ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Star Story

    ลำดับตอนที่ #4 : ☆~: Unit 3 [rewrite]

    • อัปเดตล่าสุด 27 ม.ค. 55


    ~: Unit 3

    From: sun_j05@XXX.com

    To: la_lune.h@XXX.com

    พระจันทร์ดวงกลมๆ

                    ดีใจกับบัตรงานมีทของเธอด้วยนะ ^ ^

                    คนที่เธอนึกถึงน่ะ ถึงฉันอาจจะดูกวนอวัยวะเบื้องล่างของเธอมากไปหน่อย แต่ฉันอาจจะจริงใจและที่สำคัญ หล่อกว่าเขาก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ

                    วันก่อนฉันไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบินมาด้วย ดีใจจังที่พวกท่านมีความสุขกับการไปพักผ่อน มันเป็นเงินที่ฉันกับพี่ช่วยกันเก็บนานแล้วล่ะ เพื่อให้ท่านได้ไปเที่ยวบ้าง ถ้าเป็นไปได้ฉันเองก็อยากไปพักผ่อนกับท่านด้วยเหมือนกัน ฝรั่งเศสน่ะ ประเทศในฝันฉันเลยนะ ไม่ก็สวิตเซอร์แลนด์ก็ได้ เพราะมันคงจะสวย สะอาด และอากาศก็คงจะดีมากๆเลยล่ะ

                    ส่วนเรื่องเพื่อนในกลุ่มฉันน่ะ ฉันว่าทุกอย่างมันก็ลงตัวดีแล้วแหละ ^ ^

                    เธอลองมองบนท้องฟ้าดูสิ ดาวเต็มฟ้าเลยนะช่วงนี้ เหมือนฟ้าในโซลเริ่มเปิดขึ้นเยอะเลยล่ะ

                    จะรอเมลตอบกลับของเธอนะ

    (เย้ ช่วงมีวันหยุดว่างอยู่สามวัน ดีใจที่สุด ฮ่าๆๆๆ ฉันจะเอาเสื่อไปปูนอนที่เกมเซ็นเตอร์ล่ะ!!!)

    นายพระอาทิตย์ดวงเดิม

                    ร่าเริงดีจัง คงจะสบายใจ สบายตัวล่ะสินะ

                    ไม่ต้องทำงาน แถมเรื่องที่ทำให้ต้องกังวลใจก็หมดไปแล้ว

    From: la_lune.h@XXX.com

    To:  sun_j05@XXX.com

    พระอาทิตย์….

                    เป็นมีทติ้งที่วิเศษที่สุดในโลกเลยล่ะ!!! อยากไปอีกจัง!!

                    นายไม่มีทางเป็นแบบคนที่ฉันคิดถึงอยู่ได้หรอก เขาน่ารักมากๆๆๆๆ ไม่หล่ออะไรนักหนาแต่น่ารัก ฉันไม่ชอบผู้ชายหล่อๆแบบนายหรอก ขอน่ารัก นิสัยดีดีกว่าเยอะ!

                    นายรู้ไหม วันก่อนฉันก็ไปรับเพื่อนที่สนามบินมาเหมือนกัน เราอาจจะเดินสวนกันก็ได้เน๊อะ : ) นายอยากไปฝรั่งเศสเหรอ แล้วอยากไปที่ไหนล่ะ พนันได้ว่า นิสัยสำราญเริงร่าอย่างนายคงไม่พ้นปารีสแน่ๆ แต่ฉันอยากไปสตราสส์บูร์กน่ะ อยากไปตลาดคริสต์มาสจัง แล้วก็อยากไปหมู่บ้านซานต้าที่ฟินน์แลนด์ด้วย ^ ^

                    ดาวบนฟ้าสวยจริงๆแหละ มีดาวดวงนึง ดวงโปรดของฉันเลย แม้ฉันจะไม่เคยรู้เลยว่ามันชื่อดาวอะไร ดาวดวงเล็กๆที่อยู่บนท้องฟ้าด้านตะวันออก (บางที ดวงที่ฉันคิดว่าเป็นดวงเดียวกัน มันอาจจะเป็นคนละดวงก็ได้ ฮ่าๆๆ ดูทุกคืน ก็มองอยู่ที่องศาเดียวตลอด)

                    อิจฉาจริงๆคนที่ได้นอนตีพุงเล่นเกมสบายใจแบบนายเนี่ย! ดูฉันสิ ยังมีการบ้านกับโครงงานอยู่อีกกองเบ้อเริ่มเลย T T

