คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ที่โรงเรียน
ขวัญเดินเข้าโรงเรียนช้าๆ หลังจากที่แยกกับไหม ที่รีบวิ่งไปหาส้มจี๊ดเพื่อนรัก ขวัญเหม่อมองไปบนฟ้า พลางเดินไปอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง จึงทำให้ชนกับใครบางคนจนล้มลง เมื่อคนๆนั้นลุกขึ้นมาก็ว่าขวัญ
“เฮ้ย เดินภาษาไรว..”ฝันพูดไปได้แค่นั้นก็หยุดเพราะเห็นว่าขวัญกำลังร้องไห้
“อะไรกัน แค่เดินชนนี่ถึงกับต้องร้องไห้เลยเหรอ”ฝันถามอย่างงงๆ แต่ขวัญไม่ตอบ
“ชื่ออะไรอะเธอ อยู่มอไร”
“....”
“ชั้นชื่อฝันนะ อยู่มอสี่”
“....”
“นี่ ตอบชั้นหน่อยได้มั๊ย ร้องไห้อยู่ได้”ขวัญได้ยินถึงกับชะงัก หันมาตอบฝันช้าๆ
“ชั้นชื่อขวัญ อยู่มอสี่เหมือนเธอแหละ”
“ห้องอะไรหละ”
“ห้องเอ”
“จริงดิ ฝันก็ห้องเอ”
“ขอโทษนะ เมื่อกี้เธอบอกว่าเธออยู่ห้องเอกันเหรอ”ปลายที่ยืนอยู่ใกล้ๆหันมาถาม
“ใช่ ทำไมเหรอ”ฝันถาม
“คือว่า ห้องไปทางไหนอะ”ปลายถามอายๆ เพราะหาห้องมานานแล้ว
“ชั้นสี่ด้านตะวันออก ไปด้วยกันมั๊ยเธอ”
“ชั้นชื่อปลาย”
“ชั้นชื่อฝัน ส่วนนี่ขวัญ”
“ไปกันก็ได้”
แล้วทั้งสามก็ไปด้วยกัน เมื่อถึงห้อง ทั้งสามก็เลือกนั่งใกล้กัน
“ฝัน ทำไมเธอถึงรู้จักที่นี่ดีจัง เด็กเก่าเหรอ”ปลายเริ่มถามเพื่อทำความรู้จัก เพราะรู้สึกว่าฝันหันไปทางนั้นก็มีคนยิ้มให้ หันไปทางนี้ก็มีคนโบกมือทักทาย
“เปล่า เด็กใหม่เหมือนกัน แต่ฝันมีพี่อยู่ที่นี่ ก็เลยรู้จักคนเยอะ”
“มีพี่ก็ดีนะ ปลายเป็นพี่คนโต มีน้องสองคน ไม่ดีซักนิด”ปลายเริ่มบ่น เมื่อนึกถึงเรื่องที่บ้านตอนเช้าก็หน้าหมองลง
“ใครว่า มีน้องนั่นแหละดี สั่งได้ มีพี่ไม่เห็นดีเลย น่ารำคาญจะตาย”ฝันเริ่มบ่นบ้าง
“ขวัญว่ามีพี่มีน้องก็เหมือนกัน แต่ถ้าจะให้ขวัญเลือก ขวัญอยากมีพี่”ขวัญหยุดร้องไห้แล้ว
“ช่างเถอะ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้ เราไปโรงอาหารกันดีมั๊ย”ฝันพูด
“หิวเหรอ”ปลายพูดยิ้มๆ
“แน่นอน ฝันยังไม่กินข้าวเช้าเลย”ฝันพูดเอื่อยๆ
“ขวัญก็ยังไม่ได้กิน”ขวัญเอ่ยเสียงใส เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะมีเพื่อน เธอกำลังจะลบคำสบประมาทของแม่ได้เสียแล้ว
“นี่ ปลายว่าเราอย่าลงไปเลยนะ จะเข้าแถวแล้ว นี่ ปลายมีแซนด์วิชสามชิ้นพอดี กินกันเถอะ”ปลายหยิบแซนด์วิชขึ้นมายกให้เพื่อนใหม่ของเธอทั้งสอง ทั้งหมดนั่งกินกันด้วยความสุขจนไม่ได้สังเกตเห็นใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้อง
“นี่ พวกเธอสามคน พวกชั้นจะนั่งตรงนี้”เสียง แพรหรือแพรพลอยส่งเสียงดังจนทั้งห้องหันมามอง
“เรื่องอะไร พวกเรานั่งก่อน เธอไปหาที่อื่นสิ”ขวัญตอบกลับ
“ทำไม ชั้นจะนั่ง เธอก็ต้องลุกสิ”เจน หรือ เจนจิราเสริม
“เหตุผลละ”ปลายถาม
“ไม่มีเหตุผล เด็กใหม่อย่างพวกแกต้องฟังชั้น ต้องเชื่อฟัง ไม่อย่างงั้นจะเจอดี”สาลี่หรือสาลิตาพูดอย่างหยาบคาย
“ไม่สน คิดว่าเป็นเด็กเก่าแล้วมาทำกร่างแถวนี้หรือไง คิดว่ามีมือมีเท้าคนเดียวเหรอ แน่จริงเข้ามาซี้”ฝันเดือดดาล
“ให้ชั้นเดานะ พวกเธอคงเป็นไฮโซใช้มั๊ย”ขวัญถามนิ่มๆ
“ใช่ มันแน่นอนอยู่แล้ว”เจนตอบอย่างภูมิใจ
“หืม ไอพวก..”
