จ้าวประกาศิต

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

4/5/2014

สวัสดีค่ะ

เรื่องนี้เป็นนิยายที่เกิดขึ้นจากความฝัน มาบวกกับจินตนาการ และอะไรหลายๆอย่าง ที่เพ้อขึ้นมาคนเดียว เลยออกมาเป็นนิยายแนวพารานอร์มอลเรื่องนี้

แต่ก็คงไม่ได้มาแนวแฟนตาซีมากๆเหมือนอีกเรื่องที่เปิดเอาไว้นะคะ แต่พอคิดอะไรออกก็เลยรีบเขียนเอาไว้ เรียกน้ำย่อย เพราะกำลังคิดว่าจะเขียนเรื่องนี้ควบไปกับเรื่องหน้าของพี่เรย์ หรือจะเขียนเรื่องนี้คั่นดี 

งงกับชีวิตเนอะ 5555

เอาเป็นว่า คิดอ่านประการใด บอกกันบ้างนะคะ

รักคนอ่านค่ะ

ปอน

 บทนำ

กันตาไม่อาจควบคุมตัวเองได้

ร่างกายแม้เป็นของเธอ แต่เธอทำอะไรกับมันไม่ได้ สมองของเธอยังคงสั่งการครบถ้วน  รับรู้ได้ถึงความรู้สึกทุกอย่างได้ไม่ต่างจากปกติ  มีเพียงคำสั่งของเขา...ทายาทประกาศิต เท่านั้นที่วนเวียนอยู่ในอนุสติ 

แม้ในใจจะต่อต้าน แต่สองขายังคงก้าวเดินไปข้างหน้า ไปยังจุดหมายที่เธอไม่รู้ว่าคือที่ใดจนกระทั่งถึงที่หมาย 

ตรงหน้า...คือประตูแห่งโอสถศาลา สถานที่ที่เธอไม่เคยได้ย่างกรายหากไม่ได้รับอนุญาตจากชายาผู้ปราชญ์เปรื่องและเชี่ยวชาญด้านตำรับยาของวังใน ผู้คอยดูแลและจัดการปรุงยาด้วยตนเองเพื่อส่งให้ผู้เยียวยาใช้สำหรับรักษาต่อไป

กันตาเห็นมือของตัวเองผลักประตูบานหนาเข้าไปในห้องนั้น ประหลาดใจที่เข้าได้อย่างง่ายดายนัก แต่คิดไปก็เท่านั้น เพราะเธอคิดอะไรไม่ออก

สองขายังคงก้าวเดิน ราวกับรู้ว่าจุดมุ่งหมายอยู่ที่ใด

แต่เธอไม่รู้ จนกระทั่งไปถึง ณ ที่แห่งนั้น

ป้ายที่ติดอยู่ทำให้เธอรู้ว่ามันคือชั้นยาพิเศษ ที่ไม่มีใครนอกจากคนในตระกูลระดับสูงเท่านั้นที่รู้ว่ามีไว้ทำหรับทำอะไร

แต่มือของเธอก็เอื้อมไปหยิบขวดสีชาออกมาขวดหนึ่ง 

มันคืออะไร? ยา? หรือสิ่งใด? แต่สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ....มือของเธอเปิดฝาขวดนั้น และ....ยกขึ้นดื่ม

ของเหลวสีเขียวอมฟ้าไหลเลื่อนลงไปในลำคอ สีของมันเย็นตา หากลวกร้อนลงไปทั้งช่องคอจนรู้สึกได้ และมันก็ร้อน...รุ่มร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ   เธออยากจะร้องออกมา ร้อง...เพื่อระบายความเจ็บปวด ร้อน.....ตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ก็ทำไม่ได้ 

เสียงแก้วแตกที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ทรุดฮวบลงทำให้เธอรู้ว่าทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว เหลือไว้เพียงคำสั่งของเขาเท่านั้นที่อยู่ในสมองก่อนสติจะลบเลือนไป

"ถ้าเป็นนักพยากรณ์แล้วพูดได้แค่นี้  ชีวิตนี้ก็อย่าพูดอะไรอีกเลยก็แล้วกัน!"

เพราะคำสั่งจากทายากประกาศิตนั้นไม่อาจบิดพลิ้วได้เลย