    พระจันทร์ ณ ทางช้างเผือก

    ~~~

                    ท้องฟ้าวันนี้เป็นสีฟ้าสด มือกระชับตะกร้าใบใหญ่ไว้แน่น วันนี้พวกเธอนัดกันมาปิกนิกบนเนินเขานัมซาน ซึ่งบนเนินเขาสีเขียวขจีแห่งนี้ มีเพียงเธอและดอกหญ้าที่โอนอ่อนไปตามลม ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มก่อนหยิบเอาผ้าปูพื้นมาปูบนพื้นหญ้า วางตะกร้าแล้วนั่งลง สูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด

                    โลกนี้มันสวยงามจริงๆ

                    “ฮานึล” เสียงของลีซอนดังมาแว่วๆจากด้านหลัง เด็กสาวเอี้ยวตัวหันกลับไปมอง เห็นร่างโปร่งของลีซอนและร่างเล็กน่ารักของซอนโบเดินดุ่มๆมาแต่ไกล

                    “มาๆ ตรงนี้วิวสวยมากเลยล่ะ”

                    “อืม ท้องฟ้าวันนี้สวยจริงๆเน๊อะ” ซอนโบค่อยๆนั่งลงบนผืนผ้าอย่างระมัดระวังพลางเปิดกล่องแซนวิชที่บรรจงทำมาเป็นอย่างดี

                    “แล้วก็อันนี้ ของหวานนะ สตอร์เบอร์รี่ชีสพาย”

                    “ว้าว นี่แหละ ฉันคิดถึงสตอร์เบอร์รี่ชีสพายของเธอที่สุดเลย ตลอดหนึ่งปีนี้ ฮ่าๆๆ” ฮานึลตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อเห็นชีสพายชิ้นโตในกล่องกระดาษของลีซอน

                    “แล้วฉันล่ะ เธอคิดถึงบ้างมั้ยเนี่ย ฮานึล” ลีซอนขมวดคิ้วมุ่นอย่างข้องใจ ขณะที่ซอนโบซึ่งเหลือบมองสีหน้าของฮานึล ผู้เริ่มตระหนักได้ว่า ตัวเองกำลังจะมีปัญหาอยู่รำไร ก็เริ่มขำเบาๆ

                    “อ่า  คิดถึงสิ คิดถึง!!

                    “เขาบอกว่า คนขึ้นเสียงสูงมักจะโกหก” เด็กสาวมองอย่างคาดคั้นเอาจริงกับคนที่ตอนนี้ท่าทางจะใบ้รับประทานไปเรียบร้อยแล้ว

                    “อ๋า……. บอกว่าคิดถึงก็คิดถึงซิ! ง่าๆๆ ลีซอนอ่า” เด็กสาวผู้เปรียบเสมือนน้องน้อยที่สุดในกลุ่ม ทำท่าจะร้องไห้ซึ่งมันทำให้ลีซอนหยุดคาดคั้นในที่สุด

                    “ก็ได้ๆ คิดถึงก็คิดถึงจ้า”

                    “งั้นเรามากินแซนวิชกันดีกว่าเนอะ” ซอนโบยิ้มอย่างแม่พระ “เดี๋ยวมันจะชืดไปซะก่อนนะ”

                    “จ้า แม่!” ฮานึลฉวยมาเคี้ยวตุ้ยๆเป็นคนแรก แล้วหันไปคุยกับลีซอน “ว่าแต่เมื่อวันที่ไปมีทกับพี่โอซองเป็นยังไงบ้างล่ะ ลีซอน ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย”

                    “ก็ไม่มีอะไรนักหรอก” เด็กสาวที่ถูกถามเคี้ยวแซนวิชต่ออย่างไม่สนใจอะไร

                    “เอาน่า อย่างน้อยเล่าให้ฟังก็ยังดีว่าพี่โอซองทำอะไรบ้าง”

                    “ก็แค่ร้องเพลง แล้วก็โฟ่”

                    “จริงง่ะ” คนอยากรู้ยังคงจ้องมองอีกฝ่ายตาโต

                    “จะเซ้าซี้อะไรนักหนานะ ฮานึล มันไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ” คนถูกซักระเบิดออกมาอย่างหมดความอดทน คนอยากรู้เลยได้แต่จ๋อยสนิท

                    “ง่า ก็ได้”

    ~~~

                    ฉันพอจะเข้าใจแล้วแหละ ว่าทำไมพวกเธอสองคนถึงเลือกเมนพี่ยงซูกับพี่อินซา

                    คนนึงก็น่ารัก สดใส มองโลกในแง่ดี ส่วนอีกคนก็อบอุ่น ไว้ใจได้ และทำให้คนรอบข้างรู้สึกปลอดภัย

