คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : "ขอโทษ" (100%)
บทที่ 3
มันแรงไปรึเปล่าหว่า…
ไม่แรงหรอกมั้ง ยัยนั้นออกจะทนทาน
แต่มันก็แรงอยู่นา…
เสียงในหัวตีกันไปมามั่วไปหมด ระหว่างที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินทางมาโรงเรียนในตอนเช้า เท้าในรองเท้าผ้าใบสีดำก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ
ถ้าเจอยัยนั้นขึ้นมาล่ะ เงอ…
โครม!!!
(ทำไมชีวิตอั๊วต้องมีแต่ชนชาวบ้านชาวช่องวะ ไม่เข้าใจเล๊ย)
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ขอโทษ” เสียงหวานดังขึ้น เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง เด็กสาวคนที่เดินออกไปจากห้องพยาบาลก่อนเมื่อวานกำลังก้มหน้าขอโทษขอโพยใหญ่
ยัยนี้หลายบุคลิกจริงวุ้ย เมื่อเช้าวันโน้นอย่าง กลางวันอย่าง บ่ายอย่าง วันนี้อีกอย่าง..
(เป็นเมนท์ป่าวหว่า อารมณ์ขึ้นๆลงๆ)
“คับ ไม่เป็นไรคับ” คนเห็นได้แต่อมยิ้ม เจ้าตัวยังก้มหน้าอยู่ไม่มองขึ้นมาเลยซักนิดว่าตัวเองชนใคร
“ขอโทษนะคะ” ก่อนจะโค้งหัวต่ำ แล้วเดินออกไปเลย
คราวนี้มาแปลก ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยอ่ะ เหอๆ…
เท้าของผมก็เดินตามคนข้างหน้าไปเรื่อยๆ แต่ดูเธอจะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตามมาแทบจะทุกย่างก้าวเลยซักนิด เห็นได้ชัดว่ายัยนี่ผิดปกติ..อย่างแรง!
“เฮ้อ!” คนที่เดินนำหน้าถอนหายใจเบาๆ หยุดยืนมองประตูทางเข้าห้องหนึ่ง มิ้นนั่งอ่านหนังสืออยู่ในนั้น ดวงตาสีดำสนิทมองดูเพื่อนสนิทจากประตู คำพูดวนเวียนในหัว…
‘ทำให้เพื่อนเธอต้องเป็นห่วงเธอ คิดว่าดูดีนักใช่มั้ย’
‘คนอะไร ไม่เคยคิดถึงคนอื่นเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง เธอมันเห็นแก่ตัว’
“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจเฮือกที่สองดังขึ้นอีกครั้ง
“รู้สึกผิดก็เข้าไปขอโทษเขาสิ ยืนเฉยอยู่ได้ ยัยบ้าเอ๊ย เฮ้อ!” เสียงบ่นพึมพำดังขึ้นจากทางด้านหลัง ส่งผลให้ดวงตาคมหันกลับไปมองสบกับอีกฝ่ายที่กำลังยืนมองด้วยสายตาที่ตัวเธอเองก็บอกไม่ถูก
“รีบๆเข้าไปซะสิ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับ “เขายกโทษเธอได้อยู่แล้วล่ะ เขาคงไม่โกรธเธอเลย แถมยังดีใจที่เธอไม่วิ่งหนีไปแบบเมื่อวานอีก”
“…”
“ว่าไงล่ะ” พูดซะสวยขนาดนี้ ให้ตายยังไงก็ต้องไปล่ะวะ ถือซะว่าไถ่โทษเรื่องที่พูดแรงไปเมื่อวานแล้วกัน
“…”
……
(ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ)
.
.
.
จนกระทั่ง…
“มันใช่เรื่องของนายซะที่ไหน”
เสียงอะไรแตกดังเพล้งวะ!!!
ยัยบ้าเอ๊ย ฉันพูดซะสวยขนาดนั้น ยังจะ… ช่างกล้าซะจริงๆ
“เหอะ ฉันไม่เคยอยากได้คำแนะนำจากคนอย่างนายหรอก” แล้วแอนก็เดินเชิดหน้าเข้าไปในห้องทันที
โห! ห้องหนึ่งแม่งมันหยิ่งอย่างนี้นี่เอง…
แล้วคนอย่างผมนี่มันคนอย่างไหนวะ??
