ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนใหม่
เมื่อเวลาผ่านไปได้ซักพัก ลูคัสก็เดินเข้ามาพร้อมกับบอกว่า
“เรื่องที่พักน่ะได้แล้ว...แต่ว่า..ระหว่างที่อยู่ที่นี่ จะอยู่เฉยๆไม่ได้ต้องไปเรียนด้วยนะ” ลูคัสเอ่ย
“หา!!!!!” เสียงของเซเรเน่ย์และเรย์ตะโกนออกมาอย่างตกใจ
เรื่องที่พักคือ เซเรเน่ย์ ต้องไปพักกับสามสาว ส่วนเรย์ก็พักที่ห้องของหัวหน้าป้อมอัศวินนั่นและ ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้าน
วันต่อมา....
“เอาล่ะจ้ะ...วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาสองคนนะ...เข้ามาเลยจ้ะ” เสียงของอาจารย์แม่มดวิงกี้กล่าว พร้อมกับบอกให้ทั้งสองคนเข้ามา
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามา คนทั้งห้องก็ต้องตะลึงค้าง(ยกเว้นสามสาวคาโลและคิลเพราะรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว) เพราะที่เข้ามาคนแรกเป็นหญิงสาวที่มีท่าทางสง่างาม ผมสีเงินยาวประบ่าถูกปล่อยให้ยาวสยายไว้ข้างหลัง นัยน์ตาสีน้ำเงินส่องประกาย ส่วนคนที่สอง เป็นชายหนุ่ม ท่าทางสง่างามเหมือนหญิงสาว ชายคนนี้มีผมสีดำ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่ดูเย็นชา แต่ภายในไม่ใช่อย่างนั้น
ทั้งสองเดินเข้ามา และจากนั้น จากห้องที่เคยเงียบเพราะความอึ้ง ก็กลายเป็น...ห้องที่มีเสียงวิจารณ์ดังระงมไปทั่วห้อง...
“เฮ้ย...ดูดิ ผู้หญิงคนนั้นเหมือนคาโลเลยอ่ะ”
“โหยยยย...ผู้หญิงคนนั้นสวยสุดๆไป เลยอ่ะ”
และอีกมากมาย จนเซเรเน่ย์ทนไม่ไหว จึงบอกไปด้วยเสียงเรียบๆว่า
“เงียบหน่อยได้มั๊ยคะ”
แต่ก็ไม่ได้ผล เสียงคุยยังคงดังระงมอยู่ทั่วทั้งห้อง จนในที่สุด ความอดทนเส้นสุดท้ายชองเซเรเน่ย์ก็ขาดลง และมันก็ลงเอยแบบนี้...
โครม!!!
.....เงียบกริบทั้งห้อง.....
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ดาบคู่ใจของเด็กสาวหน้าใหม่เล่มหนึ่งได้ถูกใช้ในการผ่าซีกโต๊ะตัวหนึ่งให้แยกจากกัน
“อ้าว...ขอโทษนะคะ...มือมันลื่น” เสียงเซเรเน่ย์เอ่ยอย่างผิดสำนึก แต่ก็ได้ผลชะงัดนัก เมื่อคนทั้งห้องเงียบลง
เซเรเน่ย์และเรย์จึงเดินไปหาที่นั่ง และนั่งลง คาบเรียนแรกจึงเริ่มขึ้น
วิชาประวัติศาสตร์ของอาจารย์เจ้าชายชามัล เป็นคาบเรียนแรกของวันนี้ ซึ่งก็อย่างเคย พวกนักเรียนของป้อมอัศวินที่นั่งแถวหลังหลับกันไปแล้วตั้งแต่อาจารย์ก้าวเข้ามาในห้อง แถมส่งเสียงกรนเป็นแบบประสานเสียงอีกด้วย แต่เซเรเน่ย์และเรย์ ซึ่งเข้ามาใหม่จึงยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก ดังนั้นเมื่อสงสัยอะไรตรงไหนก็ถามตลอด และในที่สุด คาบแรกก็หมดลง พร้อมกับเสียงกริ่งที่ปลุกพวกที่ไปเฝ้าพระอินทร์ให้ตื่นขึ้น
