คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เข้าค่ายลูกเสือ-ยุว(25-28 ธ.ค.)
ชาว 6.5 ได้ร่วมกันเข้าค่ายลูกเสือ ยุว 2 คืน 3 วัน (25-28) ที่ อ วังทอง เขาสมอแคลง
ในวัน ที่ 27 ณ ยอดเขา เราได้อยู่แสด 2 มีทั้งหมด 25 ชีวิตโดยมีสมาชิกดังนี้ เรา (หัวหน้ายุว) ดุ๊ก(หัวหน้าลูกเสือ)
โม ศร กานต์หรือเจษ จิโฟน เกลว และ อีกมากมาย หมู่เฮา ขึ้นมาที่ยอดเขาด้วย 2 เท้าของเรา กว่าจะมาถึงก็เล่นเอาซะขาลาก เรายิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย มาลุยอย่างนี้มันแปลกตงิดๆ เสียงของเราก็ได้ลอยกลับบ้านไปแล้วเรียบร้อย และ การเข้าค่ายครั้งนี้ ทำให้เรารู้ว่า......น้ำมันสำคัญมากกก
ไม่นานนักก็ถึงเวลาเดินลงเขา พวกเราต้องผ่านป่าลงไปข้างล่าง ซึ่งเขาจะทำทางให้ แต่ก็ลำบากพอดูในการเดิน เพราะหินมันขวางทางเยอะมาก ไหนจะพื้นที่ไม่เรียบแถมมันยังเอียงๆอีกต่างหาก
การจัดแถวเดินค่าย ครูให้ผู้หญิงสลับกับชาย โดยคนที่อยู่ตรงหน้าเรา ดุ๊ก คนที่อยู่หลังเรา เล็ก(เป็นชาย ลักษณะตัวใหญ่และอ้วน ไม่สมกับชื่อ มีนิสัยที่......ปัญญาอ่อน) เราเดินลงไปได้สักพัก อยู่ดีๆ กานต์ หรือ เจษก็วิ่งมาจากข้างหลัง
“ อ้าว เจษ มา’ไม” ดุ๊กถามด้วยความสงสัย
“ โห ก็ดูดิ ไอ้ตุ๊ดมานจับตูดเค้า” เจษตอบอย่างสยองๆ และการสนทนาระหว่าง ดุ๊ก กับ เจษ ได้ทำให้เราหัวเราะออกมาบ้าง
ในตอนนั้น ขณะที่ ห้องอื่นกำลังรอเพื่อนที่กำลังจะ ผ่าน? บริเวณที่ดูเหมือนกับให้เรา......ลื่นลงไป
เพื่อนต่างห้องกำลังคุยกับดุ๊กอย่างเมามัน พร้อมคำหยาบอีกมากมายหลายชุด
“ เฮ้ยๆ อย่าพูดคำหยาบกันสิว้า ที่นี่มันเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์นะเว้ย ไอ้สั_” เจษพูดพร้อมพนมมือไหว้อย่างกวนๆ
“ เหอะๆ อย่างกะแกไม่พูดคำหยาบงั้นแหละ” ดุ๊กพูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆ
ไม่นานนักเจษมันก็ลื่นล้ม!
“ ว้าย ไอ้เหี้_!!” เจษอุทานเสียงดัง ก่อนจะเอามือปิดปากเหมือนกับจะตั้งใจ
“ เหอะๆๆๆ” ดุ๊กหัวเราะกับเพื่อนต่างห้อง
และก็ถึงเวลาที่เราจะต้องลื่น? ลงไป ในขณะที่เรากำลังคิดอยู่ว่าจะเอาหินก้อนใดเป็นเสาหลักในการยึด
เจษก็ยื่นมือมา เหมือนจะคิดว่า เราไม่กล้าลง! วินาทีต่อมาเราก็ลื่นลงมา พร้อมกับฝุ่นอีกเป็นตัน!
และเกือบตลอดทาง เจษมักจะมองเราแวบนึงตลอด ก่อนจะหันไปคุยกับดุ๊ก หรือไม่ก็หยอกล้อเรา
จนเพื่อนๆแซวว่า “ แน่ะๆ ที่จริงไอ้เจษมันก็มาจู๋จี๋ กับเฟนี่เอง”
และเราก็ต้อง..... เข้าถ้ำค้างคาว บอกได้เลยว่ามืดมาก
“ เฮ้ย! จับมือกันไว้นะ” ดุ๊กออกคำสั่ง พวกเราก็จับมือกันทันทีที่ดุ๊กออกคำสั่ง และผ่านทางแคบไปเรื่อยๆ
เจษมันก็บอกทางเราตลอด จน กระทั่ง...
“ ตรงนี้ ก้มหัวลงนะ” ดุ๊กออกคำสั่งอีกครั้ง
“ เฟ ตรงนี้ก้มลงนะ......ไหวมั้ย” เจษถามเบาๆ
“ อื้อ ไหวๆ” เราตอบ
ก่อนจะมองไปที่เจษว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป มันกลับหันมามองเรา ทั้งเราและเจษเลยมองหน้ากันเนิ่นนาน
เพราะไอ้เจษมันไม่ไปซะที!!!
