คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซวย!!
1
ฉันชื่อจุงยองเฮค่ะฉันมีน้องชายอยู่คนชื่อว่าชองมินอยู่ ม.6 ค่ะ ส่วนพ่อแม่ของพวกเรา ท่านเสียไปได้5ปีกว่าแล้ว ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อของฉันเคยเป็นเจ้าของบริษัทดงมันที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี หลังจากที่คุณพ่อเสียไป ก็ได้คุณลุงและคุณป้ามาบริหารแทน และบ้านที่ใหญ่โตหลังนี้ก็มีเพียงฉันและชองมินอยู่กันแค่ 2 คน และก็มีคุณป้าที่เคยอยู่ดูแลพ่อฉันมาอีก2คน
ส่วนคุณลุงและคุณป้า ท่านก็อยู่ที่บ้านของท่านเอง นานๆทีจะกลับมาเกาหลีซักครั้ง เพราะว่างานที่บริษัทยุ่งมากทำให้ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมากๆ ถ้าได้กลับมาทีก็ได้อยู่เพียงแค่ไม่กีวันก็ต้องเดินทางอีกแล้ว คุณลุงและป้ามีลูกชายอยู่คนนึง ชื่อว่า “คังอึนฮยอน” อายุมากกว่าฉัน 2 ปี เวลาที่ลุงและป้าไม่อยู่ก็ได้พี่อึนฮยอนนี่แหละคอยดูแลบริษัท
----------------------------------------------------------------------
กรี๊ดๆๆๆๆๆ
เสียงดนตรีดังกระหึ่มลั่นฮอล เสียงอันไพเราะที่คนฟังได้ฟังแล้วต้องเคลิ้มตามดังขึ้น
“นานเท่าไหร่ที่เรามีช่วงเวลาความสุขเหล่านั้นด้วยกัน”
“ลีกยองฮยอน”
“แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว ฉันมองไม่เธอและเธอได้จากฉันไป”
“ชิมฮยอนชิน”
“ฉันต้องลืมเธอ ความทรงจำทั้งหมดต้องถูกลบไป ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องไป”
“ปาร์คเฮวอน”
“ขอแค่อีกครั้งที่เราจะสามารถพบกันอีก ถ้าฉันจะได้พบเธออีกสักครั้ง ฉันจะบอกความในใจทุกสิ่งทุกอย่าง ความรักที่ฉันปกปิดมันมาตลอด”
“ยูนจุงฮี”
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้แล้ว ฉันก็อยากให้มีแต่ความสุขเกิดขึ้น อย่าร้องไห้ ได้โปรดอย่างร้องไห้ ฉันไม่สามารถเช็ดน้ำตาให้เธอได้”
“คิมฮยอนซอง”
พรึ่บ!!
“พี่!! จะปิดทีวีทำไมละครับ”
“มันน่าเบื่อจะตายไป เปิดทีวีทีไรก็เจอแต่ไอวงบ้านี่ทุกที”
“โถ่พี่ นี่มันวง Strucker เชียวนะ ดังออกจะตายไป น่าตาก็ดีด้วย”
“นี่ชองมิน นายเป็นผู้ชายจิงๆรึเปล่าเนี่ย ทำไมนะถึงมีแต่คนชอบไอวงบ้าๆนี่”
“ก็เค้ามีความสามารถนี่พี่ หน้าตาก็ดี”
“เห้อ....พี่ละเบื่อจิงๆ แล้วตกลงเราจะไปโรงเรียนกันมั้ยเนี่ย”
“เอ้อๆไปสิครับๆๆ”
แล้วทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงโรงเรียนมัธยมพยองชิน และโรงเรียนมัธยมพยองดง (ชองมินเรียนอยู่ที่พยองดง ยองเฮเรียนที่พยองชิน) เมื่อยองเฮเดินเข้าไปในห้องเรียน เธอก็พบกับเพื่อนสนิททั้ง2คนนั่งอยู่ที่โต๊ะของพวกเธออยู่ก่อนแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปทัก
“ฮาซูยอง!! ซองจีฮเย!!!”
“อ้าวยองเฮมาแล้วหรอ”
“อื้ม แล้ว....ทำไรกันอยู่เนี่ย หน้าตาเคร่งเครียดกันจังนะ”
“เธอยังไม่รู้น่ะสิยองเฮ...เดือนหน้าก็จะสอบแล้ว”
“หา? เดือนหน้าหรอ...ทำไมมันกระชั้นชิดจังล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้ ก็ไปดูที่บอร์ดมาเค้าว่ามาอย่างนี้อ่ะ”
“ทำไงดีเนี่ย พวกเราจะเรียนจบแล้วหรอเนี่ย.....”