“ว้า...ต่อไปวิชาเวทมนตร์ ฉันไม่ชอบเลยล่ะ แล้วเธอล่ะ เซเรเน่ย์” เสียงของเจ้าหญิงหัวขโมยเอ่ย
“วิชาเวทมนตร์หรอคะ น่าสนุกดีออก...เนาะเรย์” เซเรเน่ย์เอ่ย
“อืม...” เรย์เอ่ยตอบ
“แต่พวกเธอไม่มีคทานี่นา เอาคทาชั้นไปยืมมะ” เฟรินเอ่ย เป็นเชิงขอคำตอบ
“ไม่ดีกว่าค่ะ...พวกเราเกรงใจ” เซเรเน่ย์เอ่ย
“นี่เฟริน...จะไปเรียนกันยัง” เสียงคิลเอ่ยถามเจ้าตัวยุ่ง
“เออๆๆ...ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ พวกเธอก็ตามมาด้วยนะ” เสียงเฟรินตอบคิล และหันมาพูดกับเรย์และเซเรเน่ย์
‘แต่ไม่มีคทาจะใช้เวทมนตร์ได้ยังไงเนี่ย’ เสียงนี้ยังคงเป็นปริศนาในใจของเฟริน
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะครับ คุณเฟลิโอน่า ผมแข่งกับเค้าทีไรก็แพ้ตลอดเลย” เสียงจากคนที่นานพูดทีเอ่ยขึ้นบ้าง
“อึ๋ย...ขอเหอะ นายเรียกว่าเฟรินก็พอ ไม่ต้องมีคุณด้วย ฟังนายเรียกชื่อนั้นแล้วมันแปลกๆ แล้วก็ไม่ต้องพูดเพราะก็ได้นะ มันไม่ชินอ่ะ....เออ..ว่าแต่ว่า นายอ่านความคิดได้ด้วยเรอะ” เฟรินเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว เหมือนกับท่องจำขึ้นใจ
“ใช่...” เรย์เอ่ยด้วยถ้อยคำสั้นๆ แต่ได้ใจความ
ในที่สุดทั้งสี่ก็มาถึง(คาโลล่วงหน้าไปนานแล้ว)และอาจารย์แม่มดวิงกี้ก็เอ่ยขึ้นว่า.....
“เรื่องที่พักน่ะได้แล้ว...แต่ว่า..ระหว่างที่อยู่ที่นี่ จะอยู่เฉยๆไม่ได้ต้องไปเรียนด้วยนะ” ลูคัสเอ่ย
“หา!!!!!” เสียงของเซเรเน่ย์และเรย์ตะโกนออกมาอย่างตกใจ
เรื่องที่พักคือ เซเรเน่ย์ ต้องไปพักกับสามสาว ส่วนเรย์ก็พักที่ห้องของหัวหน้าป้อมอัศวินนั่นและ ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้าน
วันต่อมา....
“เอาล่ะจ้ะ...วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาสองคนนะ...เข้ามาเลยจ้ะ” เสียงของอาจารย์แม่มดวิงกี้กล่าว พร้อมกับบอกให้ทั้งสองคนเข้ามา
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามา คนทั้งห้องก็ต้องตะลึงค้าง(ยกเว้นสามสาวคาโลและคิลเพราะรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว) เพราะที่เข้ามาคนแรกเป็นหญิงสาวที่มีท่าทางสง่างาม ผมสีเงินยาวประบ่าถูกปล่อยให้ยาวสยายไว้ข้างหลัง นัยน์ตาสีน้ำเงินส่องประกาย ส่วนคนที่สอง เป็นชายหนุ่ม ท่าทางสง่างามเหมือนหญิงสาว ชายคนนี้มีผมสีดำ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่ดูเย็นชา แต่ภายในไม่ใช่อย่างนั้น
ทั้งสองเดินเข้ามา และจากนั้น จากห้องที่เคยเงียบเพราะความอึ้ง ก็กลายเป็น...ห้องที่มีเสียงวิจารณ์ดังระงมไปทั่วห้อง...
