คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วาเลนไทน์
วันวาเลนไทน์
เอาล่ะๆๆ ในเมื่อถึงวันวาเลนไทน์ ทุกคนต่างนำสติ๊กเกอร์รูปหัวจุยมาติดที่ปกของเพื่อนๆ หรือ ว่าที่แฟนอะไรก็ช่าง ที่รู้ๆ โซ เรา ป็อป จิโฟน แฟร์ ต้องไปติวตอนเช้า อย่างสายไปติวประมาณ 7:45 และเผอิญโมลืมนำงานมา
เราจึงไปเป็นเพื่อนโม(เด็กดีค่ะ 5555) ไปรับของจากปาป๊าของโม รอไปรอมา 7:37 แล้ว >< ตายล่ะว้า!
รอไปอีกนิด ปาป๊าของโมก็มาเอางานให้ ดูนาฬิกาอีกที อ๊าก! 7:44 แล้ว! เราเลยต้องวิ่งขึ้นไปที่ห้อง 6.5 อยู่ชั้น 3 จ้ะ -*- และต้องวิ่งลงไปชั้น 2 ผ่านครูประจำสายชั้นกับครูอีกคน กำลังพูดคุยเรื่องอะไรไม่รุ = =
เราก็ค่อยๆย่องผ่านไปพยายามไม่ให้ครูเห็น (แต่ยังไงก็เห็นอยู่ดี) แล้วรีบเข้าห้องไปติว (ที่เรากลัวครูประจำสายชั้นมาก เพราะ จีโดนตัดสิทธิ์ในการติวเนื่องจากมาสาย แถมมาติวได้ก็ต้องสอบได้ ที่ 1-25 ของสายชั้น)
จนเราติวเสร็จ ครูที่ยืนคุยกับครูประจำสายชั้นเดินมาแซวเราว่า
“ เป็นอะไรหรอ เห็นวิ่งหน้าตั้งเชียว”
อ๊ากกก! เสียภาพลักษณ์เด็กเรียบร้อยไปเลย อุตส่าห์แสดงละครเป็นเด็กเรียบร้อยแล้วแท้ๆ><
เมื่อถึงห้อง ศรก็ยื่นสติ๊กเกอร์มาให้ และกำชับนักกำชับหนาว่า ต้องติดที่ปกเสื้อเท่านั้น พอเรามองที่สติ๊กเกอร์
เราอยากไปตายและเกิดใหม่เป็น 100 รอบ! ก็สติ๊กเกอร์มีขนาดใหญ่ในสายตาเราอะนะ และเขียนไว้ว่า
“ My Baby” ไอเราก็เกรงใจกลัวเพื่อนจะว่าเอา และแล้ว ความคิดอันประเสริฐก็ลอยเข้ามาในสมองอันน้อยนิด
ของเฟคนนี้ เราเลยติดสติ๊กเกอร์ใต้ปกเสื้อ แล้วก็เปิดให้โม และ ศรดูพร้อมทำหน้ากวนๆไป ศรก็แกล้งทำหน้างอนพลางส่ง เชอะ มาเป็นระยะๆ -*- ส่วนพี่โมยังขำไม่เลิก
และแล้ววิชาแรกก็ผ่านพ้นไปด้วยดี สักพักผีก็เรียกเราพลางกวักมือ(เป็นนายกวักหรอยะ!)เป็นสัญญาณให้เราไปหา
เราก็เดินไปพลางทำสีหน้าไร้เดียงสาสุดๆ แล้วนัท(ชาย)ก็ยื่นดอกกุหลาบ(หวังว่าคงไม่มีหนามนะ)พร้อมการ์ดให้ เราชะงักอยู่พักนึง
“ แต่ว่า...เรามีคนที่เราชอบแล้วนะ” ไม่อยากเอ่ยประโยคนี้หรอก แต่เหตุการณ์มันบังคับ
“ เรารู้อยู่แล้ว.....รับไปเถอะ” นัทพูดเบาๆเราไม่เห็นสีหน้านัทหรอกนะ เพราะพี่ท่านก้มหน้าอยู่
“อืม...” แล้วเราก็รับสิ่งนั้นไป
เวลาผ่านไปไม่นานนัก..
