ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ด้วยรัก...จากผู้ปกป้อง [1]
"หกดาราพิฆาต"
คำประกาศของเจ้าชายแห่งเจมิไนดังก้องทันทีที่หลุดจากเขตอาคมหิมะ พายุหิมะอันเยียบเย็นมิอาจขวางกั้นเพลงที่รุนแรง
ชัยชนะเป็นของเขา...โรเวนแห่งเจมิไน
ผู้ทรงคทาอาถรรพ์ล้มลงสู่ธรณี นัยน์ตาสีน้ำเงินหลุบต่ำก่อนจะยื่นมือไปรองรับเกล็ดน้ำแข็งที่บางเบา
หิมะแรกแห่งโคมาน
หากแต่เป็น....
หิมะสุดท้ายของเจ้าชายน้ำแข็ง !!!
"เขตอาคมของผู้ปกป้อง" เสียงทุ้มต่ำของเจ้าชายใจสิงห์ปลุกสติอันรางเลือนของสาวน้อยตรงหน้า
ปกป้อง...
เพียงแค่วลีสั้นๆแต่กลับทำให้กำแพงในใจเฟรินสั่นคลอน กำแพงที่เพียรก่อให้สูงกลับล้มครืน
เพราะคำๆเดียวที่ทำให้เธอรู้ว่ามันสำคัญกับเธอมากแค่ไหน
และทำให้หัวขโมยคนนี้เจ็บแปลบเข้าไปในใจอย่างที่ไม่เคยเป็น
ตอนที่พ่อตาย...ถามว่าเจ็บมั้ย ...?
เจ็บ
แต่ไม่มากเท่านี้
ถามว่าปวดใจไหม ...?
เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
แต่ตอนนี้มันเหมือนกับว่าหัวใจเธอ
...ถูกฉุดกระชากออกไปจากกาย
ไม่ใช่แค่หยุดเต้น....
แต่มันแหลกสลายไม่มีชิ้นดีเลยต่างหาก
"โร ...ฝากด้วยนะ" เสียงแผ่วเบาที่สั่นเครือทำให้ใจของขอทานเจ็บจี๊ดขึ้นมา
ยังไง มันก็สำคัญที่สุดสำหรับนายสินะ
งั้นฉันขอแค่ได้ช่วยนายบ้างดีกว่า
แม้จะเล็กน้อยเพียงไรก็ตาม
"อาเธอร์ เลโอนาท บริสตั้น คู่มือของท่านคือเรา ปล่อยเฟรินไป"
สิ้นคำประกาศศึกขโมยสาวก็พาร่างไปตามหาคนที่เป็นห่วงทันที ปล่อยให้ขอทานทริสทอร์รับมือกับเจ้าชายใจสิงห์เพียงลำพัง
ต้องชนะ !!!
เป็นคำที่ดังก้องในใจของคนทั้งสอง
"คาโล.... พี่โรเวน" เสียงหวานสั่นเครือเมื่อเห็นสภาพของ 'ผู้ปกป้อง' อย่างชัดเจน ดาบคู่กายถูกเรียกขึ้นมากระชับไว้มั่น
"อ้าว... ว่าไงเฟริน" คำทักถูกส่งมาพร้อมรอยยิ้มที่เจนตา แต่เธอกลับเห็นว่ามันเป็นรอยเหยียดเยาะ "มาให้จัดการถึงที่แบบนี้ จะไม่สู้ด้วยคงเป็นการเสียมารยาทสินะ"
"รับมือ" เสียงหวานแผดก้อง
ชิงลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ... เป็นภาษิตที่รู้มา
หากแต่กับคนตรงหน้า...หากไม่ใช้พลังปีศาจเข้าช่วย
คงจะแพ้ตั้งแต่ดาบแรกที่ลง !!!
เสียงเหล็กเนื้อดีปะทะกันดังอย่างไม่ขาดสาย สองดาบดีในตำนาน ผ่ามิติปะทะผ่าปฐพี พลานุภาพที่ใกล้เคียงกัน สิ่งที่ตัดสินคงอยู่ที่ฝีมือผู้ครองดาบ
เคร้ง !
