คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ฉันนั่งนิ่งก่อนจะพูดเริ่มต่อไปเรื่อยๆ “เฟรินทร์ ครูจะมาแล้วนะคุยโทรศัพท์เสร็จยัง” แฟมมิสเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันมาหาฉัน
“อ๋อ จร๊าแฟมมิส”ฉันพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วกันก่อนจะไปนั่งเรียนวิชาแรกอย่างเหนื่อยหน่าย =____= วิทยาศาสตร์ 4ชั่วโมง คณิตศาสตร์4ชั่วโมง วันนี้ทั้งวันทำร้ายฉันจริงโว้ย
8:00 PM
เวลาผ่านไปไวกว่าโกหก นี่ฉันลัดแบบนิยาย Enter สัก4-5ครั้งแล้วพิมพ์ต่อ หรือว่าเธอจะฉันบรรยายเนื้อหาที่เรียน ไม่เอาด้วยหรอก กลับมาบ้านก็ออนเฟสดีกว่า
Yearis Yearisa ออนไลน์
· Yaris Yearisa
Fay Farint : ไอโยเยทำไรอยู่เค้าขอเฟสซินเดอร์หน่อยดิ
Yearis Yearisa : ไร แกไอเฟรินทร์
Fay Farint : เหอะน่า ขอเฟสซินเดอร์หน่อยน้าๆๆๆๆ *0*
Yearis Yearisa : เออๆๆ Sinder Sindeear Chametric FC
(ซินเดอร์ ซินดิอาร์ ชาร์เมตริค เอฟซี)
Fay Farint : ใจจร้าเยริสสุดสวย
Yearis Yearisa : สวยป้าแกดิไอเฟรินทร์ =///=
ฉันเปิดไปที่ค้นหาก่อนจะพิมพ์ชื่อ Sinder Sindeear Chametric FC ไปตามที่เยริสบอกมา
Sinder Sindeear Chametric FC ถูกใจหน้านี้
คลิ๊กๆ
ฉันกดเข้าไปดูและก็ปรากฏว่า มันเป็นเพจ!!!!!
ยัยเยริสบ้า > ^ < เซ็งเลย
Fay Farint : ไอ้โยเยไหงบอกให้เฟสไงเล่า
Yearis Yearisa : ช่วยไม่ได้ อยากรู้ก็หาเองดิ
Fay Farint : เออ ชิ ไม่รักแล้ว
ฉันกดกากบาทปิดหน้าจอบทสนทนาก่อนจะไปดูที่เพจต่อ อยากรู้มั๊ยมันหา(ไม่)ยากมากเลยนะ ทำไมนะหรอ ตาซินเดอร์ไปเขียนโพสตฝันดีให้เอฟซีของมันในเพจอ่ะดิ งอนอ่ะ คนมันหึง(แบบไม่มีสิทธิ์หึง) หวง(แบบไม่มีสิทธิ์หวง) และนี่ไงชื่อเฟสที่ฉันตามหา Sinder Sindeear แอร๊ย Finally I saw it!!!! ฉันกดเข้าไปดูโปรไฟล์ของนายซินเดอร์ก่อนจะกดปุ่มเพิ่มเป็นเพื่อน ขัดใจเฟสบุ๊คจังเลยอ่ะ เพราะว่า.....ฉันอยากกดปุ่มเพิ่มเป็นแฟน .///. (อันนี้ก็มิรู้สินะ) และแล้วก็ได้แต่ร้องเพลงรอ
10นาทีผ่านไป....
ยังไม่มีการแจ้งเตือน
30นาทีผ่านไป
ฉันได้แต่รอคอยเธอมาแสนนาน
50นาทีผ่านไป
ZZZ นอนหลับแล้วย่ะ
แต่ว่า ตื่นก็ได้
คุณมี1การแจ้งเตือน
คลิ๊กๆ
ฉันดับเบิ้ลคลิก(การคลิกติดต่อกัน2ครั้ง)ไปดูการแจ้งเตือนในเฟสบุ๊คก่อนจะยิ้มร่าเพราะเขารับแอดฉันแล้ว
· Sinder Sindeear
Fay Farint : ดีจร้า ^_^
Fay Farint : ทำไรอยู่เอ่ย.........
Sinder Sindeear : อืมม ดีครับ
Fay Farint : อืมมซินเดอร์สบายดีมั๊ย
Sinder Sindeear : สบายดีมีอะไรหรอครับ
Fay Farint : จำเค้าได้ป่าวว
Sinder Sindeear : จำไม่ได้...เฟรินทร์ไม่น่าจดจะ :p
Fay Farint : เอิ่มมม เกือบฮาค่ะ =__=
Sinder Sindeear : เฟย์ เค้าไปแล้วนะ แม่เรียกแล้วครับ
Fay Farint : ค่ะ บาย
หาววว ~ ชักง่วงแล้วเหมือนกันแหะ เฮ้อ ไปนอนดีกว่า ฉันคิดถึงนายจังเลยซินเดอร์ รัก รักเสมอ...อะแฮ่ม” ฉันกระแอมเล็กน้อยเพราะร่างกายของฉันมันอ่อนล้าเหลือเกิน “มารีน...เธอเข้าใจแล้วใช่มั๊ยว่าทำไมฉันถึงตัดใจจากซินเดอร์เพื่อให้เธอสบายใจไม่ได้ ฉัน...ฉันรู้สึกเหมือนฉันมันเป็นเพื่อนที่เลว..”ฉันเงียบไปครู่ใหญ่เพราะน้ำตาฉันรินไหลลงมาเรื่อยๆ “เลว...และเลวที่สุดของเธอเลยจริ...”