“กินข้าวๆ” เสียงไอ้ตัวแสบดังอยู่ในหัว
“กินข้าวๆ!!!” เอาอีกแล้ว...
“กินข้าว!!!!!!!!!!!!!”
“โอ๊ย! รำคาญเว้ย รู้แล้วๆ”
“รู้แล้วไมไม่ลุกล่ะฟ่ะ เร็วๆ หิวข้าว”
เฮ้อ!!! ผมว่ามันไม่ได้หิวข้าวหรอก แต่มันอยากไปเห็นหญิงมากกว่า ไอ้จ้อยเอ๊ย
“ยัยแอนนี้มันไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย มิ้นยังน่ารักกว่าอีก” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเอง ยัยนั้นน่ะ ชอบทำหน้าเย็นๆ มิ้นยิ้มบ่อย น่ารักกว่าทั้งเยอะ ยิ้มทีตาหยีเลย หึหึ
ยังไม่ทันขาดคำ คนที่โดนกล่าวหา (ในใจ) ว่าทำหน้าเย็นก็เดินออกมาพร้อมกับมิ้น ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่เหมือนที่โดนปรักปรำ (ในใจ) เมื่อกี้เลยซักนิดเดียว
และมันทำให้คนตรงหน้า...
...
ดู
...
น่า
...
“มองหาอะไรของนาย”
รัก ซะเมื่อไหร่ เสียแต่ปากนี่แหละ ยัยเนี่ย
“หา...”
“หาพ่.. อ่อกๆ” ไอ้มอสเอาอะไรก็ไม่รู้มายัดปากผมไว้ ทำให้พูดไม่จบประโยค ยัยนี่เลยอดฟังความคิดผมเลยอ่ะ --*
“นายว่าอะไรนะ” ดวงตาคมกริบยังกับเหยี่ยวหันมามอง
“เปล่าหรอก แอนอย่าใส่ใจเลยนะ” เด็กหนุ่มร่างเล็กกว่าหันมายิ้มให้เด็กสาว และโดยไม่คาดคิด...
ยัยนี่มันยิ้มตอบวะ เฮ้ย!!!
วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย...??
“ไปกินข้าวกันเถอะ” มิ้นเอ่ยปากขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าเป็นนิจ จนเมื่อวานนี้แหละ ที่มันมีคนทำให้รอยยิ้มเด็กสาวคนนี้หายไปครั้งแรก
“อืม”
สงสัยเพื่อนสองคนเขาจะดีกันแล้วแหละ งืมๆ
หลังเวลาอาหารกลางวัน...
“เฮ้ย ไอ้บาส ขอเข้าห้องน้ำก่อน”
ต่อหน้ามิ้นกับแอนมันไม่เคยพูดคำหยาบเลยอ่ะ ถ้าไม่สองคนนั้นไม่อยู่นะ --*
จะเหลือรึ..?
“อืม เค้าเข้าห้องน้ำเหมือนกัน แอนรอข้างนอกนะ” เด็กสาวตาหยีพูดกับเพื่อนสนิท
แอนพยักหน้ารับหงึกๆ
แล้วสองคนนั้นก็หายไปในห้องน้ำ ทิ้งคนที่ไม่ค่อยพูดกันอยู่แล้วไว้หน้าห้องน้ำ
.
.
.
.
นี่เธอกะจะไม่พูดอะไรจริงใช่มั้ยเนี่ย ยัยบ้าเอ๊ย เธอคงจะเป็นใบ้ใช่มั้ย...
--*
.
.
.
.
เวลาผ่านไปซักพัก
.
.
“ขอบคุณนะ” เสียงหวานเรียกให้คนที่มองพื้นอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง
“ขอบคุณอะไร” หน้าตางงๆของเด็กหนุ่มทำให้อีกฝ่ายชักจะปวดหัว นายนี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอไงนะ
ขอบคุณเรื่องไรวะ
“ก็...” เด็กสาวจ้องหน้าเด็กหนุ่ม ที่ดูจะตีหน้าเซ่อได้เก่งซะจริงๆ
“...” เด็กหนุ่มเอียงคอรอรับคำตอบ
“นี่นายมันโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่เนี่ย”
อะไรวะ..