“ เอ้า! ไอซ์เอามาให้” เสียงหวานพูดขึ้น(จำไม่ได้ว่าเป็นใคร)
และในมือของเธอคือ กล่อง ที่เย็บด้วยไหมพรม บอกด้วยนะว่าไอซ์ทำเอง แต่เราไม่เชื่อหรอก เชอะ!
และแล้ววิชาคณิตก็มาถึง....วิชา...ที่เราทำคะแนนไม่ดี-*-
ตรงหน้าคือ ข้อสอบ! มองชัดๆอีกที ห๊ะ! ข้อสอบ! แล้วเราก็รีบละเลงข้อสอบก่อนใครเพื่อน
จนเวลาหมด เรายังเว้นไว้ 4 ข้อ ก็มันงงนี่นา แล้วเราก็ทิ้งดิ่ง!
สรุป....
“ ห๊ะ! อะไรนะ! ได้ 9 เต็ม 10 งั้นหรอ! ต้อมตรวจผิดรึเปล่า!” เราพูดพร้อมหยิบใบของเรามาตรวจอีกที และเจษก็เสนอหน้ามาช่วยตรวจด้วย -*-
“ก็ได้ 9 จริงๆนี่นา” เจษพูด
“ ช่างเถอะ-*- “ เดาถูก 3 ข้อแฮะ
พักกลางวันและแล้วพวกเรา
โซ เรา โม จิโฟน โบว์ ศร ก็เดินเอื่อยๆไปโรงอาหาร เผอิญเราเดินสวนกับไนท์ เรานึกแผนชั่วๆออกจึงหน้าด้านพูดไป
“ ไนท์! เดี๋ยวโซจะให้เขียนเฟรนด์ชิพนะ!” เราตะโกนบอกไป ไนท์พยักหน้านิดนึง ส่วนโซเราก็เดินหนีไปและ
เมื่อกินข้าวเสร็จ...
เรายืนมองโทรศัพท์ครู่หนึ่ง
โทรไปดีมั้ย..... เราคิด
เนื่องจากเมื่อวานหรือวันเกิดเรา เฟคนนี้ไม่ได้โทรไปหา จึงตัดสินใจกดโทร ด้วยเหตุผลที่ว่า ทนไม่ไหวแล้วค่ะ!
“ สวัสดีค่ะ ว่างไหมคะ”
“ อืม พี่นอนอยู่น่ะแหะๆ”
“ ง่า โทษนะคะที่รบกวน” แค่ได้ยินเสียง....ก็รู้สึกดี แค่ไหนแล้ว
อยู่ดีๆเราก็รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว เรารีบวิ่งให้ห่างออกจาก โซ จิโฟน โม ศร และชัย(มาร่วมวงโดยไม่มีใครรับเชิญ -*-)
สุดท้ายเราก็ต้องปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม
“ เฟ อย่าร้องไห้สิ” เสียงที่เปล่งออกมา ดูอบอุ่น...อบอุ่นเหลือเกิน
“ เฟ...----------- มาก....นะ ”(ขอไม่พิมพ์) เราพูดออกมาทั้งน้ำตา เสียงของเราสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ตอนนี้เหมือนไม่ใช่เฟ คนก่อนแล้ว เฟที่เคยร่าเริง บ้าบอ ติ๊งต๊อง ได้หายไปแล้ว เหลือแต่เพียงเด็กผู้หญิง..คนหนึ่งที่ต้องแบกเรื่องนี้ไว้ มีใครรู้เรื่องนี้เพียงไม่กี่คน เท่านั้น
“ อย่าร้องไห้นะ เฟ...”
“ ค่ะๆ เฟ..หยุดร้องแล้ว ^^ ” เราโกหกไป เพราะไม่อยากให้เขาต้องลำบากใจเกี่ยวกับ....เด็กคนนี้...สักหน่อย
“ เฟ ไปเรียนก่อนนะคะ” แล้วเราก็กดตัดสายไป เราเดินหันหลังไปหาโซและเพื่อนๆ
“ เฮ้ย! เฟร้องไห้ไมอ่ะ” เสียงๆหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ นี่! เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ!แฟนของเราต้องร่าเริงนะ” โซพูด(เอ่อ เราเล่นกันว่าเป็นแฟนน่ะจ้ะ อย่าคิดไปไกลนะ -*-)
แล้วก็เอาไอติมแท่งยัดเข้าปากทั้ง 2 แท่ง!
เราหลุดหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
และแล้ว วันวาเลนไทน์ก็จบลง
ความคิดเห็น