เฟริน ผู้ลอบสังหาร แห่งบารามอส

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : หักเหลี่ยม

อาโลฮ่า!! ถึงนักอ่านที่ยังอดทนติดตามอยู่ทุกท่าน
ไม่อ่านตอนนี้ แต่ต้องอ่านท้ายนิยายด้วยนะจ๊ะ

มาร่วมด้วยช่วยมนุษย์ตาดำๆ หน้าตาดีๆ กันเถิด!!!
อยู่นี่ไม่มีอารายกินเลยยย
อาหารแต่ละมื้อ สปาเก็ตตี้ล้วนๆ เบื่อจะตายแล้ว
ไอ้ครั้นจะทำกินเองก็ไม่ไหว
ฝีมือไม่เอาอ่าวแล้วอุปกรณ์ยังไม่ครบอีก
น้ำปลาไม่มี ครกไม่เห็น วัตถุดิบแบบไทยๆ อย่าฝันถึง
ช่วยกันโหน่ยยย ใครมีสูตรอาหารแบบประยุกต์ที่พอจะเอามาทำที่อเมริกาได้ช่วยมาบอกกันที
ไม่ไหวแล้วเจงๆ อ๊ะ T^T

๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒

/> /> />

­­ตอนที่ 2 :

“รุกฆาต!!!” ชายหนุ่มวัย 15 เจ้าของเส้นผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเปลือกไม้ และดวงตาสีเดียวกันกล่าวขึ้นอย่างสดใส

          หากแต่ชายหัวเกือบล้านตรงหน้าคงไม่สดใสตาม ในเมื่อตนเองคือคู่มือหมากรุกของเจ้าหนุ่มน้อยวัยกระเตอะฝั่งตรงข้าม แล้วคิงของตนเองก็เพิ่งถูกเขมือบไปเมื่อสักครู่อีกด้วย

            สองมือกร้านยกมือขึ้นสูงแล้วฟาดลงบนตักของตนจนเกิดเสียงดัง สองตาจ้องคู่มือหมากรุกตรงหน้า

            ดวงตาคู่คมนั้นเปล่งประกายวิบวับกวนบาทา บนใบหน้าคมสันหล่อเหลาติดจะหวานปรากฏริมฝีปากบางที่กำลังฉีกยิ้มกว้างอย่างสุขใจ ตำหนิเดียวใต้ตาซ้ายนั้นขยับยึกไปยึกมาเพราะเจ้าตัวนั้นเล่นหูเล่นตายั่วผู้สูงวัยเต็มที่

            “อุบ๊ะ!!! อย่าดีใจไปเจ้าเฟริน ข้าต่อให้หรอก ถ้าข้าไม่ต่อเอ็งก็ไม่มีวันรู้จักกับคำว่าชนะหรอก!!” ชายวัยกลายคน เจ้าของเส้นผม…เอ่อ ที่หลุดล่วงไปตามวัยกล่าวขึ้นอย่างอารมณ์เสีย มือหนึ่งยกขึ้นชี้หน้าเจ้าลูกชายที่ยักคิ้วแบมือยื่นมาตรงอย่างที่รู้กันแบบไม่ต้องบอกว่า ‘ตังค์อ่ะ จ่ายมาซะดีๆ’ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ลูบไปตามหน้าตักที่เพิ่งจะลงมือทำร้ายไปเมื่อสักครู่

            ‘อูย เจ็บอิ๊บอ๋าย ไม่น่าใส่อารมณ์เลยเว้ย’

          “โถ่พ่อ พ่อเป็นคนต่อให้เองนะ ฉันไม่ได้ขอพ่อซักกะติ๊ด แล้วพ่อเองไม่ใช่หรอที่เป็นคนตั้งกฎ ‘โวยได้ก่อนแข่ง หลังแข่งโวยโดนสองเท่า’ น่ะ อ๊ะๆๆๆ พ่อโวยแล้วต้องโดนสองเท่านา” เจ้าตัวยุ่งหัวสีน้ำตาลกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสแกมกวนโอ๊ย สองนิ้วถูกยกขึ้นโชว์หลา แสดงออกชัดเจน สอง-เท่า-ครับ-พ่อ-จ๋า ทำเอาคนเป็นพ่อควันออกหู แต่เพราะชนักที่ติดอยู่กลางหลังจึงทำได้แค่สงบปากสงบคำเท่านั้น