“อยู่ตั้งห้องควีน ความจำแย่จริง เรื่องเพิ่งเกิดเมื่อเช้า สมองเสื่อมรึไงกัน นายน่ะ”
เฮ้ย ตะกี้ยังพูดขอบคุณหวานๆดีๆอยู่เลยไหง -*- ด่ากันซะงั้นวะ
“ยัยบ้า เธอน่ะแหละ ตะกี้ยังพูดดีๆอยู่เลย ตอนนี้ไหงด่ากันซะล่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆจริงเลย เมนท์มารึไงฮะ”
“ไอ้บ้า” เสียงหวานตวาดแว้ดทันที ผมพูดผิดตรงไหนเนี่ย ผู้หญิงเวลาเป็นเมนท์เค้าจะอารมณ์ไม่ดีกันก็ถูกไม่ใช่เหรอ??
หรือว่ายัยนี่เป็นเมนท์อยู่วะ ผมคงพูดแทงใจดำเค้าใช่มั้ยเนี่ย ขอโทษทีนะ...
“ไอ้ลามก”
บ้าไม่พอ ลามกอีกตู --*
“พอๆๆๆ เอาเหอะ ตกลงขอบคุณเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็ขอบคุณที่นายพูดกับฉันก่อนเข้าห้องเมื่อเช้าไงไอ้บ้า จำได้รึยังล่ะ ฮะ” แอนร่ายยาวให้ฟัง ทำเอาคนฟังนึกอ๋อ
“ไม่เป็นไรหรอก เหอะๆๆ” เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย แต่เด็กสาวสะบัดหน้าหนี
ซะงั้น...
งั้นเอางี้ก็ได้
ฉันคงว่าเธอแรงไปสินะ อืม...
งั้นๆ...
“ฉัน...
“ขอโทษ…”
เด็กสาวหันกลับมามองคนที่พูดคำว่าขอโทษเมื่อครู่ ขอโทษงั้นเหรอ...
“ขอโทษเรื่องอะไรกัน”
“ขอโทษเรื่องอะไร นี่ฉันต้องบอกเธออีกเหรอเนี่ย”
“อ้าว ก็นายขอโทษเรื่องอะไรล่ะ”
นายทำเป็นลืมดีนักใช่มั้ย ฉันก็ต้องทำเป็นลืมบ้างเหมือนกัน จะรู้ซะบ้าง
...ว่าคนเค้ารู้สึกยังไง
“นี่ต้องให้ฉันพูดรอบที่สองรึไงฮะ”
“เออสิ เรื่องอะไรล่ะ”
“ฉันว่าเธอเป็นหนักกว่าฉันอีกนะ” บาสขมวดคิ้ว
ฉันรู้อยู่แล้วแหละ
แค่จะให้นายพูดเฉยๆ
นายบอกว่า
จะขอโทษที่ว่าฉันแรงไปในห้องพยาบาลเมื่อวาน…
“ก็ได้ๆ”
ยอมง่ายจริงนะ
“ฉันขอโทษที่ว่าเธอ...”
เด็กสาวเงี่ยหูฟังต่อ
“เป็นเมนท์”
“นายว่าอะไรนะ!!!!!!!” เด็กสาวเบิกตาโพลง
“อ้าว นี่ต้องให้ฉันพูดอีกรอบรึไง ว่า...”
“นายได้ตายไม่ดีแน่”
เฮ้ย!!!!
แล้วผมพูดผิดตรงไหน ก็ว่าขอโทษดีแล้วนะเนี่ย -*-
-----------------------------------------------------------------
จบลงแล้ว ^O^ อ่านแล้วเป็นไงงัฟฟฟ พระเอกเรา --* ขอกำลังใจให้คนแต่งนิดนึงนะงัฟ ขอร้อง PLeaSe!!!!!! T^T (ตั้งแต่แต่งมายังไม่มีคนเม้นเลย นอกจากเพื่อนตัวเองอ่า เศร้า T^T)
amphibian~
ความคิดเห็น