ตามล่าวิญญาณรัก

ลำดับตอนที่ #5 : (ใคร)ผู้ลึกลับ

เมื่อทั้งสามเดินลงมาจากตึกเรียนก็ได้เห็นสิ่งต่างๆรอบตัวที่เปลี่ยนไป  นักเรียนทั้งเก่าและใหม่  ประถมและมัธยมกำลังเดิน  เล่น  และพูดคุยด้วยความสนุกสนาน  จนเสียงเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณโรงเรียน  แต่เสียงทั้งมวลก็หยุดชะงักเมื่อเสียงหวานดังขึ้น  ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น  ขวัญก็หลุดจากห้วงความคิดเดิม พลันท้องฟ้าที่สดใสก็ถูกกลืนกินจนมืดมิด  แสงตะวันก็จางหายไป  บรรยากาศที่ขวัญเห็นคือฝนกำลังตก  ตกหนักจนขวัญนึกตกใจว่าตนอาจจะไปตามแรงลมและสายฝน  แต่น่าแปลกที่ขวัญกลับไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย  เมื่อเพ่งดูดีๆก็พบถ้ำลึกลับแห่งหนึ่ง 

“วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกนะคะ  วันแรกนี่ให้ทุกคนเข้าที่สนามเลยนะคะ เพราะจะมีการแสดงสวยๆให้ทุกคนได้ชมก่อนเปิดเรียนวันแรกนะคะ”เสียงหวานๆของใครบางคนพูดใส่ไมค์ 

เมื่อพูดจบ  คนๆนั้นก็หันหลังกลับไปยังหลังเวที  แต่ขวัญกลับเห็นเป็นหญิงสาวใส่ชุดไทยโบราณสีแดง  ที่ผมดำงามถูกเกล้าเป็นมวยกลางศีรษะ  มีดอกกล้วยไม้สีม่วงแสนงามเสียบอยู่ที่ผม  กำลังเดินช้าๆไปยังประตูโบราณ  ที่หน้าปราสาทงดงามประดับด้วยเพชรพลอยล้ำค่า

      ทันใดนั้นเหมือนโลกเปิดกว้างอีกครั้ง  ขวัญกลับมายืนที่เดิม  ที่ๆมีเพื่อนรักใหม่ 2 คนยืนขนาบข้าง  ทำเอาขวัญจมลงกับห้วงแห่งความคิดที่ลึกลงไปไม่มีที่สิ้นสุด

“นั่นใครหนะ”ขวัญพึมพำเบาราวปุยนุ่น  แต่คนที่ถูกมองกลับชะงักราวกับได้ยินเสียงเรียกที่หนักแน่นดังขุนเขา  เมื่อต่างคนต่างหยุดนิ่งราวกับจะสื่อสารกันเพียงอึดใจ  คนถูกมองก็รีบก้าวเข้าไปด้านหลังเวที 

“นั่นเสียงครูอะไรอะ”ปลายถามอย่างสงสัย

“ไหน”ฝันหันไปถาม

“คนนั้นไง  ที่พูดเมื่อกี้เนี้ย”

“อ้าว  ไม่ใช่พี่มอหกที่เป็นพิธีกรเหรอ”ฝันถามงงๆ

“ไม่ใช่หรอก  เพราะเค้าใส่ชุดเหมือนครูเลยนะ”ปลายยังอธิบายต่อ

“ยังไงอะเหมือนครู”

“ก็  กระโปรงสีขาว  เสื้อสีฟ้าอ่อน”ปลายพยายามนึก

“โหปลาย  ครูโรงเรียนนี้ใส่เสื้อสีขาวลายสีฟ้า  แล้วก็กระโปรงสีดำจ๊ะ  คงเป็นพี่มอหกพิธีกรตามที่ฝันบอกตอนแรกละน่า”

“ช่างเถอะ  ขวัญ  ทำไมไม่พูดอะไรเลยละ”ปลายหันไปทักเพื่อน

“ขวัญ”ฝันเรียกซ้ำเมื่อเพื่อนรักไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับ 