ก่อนเจษจะค่อยๆออกไปพร้อมกับเรา และเพื่อนๆอีกเป็นพวง
ข้างหน้าเราคือ.....ลักษณะคล้ายๆน้ำตก ตอนที่ไม่มีน้ำ ลองนึกภาพดู หินก็เยอะ ทางขรุขระ พอที่จะทำให้ก้นบวม ไม่ก็กางเกงขาดได้ ถ้าลื่นลงมา
ตุบ!
อีฟ(หญิง สูงๆ ใหญ่ๆ ห้าวๆ) ล้มลง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
“ เฮ้ย เป็นอะไรเปล่า” เพื่อนๆต่างถามด้วยความเป็นห่วง
ทั้งตัวกวนๆอย่าง เจษ ยังถาม ภาพนี้ ทำให้เรานึกขึ้นได้ว่า นี่สินะ.....ความเป็นเพื่อน
ถึงแม้ อีฟจะไล่เตะเจษเกือบทุกวัน แต่เจษก็ยังเป็นห่วงเพื่อน และถึงแม้คนที่ดูเกเรยังเป็นห่วงเพื่อนทำให้เรารู้ว่าความเป็นเพื่อน.....มันยิ่งใหญ่กว่าที่คิด
“ อีฟ...ไปไหวมั้ย” เราพยายามเค้นเสียงออกมา ถึงแม้ มันจะไม่ดีอย่างเดิมก็เถอะ
อีฟพยักหน้า ก่อนเราจะออกเดินอีกครั้ง
และเราก็ออกเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นลูกศรสีแดงที่ชี้ขึ้นไป
“ สงสัยคงให้เราขึ้นไป” เจษพูดกวนๆ
“ บ้าสิ!!” ใครเนี่ยแหละพูดพร้อมกับตบหัวเจษ
ก่อนจะเดินไปอีกครั้ง พวกคนที่อยู่สี ชมพู 2 ประมาณ 2-3 วิ่งนำเราไปทั้งๆที่อยู่หลังเรา
และปรากฏว่า.....
“ เฮ้ย! ทางตัน” 1 ในสีชมพู พูดขึ้น สิ่งที่เราคิดได้ตอนนี้คือ.....
“ ครูครับ/ค่ะ ช่วยด้วย ครับ/ค่ะ!” พวกเราตะโกนกันเสียงดัง ทั้งๆ ที่รู้ว่า ครูอยู่ไกลมาก
“ ครูสมหมายคะ!” ไหมตะโกน( ตาหวานๆ อวบๆ เพื่อนมักว่าไหมว่า พะยูน)
เรายืนนิ่งๆไม่ได้ร่วมตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่กำลังคิดหาทาง ก่อนเราจะรู้สึกถึงเท้าที่สั่นน้อยๆ เราก้มลงมองว่าทำไมมันสั่น....
“ เบบี๋ ไม่ต้องกังวลหรอกนะ” เจษมันเรียกเราว่า เบบี๋!! และมันก็เข้าใจผิดเต็มๆ เราไม่ยืนกลุ้ม แต่เราแค่สงสัยว่าทำไมเท้าเราถึงสั่น
สักพัก ครู พล ก็เดินลงมา และนำทางเราไปถึงค่าย พอเราเดินออกมาถึงถนน ครูสมหมายก็เดินออกมา
“ ที่จริงเด็กๆต้องขึ้นไปก่อน...แต่นี่เดินตัดมา เลยหาทางไม่เจอ” ครูสมหมายพูด
เมื่อเราฟังที่ครูพูด เรานึกออกแล้ว ว่าทำไมถึงได้หลง ที่จริง เจษชี้ทางถูก แต่เพื่อนไม่เชื่อเลยเดินตรงไป เราก็นึกว่าแปลกๆเหมือนกัน ทั้งๆที่น่าจะเขียนลูกศรไว้ที่ด้านขวาของหิน แต่ดันเขียนไว้ด้านซ้ายของหิน.... เรานึก แต่ไม่ได้พูดออกไป
“ เหอะๆ ทั้งๆที่เรียกครูสมหมาย แต่ครูพลดันมาแทน” ไหมพูดกลั้วหัวเราะ
ก่อนเราจะเดินกลับเข้าค่าย อย่างอ่อนล้า
ในวันที่ 28 หรือ วันนี้ เราขึ้นรถที่พร้อมที่จะบรรทุก? เราไปยังโรงสร้างมิตรภาพ โรงฝึกนิสัย หรือ โรงเรียน
ในขณะที่รอเพื่อนขึ้น เราเล่าเรื่องเหตุการณ์ที่ถ้ำค้างคาวให้โซฟัง โซยิ้มบางๆ
“เราว่า คนเจ้าชู้มักโรแมนติกเนาะ” เราพูดหลังจากเล่าเสร็จ
“สงสัยมันโปรยเสน่ห์เฟล่ะม้างงง” โซออกความคิดเห็น
“ เหอะ! เราไม่หลงเสน่ห์ของเจษหรอกน่า” เราพูดอย่างมั่นใจ
ก่อนเราจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
ความคิดเห็น