                    ส่วนไอ้คุณพี่โอซองเนี่ย มันเป็นอะไรซักอย่างที่แฝงตัวอยู่ในมาดเจ้าชายชัดๆ

                    ลีซอนได้แต่คิดอย่างปลงตกขณะที่ยืนโหนห้อยอยู่บนรถไฟใต้ดินที่แน่นขนัดของกรุงโซล

                    คิดไปถึงเรื่องวันนั้นทีไร ฉันขนลุกทุกที ให้ตายเถอะ

                   

                    ร่างบางเดินเข้าไปนั่งรวมกับพวกแฟนคลับที่ตอนนี้กำลังตื่นเต้น ขณะที่เธอรู้สึกว่างเปล่าและรอเวลาที่มันจะจบๆไปซะ ลีซอนนั่งถอนหายใจเฮือกๆอย่างเบื่อหน่ายทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มมีทเลยด้วยซ้ำ

                    หวังว่าปรอทความอดทนของเธอมันจะไม่แตกไประหว่างมีทนะ

                    “สวัสดีครับทุกคน” เสียงนุ่มของคนที่ทุกคนในห้องเฝ้ารอดังขึ้น เสียงกรี๊ดดังลั่น ลีซอนมองไปด้านหน้าอย่างเซ็งจิต

                    “มีทของผม ไม่มีอะไรมากนะครับ ผมแค่อยากจะร้องเพลงที่เตรียมมา แล้วก็อยากให้เราได้คุยกัน อยากให้ทุกคนทำตัวตามสบายเหมือนผมเป็นเพื่อนคนนึง แล้วเรามาทานขนม ดื่มน้ำชา กาแฟด้วยกัน จากนั้นก่อนกลับ ใครอยากได้ลายเซ็นพร้อมกับถ่ายรูป ก็เชิญตามสบายเลยนะครับ”

                    “เพลงนี้ คือเพลง Even you know or not นะครับ เป็นเพลงใหม่ของพวกเราที่จะวางแผงในอีกไม่นานครับ”

                    แล้วฮานึลก็ต้องเสียตังค์ซื้ออีกแน่ๆ ลีซอนถอนหายใจอย่างปลงตก

                    เสียงเพลงที่นุ่มนวลและแผ่วเบาราวขนนก ค่อยๆเริ่มต้นขึ้น

                    ความรู้สึกของคนๆหนึ่ง ที่เชื่อว่า รู้สึกพิเศษกับใครอีกคนได้ตั้งแต่แรกพบ

                    พัฒนาความรู้สึก จากรู้สึกพิเศษ เป็นชอบ เป็นเริ่มมีใจ และรักในที่สุด

                    และไม่ว่าอีกฝ่ายจะรู้หรือไม่ แต่เขาขอรักต่อไป อย่างนี้ แอบมองต่อไปอย่างนี้

                    เพลงจบลงอย่างเป็นปริศนา ไม่มีใครรู้ว่า ตอนจบ เขาจะสมหวังหรือไม่ เธอจะมองเห็นเขาในสายตาบ้างเหรอเปล่า

                    น่าสงสัย

                    “เอาล่ะครับ จบเพลงกันแล้วเน๊อะ ยังไงทุกคนก็เชิญตามสบายนะครับ ใครอยากจะพูดอะไรกับผม เชิญได้ตามสบายครับ”

                    ลีซอนลุกขึ้นยืน เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะต้องมาพูดคุยกับผู้ชายคนนี้หรือผู้ชายคนไหนในวงนี้เลย แต่เรื่องนี้ มันค้างคาใจ เธออยากรู้

                    “ขอโทษนะคะ”

                    “ครับ” ร่างสูงที่กำลังคุยอยู่กับเด็กสาวอีกคนหนึ่งด้วยสีหน้าร่าเริง เขาหันกลับมองเจ้าของเสียงสุภาพที่ดังขึ้นจากด้านหลัง

                    “คือ ฉันมีคำถามอยากถาม เอ่อ ถามพี่หน่อยน่ะค่ะ”

                    “อะไรเหรอครับ”

                    “ไอ้เพลงตะกี้นี้น่ะค่ะ” ลีซอนถามไปตรงจุดทันที “ตอนจบมันจะเป็นยังไงเหรอ พี่พอรู้ไหม”

                    “ไม่รู้สิครับ” โอซองตอบไปตามความจริง เพลงก็แต่งค้างไว้ให้ทุกคนคิดต่อเอาเองกันทั้งนั้น แต่คนตรงหน้าเขานี่เป็นคนแรกเลยล่ะมั้ง ที่ถามเขาแบบนี้

