คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ด้วยรัก...จากผู้ปกป้อง [2]
...ใคร...?
นัยน์ตากลมโตตวัดมองไปยังเจ้าของเงาที่ทาบทับร่างของเธอ เมื่อจัดการไล่หยาดน้ำที่ติดอยู่ออกไปก็พบกับจอมกษัตริย์ทั้งสอง กับเจ้าชายอีกสองสามคน
จอมเวท และ ยอดนักรบ
ประกายบางอย่างโชนขึ้นในดวงตา ....ความหวัง... ยังไงๆคาโลก็ลูกของคิงบาโร แล้วก็เป็นหลานของริชาร์ด ถ้าสองคิงนี่รีบช่วย มันอาจจะรอด
ไม่สิ
ต้องรอด !!!
คิดไปแล้วก็กลับมาสะกิดใจตัวเอง เธอชักเหมือนมันเข้าทุกที เจ้าคนชอบสั่ง... สั่งกระทั่งมัจจุราช ตอนที่หนีจากคิงสาวคนสวย มันบอกต้องรอด.. ก็รอดมากันได้จริงๆ
ตอนนั้นนายสั่งฉันคาโล...ฉันรอดมาได้ตามคำสั่งนายนะ
ตอนนี้ฉันจะสั่งนายบ้าง ห้ามตายเด็ดขาดนะคาโล
ฉันสั่งนายอยู่ได้ยินมั้ย !!!
นัยน์ตาของผู้มาใหม่กวาดมองไปรอบๆกาย ดูจากภาพที่เห็น เจ้าชายคนเก่งจากเจมิไนคงจัดการเจ้าชายน้ำแข็งอย่างแรง แล้วเจ้าหญิงคนสวยก็จัดการเอาผ่าปฐพีเสียบทะลุท้องเจ้าชายคนเก่งอีกที
แต่ก่อนที่จะลำดับเหตุการณ์อะไรไปมากกว่านี้ เจ้าหญิงคนสวยนั่นก็เอ่ยปากขึ้นมาเสียก่อน
"ฝ่าบาท... รีบรักษาเจ้าชายคาโลเถิดเพคะ อาการแย่เต็มทีแล้ว"
เสียงหวานสั่นเครือ
"หือม์ ...เธอสั่งฉันหรือเฟลิโอน่า" คิงริชาร์ดถาม หัวคิ้วขมวดมุ่น ในขณะที่คนเป็นพ่อยังนิ่งเฉย ความเป็นห่วงบอกผ่านสายตาเท่านั้น
"มิใช่กระหม่อม ....หากแต่ขอร้อง"
"ถ้าฉันทำตามที่เธอขอแล้วฉันจะได้อะไรล่ะ ถึงจะต้องรักษาคาโลแน่ๆเพราะเป็นหลาน... แต่เธอดันมาขอเสียก่อน ถ้ารักษาพ่อหลานชายไป ก็เท่ากับทำตามที่เธอขอ" รอยยิ้มผุดที่มุมปาก "แล้วเธอจะให้อะไรตอบแทนล่ะ"
เจ้าเล่ห์ที่สุด !!!
คนที่ถนัดแต่หลอกล่อคนอื่น บัดนี้กลับถูกหลอกล่อแทน พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง แต่ก็ไม่อยากให้มันตาย ยิ่งรักษาเร็วเท่าไหร่ โอกาสรอดยิ่งมากเท่านั้น
นัยน์ตาหม่นลงนิดก่อนจะโชนแสงขึ้นมาใหม่ ...เธอไม่อยากให้มันตาย !!! ต้องเดิมพันสักครั้ง
"หากฝ่าบาทต้องการสิ่งตอบแทน ก็ขอให้กักตัวหม่อมฉันไว้ ...เพื่อดาบแห่งกษัตริย์ จะกักขังเป็นนักโทษ หรือจะประหารทิ้งเสียก็แล้วแต่พระองค์ ชีวิตของหม่อมฉันจะขึ้นอยู่กับประกาศิตจากท่าน !!!"
