

“งั้น นายจับมือเราไว้นะอย่าปล่อยนะเฟ้ย”เพทายสั่งปิง แล้วฟุบลงไปหลับ ร่างของปิงก็หายวับไปเมื่อเพทายหลับลง

“ ……”  ฟังชั่นกับฟิวชั่นที่นั่งอยู่ข้างเตียงเพทายกระโดดกอดกันอย่างตื่นตระหนกสุดขีดเมื่อเพื่อนรักคนหนึ่งของเขาหายตัวไปต่อหน้าต่อตา

“ฟัง อะ..เอ่อ แบบว่ามัน…” ฟิวชั่นพูดแบบติดอ่าง

“อะ อะ อืม ไอ้ปิงมัน..”  ฟังชั่นพูดเหมือนน้องชายฝาแฝด

ทั้งสองคนเงียบกันอยู่ถึงสิบกว่านาทีจนร่างของปิงได้กลับมานั่งยังเก้าอี้ข้างเตียงเพทาย

“เฮ้ย ไอ้ปิงมันกลับมาแล้ว”ฟังชั่นโพล่งออกมาหลังจากที่ไม่ได้พูดมานาน

“อ้าวทำไมนายยังอยู่กันอีกอ่ะ ผ่านมาสองวันแล้วนี้”เพทายยันตัวขึ้นมานั่ง จะได้สะดวกกับการพูดคุยกับเพื่อนๆ

“สองวัน แป๊ะ อะไรหล่ะเพิ่งสิบ ยี่สิบนาทีเองมั้ง”ฟิวชั่นค้าน

“ก็แสดงว่าเวลาในนั้นกับที่นี้ไม่เท่ากัน”ปิงวิเคราะห์ “เออ เพทายนายอ่านจดหมายสิ”

เด็กชายพยักหน้า แล้วเปิดจดหมายขึ้นมาอ่าน

ถึง คุณ เพทาย  เออร์เนส

        เนื่องจาก คุณ เพทาย เออร์เนส    ได้สอบผ่านการคัดเลือกเข้าเรียน ณ  โรงเรียน เวอเกลเมอรี่ ทางโรงเรียนจึงแจ้งมาให้ทราบ และ ให้คุณ เพทาย เออร์เนส มารายงานตัวที่โรงเรียนเวอเกลเมอรรี่ในวันที่ ** เดือน ** ค.ศ.****

                  จึงแจ้งมาให้ทราบ

                                                                      โรงเรียน เวอเกลเมอรี่

 

“เราไปสอบตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ” เพทายเกาหัวแกรกๆ “อ่ะ พวกนายสามคนไปอ่านดู”

ทั้งสามรีบคว้าจดหมายจากมือเพทายไปอ่าน

“นายไปสอบทำไมไม่บอกเราบ้างฟะ”ฟิวชั่นถามเพทายด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“ถ้าไปสอบก็น่าจะบอกพวกเราบ้างจิ”ฟังชั่นและฟิวชั่นกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงของเพื่อนรัก

“ไอ้เพทายมันไม่ได้ไปสุ้มสอบหรอก  ตะกี้เราไปเอาจดหมายนี้พร้อมกับเพทายเอง”ปิงพูดเพทายพยักหน้าหงึกๆ

“เออแล้วนายพอรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้จดหมายนี้ป่ะ”สองพี่น้องฝาแฝดพูดพร้อมกัน

“นายจะรู้ไปทำไมอ่ะ”เพทายถามด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ก็ตาม

“เพราะว่าพวกเราก็ได้เหมือนกันนี้ไง”ฝาแฝดยื่นจดหมายของพวกเขาให้เพทายดู

“ที่จริงเราก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไรแต่...”

“แต่อะไร !”ทั้งสองยื่นหน้าเขาใกล้เพทาย ดวงตาทั้งสองสีส่องประกาย

“เห็นเจ้านั่นพูดถึงพี่”เด็กชายทำสีหน้าครุ่นคิด

“งั้นเราไปบ้านนายละกัน”แฝดนรกพูด

“ อื้มเอาสิ  ปิงนายจะไปด้วยป่าว” เพทายถามเพื่อนอีกคนนึงของเขา

“ไม่หล่ะ  มีรายงานใหญ่ต้องทำกับนกแก้ว  พวกนายไปกันเหอะ ถ้ามีอะไรก็ค่อยมาบอกละกัน”

 “เย้ เย้ เย้” ฝาแฝดกระโดดโลดเต้นไปมาบนเตียง

“นักเรียน ไปเรียนต่อได้แล้วค่ะ” อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเดินมาบอกพวกเพทาย

ฝาแฝดไม่พอใจนิดหน่อยเพราะยังระบายอารมณ์ได้ไม่เต็มที่ แต่ก็ต้องออกจากห้องพยาบาลไป  แฝดนรกเดินออกจากห้องพยาบาลไปกับปิง ส่วนเพทายพับผ้าห่มก่อนแล้วจึงค่อยออกจากห้องพยาบาลไป