                    น่าสนใจ

                    “หรือ แล้วพี่คิดว่าตอนจบจะเป็นยังไงล่ะ พี่คิดว่าผู้ชายคนนี้เขาจะสมหวังไหม”

                    “พี่คิดว่า น่าจะนะ”

                    “งั้นเหรอ” น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยปาก “ขอบคุณแล้วกันนะคะ” เด็กสาวเตรียมจะหันหลังกลับไปที่เดิม แต่คนที่เธอกำลังจะเดินหนีดันพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

                    “แล้วน้องไม่คิดจะถามอะไรเกี่ยวกับพี่เหรอครับ” เขามองร่างบางตรงหน้าอย่างงุนงง ขณะที่เด็กสาวเองก็มีสีหน้างงงวย

                    “ต้องถามอะไรล่ะคะ”

                    “เห” โอซองมองตาเด็กสาวที่ตอนนี้มันบ่งบอกแต่ความเบื่อหน่าย มันทำให้เขาคิดอะไรออกทันที “น้องมากับเพื่อนใช่ไหมล่ะ”

                    “หืม”

                    “โดนเพื่อนตื๊อให้มา ทั้งที่ไม่อยากมาใช่ไหมล่ะ” ลีซอนแปลกใจ ตาของเธอเริ่มเบิกกว้าง ฉลาด คนตรงหน้าของเธอแค่มองเธอแว่บเดียว เขาก็รู้แล้ว

                    “ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้อยากมา” เด็กสาวสารภาพไป “แต่เพื่อนบังคับ เลยต้องมางั้นๆ”

                    “งั้นเหรอ” โอซองอมยิ้ม เขากลับมีความคิดที่ทำให้ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย “คิดว่า พวกคนอย่างพี่นี่ไร้สาระ ทำตัวเก๊กไปวันๆ แล้วก็มีดีแค่ร้องเพลงได้ ก็แค่นั้น”

                    ฉึกๆๆ มันตรงทุกความคิดความเห็นของเธอเกี่ยวกับเรื่องนักร้องอะไรพวกนี้เลยล่ะ ลีซอนนิ่งไป

                    ฉลาดจริงๆ แต่มันฉลาดเกินไปแล้ว

                    ฉลาดจนน่ากลัว เขาอ่านความคิดคนได้รึเปล่าเนี่ย

                    “ยังไงก็” โอซองขยับเข้ามาใกล้อีกนิด พลางโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูของเธอ “ฝากเอา Even you know or not ของนักร้องขี้เก๊กวงนี้ไปพิจารณาดูหน่อยแล้วกันนะครับ

                    “คิม ลีซอน”

                    นิ่งสนิท

                    เขารู้ชื่อเธอ ได้ยังไง จากที่ไหน……………

                    แววตาแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น

                    คนๆนี้ฉลาดมาก จนน่ากลัว ลีซอนได้แต่คิดอย่างหวาดหวั่น แม้มีทนั้นจะจบไปนานแล้วก็ตาม

                    เด็กสาวเดินเบียดกับฝูงชนเพื่อเตรียมตัวลงสถานีต่อไป

                    หวังว่าเราคงจะไม่เจอกันอีกนะ จางโอซอง

    ~~~

                    เสียงหวานของเพลง All I need ตั้งแต่วันมีทยังสะท้อนอยู่ในโสตประสาท

                    เขาคิดถึงมันมาหลายวันแล้ว

                    ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่เขาฟังเพลงนี้มาหลายรอบแล้ว จากทั้งหลายๆคนที่เขายอมรับว่าเสียงมีคุณภาพ

                    แต่ All I need รอบนั้น มันมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ด้วย

                    มันอบอุ่น อ่อนโยนและเข้มแข็ง มันถ่ายทอดถึงความปรารถนาดีของเจ้าของเสียงที่ส่งผ่านมายังคนฟัง

                    ใครเป็นคนร้องกันนะ

                    จิตใต้สำนึกอีกอย่าง บอกเขาว่า มันคือเด็กคนที่เขาเจอที่สนามบินนั้นล่ะ แต่เขาก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนเดิม จะใช่จริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้

                    แล้วอีกอย่าง เขาไม่ชอบคนที่เถียงเขาที่สุด

                    คิ้วเรียวของยงซูขมวดเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เป็นช่วงที่เขามีเวลาพัก เขาจึงจัดการชีวิตตามสบาย ทั้งเล่นเกม ดูโทรทัศน์ ฟังเพลง

                    แต่ไม่วายยังไปคิดเรื่องเด็กสาวเจ้าปัญหากับเสียงหวานของคนที่ร้องบทเพลงนั้นให้เขาฟัง

                    มันคืออะไรกันแน่นะ ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้ 
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×