เดิมพันด้วยชีวิต !!!
“ชีวิตของเจ้างั้นรึ....อืม” น้ำเสียงครุ่นคิดนั้นทำให้คนที่ใช้ชีวิตเป็นเดิมพันอยากเตะคนพูดเป็นอย่างยิ่ง เสียแต่ว่ามันทำไม่ได้
“น่าสนใจ”
“ริชาร์ด อย่ามัวแต่เล่นลิ้น” สุรเสียงของกษัตริย์นักรบเคร่งขรึม “รีบรักษาคาโลก่อนจะดีกว่า”
“ก็ได้ๆ” ไม่ว่าเปล่าตัวคนพูดนั้นคว้าคทาพิพากษาที่ตกอยู่แถวนั้นขึ้นมา แล้วปักฉึบลงตรงหน้า พายุเวทลูกเล็กปรากฏสู่สายตา ไม่มีใครเข้าใจว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรกันแน่ จนกระทั่งร่างโปร่งใสที่แสนคุ้นตาสามร่างถูกดึงขึ้นมาจากพายุลูกนั้น
“หมอโอเดล ...รีบรักษาคาโล !!!”
ระหว่างที่คุณหมอผี... เอ่อ ผีคุณหมอ... กำลังรักษาคาโลอยู่นั้นพี่ผีสาวก็รีบปราดมาหานายหญิงที่บนตัวเต็มไปด้วยเลือดของนายท่านของเธอ
“นายหญิงคะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน” เสียงที่เคยแหลมสูงชวนปวดหัวตอนนี้กลับแหบแห้ง “ทำไมนายท่านถึงเป็นยังงั้นไปได้” เฟรินถอนหายใจเบา
“ก็นายท่านของพี่ใจดีไม่เข้าเรื่องอีกแล้วน่ะสิ ทำอะไรไม่คิด แล้วคนอื่นก็ต้องมานั่งเป็นห่วงแทบเป็นแทบตาย”
“อย่างนี้แปลว่านายหญิงก็ห่วงนายท่านน่ะสิ” น้ำเสียงแฝงแววล้อเลียน
“ก็ใช่น่ะสิ...หรือว่าพี่ไม่ห่วงกัน” พี่ผีสาวยิ้มบาง “ห่วงสิเจ้าคะ นายท่านหล่อๆยังงั้นหายากจะตาย แต่นายหญิงนี่ก็เริ่มพัฒนาแล้วนะคะ เป็นห่วงก็ยอมรับว่าห่วง ไม่เอาแต่พูดจากวกวนเสออกนอกเรื่องแก้เขินเหมือนเคย” เท่านั้นแหละคนที่ยอมรับว่าห่วงก็หน้าขึ้นสี
“เอ๊ะ.. ก็มันจะตายมิตายแหล่อยู่แล้วก็ต้องห่วงสิ เพื่อนทั้งคนนะ ไม่ให้ห่วงจะไปห่วงใครที่ไหน” พอเจ้าตัวยุ่งโดนล้อเข้าหน่อยก็หายจากอาการเหมือนผีตายซากกลับมาโวยวายดังเดิมได้ ผีสาวในคทามองนายหญิงของเธอพร้อมอมยิ้มน้อยๆ
...อย่างน้อยนายหญิงลุกขึ้นมาพูดโวยวายไม่สมหญิงก็ยังดีกว่านั่งซึมกะทือเหมือนไม่ใช่คนอย่างนั้น...