“แล้วอีกอย่างนึงที่พวกเราหนักใจมากๆเลยล่ะยองเฮ” ซูยองพูด
“อะไรอ่ะ”
“คือ อีก1เดือนเราจะสอบใช่มะ แล้วก้ถักจาวันสอบวันสุดท้ายไปอีกเพียงวันเดียวอ่ะ...จะมีคอนเสริทวง Strucker อ่ะดิ”
“Strucker!!??”
“ใช่ยองเฮ Strucker”
“เอางี้ดีกว่า...ยองเฮ ซูยอง” จีฮเยที่เงียบมานานพูดขิ้น
“เอาไร - - จีฮเย” ซูยองถาม
“ก็เรามาฟิตอ่านหนังสือกันดีกว่า...ส่วนเรื่องวง Strucker นั้นยังไงซะเราก็ต้องไปอยู่ละ ว่าแค่เอาเป็นบ้านยองเฮดีมั้ย”
“เอ้อบ้านยองเฮก็ดีนะ...อิอิ ว่าแต่น้องชายเธออยู่บ้านป่ะล่ะวันนี้”
“ก็อยู่ทุกวันนั้นแหละ”
“ดีเลยงั้นไปบ้านเธอละกันนะจ๊ะยองเฮ คริคริ” ^o^
~เลิกเรียน~
“เมื่อไหร่น้องเธอจะมาซักทีล่ะยองเฮ......” ซูยองบ่น
“เดี๋ยวก็มาแหละน่า รอๆไปเถอะ”
“พี่ครับ!!”
ชองมินรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาทางพวกเรา
“ขอโทษนะครับที่ทำให้รอนาน พอดีที่ชมรมเค้าปล่อยช้าน่ะครับ”
“ไม่เปนไรจ๊ะ งั้นเราไปกันเถอะ….เอ้อ ชองมินวันนี้พวกเพื่อนพี่จะมาค้างที่บ้านเรานะ”
“เอ้อ...ครับ” ชองมินแบนสายตาไปมองซูยองและจีฮเย แต่ที่ได้รับกลับมาก้อคือสายตาที่มองอย่างน่าขนลุกของซูยอง
หลายวันผ่านไป จากวันกลายเป็นสัปดาห์ และนี่ก็ล่วงเลยเข้ามาที่สัปดาห์ที่4ของเดือนแล้ว เหลือเวลาอีกเพียง 1 วันก็จะถึงวันสอบของพวกเธอทั้ง 3 คน แต่ถึงแม้ว่าจะเหลือเวลาอ่านหนังสืออีกเพียงน้อยนิดก็ตาม พวกเธอทั้ง 3 คนก็ยังคงมุ่งมั่นในการอ่านกันต่อไป โดนสถานที่อ่านหนังสือก็คือบ้านของยองเฮเหมือนเดิม - - แต่ว่าถึงพวกเธอขะมุ่งมะนะในการอ่านอย่างไร แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะไปจองบัตรคอนเสริทวง Strucker
“โอ้ยยยยย ฉันจะบ้าตายเพราะไอหนังสือพวกนี้แล้วนะ” ซูยองบ่นขณะมองไปที่กองหนังสือ กองมหึมา
“พรุ่งนี้แล้วอ่า....TToTT ฉันต้องตายแน่ๆๆ” จีฮเยเริ่มบ่นบ้าง
“ตายซะที่ไหนล่ะ แค่สอบเอง ได้ก็ได้ไม่ได้ก็ไม่ได้ ก้อถือซะว่าพวกเราพยายามอย่างเต็มที่แล้วไง”
“ก็มีแต่เธอคนเดียวแหละยองเฮที่ไม่เคยเครียดกับการสอบเลยซักครั้ง...”