            “ข้าไม่ได้โวย ข้าแค่บ่นกับตัวข้าเองเท่านั้น เพราะฉะนั้น สองเท่าไม่โดนโว้ย”

          “ถ้างั้นก็เท่านึง” เจ้าตัวยุ่งยังคงยิ้มยิงฟัน แหงล่ะ ก็แผนของเขานี่นา คนเป็นพ่อไม่มีวันยอมเล่นตามกฎจ่ายให้เขาง่ายๆ แน่รับรอง แต่ถ้าต้องจ่ายมากกว่าเดิมเป็นสองเท่ามันก็อีกเรื่องนึงน่ะนะ

            เจ้าตัวยุ่งคิดในใจอย่างอารมณ์ดี เขารู้ทันคนเป็นพ่อ แต่เขาลืมอะไรไปอย่าง คนเป็นพ่อเองก็รู้ทันตัวเขาเองเช่นกัน หากแต่ตามไม่ทันก็เท่านั้น อย่างว่านะ คนแก่มันจะทำอะไรไวเท่าคนหนุ่มได้อย่างไร

            มาดัสได้บ่นในใจ ในขณะที่เอื้อมมือจะไปหยิบถุงเงินที่เริ่มจะร่อยหรอจนแทบไม่เหลือสักเซนี

            แล้วในขณะที่ปลายเล็บของชายหัวล้านจะเอื้อมแตะถึงถุงเงินสกปรกๆ นั้น มือกร้านก็หยุดชะงักลง พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดพรายขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวๆ นั้น

            ทันทีที่ความคิดบรรเจิดเกิดขึ้นมา มาดัสก็อ้าปากพ่นคำที่ทำให้เจ้าตัวยุ่งที่นั่งยิ้มยินดีอยู่ตรงหน้าแทบสำลักน้ำลายตัวเองตายคาโต๊ะหมากรุกนั่นล่ะ

            “ข้าไม่จ่าย!”

            เจ้าคนหัวสีน้ำตาลปากอ้าตาค้าง น้ำลายแทบหยดลงบนกางเกงสีน้ำตาลมอๆ ของตน ตรงกันข้ามกับคนไม่มีผมให้บอกสีที่นั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากด้วยความสะใจ

            เฟรินสูดเอาน้ำลายที่จะแตะมิแตะกางเกงแหล่นั้นกลับเข้าปากไป แล้วจึงรีบโวยวายขึ้นทันที

“พ่อ! พ่อจะโกงไม่ได้นะ พ่อสอนฉันเองแท้ๆ ถึงเลวแค่ไหน แต่กับครอบครัวห้ามเลวใส่น่ะ พ่อจะกลับคำหรอ!”

นี่คือสาเหตุว่าทำไมเจ้าตัวยุ่งถึงประหยัดน้ำลายมิยอมให้เสียไปกับการปากอ้าเมื่อครู่ก่อนนี้ ก็เพราะมันเอามาใช้พ่นใส่คนเป็นพ่อมันนี่นะสิ

มาดัสทำปากยี้แล้วรีบเช็ดหยดน้ำลายบนหน้าทิ้งไปทันที

“แกนี่มันก็จริงจังยังก่ะข้าไปฆ่าพ่อแก…”
มันตูเองนี่หว่า

มาดัสคิด แล้วจึงรีบแกล้งไอคำทำเนียนทันที

            “..ฆ่าแม่แกยังงั้นแหละ”

          “แม่ฉันก็เมียพ่อ เมียพ่อโดนฆ่าพ่อไม่เครียดรึไง!” เฟรินรีบเถียงเมื่อมีโอกาส แต่ตัวเขาก็ลืมนึกไปว่าไอคนฆ่ามันก็ตัวมาดัสเองนี่หว่า คนฆ่าที่ไหนมันจะตามล่าตัวเองได้วะ

            เออ จริง มาดัสคิด หากแต่เรื่องอะไรจะยอมจำนน

            “แล้วแกมีญาติที่ไหนให้ข้าเอามาด่าอีกมั้ยล่ะ พอๆ ข้าแค่จะบอกว่าข้ายังพูดไม่จบก็เท่านั้น”

          “แล้วมันเรื่องอะไรเล่าพ่อ!” เฟรินกล่าวอย่างร้อนใจปนไม่ไว้วางใจ คนอย่างมาดัสน่ะหรอ จะยอมจ่ายง่ายๆ

            “อุบ๊ะ! ไอลูกคนนี้มันไปเอานิสัยวัยรุ่นใจร้อนมาจากใครวะ”

          “พ่อ!” เฟรินกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง ทำเอามาดัสแทบสะอึก ต้องรีบปรับสีหน้ามาจริงจังตามคนเป็นลูก

            ใครพ่อใครลูกกันแน่วะ?