“พอเถอะฝัน ขอโทษนะ ไม่นึกเลยว่าไฮโซสมัยนี้จะมีหลายประเภท”ขวัญยิ้ม
“หมายความว่าไง”ทั้งสามคนสามัคคีกันถาม
“ก็คนดีๆ เค้าใช้สมอง ไม่ใช้กำลัง แต่พวกเธอเล่นทั้งคำหยาบ วางอำนาจ ฝักใฝ่ในกำลัง เอ ชั้นเริ่มไม่แน่ใจว่าพวกเธอเป็นไฮโซจริงรึเปล่า”ขวัญตอบนิ่มๆแต่แพรแทบกรี๊ด
“แก..”
“ขอโทษนะ ชั้นชื่อขวัญ นี่ฝันกับปลาย กรุณาเรียกให้ถูกนะคะ คุณโลโซ เอ่ย ไฮโซทั้งหลาย”
“นังขวัญ ฝากไว้ก่อนเถอะ”สาลี่กระซิบ
“อย่าลืมมาเอาคืนนะจ๊ะ”ปลายเยาะเย้ยก่อนที่ทั้งสามจะเดินกระฟัดกระเฟียดผ่านขวัญ ปลาย และฝันไป
“เด็ดมากเลยขวัญ”ฝันยกนิ้วให้ขวัญ
“ขอโทษนะ”ดาว หรือดารากานต์ เด็กเก่าท่าทางเรียบร้อยเข้ามาทัก
“มีอะไรหรอ”
“ชั้นดาว ชั้นอยากจะแนะนำว่า ถ้าเลี่ยงได้ อย่าไปยุ่งกับแพร เจน แล้วก็สาลี่เลย”
“ใครนะ”
“สามคนเมื่อกี้ที่เธอคุยด้วยไง”
“ขอบใจ แต่เราไม่กลัวหรอก ดาว”
“ชั้นรู้ว่าเธอไม่กลัว แต่อยากให้ระวังไว้ สามคนเนี้ยมีอิทธพลไม่น้อยเลยในโรงเรียนเลยนะ”
“งั้นพวกเราก็จะปราบแก๊งมาเฟีย”ฝันพูดอย่างมุ่งมั่น
“แก๊งของแพรเนี่ยเธอปราบๆได้ไม่ยากหรอกนะ แต่แก๊งพี่ชายของแพรเนี่ยสิ ระวังไว้”
“ใครเหรอ พี่ชายยัยแพร”ปลายถามอย่างสงสัย
“เค้ามีกันสามคน พี่ชายยัยแพรชื่อป่านเพชร แล้วก็มีอีกสองคน ชื่อต้น ศกุนิชญ์ แล้วก็ชื่อแบงค์ เบตง แต่นายแบงค์หนะต้องออกปีนี้”
“เหอะ งั้นก็สบายอะดิ เหลือแค่สอง จัดการง่าย ชั้นอยากจะบอกว่าชั้นหนะ ลูกนักเลงเก่า”ฝันคุยโว
“ยังไงก็ระวังนะ สองพี่น้องนี่นามสกุลนิรภัยธานี ลูกรัฐมนตรีเลยนะ”ดาวยังคงเตือน
“ขอบใจมากนะดาว”ขวัญตอบรับสีหน้าเฉยชา เหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ
“ไม่เป็นไร ชั้นแค่ไม่อยากให้เธอถูกไล่ออกตั้งแต่เทอมแรก”พูดจบดาวก็เดินจากไป ทิ้งความสงสัยไว้ให้ปลายกับฝัน ในขณะที่ขวัญยังเงียบ คิดอะไรอย่างหนัก
กรี๊งงงงงงงงงงง
“ออดแล้วอะ ไปเข้าแถวกัน”ฝันพูดทันทีหลังเสียงกริ่ง
“เห็นว่าวันนี้มีการแสดงก่อนเปิดภาคด้วยใช่มั๊ยฝัน”ปลายถามอย่างสนใจ
“แน่นอน”
“ไปดูกันเถอะนะ”ขวัญพูดอย่างร่าเริง สลัดความคิดออกไป แม้แววตาจะดูเป็นกังวล
“ที่จริง ชั้นไม่ค่อยอยากลงซักเท่าไหร่ ไม่อยากลงไปเจอพ่อแม่แล้วก็พี่”ฝันบ่นพึมพำ
“ช่างเถอะ เราก็ไปอยู่ไกลๆพวกเค้าก็ได้นี่”ปลายพูดจบก็ลากเพื่อนใหม่ของเธอทั้งสองลงด้านล่างทันที
ท่ามกลางแสงตะวันที่สาดส่องยามเช้า สะท้อนมิตรภาพใหม่อันสวยงามของเด็กทั้งสาม
฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿
ความคิดเห็น