~วันสอบ~
“นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบได้แล้ว”
อาจารย์คุมห้องสอบพูดขึ้นหลังจากเสียงกริ่งบอกเวลาสอบดังขึ้น เมื่อนักเรียนนั่งที่กันครบหมดแล้ว อาจารย์ก็ทำการแจกข้อสอบ ยองเหลือบไปมองที่ซูยองและจีฮเย ดูท่าแล้วทั้งสองคนคงจะทำข้อสอบได้อย่างราบรื่น เรพาะเธอแอบเห็นเพื่อนของเธอทั้งสองแอบอมยิ้ม ^^ เธอจึงหันมาดูที่ข้อสอบของตัวเองบ้าง
“มิน่าล่ะ ยัย 2 คนนั้นถึงได้ยิ้ม” ยองเฮคิดในใจ ที่เธอคิดอย่างนี้เพราะว่าในข้อสอบมันตรงกับเรื่องที่พวกเธอติวกันมาพอดี นับว่าเป็นโชคดีจริง
เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงบ่าย 2 โมงเย็น อาจารย์คุมห้องสอบก้ได้ทำการเก็บข้อสอบทั้งหมด แล้วให้นักเรียนกลับบ้านได้
“เป็นไง....ทำได้มะ” ยองเฮถามเพื่อนๆ
“โอ้ย ไอตอนแรกมันก็ง่ายๆนะ แต่หลังๆนี่สิ....เห้อ”
“ฉันยังเดาคะแนนตัวเองไม่ถูกเล้ย จะได้ถึงครึ่งป่าวก็ไม่รู้”
“พรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้ว เอาไงล่ะ...วันนี้จะติดกันต่อมะ”
“ติวสิ ไม่ติวได้ไงอ่ะ....ไม่ติวมีหวังฉันได้แย่ยิ่งกว่านี้แน่ๆ”
“งั้นไปหาไรกินกันก่อนดีกว่ามะ” ซุยองเสนอความเห็น”
“ไปๆๆๆ”
“วันสอบวันพรุ่งนี้ก็...ขอให้พวกเราทำได้เนอะๆๆๆ”
“อ่าแน่น้อน อิอิ กินเสร็จแล้วเราไปฟิตกันต่อ อุอุ”
~วันสอบวันที่ 2 ~
เวลา 12.00 น.
“จีฮเย แฟนเธอมาหาน่ะ.....อุอุ” ซูยองชี้ไปทางผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินมาทางโรงอาหาร
“ยัยบ้าซูยอง ใครแฟนฉันกันยะ เรายังไม่ได้คบกันเลยนะ >o<”
“เอ้าแล้วถ้าได้เป็นแฟนกันมันไม่ได้รึไง”
“ก็ดีสิถามได้”
“หึหึ แล้วทำไมไม่รีบๆคบกันไปเลยล่ะ เธอจะได้เป็นคนแรกในกลุ่มเราที่มีแฟน 555+”
“อ๊ายยย อย่ามาล้อฉันนะ ว่าแต่มันก็แปลกเนอะ เรา 3 คนก็ถือได้ว่าหน้าตาดีนะ (หลงตัวเอง) แต่ไม่ยักกะมีแฟนซักคน โดยเฉพาะเธอ!!” จีฮเยชี้มาที่ยองเฮ
“เธอน่ะ ถือว่าหน้าตาดีที่สุดในกลุ่ม เรียกว่าในห้องเลยก็ว่าได้ แต่ทำไมยังไม่มีแฟน ตอนนี้ก็ม.6แล้วนะ ไม่ดิ...ต้องเรียกว่าจบม.6แล้วตะหาก”
“ยัยนี่อ่ะนะจีฮเย...เธอไม่รู้อะไร มีคนมาจีบมันออกเยอะแยะ แต่มันก็เขี่ยทิ้งหมด ไม่รู้มันจะรอใครอยู่....55”
“แหม...ก้ฉันยังไม่เจอคนที่ถูกใจนี่”
“ไม่ถูกใจ!! โอ้...ฉันยังจำวันนั้นได้อยู่เลยตอนเราอยู่ ม.5ที่รุ่นพี่คังบงที่เรียกได้ว่าหน้าตาดีที่สุดในโรงเรียนเรา ณ ตอนนั้น มาจีบเธอน่ะ เธอก็ยังปฎิเสธได้อย่างหน้าตาเฉย”
“ก็ฉันไม่ชอบนี่”
“โห่ยให้เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ฉันจะรีบตกลงทันทีเลยล่ะ”
“เอ้อ...ใกล้จะถึงเวลาสอบแล้ว”
“โอ้ยยองเฮ เธอรีบเปลี่ยนเรื่องเลยหรอไง”
“เปล่า...ก็มันอีก 10 นาทีจะถึงเวลาสอบแล้ว วิชาสุดท้ายแล้วนะ”
“เอ้อ จริงด้วยสิ ฉันลืมไปเลยว่าเรายังเหลืออีก 1 วิชา”
“งั้นมัวรออะไรอยู่ล่ะ รีบไปสอบได้แล้ว”
กรี๊งงงงงงงงงงงงง
“หมดเวลาแล้วจ๊ะ เก็บข้อสอบได้” อาจารย์คุมห้องสอบพูด
“นักเรียนทุกคนเอาข้อสอบวางไว้บนเต๊ะนะ แล้วออกไปนอกห้องได้ แต่อย่าเพิ่งกลับล่ะจ๊ะ”
“ค่ะ/ครับ”
20 นาทีต่อมา
“เข้ามาได้แล้วจ๊ะ” แต่ละคนต่างรีบไปจับจองที่นั่งของตน
“ตอนนี้พวกเธอก็เรียกได้ว่าเรียนจบกันแล้ว ใครที่อยากจะเรียนต่อไปก็ขยันเข้าไว้นะ ส่วนถ้าใครที่ไม่อยากเรียนแล้ว คิดไว้แล้วว่าตัวเองอยากจะเป็นอะไร ก็ตั้งใจทำในสิ่งที่ตัวเองชอบให้มากที่สุด เพราะนั่นอาจเป็นหาทางแห่งชีวิตของพวกเอต่อไปในอนาคต
ครูก็ไม่มีอะไรจะพูดกับพวกเธอมากหรอกนะ แต่ก็ขออวยพรให้พวกเธอทุกคนโชคดี อ้อลืมบอกไปอย่างนึง...อาทิตย์หน้ามาดูผลสอบได้ที่บอร์ดนะจ๊ะ โอเควันนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว...แต่ยังไงซะ ถึงแม้พวกเธอจะเรียนจบไปแล้ว แต่โรงเรียนนี้ก็ยังต้อนรับพวกเธอตลอด จะมาเยี่ยมพวกครูก็ได้นะจ๊ะ ^o^”
“เห้อ....นึกไปแล้วก็ใจหายเนอะ เราจะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วอ่ะ”
“ใช่....นึกแล้วมันใจหายไงไม่รู้”
“เอ้อใช่ ซูยอง ยองเฮ”
“หืม?”