            “ข้าแค่จะยื่นข้อเสนอ เรามาแข่งกันอีกตา ถ้าเอ็งชนะข้ายอมจ่ายเงินของรอบนี้บวกกับทั้งหมดที่ข้ามี แล้วยังเวลาพักร้อนพิเศษของเอ็ง ไม่ต้องทำอะไรไปเลยอีกหนึ่งเดือน!” มาดัสกล่าวอย่างใจกว้าง ทำหน้าซื่อตาใสเป็นที่สุด หากแต่ด้วยประการบางอย่างทำให้เฟรินไม่ไว้วางใจอยู่ตะหงิดๆ

            “แล้วถ้าพ่อชนะ”

          “หนี้ทั้งหมดที่ข้าเคยติดเอ็งไว้ถือว่าหายกัน แล้วเอ็งก็ต้องทำงานให้ข้าอีกหนึ่งงานด้วย”

          ข้อเสนอที่มาดัสยื่นมานั้นสำหรับเฟรินแล้วมีแต่ได้กับได้ หากแต่คนเป็นลูกย่อมรู้ไส้รู้พุงคนเป็นพ่อดี เขาจึงไม่อาจไว้วางใจได้ง่ายๆ นัก

            “ฉันไม่มั่นใจ..” เฟรินกล่าวเสียงอ่อน ไอที่พูดๆ มามันก็ดีเลิศประเสริฐศรีอยู่หรอก แต่ไม่รู้ทำไม ตาขวามันกระตุกตะหงิดๆ นี่สิ

            “เอ็งกลัวรึไง ข้าจำไม่เห็นได้ว่าเคยสอนให้ลูกชายกลายเป็นลูกหญิงไปตอนไหน” มาดัสกล่าวอย่างดูถูก แต่เขารู้หรอก แค่นี้เจ้าเฟรินมันไม่เดือดมากนักร๊อก สิ่งที่จะทำให้มันตอบรับข้อเสนอตกหลุมได้มีแต่เจ้านั่นเท่านั้น “เอาเป็นว่า ถ้าแกแพ้ข้าขึ้นมาจริงๆ ข้ามีของขวัญปลอบใจให้เป็นนี่!”

            ว่าแล้วชายวัยกลางคนก็ผายมือไปยังกล่องสมบัติด้านหลังของเขา

            เฟรินทำหน้าเบื่อหน่ายทันที

            กล่องสมบัติเก่าๆ ผุๆ น่ะเหรอ ไม่เห็นอยากได้เลยอ่ะ

            เฟรินอ้าปากจะปฏิเสธ หากแต่ก็ถูกชายหัวล้านปาถุงเท้าเน่าๆ เข้ามาอุดปากไว้เสียก่อน

            “อย่าเพิ่งด่วนสรุปไป สิ่งที่ข้าจะให้เอ็งไม่ใช่กล่องมหาสมบัติของข้าหรอก มันล้ำค่าเกินไปสำหรับละอ่อนอย่างเอ็ง แต่มันคือนี่!” มาดัสกล่าวพร้อมเอื้อมมือเข้าไปจับสิ่งที่ต้องการ เขาออกแรงยกของขึ้น หากแต่ก็ต้องพยายามต่อไปเมื่อสิ่งที่ต้องการไม่โผล่ออกมาสะที

            เฟรินได้แต่นั่งลุ้นจนตัวโก่งในขณะที่คนแก่กว่าโยกตัวไปมาพร้อมกับพูดพึมพำว่า ติดอะไรวะๆ

            และในขณะที่เฟรินเริ่มเกิดอาการเบื่อ ก่ะจะหันไปเขี่ยตัวม้าหมากลุกเล่น มาดัสที่ไหล่แทบหลุด แข้งขาเริ่มออนแรงก็สามารถทำภารกิจสำเร็จ

            แขนสองข้างที่คว้าจับสมบัติล้ำค่าอยู่ถูกกระชากยกขึ้นสูงได้สำเร็จ

            หากแต่เจ้าของปริศนานั้นก็มิได้อยู่ในมือของเขาอีกต่อไปแล้ว ด้วยความอ่อนแรง นิ้วมือทั้งมิอาจยึดเหนี่ยวสิ่งของนั้นไว้ได้ มันจึงลอยระลิ่งข้ามหัวตัวเขาไปตกลงบน…

          โป้ก!!