“ขวัญ”ทั้งสองประสานเสียงกันเรียกทำเอาขวัญสะดุ้ง

“ม...มีอะไรเหรอ”ขวัญย้อนถาม

“เปล่า  เธอเป็นอะไรไปหนะขวัญ  เงียบพิลึก”ฝันถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“นั่นสิ  เห็นเงียบตั้งแต่ตอนที่คุยกับดาวแล้ว”ปลายตั้งข้อสังเกต

“ไม่มีอะไรหรอก  เมื่อกี้พูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ”ขวัญถามงงๆ

“เรื่องครูอะ”ปลายบอก

“ครูอะไรเหรอ”ขวัญถาม

“ช่างเถอะ”ฝันตัดบท  เพราะดูเหมือนว่าจะต้องอธิบายยาว “ไปหาที่สงบๆคุยกัน  การแสดงจะเริ่มแล้ว  ฝันขี้เกียจเจอแม่”

“ไปนั่งใต้ต้นมะขามกัน  ที่ๆเราเจอกันครั้งแรกไง”ขวัญพูดลอยๆ

“บ้าแล้วขวัญ  เราเจอกันครั้งแรกที่หน้าตึกเหนือ  ที่นั่นมีต้นไทรต่างหาก”ฝันแย้งแบบงง

“ชาติก่อน  ตรงนั้นอาจมีต้นมะขามก็ได้”ขวัญตอบเรียบๆ  ตาเริ่มลอย

“พูดอะไรหนะขวัญ”ปลายเริ่มสงสัย

“ถ้าขวัญบอกว่า  ขวัญรู้สึก  ว่าขวัญเคยมายืนที่นี่  ตรงนี้  กับใครบางคน  ตรงหน้ามีถ้ำมืด  มีต้นมะขามใหญ่ข้างถ้ำ  แล้วคนที่เพิ่งเดินหายเข้าไปหลังเวที  เป็นสาวโบราณในชุดแดง  ผมดำประดับด้วยกล้วยไม้  ปลายกับฝันจะเชื่อขวัญมั๊ย”

“ไร้สาระน่าขวัญ  ถ้ำเบ้อเริ้มจะมาทำอะไรในโรงเรียนเราละ”ฝันเปรยเบาๆ  ทั้งที่ใบหน้าเริ่มแสดงว่ากำลังใช้ความคิด

“นั่นสิ”ปลายเห็นด้วย  ทันใดนั้น  ขวัญก็ทรุดตัวลงจนฝันและปลายตกใจ

“ขวัญเป็นอะไร”ปลายถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นเพื่อนหน้าซีด

“ไปนั่งพักตรงนั้นกัน”ฝันแนะนำ  แล้วก็ช่วยกันพยุงขวัญไปนั่งใต้ต้นไทร

โดยหารู้ไม่ว่า  มีดวงตาคมคู่หนึ่งกำลังจ้องมาที่คนทั้งสาม  พลางรำพึงอย่างโกรธเกรี้ยว

“ชบากร  เจ้าช่างกล้านัก  ที่บังอาจขัดขวางความปรารถนาข้า  มัทนาประไพ  เจ้าก็อีกคน  เห็นดีเห็นงามกับชบากรมิเคยแปรผัน  แต่ก็ขอบใจเจ้า  บัวบุศรา  ที่เจ้าเห็นข้า  เจ้ายังนึกถึงข้า  เจ้ามิเคยแปรความภักดีต่อข้า  สมเป็นขนิษฐาที่ข้ารักที่สุด  แม้เจ้าจักหักหลังข้า”

“สหัสธีรราช  ขนิษฐาข้ากลับมาหาข้าแล้ว  เหตุอันใดท่านจึงยังมิกลับมา  ข้ายังรอคอยท่านทุกลมหายใจ”

เสียงหนึ่งบ่งบอกถึงความอ่อนล้าเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ดังมาจากมุมมืดโดยมิมีผู้ได้ได้ยิน

“อย่าทำเยี่ยงนี้เลยพระนาง  อย่าทรงทำตามพระบัญชาของพระบิดาที่สิ้นพระชนม์ไปนานแสนนานแล้วเลย  ได้โปรดสงสารพระขนิษฐาทั้งหมดของพระองค์ด้วยเถิด”

฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