“เฟลิโอน่า” เสียงทุ้มต่ำของคิงแห่งคาโนวาลเรียกชื่อเธอ
“ฮะ...เอ่อ ..เพคะ ฝ่าบาท” เฟรินตอบเสียงเบาอย่างหวาดๆ โชคยังดีที่ตาสีฟ้าดุจัดนั่นไม่ได้จ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แค่มองผ่านมา....และผ่านไป
“คิดจะทำอย่างไรต่อไป... ในเมื่อชีวิตของเธออยู่ในมือริชาร์ดกับข้า” ดวงตาคู่นั้นตวัดกลับมาจ้องเธอ “ข้อเสนอแบบนั้นโง่ที่สุด”
“ก็รู้นะกระหม่อม ว่ามันเสียเปรียบ แต่ทำไงได้ล่ะฝ่าบาท เท่าที่คิดออกก็มีแค่นั้น” นัยน์ตาคู่โตจ้องตาสีฟ้ากลับ “หรือฝ่าบาทต้องการดาบแห่งกษัตริย์... แต่หม่อมฉันว่าไม่มีของพรรค์นั้นฝ่าบาทก็นำทัพได้สบาย”
“ถูกแล้วเฟลิโอน่า เราไม่ต้องการดาบ คาโนวาลไม่จำเป็นต้องพึ่งพาของแบบนั้น”
“ชาวคาโนวาลก็เป็นอย่างนั้นทั้งนั้นสินะฝ่าบาท รักศักดิ์ศรีกว่าชีวิต”
คิ้วหนาของ ‘ชาวคาโนวาล’ ขมวดมุ่นกับประโยคนั้น “ตอนนี้เธอก็รักศักดิ์ศรีมากกว่าชีวิตนะเฟลิโอน่า” แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังทำหน้ายุ่งอยู่คนพูดจึงต้องอธิบายเพิ่ม
“การที่เธอยอมมาที่ค่ายของคาโนวาล ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้...”
“เพราะคนที่หนีคือคนที่ไร้ศักดิ์ศรี ไร้ความรับผิดชอบ และไม่ควรค่าแก่การมีชีวิต” ยังไม่ทันจบประโยคสาวเจ้าก็ต่อให้จบแทนด้วยประโยคที่ใครบางคนกรอกหูเธออยู่บ่อยครั้ง
“นั่นแหละ คติของชาวคาโนวาล” คิงบาโรยิ้มน้อยๆ “แล้วเธอจะทำยังไงต่อจากนี้” เจ้าหญิงเดมอสยิ้มส่งมาให้ “หม่อมฉันอยากจะขออยู่ดูแลคาโลให้หายดีก่อน ...จากนั้นก็ต้องแล้วแต่ฝ่าบาท”
“งั้นพอคาโลหายดี... ฉันจะให้ไปส่งเธอที่ชายแดน” ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้น “แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น คาโนวาลมีศักดิ์ศรีของคาโนวาล ในเมื่อเธอกล้าสมกับเป็นนักรบ เราก็จะปฏิบัติกับเธอในฐานะนักรบ ไม่ใช่เชลย....หรือเจ้าหญิง”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท...เป็นพระกรุณายิ่งนัก” รอยยิ้มที่ส่งมาช่างคล้ายเธอผู้นั้นนัก
...ศักดิ์ศรีอะไรนั่นอาจเป็นแค่ข้ออ้าง ...เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากให้เด็กสาวที่เหมือนกับสตรีที่เขารักต้องเป็นอะไรไป ถ้าเฟลิโอน่าเป็นอะไรไปเจ้าคงเสียใจมากสินะ.....อลิเซีย ถึงกับยอมตายเพื่อปกป้องนาง... นี่อลิเซีย... ลูกของเจ้าก็เท่ากับว่าเป็นหลานของข้าใช่ไหม.. ข้าจะไม่ทำร้ายนางเด็ดขาดอลิเซีย... ข้าสัญญา...
_____________________________
ตอนแรกตั้งใจว่าเรื่องนี้คงสั้นๆซักสองตอนจบ....แต่ดูท่าคงจะบานปลายกลายเป็น 4 ตอนไปซะแล้ว ^^"
แฮะๆ เราไม่ค่อยจะทำอะไรได้ตามที่วางแผนไว้เลยนะเนี่ย แย่จริง !!!
ป.ล. เม้นกันด้วยนะ นะนะนะ ><
ThAnK fRoM =someone=
ThAnK fRoM =someone=
ความคิดเห็น