          หัวเจ้าเฟริน…

            คนโดนปาหัวด้วยของแข็งร้องดังลั่นพร้อมกับคลำหัวตัวเองป้อยๆ น้ำตาแทบเล็ด รู้ซึ้งเลยว่าไอเจ้ารางวัลปลอบใจนั้นมันทั้งใหญ่ทั้งหนักขนาดไหน

            เมื่ออาการปวดบนหัวนั้นเริ่มทุเลาลง ความอยากรู้อยากเห็นก็เข้ามาแทนที่

            สองมือที่เคยอยู่บนหัวถูกเคลื่อนลงมาเพื่อเปิดห่อผ้าสกปรกๆ ตรงหน้าดูว่าข้างในคืออะไร

            ทันทีที่รางวัลปลอบใจนั้นเผยโฉม ดวงตาคู่คมสีน้ำตาลก็เบิกออกกว้างด้วยความดีใจ ปากพูดพร่ำไม่เป็นภาษาไม่หยุด

            คนที่ไม่ใช่เขาคงไม่เข้าใจ จะมีใครรู้บางเล่าว่าเขาใช้เวลานานขนาดไหนเพื่อตามหาสิ่งที่อยู่ในมือเขาตอนนี้

          “พ่อไปเจอมันที่ไหน!!!” เจ้าตัวยุ่งกล่าวด้วยความตื่นเต้นสุดขีด ไม่สนใจเลยว่า ไอสิ่งที่อยู่บนพื้นตรงหน้าเขามันคือของมีคมที่ดูก็รู้ว่าคมกว่ามีดปลอกแอปเปิ้ล แล้วไอของมีคมนี่แหละที่เมื่อวินาทีก่อนเพิ่งลอยมาฟาดกลางกบาลเขาดังโป๊ก แน่นอนว่าไอเครื่องป้องกันหนึ่งเดียวก็นอนสกปรก แผ่ความมอของตัวเองอยู่บนพื้นนั่นล่ะ

            “ของตกทอดของตระกูล ถามทำไม” ชายวัยกลางคนเลิกคิ้วสูง สงสัยอย่างแรงว่าเจ้าตัวยุ่งที่วันๆ ไม่เคยสนใจอะไรถึงได้ทำท่าทำทางตื่นเต้นซะขนาดนั้น

            “ไม่มีอะไรจ๊ะพ่อจ๋า” เฟรินรีบฉีกยิ้มไร้เดียงสาส่งให้คนเป็นพ่อทันที จะบอกให้โง่หรอว่าไอผ้าขี้ริ้วห่อมีดที่พ่อเอามาเป็นของรางวัลแถมนั้นมันล้ำค่าขนาดไหน

            เขาไปเจอบันทึกถึงมันสลักไว้บนกำแพงวิหารโบราณเชียวนะ!  แค่นั้นก็รู้แล้วว่าของมันโบราณ และมีมนตร์ขลังซะขนาดไหน แน่นอนว่าของเก่ามันย่อมมีอาถรรพ์ แต่เอาเหอะ ถ้าเราใช้ไม่ได้ ขายต่อส่งความซวยให้คนอื่นก็จบ ไม่แน่ อาจได้ตังค์กินหนมเล่นตลอดชีพอีก โอ๊ย มีความสุข

            เจ้าตัวยุ่งนั่งเพ้อฝันกลางวันแสกๆ ปากก็รีบเชิญชวนมาดัสให้เปิดกระดานไม่หยุด ด้วยความสงสัยปนรำคาญ มาดัสจึงเอ่ยปากถามถึงความผิดปกติของลูกชาย

            “เอ็งเป็นอะไรนักหนา เมื่อกี้ยังสับสนในตัวเอง เอา ไม่เอา เอา ไม่เอา อยู่เลย ทีตอนนี้มาเร่งข้ายิกๆ มีดนั่นมันมีอาถรรพ์เปลี่ยนใจคนรึไงวะ” มาดัสไม่รู้ตัวเลยว่าได้พูดอะไรแทงใจคนเป็นลูกออกไป