ในเมื่อเก่งสู้ไม่ได้ ก็ต้องใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามทำไม่ได้
ความเร็วของหัวขโมยย่อมชนะเจ้าชายอยู่วันยังค่ำ เช่นเดียวกับที่พลังของปีศาจย่อมมากกว่ามนุษย์ และยิ่งความโกรธที่เสริมสร้างสิ่งเหล่านั้นให้รุนแรงขึ้นไปอีก
ขอแค่โอกาสลงดาบจังๆทีเดียว... แค่ทีเดียว
"โธ่ว้อย !!!" สบถอย่างหงุดหงิดเมื่อโอกาสเดียวที่เธอต้องการนั้น มันไม่มีให้ได้เห็นสักที
รอ รอ รอ
ต้องรออีกนานแค่ไหนฟะ มันจะตายอยู่รอมร่อแล้ว !!!
พ่อชอบบอกเสมอ ...มองให้เห็นถึงโอกาส แล้วไอ้โอกาสบ้านั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหนเล่า โผล่ออกมาให้เห็นหน่อยสิ
เจ้าชายแห่งเจมิไนชะงักมองรุ่นน้องที่กำลังสบถพึมพำอย่างสงสัย ...มันมีแผนอะไรอีก... แต่เพียงแค่แวบเดียวที่เขาสงสัยนั้น
ทำให้เขากลายเป็นผู้แพ้
ชั่ววินาทีที่เขาชะงักไป เฟรินที่เหมือนจะสบถอะไรซักอย่างอยู่ก็วิ่งอ้อมมาข้างหลังเขา ผ่าปฐพีแทงจากด้านหลังจนทะลุด้านหน้า แต่เจ้าขโมยตัวแสบยังใจดีพอที่จะไม่กระชากมันกลับ
สำเร็จ ...เฟรินตะโกนในใจ โชคดีนักหนาที่โรเวนระแวงมากเกินไป อาการเล็กๆน้อยๆถึงทำให้ชะงักได้
เขายังจำที่พ่อบอกได้เสมอ
"แกต้องมองให้เห็นโอกาส แต่บางทีแกก็ต้องสร้างโอกาสนั้นด้วยตัวแกเอง"
มันก็แค่ทริคง่ายๆที่เดอะ ทีฟ ทั้งหลายใช้มาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ ตอนนี้ทริคง่ายๆนั้น ก็ช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมือเมจิคปริ๊นส์ !!!
เมื่อบุรุษร่างสูงที่หวั่นเกรงนักล้มลงกับพื้นแล้ว ร่างบางก็ปรี่ไปหาคนที่ห่วงทันที
มือบางประคองใบหน้าคมคายขึ้นมาหนุนนอนบนตักเธออย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวไล้ใบตามแก้มขาว...ที่บัดนี้ซีดลงเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเพียรพยายามห้ามเลือดยังไง แต่ของเหลวสีแดงนั้นก็ไม่หยุดไหลเสียที
หยาดน้ำใสๆเริ่มรินไหลออกจากนัยน์ตาคู่สวย หยดลงต้องคนเจ็บที่ดูท่าจะไม่รอด เลือดที่เคยเปื้อนเปรอะค่อยๆถูกชะล้างออกไปด้วยน้ำตา
ลืมตาขึ้นมาสิ คาโล
ถ้าแกตื่นขึ้นมา ...ฉันสัญญาเลยว่าจะทำตัวดีๆ ไม่ดื้อ ไม่เถียง
ลืมตาขึ้นมาสิ ...แล้วฉันจะบอกว่า
'รักแกมากแค่ไหน'
__________________________________
มาต่อจ้า >< และก็ต้องขอลาไปเที่ยวด้วยเจ้าค่ะ
พรุ่งนี้จะมาอัพให้ครบร้อย แล้ววันที่ 12 - 17 นี้จะไปชะอำค่ะ
ตัวดำจะแย่อยู่แล้ว คราวนี้อย่าหวังจะได้ขาวเล้ยย
เม้นกานหน่อยนาคะ
ป.ล. ตกแต่ง My.ID ใหม่แล้วค่า แวะไปเยี่ยมชมกันบ้างน่อ
11/04/49
มาต่อจนจบตามสัญญาเจ้าค่ะ ^^ เม้นกันบ้างนะคะ
>w< พลีส ~~~
ThAnK fRoM =someone=
Eyes on me - Fay wong
ยังหาเพลงที่เหมาะกว่านี้ไม่ได้ค่ะ ฟังอีกรอบละกันนะคะ ^^b
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น