ช่วงเวลาที่ดีที่สุด...

ลำดับตอนที่ #2 : Unit 1: จุดเริ่มต้น...

Unit1: จุดเริ่มต้น...

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาทำให้บรรยากาศเปิดเรียนวันแรกที่โรงเรียนใหม่แห่งนี้คึกคักยิ่งนัก...

เด็กๆหน้าใหม่ทุกคนเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างคึกคัก บางคนเดินมาเป็นกลุ่มใหญ่ คุยกันเสียงดังลั่น บางคนเดินมาเป็นคู่ แต่ก็มีเหมือนกันที่บางคนจะเดินมาเพียงคนเดียว...

มีเด็กๆกลุ่มหนึ่งที่มุ่งหน้าขึ้นชั้น 5 ของตึกห้า (ที่อยู่ลึกที่สุดในโรงเรียน) กันอย่างขยันขันแข็ง ทันทีที่ถึงที่หมายก็ได้แต่หอบกันแฮ่กๆจนลิ้นห้อยเพราะเหนื่อยสุดจะประมาณได้ และมาหยุดกันที่ประตูบานหนึ่ง ด้านบนมีป้ายเลขห้องติดไว้ชัดเจน

552........

ที่ที่คนกลุ่มนี้ต้องใช้ชีวิตกับคนที่ทั้งเคยรู้จัก ไม่เคยรู้จักเป็นเวลาอีกสามปี... สามปีนี้จะไปยังไงต่อไปนะ...

ทุกๆอย่างในห้องนี้ใหม่แกะกล่อง โต๊ะไม้สำหรับอาจารย์สีน้ำตาลพร้อมเก้าอี้เบาะหนานุ่มตั้งไว้ติดประตูหน้าห้องเป็นสิ่งแรกที่เห็นเมื่อเดินเข้าไปด้านใน คอมพิวเตอร์เครื่องใหม่เอี่ยมอ่องสภาพดีเยี่ยมถูกตั้งไว้บนโต๊ะสีขาวพร้อมเก้าอี้นั่งสบายครบชุดที่ตั้งไว้ชิดริมหน้าต่าง เก้าอี้แบบเดียวกันกับของอาจารย์และโต๊ะสีขาวอีกสามสิบตัวถูกตั้งไว้เรียงราย ตามแนวยาวมีทั้งหมด 5 แถว แถวละ 6 ตัว ดูเป็นระเบียบ ด้านหลังห้องเป็นบอร์ดกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม หน้าห้องเป็นไวท์บอร์ดใหม่เอี่ยมอ่อง ไม่มีร่องรอยการขีดเขียน พื้นปูกระเบื้องสีชมพูอมส้ม แอร์ตัวใหญ่สองตัวที่ยังใหม่เอี่ยมเช่นกันทำงานอย่างเต็มกำลัง ส่งผลให้ห้องทั้งห้องเย็นเฉียบ

ด้วยฝีมือของคนเพียงคนเดียวที่มาถึงห้องเป็นคนแรก...

ดวงตาเล็กๆมองไปรอบๆห้องที่ตอนนี้เงียบสนิท

‘นั่งไหนดีวะ’

และเดาไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นเป็นอย่างต่อไป ก่อนจะเดินไปเปิดประเดิมคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่เป็นคนแรก ตามนิสัยของเด็กผู้ชายปกติ ผู้เห็นเกมส์คือชีวิต...

หลังจากนั้นไม่นาน ห้องก็เริ่มคึกคักกันด้วยเพื่อนร่วมห้อง ผู้ต้องมีชะตากรรมร่วมกันไปอีก 3 ปี ทยอยกันเข้ามา แต่แม้จะคึกคักด้วยผู้คนเพียงไร  ก็ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ มีแต่คนนั่งเงียบๆ มองหน้ากันตาปริบๆ

เงียบกันจังวุ้ย...

คนนิสัยเฮฮาที่ก้าวเข้ามาอยู่ในห้องได้ซักพักได้แต่คิดในใจ

น่าเบื่ออะไรอย่างนี้ ไม่มีสีสันกันเลย

“เฮ้ย ไอ้โอม เล่นด้วยดิวะ” ก่อนจะหันไปหาเพื่อนที่นั่งเล่นคอมอยู่นานแล้ว

“เอาตรงไหนดี...” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หลังห้อง เลือกไม่ถูกว่าจะเอาที่ไหนดี

“เอาแถวหลังสุดนี่แล้วกัน”

การเรียนวันแรกเริ่มต้น ด้วยอาจารย์ที่ปรึกษาที่เข้ามาแนะนำตัว ได้ความว่า อาจารย์ชื่ออาจารย์พัฒนา... โดยที่อาจารย์ให้เด็กๆออกไปนั่งคุยกับอาจารย์ทีละคน

แต่ยังไม่ทันถึง 3 คน ออดก็ดังซะแล้น

ติ๊งต๊องต๊องแต่ง ต๊องแต่งติ๊งต๊อง...

(เสียงอย่างนี้คุ้นๆกันมั้ยเอ่ย)

วิชาแรกที่เด็กๆห้อง 552 (หรืออีกนัยหนึ่งคือห้อง 1/14) ได้เรียนกันก็คือวิชาเลขเสริม เป็นภาษาปะกริด (อังกฤษ) กับอาจารย์ชาวฟิลิปปินส์ชื่ออาจารย์ Bell ทำเอาคนไม่เคยเลขเป็นภาษาอังกฤษเอ๋อกันไป 50 นาทีเต็มๆ

...........................................

และวันแรกของการเรียนที่แสนจะไม่รู้เรื่อง (และบทนี้ก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง) ก็ค่อยๆผ่านไปอย่างธรรมดา และไม่มีอะไรเลยซักอย่างเดียว แต่ใครจะรู้บ้างมั้ยว่า นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่ไม่มีวันสิ้นสุด... ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม

--------------------------------------

เย้!! ตอนแรกจบแล้น เดี๋ยวสะเทินคิดออกจะมาอัพตอนต่อไปนะจ๊ะ ^^

amphibian~

ps. ถามจริง เสียงออดอ่ะ คุ้นๆกันมั้ย??