            “เปล่าๆ มีดนี่ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ฉันไม่อยากให้มันเสียเวลาไปมากกว่านี้ก็เท่านั้นเอง” เฟรินกล่าวอย่างร้อนรน แสดงอาการผิดสังเกตออกมาเต็มที่ หากแต่คนเป็นพ่อเองที่กำลังดำเนินการตามแผนชั่ว หลอกต้มลูกชายตัวเองอยู่ จึงไม่อาจมีสมาธิอื่นแบ่งมาจับผิดใครได้

            เหลือเพียงคนเดียวที่ไม่เคยกระทำสิ่งใดผิดให้มีชนักติดหลังเล่นเช่นคนอื่น

            คุณเธอเคลื่อนกายอย่างเงียบเชียบจากเตียง ณ มุมห้องมายังที่ๆ สองหนุ่มต่างวัยนั่งจ้องตากันปิ๊งๆ

          สาวน้อยนั่งคุกเข่าข้างๆ พี่ชายฝาแฝดของตน แรงโน้มถ่วงทำให้เส้นผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ยาวถึงกลางหลังและหยักศกที่ปลายเล็กน้อยร่วงลงมาคลอเคลียใกล้ใบหน้าหวานกลมมน ดวงตาคู่โตสีน้ำตาลกับแพขนตายาวงอนถูกหรี่ลงด้วยอารมณ์และความคิดเจ้าเล่ห์ของเจ้าตัว ริมฝีปากสีแดงสดอวบอิ่มถูกยื่นเข้าไปใกล้ใบหูของฝาแฝดผู้พี่ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกัน จมูกโด่งรั้นแสดงถึงความไม่ยอมใครง่ายๆ นั้นสูดเอาอากาศเข้าปอดก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยกระซิบเบาๆ พอให้คนข้างๆ ได้ยิน และเสียวสันหลังเล่น

            “เงาราตรี…”

            เฟรินสะดุ้งโหยง สองตาหลุกหลิก ทั้งตกใจกับการปรากฏตัวอย่างไม่บอกไม่กล่าว และสิ่งที่น้องสาวผู้น่ารักเอื้อนเอ่ยออกมา

            ก็นั่นมันชื่อของสิ่งที่เขาพยายามปกปิดแทบตายนี่หว่า!!!

          “มีดสั้นเงาราตรี หนึ่งในสิบวัตถุต้องสาปที่ร้ายกาจที่สุดในโลก ติดท๊อปไฟว์วัตถุลึกลับที่สุดซ้ำยังเป็น 1 ใน 13 ของที่ใฝ่ฝันของพวกนักสะสมรนหาที่อีกตะหาก ว่ากันว่าสร้างขึ้นมาจากแร่คาร์ฮัน แร่ฝั่งมืดด้านร้ายที่กำเนิดขึ้นมาพร้อมกับจิตใจ มีอำนาจและมนตร์ขลังอย่างที่ไม่สามารถจินตนาการ แน่นอน บอกไม่ได้หรอกว่ามันมากขนาดไหน ก็ไอพวกที่โดนของเข้าให้ไม่เหลือลมหายใจมาเล่าสู่กันฟังแล้วนี่” สาวเจ้าตีหน้าโศรก ส่ายหัวสะบัดหน้าซ้ายทีขวาทีน่าหมั่นไส้

แต่ก่อนที่เฟรินจะได้นินทาในใจไปได้มากกว่านี้ เจ้าตัวดีก็ต้องรีบพุ่งหลาวเข้าไปอุดปากแม่น้องสาวตัวดีก่อนที่เจ้าหล่อนจะพ่นความลับใดๆ ออกมาให้ท่านพ่อบังเกิดเกล้าได้ยิน

“พูดเรื่องอะไรกัน อะไรราตงราตรี เล่าใหม่ซิ เมื่อกี้ข้าไม่ได้ฟัง”