“เฮ้ย...ดูดิ ผู้หญิงคนนั้นเหมือนคาโลเลยอ่ะ”
“โหยยยย...ผู้หญิงคนนั้นสวยสุดๆไป เลยอ่ะ”
และอีกมากมาย จนเซเรเน่ย์ทนไม่ไหว จึงบอกไปด้วยเสียงเรียบๆว่า
“เงียบหน่อยได้มั๊ยคะ”
แต่ก็ไม่ได้ผล เสียงคุยยังคงดังระงมอยู่ทั่วทั้งห้อง จนในที่สุด ความอดทนเส้นสุดท้ายชองเซเรเน่ย์ก็ขาดลง และมันก็ลงเอยแบบนี้...
โครม!!!
.....เงียบกริบทั้งห้อง.....
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ดาบคู่ใจของเด็กสาวหน้าใหม่เล่มหนึ่งได้ถูกใช้ในการผ่าซีกโต๊ะตัวหนึ่งให้แยกจากกัน
“อ้าว...ขอโทษนะคะ...มือมันลื่น” เสียงเซเรเน่ย์เอ่ยอย่างผิดสำนึก แต่ก็ได้ผลชะงัดนัก เมื่อคนทั้งห้องเงียบลง
เซเรเน่ย์และเรย์จึงเดินไปหาที่นั่ง และนั่งลง คาบเรียนแรกจึงเริ่มขึ้น
วิชาประวัติศาสตร์ของอาจารย์เจ้าชายชามัล เป็นคาบเรียนแรกของวันนี้ ซึ่งก็อย่างเคย พวกนักเรียนของป้อมอัศวินที่นั่งแถวหลังหลับกันไปแล้วตั้งแต่อาจารย์ก้าวเข้ามาในห้อง แถมส่งเสียงกรนเป็นแบบประสานเสียงอีกด้วย แต่เซเรเน่ย์และเรย์ ซึ่งเข้ามาใหม่จึงยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก ดังนั้นเมื่อสงสัยอะไรตรงไหนก็ถามตลอด และในที่สุด คาบแรกก็หมดลง พร้อมกับเสียงกริ่งที่ปลุกพวกที่ไปเฝ้าพระอินทร์ให้ตื่นขึ้น
“ว้า...ต่อไปวิชาเวทมนตร์ ฉันไม่ชอบเลยล่ะ แล้วเธอล่ะ เซเรเน่ย์” เสียงของเจ้าหญิงหัวขโมยเอ่ย
“วิชาเวทมนตร์หรอคะ น่าสนุกดีออก...เนาะเรย์” เซเรเน่ย์เอ่ย
“อืม...” เรย์เอ่ยตอบ
“แต่พวกเธอไม่มีคทานี่นา เอาคทาชั้นไปยืมมะ” เฟรินเอ่ย เป็นเชิงขอคำตอบ
“ไม่ดีกว่าค่ะ...พวกเราเกรงใจ” เซเรเน่ย์เอ่ย
“นี่เฟริน...จะไปเรียนกันยัง” เสียงคิลเอ่ยถามเจ้าตัวยุ่ง
“เออๆๆ...ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ พวกเธอก็ตามมาด้วยนะ” เสียงเฟรินตอบคิล และหันมาพูดกับเรย์และเซเรเน่ย์
‘แต่ไม่มีคทาจะใช้เวทมนตร์ได้ยังไงเนี่ย’ เสียงนี้ยังคงเป็นปริศนาในใจของเฟริน
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะครับ คุณเฟลิโอน่า ผมแข่งกับเค้าทีไรก็แพ้ตลอดเลย” เสียงจากคนที่นานพูดทีเอ่ยขึ้นบ้าง
“อึ๋ย...ขอเหอะ นายเรียกว่าเฟรินก็พอ ไม่ต้องมีคุณด้วย ฟังนายเรียกชื่อนั้นแล้วมันแปลกๆ แล้วก็ไม่ต้องพูดเพราะก็ได้นะ มันไม่ชินอ่ะ....เออ..ว่าแต่ว่า นายอ่านความคิดได้ด้วยเรอะ” เฟรินเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว เหมือนกับท่องจำขึ้นใจ
“ใช่...” เรย์เอ่ยด้วยถ้อยคำสั้นๆ แต่ได้ใจความ
ในที่สุดทั้งสี่ก็มาถึง(คาโลล่วงหน้าไปนานแล้ว)และอาจารย์แม่มดวิงกี้ก็เอ่ยขึ้นว่า.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น