กริ๊งง...กริ๊งง~
เสียงโทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นทำเอาฉันสะดุ้งนิดๆ
“เอ่อ...ผมขอโทษครับพี่เฟย์ พี่เฟย์กดพอสก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวซันขอคุยโทรศัพท์ก่อนนะครับ...”ผู้ชายคนนั้นหยุดสักพัก “สุดท้ายแล้วผมก็ได้เจอตัวจริงของพี่เฟย์แล้วสินะครับ ทำไมพี่ถึงรักพี่ของผมได้ขนาดนี้กันนะ”เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“คะ????”ฉันพูดด้วยความฉงนสงสัย
“เอ่อ...ปล่าวครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ขัดจังหวะพี่ แต่ผมใช้อีกเบอร์หนึ่งคุยแทนก็ได้ครับ คุณอัดต่อเถอะครับ”
“เอ่ออ...ค่ะ”ฉันขานรับสั้นๆ เพื่อหวังว่าจะยืดเวลาให้นานที่สุดที่ทำได้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นน้ำใสๆที่รินไหลอยู่บนแก้มของเขาในขณะที่เขาเสียบ หูฟังรอคุยโทรศัพท์ “คุณเป็นอะไรคะ...คุณร้องทำไมกัน”ฉันถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นอะไรครับ....ฮัลโหลพี่ครับผมขับรถชนคนครับ ผมควรทำยังไงดี”
[อะไรนะ...แล้วคนที่ชนเค้าเป็นใคร อายุเท่าไหร่]
“ชื่อเฟรินทร์ครับ อายุ15 อยู่ชั้นม.4 แต่สักครู่นะครับพี่...พี่เฟย์ครับเชิญอัดเสียงของคุณต่อเถอะครับ ส่วนพี่อย่าวางสายแต่กรุณาเงียบด้วยครับ”
[อืมม...]
“อย่างนั้นฉันอัดต่อนะคะ”
“ครับ...พี่เฟย์”ทันทีที่ฉันได้ยินคำตอบตกลง ฉันก็เลือกที่จะกดปุ่มสีแคงเพื่อจะอัดเสียงต่อทันที
“ต่อเลยนะรีน....หลังจากวันนั้นเฟย์ก็พยายามหาวิธีที่จะเข้าใกล้ซินเดอร์อยู่บ่อยๆไม่ว่าจะแอบไปดูตอนที่เขาเล่นบาสด้วยการใส่แว่นเพื่อปลอมตัวไป สะกดรอยตาม สืบเรื่องต่างๆ หรือแม้แต่ หาตารางเรียนของเขาจนสำเร็จ น่าขำใช่มั๊ยหล่ะ ฉันแถบจะทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้ฉันได้อยู่ใกล้เขา ฉันรัก และคิดถึงขามากขนาดไหนในเวลานั้นฉันไม่เคยบอกให้เขาได้รู้....แต่น่าขันนะที่เขารู้เพราะเยริสบอกเขานะ เขาเพิ่งมาบอกตอนวันที่ฉันสารภาพกับเขา แต่ว่านะ เรื่องราวทั้งหมดมันแสนจะเหยิงนิดๆสินะ อย่างที่เขาบอกกันว่าหน้าสุดท้ายของนวนิยายที่แสนสดใสมักถูกแปรเปลี่ยนไปเป็นโศกนาฏกรรมที่แสนเศร้า แสนงดงาม และ ซึ้งกินใจเสมอ แต่นวนิยายของฉันมันต่างกันที่มันไม่มีวันที่สุขใจของตัวเอกแม้แต่น้อย เพราะ ในระยะเวลานั้น เขาไม่เคยบอกฉันเลยว่าเขาคิดยังไงกับฉัน เหมือนความสัมพันธ์ที่อยู่ระหว่างเพื่อน...กับแฟน นี่ฉันต้องรักเขาแบบไหนกันแน่ ฉันเป็นเพื่อนกับเขาไม่ได้จริงๆ ทุกคืนในช่วงเวลานั้น ฉันเลือกที่จะนอนปิดตาถามตัวเองเสมอว่าเขารู้สึกยังไงกับฉันกันแน่ มันอธิบายยากมากๆจริงๆ หน้าสุดท้ายของนวนิยายมันแปรผันได้เสมอ จนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย....เพราะบทจบของนวนิยายแม้จะดูงดงามแต่คงเป็นได้แค่พื้นที่แห่งความงดงามวิจิตรการตาเพียงเท่านั้น เพราะภายใต้ฟากฟ้าอันสดใสที่มี่ปุยเมฆอาจจะไม่ได้งดงามอย่างที่เราคิดหรอกนะเพราะเขาอาจจะเกลียดฉันก็ได้....”ฉันนิ่งไปสักพักเพราะความรู้สึกที่มันคือวามจริงของเบื้องลึกในจิตใจของฉันมันกำลังเผยออกมาพร้อมกับน้ำตา ความเศร้า และ ความเจ็บปวดที่แสนสุข...เท่านั้นเอง
ความคิดเห็น