“เปล่าหรอกพ่อ เฟลิโอน่าก็แค่มาบอกว่าถ้าไม่รีบเล่นกันตอนนี้ เดี๋ยวฟ้าก็มืดไปซะก่อน แข่งกันไม่รู้ผลกันพอดี” เจ้าตัวดีพ่นคำโกหกหน้าตาย เอาสีข้างเข้าแถเต็มที่ แน่นอน ใครจะเชื่อ ยัยคนหน้าหวานที่นั่งหน้าแป๋วอยู่ข้างๆ เฟรินนั้นเพิ่งจะลุกจากเตียงมาเมื่อสักครู่นี้เอง ขี้ตงขี้ตาอะไรยังไม่ได้เช็ดแล้วจะมาม่งมามืดอะไร

“อย่ามาตอแหลกับข้านะไอเจ้าเฟริน” คนสูงวัยที่สุดขมวดคิ้ว  ตั้งท่าจะซักไซ้เต็มที่ ส่วนเจ้าคนผิดศีลก็นั่งเหงื่อตก ส่งสายตาวิบวับอ้อนวอนน้องสาวเต็มที่

“จริงจ๊ะพ่อ ก็เฟลิโอน่าอยากเป็นกรรมการให้นี่ พ่อก็รู้นี่ว่าฉันนอนดึกไม่เป็น ถ้ามันยืดเยื้อจนเลยเวลานอนหลับไป ใครจะมาเป็นกรรมการตัดสินให้ล่ะจ๊ะ” สาวน้อยทำหน้าใสซื่อได้อย่างน่าเชื่อถือ ปากก็ฉีกยิ้มเอาใจเต็มที่ แม่ใบหน้าจะเป้นพิมพ์เดียวกับคนเป็นพี่ แต่ความน่าเอ็นดูมันไม่เท่ากันนี่หว่า

“เอ่าเร๊อะ แล้วก็ไม่บอก มาๆ เริ่มกันเลยดีกว่า ถ้าเฟลิโอน่าขอบตาดำหมดสวยเพราะต้องนอนดึกก็เพราะเอ็งนั่นแหละเจ้าเฟริน พูดอะไรไม่น่าเชื่อถือ ทำข้าสับสนไปหมด” มาดัสรีบกุลีกุลจอ ยกเอาตัวหมากเข้าประจำตำแหน่ง

เฟรินนั่งนับเลขหนึ่งถึงสิบ สะกดอารมณ์อยากว๊ากไว้ในใจ ปากก็ฉีกยิ้มประจบประแจงเต็มที่ ก่อนที่จะต้องรีบหุบลงฉับเมื่อคนน่าเชื่อถือยื่นหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ อีกครั้ง

“8 ใน 10 ของที่เล่นมาวันนี้”

หมดตัวเลยนะเว้ยเฮ้ย!!!

๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒

กิจกรรมทำบุญ 
มาร่วมด้วยช่วยมนุษย์ตาดำๆ หน้าตาดีๆ กันเถิด!!! 
หลายคนคงรู้ว่าอาหารฝรั่งนั้นมักจะมีแต่แป้งล้วนๆ เสมอ
แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามันไร้รสชาติสุดยอดขนาดไหน
และตอนนี้ ข้าพเจ้ากำลังแย่เข้ขั้นวิกฤต T^T
ตัวก็เล็ก ยังไม่พอต้องมาพจญกับการไม่มีอาหารกินอีก
ได้โปรดดดดดดดดดด ใครมีสูตรอาหารดีๆ ที่เอามาใช้ที่ต่างประเทศได้ช่วยบอกกล่าวที
จะอาหารไทย อีสาน พม่า ลาว อะไรก็ได้ แค่มีแร่ธาตุครบครันก็บุญโขแล้ว
(แต่แซ่บและทำง่ายด้วยจะดีหลายๆ)
 เพราะตอนนี้ข้าพเจ้ามิได้อยู่ไทย มิได้นอนตีพุงก็มีข้าวอร่อยๆ กินอีกต่อไป
(คิดถึงอาหารไทยคอดๆ T^T)
อยู่นี่ไม่มีอะไรกินเลย ไอ้ครั้นจะทำเองก็ไม่ไหวง่ะ
ฝีมือไม่เอาอ่าวแล้วอุปกรณ์ยังไม่ครบอีก
น้ำปลาไม่มี ครกไม่เห็น วัตถุดิบแบบไทยๆ อย่าฝันถึง
ช่วยกันโหน่ยยย ใครมีสูตรอาหารแบบประยุกต์ที่พอจะเอามาทำที่อเมริกาได้ช่วยมาบอกกันที
ไม่ไหวแล้วเจงๆ อ๊ะ T^T