“พรุ่งนี้แล้ววววว>o<ๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดๆๆๆๆพรุ่งนี้แล้วนิหน่า”
“อะไรอ่ะ - - พรุ่งนี้มีไรหรอ....”
“พรุ่งนี้....อ๋อ กรี๊ดๆๆๆฉันลืมไปซะสนิทเลย พรุ่งนี้คอนเสริท Strucker ไงยองเฮ” ซูยองที่ตอนแรกก็จำไม่ได้ พอนึกออกก็กระโดดโลดเต้นไปกับจีฮเยอีกคน
~Special YoungHey Talk~
ตามที่ยัยพวกนั้นบอกมาว่าวันนี้คือวันแสดงคอนเสริทของวง Strucker ฉันมานั่งรออยู่ที่ร้านไอศกรีมตรงข้ามกับสถานที่แสดงคอนเสริทมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ไหนบอกว่านัดกัน5โมงเย็นไง....นี่มันก็เกือบจะ6โมงแล้วเนี่ย พวกนั้นยังไม่มากันเลย ประตูก็จะเปิดแล้วด้วยเนี่ย
“เห้อ......เซงจริงๆนัดกันทีไรเป็นอย่างนี้ทุกทีละให้ตายสิ” - -
“...........”
“ยองเฮจ๋า.........................มาแล้วจ้า!!!!”
ให้ตายสิใครใช้ให้ยัยพวกนี้มาแหกปากซะลั่นร้านเนี่ย น่าขายหน้าชะมัด ถ้าจะทำเป็นไม่รู้จักพวกมันนี่จะผิดมั้ยนะ
“เพิ่งจะเสด็จกันมาหรอจ๊ะพวกเธอน่ะ” ฉันมองพวกมันแบบฉีกยิ้มไปให้ เผื่อจะรู้ตัวมั่งว่าฉันเนี่ยรอมันมานานแค่ไหน
“ขอโทดน้ายองเฮพอดีฉันกับซุยองมัวแต่วุ่นเลือกชุดสวยๆน่ะ เลยลืมดูเวลาไป TToTT”
“เราไปกันซักทีเหอะยองเฮจีฮเย สายแล้วนะอีก10นาทีเอง >o<”
“เอ้อ...ก้ไปสิ พี่คะเก็บตังด้วยค่ะ”
“80 บาทค่ะ”พนักงานเสริฟสาวสุดสวยพูด
“นี่ค่ะ.........ป่ะซูยอง จีฮเย”
“เร็วๆๆๆๆหน่อยเซ่พวกเธออ่ะ.........โอ้ยทำไมรถมันเยอะอย่างนี้นะ” ยัยซูยองบ่น - -
“ข้ามเลยเร็วเข้า”
ฟิ้วววววว!!!!!!!!!!
อยู่ดีๆลมก็พัดมาอย่างแรกทำให้หมวกที่ฉันใส่มาปลิวไปตกอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามที่พวกเราเพิ่งจะข้ามมา
“อ๊ะ!! พวกเธอไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไป”
“ระวังนะยองเฮ รถมันเยอะ”
“อื้อ”
แล้วฉันก็ค่อยๆเดินข้ามถนนไปอย่างระมัดระวังเพื่อไปเก็บหมวกสุดที่รักของฉัน........แต่แล้ววววววววว
ปิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ๊ะ!!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดด ยองเฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แสงไฟหน้ารถตู้สีดำคันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วส่องตรงมาทางฉัน
โครมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!
เลือดสีแดงสายกระจายไปทั่วพื้นถนน
ความคิดเห็น