--------------------------------------------------------

ต่อง ตอง ต้อง ต๊อง ต๊อง ต้อง ตอง ต่อง

เมื่อเสียงออดอันแปลกประหลาดเลิกเรียนของโรงเรียนดังขึ้น หัวหน้าของห้องม.2-3ก็บอกทำความเคารพไล่อาจารย์ออกจากห้องทันทีทุกคนรีบเก็บของใส่กระเป๋า บอกลาเพื่อนๆ แล้วทยอยกันกลับบ้านไปเล่นเกมส์  เอ้ย!! ทำการบ้าน

“ไปๆๆๆ  ไปบ้านเพทายกันวู้”ฟังชั่นกับฟิวชั่นกระโดดโลดเต้นไปมารอบตัวเพทาย

“เดี๋ยวนกแก้วกลับกับปิงก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้จ้า” เด็กสาวพูดกับเพื่อนๆของเธอ

“บายจ้าสุดสวย”สองพี่น้องตอบกลับ  นกแก้วสะพายกระเป๋าเป้เดินออกจากห้องไป

“ไปหล่ะนะ” ปิงรีบวิ่งตามนกแก้วไป

“ อืม ๆ ”

“เย้ว เย้ว”สองพี่น้องที่ตอนนี้สะพายกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยหันมาโชว์สองนิ้วให้กับเพทาย

“ไปกันเหอะเดี๋ยวพี่รอนาน”เพทายสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป  ส่วนสองพี่น้องฝาแฝด พวกเขาได้วิ่งด้วยความเร็ว 20กิโลเมตรต่อชั่วโมง ลงบันไดไปชั้นหนึ่ง พวกเขาหยุดหอบนิดนึงแล้ว วิ่งต่อไปยังลานจอดรถกว้างที่อยู่ข้างๆตึกเรียนสีขาวของเขา

“นั้นไงรถเพทาย”ฟังชั่นชี้ไปยังรถสีเงินที่อยู่บนลานจอดรถลานใหญ่ “ไปกันเลย  เย้” ทั้งสองวิ่งไปยังรถคันนั้น

“โย่  พี่ดังเคิล” ฟังชั่นกล่าวทักทายชายที่นั่งอยู่ในรถอย่างเป็นมิตร “ดีคร้าบ พี่ดังเคิล”ฟิวชั่นยกมือขึ้นไหว้

เขารับไหว้แล้วลดเสียงวิทยุเขาค่อยๆ  เลื่อนกระจกรถลง“อ้าวว่าไง  สองพี่น้อง ฟังชั่นกับฟิวชั่นนี้”ดังเคิลยิ้ม “มีอะไรถึงถ่อมาถึงที่นี้หล่ะเนี้ย”

“เรื่องนี้อ่ะฮะ”ฟังชั่นกับฟิวชั่นยกจดหมายขึ้นมาให้ดังเคิลดู

“ไหน ดูซิ”เขาหยิบจดหมายมาจากสองพี่น้องมาอ่าน “เฮ้ยนี่มัน...”เขาพูดอย่างลืมตัว

“มันทำไมหรอฮะ”ทั้งสองพูดพร้อมกันตาเป็นประกาย

“55555”ดังเคิลเปิดประตูรถแล้วเดินออกมาหาสองพี่น้อง “พวกนายนี้เก่งจริงๆเลยได้มาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย”

“เมื่อวานฮะ”ฟิวชั่นตอบ “แต่พวกเราไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรยังไง พี่บอกพวกเราหน่อยซิ”

“อืมอืมโอเค  แล้วไอ้เพทายหล่ะ”

“เดินตามมาแล้วครับ”ฟังชั่นพูด “ตรงนั้น  นู้นไง”ฟิวชั่นหันหลังไปชี้เพทายกับปิงที่วิ่งตามเขามา สักเพทายก็วิ่งมาถึง

“แฮ่ก แฮ่ก..พวกนายวิ่งเร็วชะมัดยากเลย  แฮ่ก”เพทายพูดแล้วลงไปนั้งกับพื้น

“เออพี่  เดี๋ยววันนี้พวกนี้ไปบ้านเรานะ”เพทายเปิดประตูหน้าแล้วเข้าไปนั่ง “รีบไปจะได้มีเวลาคุยเยอะๆ” เขาปิดประตู  คนอื่นๆจึงทยอยกันขึ้นรถตามเด็กชาย ดังเคิลสตาร์ทเครื่องแล้วออกรถเมื่อทุกคนปิดประตูเรียบร้อยหมดแล้ว

-----------------------------------------------------
มี  FONT เดธโน๊ตด้วย เจ๋งใช่ม๊า อิอิ